ลำดับตอนที่ #32
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #32 : ดวงจันทร์อีกฝั่งฟ้า
อนที่ 31
วันทร์อีฝั่ฟ้า
‘เย่วิน เหริน’ ื่อนี้แปลว่า ‘วันทร์แห่วามสุ’
นัธุริาวสิโปร์ผู้มั่ั่ มีอำนาวบุมบริษัทผู้ผลิอุปร์เทโนโลยีสำหรับใ้ับสมาร์โฟนและอมพิวเอร์ วัย 56 ปี
วามือาวสะอาผิวาวอมมพูบ่บอว่าสุภาพีหลัส่เอสารที่รวทานเ็นอนุมัิเรียบร้อย
ให้เลานสนิท้อมศีรษะรับเอาไปำเนินาร่อามำสั่อย่าเร่่วน
ใบหน้ามายปนหวานละมุนูภูมิานอ่อนว่าวัยเอี้ยวหันไปยัมุมสบริมบานหน้า่าอห้อทำานอี้าน
ทอวามมอวามามหิอันเป็นที่รัำลัวารูปอยู่รนั้น
มือบาสีน้ำผึ้ับพู่ันลาพลิ้วไหววาภาพท้อฟ้ายาม่ำืนมีวันทร์ทอแสเหลือนวลระ่าลาหมู่าว
เป็นภาพที่เธออบวาหลัเายื้อเธอืนามัุราไ้
วามทรำอันเลวร้ายในีวิเมื่อ 22 ปี่อนผุพราย
วามั่วร้ายเปลวไฟริษยาเือบพราเธอไปาเาั่วนิรันร์
ทว่าวามรัที่มี่อเธออย่าื้อรั้นับวามพยายามไม่ทท้อและสวรร์ยัเมา่วยส่เธอืนมาให้เา
แม่อเอื้อเินแสนามาแนใ้ประเทศไทย หิสาวผิวสีแทน วาโสีโศ ใบหน้าสวยมแบบสาวใ้รารึใเาแ่แรพบพาน
เาพบเธอำลัเิน้อปปิ้ในห้าสรรพสิน้าสุหรูในประเทศอเาและมีโอาสเ้า่วยเหลือหิสาวาโริระเป๋าสา์
นั่นือุเริ่ม้นวามรัอพวเา
เย่วิน อนนั้น วัย 32 ปี เลิราหย่าร้าับภรรยาเ่าเพราะถูทรยศหัหลั
เธอั้ท้อ่อนบหาและแ่านันใ้ลูน้อยสายเลือนอื่นมายัเยียให้เาอย่าเลือเย็น
แ่ผลพิสูน์ DNA เ่นัเาึหย่าร้ารอีวิโสอยู่สอปี่อนโะาเล่นลให้เาหลุมรัสาวไทย้ำ ๆ
เย่วินับนรัใหม่บหาูใระทั่แ่านใ้ีวิู่ร่วมันนภรรยาั้รรภ์ลูสาว
แ่โะา่าโหร้ายพราลูน้อยวัยเ้าเือนในรรภ์เพราะภรรยาพลับันไ
ทีมแพทย์ทำารผ่าลอเร่่วน แ่ไม่อา่วยีวิทัู้่ไว้ไ้
เาทำใยอมให้รอบรัวภรรยานำศพลูในห่อผ้ามิิไม่ไ้เห็นแม้แ่ใบหน้าลูน้อยไปประอบพิธีเร่่วน
่อนเ้าไปอลาภรรยารั้สุท้ายในห้อมืมนเียบัน
ปาิหาริย์มีริเมื่อเย่วินพบว่าภรรยาอเาลับมีลมหายใืนมาอีรั้ แม้ว่ามันะอ่อนแรมา็ามที
เาลัพาัวภรรยาลับมารัษาัวยัประเทศอเาโยไม่ให้ใรรู้ แม้แ่รอบรัวอภรรยา
ลทุน้าุหมอที่เ่ที่สุรัษาเธอนฟื้นืนลับมา
แ่ผลาารบันไทำให้เธอสูเสียวามทรำ
ทว่าในโร้ายยัมีโีเพราะเาเป็นนเียวที่ภรรยาำไ้ว่าเป็นสามี
เพราะวามรัวามผูพันระหว่าพวเาหยั่ราฝัลึเหนี่ยวนำรารึหัวใวน้อย
แม้ว่าแม่อเอื้ออเาะไม่สามารถมีลูไ้อีเลยาเหุร้ายรั้นั้น
แ่เย่วินยินีใ้ีวิรัับเธอเนิ่นนาน โยไม่รับใรเ้ามาในีวิแ่อย่าใ
นอาเ็นนั้นที่เายินยอมให้ใ้นามสุลเพราะวามมีเมาในใ่อีวิบริสุทธิ์ผู้ไม่รู้เรื่อราววามอัปยศแม่อน
เพราะนามสุล ‘เหริน’ หมายถึ ‘เมารุา’
แม้มั่นใว่าเอื้อเินพลับันไเป็นฝีมือภรรยาเ่า แ่เพราะเห็นแ่ทาร้อำพร้าแม่และำอร้ออพ่อเธอ
เาึไม่สั่ปลิีวิผู้หิใร้ายนนั้นผู้หิที่ไม่สมับื่อแปลว่า ‘เปรียบั่วาว’ เอาเสียเลย
เหุที่เลาเา้อมีาน่วนเพราะเย่วินบัเอิเห็นภาพ่าวบันเทิไทยผ่านหน้าอทีวี
เป็น่าวเปิัวนัแสแทนนเิมที่ประสบอุบัิเหุ ื่อ ‘อ้อนันทร์ ปุธาา’
ไม่เพียื่อนามสุลสะุาแ่ใบหน้าหวานนัยน์าลมโ ผิวาวอมมพู ยัสะุใเย่วินอย่าั
ล้ายมีสายใยบาอย่าผูพันโยใยนไม่อาปล่อยผ่าน…
‘สิฮัน’ บอี้าร์หนุ่ม ใบหน้าาวใส นัยน์ายาวรี รูปร่าสูสมาร์ ทรพลัแ็แร่
เินทามาถึประเทศไทยเพื่อปิบัิภาริ่วนที่ไ้รับมอบหมายาผู้เป็นนาย
ภาริหลั ือ สืบเสาะหา้อมูลหิสาวเป้าหมายพร้อมิามุ้มรอปป้อูแล ห้ามมิให้เป็นอันรายใ
สถานที่เป้าหมายในวันนี้อสิฮันเป็นอถ่ายละรรัแฟนาีนอสถานที่ท่ามลาผืนป่าว้าินเนื้อที่ร่วมสิบไร่
มีภูเาสูโอบล้อมปลุม้วย้นไม้สูให่ให้วามร่มรื่น ้านล่าโปร่มีพุ่มไม้เล็ึ้นประปรายับลำธารน้ำไหลผ่าน
ระท่อมหลัเล็ั้เ่นระห่านริมลำธารใ้เป็นาบ้านพัออรัษ์ฮาัน
สถานที่่อเิวามรัวามผูพันับไรรายาสาวาวป่าพลับ้านพลัเมือมาใ้ีวิอยู่้วยัน
ยศวีร์เินนำีะับอ้อนันทร์มาามเส้นทาเล็ ๆ เลาะเลียบลำธาร
พลาี้วนใหู้่หนุ่มสาวมอูโลเันสำหรับถ่ายาพลอรัอทัู้่
แ่รู่เียวมีสายเรียเ้าผู้่วยผู้ำับึแยัวไปุยสายสนทนา
“ที่นี่บรรยาาศีมาเลยนะะ อาาศ็เย็นสบาย”
“เหมาะสำหรับารพลอรัอเรามา อ้อนว่าไหม?”
ใบหน้าละมุนหัน้ายหันวาวาวามมอรอบบริเวพอเห็นปลอน
นัยน์าม็พลันทอประายเ้าเล่ห์วาลำแนแ็แรโอบอไหล่เล็เ้ามาิลำัว
“พลอรัแ่ในละร่ะ อนนี้พี่เอสเอามือออไปเลยเี๋ยวมีนมาเห็นมันะูไม่ีนะะ”
ใบหน้าหวานเอี้ยวหันมา้อวาลมโระิบุใส่พร้อมมือเล็เอื้อมปลมือให่อมเ้าเล่ห์ออาไหล่บา
ทำแ้มพอย่นมูเรียวส่ายหน้าไม่ยอมามใ
“พีู่ีแล้ว ไม่มีใรามมาเสียหน่อย เาวุ่นันอยู่ในบ้านออำนวยารโน่น
ส่วนลุให่ยืนหันหลัุยโทรศัพท์ อีอย่าอาาศเย็น พี่อุส่าห์หวัีแบ่ไออุ่นให้อ้อนนะ”
“เ้าเล่ห์มาว่า่ะ”
ริมฝีปาอิ่มลี่ยิ้มอ่อนหวานทอนัยน์ลมโายแววรู้ทันให้ีะรู้สึมันเี้ยว
อยาฟัแ้มนุ่มให้้ำหาไม่เรใยศวีร์ทีุ่ยสายสนทนาอยู่ใล้ ๆ ละ็..ยัยัวเล็ไม่รอแน่..
“ฝาไว้่อนเถอะ ถ่ายละรบ พี่ะเอาืนเรียมัวอหลับอนอนไ้เลย”
นัยน์าู่มทอประายหมายมาราวะลืนินัน ท่าัริมฝีปาล่าเ็ี่เร้าใอูเปอร์สาร์หนุ่มส่ผลให้หัวใวน้อยเ้าเร้าในัหวะหวานไหว
แ้มเนียนใสร้อนผ่าวับสีระเรื่อแเสหันหลบหนีท่าทาเินอาย
น่ารัเสียนีะอใไม่ไหวโน้มใบหน้าลรูบแ้มนุ่มทีหนึ่่อนผละออรวเร็ว้วยวามมันเี้ยว
“พี่เอส!”
“ใรใ้ให้มาทำน่ารัใส่”
“เอส อ้อน เินเล่นพัผ่อนันามสบายนะ เี๋ยวลุลับไปูแลทีมานที่บ้านแป๊บ”
“รับ / ่ะ ลุให่”
ู่หนุ่มสาวรีบผละัวออาันเล็น้อยเอี้ยวหันไปร้อะโนอบพร้อมเพรีย
่อนหันมอื่นมวามามทาธรรมาิอาาเพื้นที่ส่วนัวอ่ายนรุล
ท่ามลาเสียนพูุยันุ๊บิ๊บบินลเาะบนิ่ไม้ฝูผีเสื้อหลาสีระพือปีสวยอมมอห้าริมลำธาร
แมลปอโบผิวน้ำ ั๊แนน้อยระโโลเ้นบนยอห้า
หาทว่าเบื้อหลัธรรมาิามอีฟาอลำธารเป็นบ้านพัอนัแสำลัเิวามวุ่นวายโลาหลโยเพาะห้อพัออ้อนันทร์
ปรี๊!
เสียนหวีาพนัานรัษาวามปลอภัยัลั่น
เมื่อแลเห็นแผ่นหลัอนสอนเผ่นแผล็วผ่านบานหน้า่าวิ่หลบเร้นแฝายหนีหายลับเ้าพุ่มไม้ริมลำธารรวเร็ว
“ไม่้อาม เี๋ยวะเป็นอันราย มีอะไรหายบ้า?”
ยศวีร์ร้อสั่เสียเ้มหลัโทรประสานเ้าหน้าที่ำรวในพื้นที่เรียบร้อยแล้ว
โยหนุ่มเ้าหน้าที่รัษาวามปลอภัยเ้ามารายานผลอย่าระับระเ
“ผ้าเ็ัวรระเบียหลัห้อุอ้อนหายไปรับุให่
ส่วน้านในห้อ้อรอุอ้อนมารวสอบอีที”
“อย่าให้เอิเริมานั ันไม่อยาให้นัแสและทีมานแื่น”
“รับุให่”
ยศวีร์ถอนหายใพรูมอป่าริมลำธาร้วยแววัวล
ะอีฟานั้นมีายุำถือสมาร์โฟนุยสายสนทนาอยู่
“ไ้อเรียบร้อยและแมวโมยอีัวรับนาย”
วามหลุบมอเ้านที่หมอบราบาบแทบฝ่าเท้าับสิ่อในถุิปยื่นส่ให้ลูน้อทำารส่้ามน้ำ้ามทะเลไปให้นเป็นนาย
แล้วลาอเ้านสลบไสลลับไปสอบสวน้วยวิธีารแบบบับบอี้าร์มือหนึ่เ่นเา...
❤️❤️❤️❤️
เอาแล้วเอาหลาว..โรเ้าห้อหนูอ้อนแล้ววว มัวแ่สวีทันอยู่ไ้น๊า สอนนี้ ????
วันทร์อีฝั่ฟ้า
‘เย่วิน เหริน’ ื่อนี้แปลว่า ‘วันทร์แห่วามสุ’
นัธุริาวสิโปร์ผู้มั่ั่ มีอำนาวบุมบริษัทผู้ผลิอุปร์เทโนโลยีสำหรับใ้ับสมาร์โฟนและอมพิวเอร์ วัย 56 ปี
วามือาวสะอาผิวาวอมมพูบ่บอว่าสุภาพีหลัส่เอสารที่รวทานเ็นอนุมัิเรียบร้อย
ให้เลานสนิท้อมศีรษะรับเอาไปำเนินาร่อามำสั่อย่าเร่่วน
ใบหน้ามายปนหวานละมุนูภูมิานอ่อนว่าวัยเอี้ยวหันไปยัมุมสบริมบานหน้า่าอห้อทำานอี้าน
ทอวามมอวามามหิอันเป็นที่รัำลัวารูปอยู่รนั้น
มือบาสีน้ำผึ้ับพู่ันลาพลิ้วไหววาภาพท้อฟ้ายาม่ำืนมีวันทร์ทอแสเหลือนวลระ่าลาหมู่าว
เป็นภาพที่เธออบวาหลัเายื้อเธอืนามัุราไ้
วามทรำอันเลวร้ายในีวิเมื่อ 22 ปี่อนผุพราย
วามั่วร้ายเปลวไฟริษยาเือบพราเธอไปาเาั่วนิรันร์
ทว่าวามรัที่มี่อเธออย่าื้อรั้นับวามพยายามไม่ทท้อและสวรร์ยัเมา่วยส่เธอืนมาให้เา
แม่อเอื้อเินแสนามาแนใ้ประเทศไทย หิสาวผิวสีแทน วาโสีโศ ใบหน้าสวยมแบบสาวใ้รารึใเาแ่แรพบพาน
เาพบเธอำลัเิน้อปปิ้ในห้าสรรพสิน้าสุหรูในประเทศอเาและมีโอาสเ้า่วยเหลือหิสาวาโริระเป๋าสา์
นั่นือุเริ่ม้นวามรัอพวเา
เย่วิน อนนั้น วัย 32 ปี เลิราหย่าร้าับภรรยาเ่าเพราะถูทรยศหัหลั
เธอั้ท้อ่อนบหาและแ่านันใ้ลูน้อยสายเลือนอื่นมายัเยียให้เาอย่าเลือเย็น
แ่ผลพิสูน์ DNA เ่นัเาึหย่าร้ารอีวิโสอยู่สอปี่อนโะาเล่นลให้เาหลุมรัสาวไทย้ำ ๆ
เย่วินับนรัใหม่บหาูใระทั่แ่านใ้ีวิู่ร่วมันนภรรยาั้รรภ์ลูสาว
แ่โะา่าโหร้ายพราลูน้อยวัยเ้าเือนในรรภ์เพราะภรรยาพลับันไ
ทีมแพทย์ทำารผ่าลอเร่่วน แ่ไม่อา่วยีวิทัู้่ไว้ไ้
เาทำใยอมให้รอบรัวภรรยานำศพลูในห่อผ้ามิิไม่ไ้เห็นแม้แ่ใบหน้าลูน้อยไปประอบพิธีเร่่วน
่อนเ้าไปอลาภรรยารั้สุท้ายในห้อมืมนเียบัน
ปาิหาริย์มีริเมื่อเย่วินพบว่าภรรยาอเาลับมีลมหายใืนมาอีรั้ แม้ว่ามันะอ่อนแรมา็ามที
เาลัพาัวภรรยาลับมารัษาัวยัประเทศอเาโยไม่ให้ใรรู้ แม้แ่รอบรัวอภรรยา
ลทุน้าุหมอที่เ่ที่สุรัษาเธอนฟื้นืนลับมา
แ่ผลาารบันไทำให้เธอสูเสียวามทรำ
ทว่าในโร้ายยัมีโีเพราะเาเป็นนเียวที่ภรรยาำไ้ว่าเป็นสามี
เพราะวามรัวามผูพันระหว่าพวเาหยั่ราฝัลึเหนี่ยวนำรารึหัวใวน้อย
แม้ว่าแม่อเอื้ออเาะไม่สามารถมีลูไ้อีเลยาเหุร้ายรั้นั้น
แ่เย่วินยินีใ้ีวิรัับเธอเนิ่นนาน โยไม่รับใรเ้ามาในีวิแ่อย่าใ
นอาเ็นนั้นที่เายินยอมให้ใ้นามสุลเพราะวามมีเมาในใ่อีวิบริสุทธิ์ผู้ไม่รู้เรื่อราววามอัปยศแม่อน
เพราะนามสุล ‘เหริน’ หมายถึ ‘เมารุา’
แม้มั่นใว่าเอื้อเินพลับันไเป็นฝีมือภรรยาเ่า แ่เพราะเห็นแ่ทาร้อำพร้าแม่และำอร้ออพ่อเธอ
เาึไม่สั่ปลิีวิผู้หิใร้ายนนั้นผู้หิที่ไม่สมับื่อแปลว่า ‘เปรียบั่วาว’ เอาเสียเลย
เหุที่เลาเา้อมีาน่วนเพราะเย่วินบัเอิเห็นภาพ่าวบันเทิไทยผ่านหน้าอทีวี
เป็น่าวเปิัวนัแสแทนนเิมที่ประสบอุบัิเหุ ื่อ ‘อ้อนันทร์ ปุธาา’
ไม่เพียื่อนามสุลสะุาแ่ใบหน้าหวานนัยน์าลมโ ผิวาวอมมพู ยัสะุใเย่วินอย่าั
ล้ายมีสายใยบาอย่าผูพันโยใยนไม่อาปล่อยผ่าน…
‘สิฮัน’ บอี้าร์หนุ่ม ใบหน้าาวใส นัยน์ายาวรี รูปร่าสูสมาร์ ทรพลัแ็แร่
เินทามาถึประเทศไทยเพื่อปิบัิภาริ่วนที่ไ้รับมอบหมายาผู้เป็นนาย
ภาริหลั ือ สืบเสาะหา้อมูลหิสาวเป้าหมายพร้อมิามุ้มรอปป้อูแล ห้ามมิให้เป็นอันรายใ
สถานที่เป้าหมายในวันนี้อสิฮันเป็นอถ่ายละรรัแฟนาีนอสถานที่ท่ามลาผืนป่าว้าินเนื้อที่ร่วมสิบไร่
มีภูเาสูโอบล้อมปลุม้วย้นไม้สูให่ให้วามร่มรื่น ้านล่าโปร่มีพุ่มไม้เล็ึ้นประปรายับลำธารน้ำไหลผ่าน
ระท่อมหลัเล็ั้เ่นระห่านริมลำธารใ้เป็นาบ้านพัออรัษ์ฮาัน
สถานที่่อเิวามรัวามผูพันับไรรายาสาวาวป่าพลับ้านพลัเมือมาใ้ีวิอยู่้วยัน
ยศวีร์เินนำีะับอ้อนันทร์มาามเส้นทาเล็ ๆ เลาะเลียบลำธาร
พลาี้วนใหู้่หนุ่มสาวมอูโลเันสำหรับถ่ายาพลอรัอทัู้่
แ่รู่เียวมีสายเรียเ้าผู้่วยผู้ำับึแยัวไปุยสายสนทนา
“ที่นี่บรรยาาศีมาเลยนะะ อาาศ็เย็นสบาย”
“เหมาะสำหรับารพลอรัอเรามา อ้อนว่าไหม?”
ใบหน้าละมุนหัน้ายหันวาวาวามมอรอบบริเวพอเห็นปลอน
นัยน์าม็พลันทอประายเ้าเล่ห์วาลำแนแ็แรโอบอไหล่เล็เ้ามาิลำัว
“พลอรัแ่ในละร่ะ อนนี้พี่เอสเอามือออไปเลยเี๋ยวมีนมาเห็นมันะูไม่ีนะะ”
ใบหน้าหวานเอี้ยวหันมา้อวาลมโระิบุใส่พร้อมมือเล็เอื้อมปลมือให่อมเ้าเล่ห์ออาไหล่บา
ทำแ้มพอย่นมูเรียวส่ายหน้าไม่ยอมามใ
“พีู่ีแล้ว ไม่มีใรามมาเสียหน่อย เาวุ่นันอยู่ในบ้านออำนวยารโน่น
ส่วนลุให่ยืนหันหลัุยโทรศัพท์ อีอย่าอาาศเย็น พี่อุส่าห์หวัีแบ่ไออุ่นให้อ้อนนะ”
“เ้าเล่ห์มาว่า่ะ”
ริมฝีปาอิ่มลี่ยิ้มอ่อนหวานทอนัยน์ลมโายแววรู้ทันให้ีะรู้สึมันเี้ยว
อยาฟัแ้มนุ่มให้้ำหาไม่เรใยศวีร์ทีุ่ยสายสนทนาอยู่ใล้ ๆ ละ็..ยัยัวเล็ไม่รอแน่..
“ฝาไว้่อนเถอะ ถ่ายละรบ พี่ะเอาืนเรียมัวอหลับอนอนไ้เลย”
นัยน์าู่มทอประายหมายมาราวะลืนินัน ท่าัริมฝีปาล่าเ็ี่เร้าใอูเปอร์สาร์หนุ่มส่ผลให้หัวใวน้อยเ้าเร้าในัหวะหวานไหว
แ้มเนียนใสร้อนผ่าวับสีระเรื่อแเสหันหลบหนีท่าทาเินอาย
น่ารัเสียนีะอใไม่ไหวโน้มใบหน้าลรูบแ้มนุ่มทีหนึ่่อนผละออรวเร็ว้วยวามมันเี้ยว
“พี่เอส!”
“ใรใ้ให้มาทำน่ารัใส่”
“เอส อ้อน เินเล่นพัผ่อนันามสบายนะ เี๋ยวลุลับไปูแลทีมานที่บ้านแป๊บ”
“รับ / ่ะ ลุให่”
ู่หนุ่มสาวรีบผละัวออาันเล็น้อยเอี้ยวหันไปร้อะโนอบพร้อมเพรีย
่อนหันมอื่นมวามามทาธรรมาิอาาเพื้นที่ส่วนัวอ่ายนรุล
ท่ามลาเสียนพูุยันุ๊บิ๊บบินลเาะบนิ่ไม้ฝูผีเสื้อหลาสีระพือปีสวยอมมอห้าริมลำธาร
แมลปอโบผิวน้ำ ั๊แนน้อยระโโลเ้นบนยอห้า
หาทว่าเบื้อหลัธรรมาิามอีฟาอลำธารเป็นบ้านพัอนัแสำลัเิวามวุ่นวายโลาหลโยเพาะห้อพัออ้อนันทร์
ปรี๊!
เสียนหวีาพนัานรัษาวามปลอภัยัลั่น
เมื่อแลเห็นแผ่นหลัอนสอนเผ่นแผล็วผ่านบานหน้า่าวิ่หลบเร้นแฝายหนีหายลับเ้าพุ่มไม้ริมลำธารรวเร็ว
“ไม่้อาม เี๋ยวะเป็นอันราย มีอะไรหายบ้า?”
ยศวีร์ร้อสั่เสียเ้มหลัโทรประสานเ้าหน้าที่ำรวในพื้นที่เรียบร้อยแล้ว
โยหนุ่มเ้าหน้าที่รัษาวามปลอภัยเ้ามารายานผลอย่าระับระเ
“ผ้าเ็ัวรระเบียหลัห้อุอ้อนหายไปรับุให่
ส่วน้านในห้อ้อรอุอ้อนมารวสอบอีที”
“อย่าให้เอิเริมานั ันไม่อยาให้นัแสและทีมานแื่น”
“รับุให่”
ยศวีร์ถอนหายใพรูมอป่าริมลำธาร้วยแววัวล
ะอีฟานั้นมีายุำถือสมาร์โฟนุยสายสนทนาอยู่
“ไ้อเรียบร้อยและแมวโมยอีัวรับนาย”
วามหลุบมอเ้านที่หมอบราบาบแทบฝ่าเท้าับสิ่อในถุิปยื่นส่ให้ลูน้อทำารส่้ามน้ำ้ามทะเลไปให้นเป็นนาย
แล้วลาอเ้านสลบไสลลับไปสอบสวน้วยวิธีารแบบบับบอี้าร์มือหนึ่เ่นเา...
❤️❤️❤️❤️
เอาแล้วเอาหลาว..โรเ้าห้อหนูอ้อนแล้ววว มัวแ่สวีทันอยู่ไ้น๊า สอนนี้ ????
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น