ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เธอเป็นของเขา
อนที่ 2
เธอเป็นอเา
ลำแนเรียวหอบผืนผ้าห่มพันัว้าวลาเียนอนรู้สึถึุอ่อนไหวึ่ลาายแปลบปลาบาารถูรุล้ำ
หา้อรีบ้มเ็บเสื้อผ้าอนเอไว้ในอ้อมอ
นทำัวราวัแ้ในใยหุ้มห่อะเ้ออมอห้อน้ำที่ยัปิประูสนิทพลาเร่สวมใส่เสื้อผ้าลับืนสู่ร่าายระเรื่อรอยฝารับนผิวอ่อนใ้ร่มผ้าพาให้แ้มนวลเห่อร้อน
ภาพร่าายแ็แรแนบิเหนือร่าายอันเร่าร้อนบเบียหยัโ้ให้สัมผัสวาบหวามาริมฝีปาอุ่นลามเลียผิวนุ่มอ่อนทุอูใ้ร่มผ้าไหลวนเ้ามาในวามทรำ
วาโหลุบมอะร้ายะ้าโ๊ะโมไฟหัวเียยิ่ส่ผลให้ใบหน้านวลร้อนผ่าว เมื่อเห็นเ้าอุปร์ป้อันถูใ้านแล้วราวสามถึสี่ิ้นอยู่ในนั้น้าล่อบรรุภั์
เี่ยว้อยสวมเสื้อโ้ัวให่วานล้วระเป๋าเสื้อสำรวีย์าร์และสมาร์โฟนยัอยู่ีึหนีอย่าโล่ใ...
“ุ ผมอาบน้ำเสร็แล้ว..”
เ้าอเรือนายแ็แร้าวเินออพ้นาห้อน้ำอวโว์ท่อนบนเปลือยเปล่า แผอว้ามีมัล้ามพอามประับปลายยอน้อยสีพีหวานรับับโทนสีผิวาวผ่อ
่ำลว่านั้นเป็นลอนล้ามเนื้อเรียัวสวยามหู่เรียว่าิ์แพ็ (Six Pack) ล้ามเนื้อหน้าท้อสุยอแห่ารออำลัายอันน่าปรารถนา
เนื้อัวท่อนล่าถูพันห่อ้วยผ้าเ็ัวสีาวสะอา้าวเินเ้าหาเียนอนว้าพลาเ็ผมสั้นัแ่อย่าีร้อเรียหาอีนที่อยู่้วยันลอ่ำืนนรุ่สา
บนเียลับมีเพียหมอนสอใบับผืนผ้าห่มถูโยนอยุ่เหยิไว้รปลายเีย วามหลุบลมอพื้นห้อหาเสื้อผ้าอเธอาฝีมือปลเปลื้ออเาพบว่าหายไป
รั้นเินมายัมุมแ่ัวสอส่ายสายามอหาอีนที่ิว่าอาะอยู่รนี้ แ่ลับพบเพียวามว่าเปล่าเท่านั้น
ทำให้รู้ำอบว่าแม่ัวีเลือวิธี ‘หนี’ าันอีแล้ว
“ิว่าะหนีพี่พ้นเหรอเี่ยว้อย”
‘อฟ ิิพัน์โภิน’ ผู้บริหารหนุ่ม วัย 32 ปี
ทายาทเ้าอธุริผู้ผลิและำหน่ายาาแฟแห่ให่ในประเทศแถบเอเียะวันออเียใ้
ระิบพึมพำับนเอยามิถึเ้าอวหน้าเล็เรื่อหน้าหวานละมุน ไริ้วเ้ม วาโ แพนาอนยาว มูรั้นเิบอวามื้อ ริมฝีปาิ้มลิ้มระเรื่อแแสนหวาน
ลำอระห เรือนร่าเปลือยเปล่าามส่วนเว้าโ้เ็มึสมวัยสาวให้สัมผัสนุ่มละมุนยามลูบไล้ฝ่ามือีราอรริมฝีปาฝัรอยิสมาร์บนผิวนุ่มอ่อนใ้ร่มผ้าเสียนทั่ว
ลิ่นายหอมละมุนยัรารึอูลมหายใเ้าออ เรือนายามบิเร้าเย้ายวนเป็นธรรมาิ แรบีบรัระับเพีย้อนิ้วลึล้ำ่อทาอ่อนนุ่มอบอุ่น่ำื้น่าน่าปรารถนา
เสียหวานราแผ่วเรือนายามสะท้อนสะท้านาารถูปลุเร้าโอ้โลม้วยปลายลิ้นอุ่นับ้อนิ้วเรียวยาวรสสัมผัสหวานละมุนยวนเย้าล้วนหยั่ราฝัลึลในหัวใ
..ทุรอยูบูเม้มระเรื่อสีลีบุหลาบแล้วนใสื่อสารบอเ้าอเรือนายอ่อนหวานว่า ‘เธอเป็นอเา’ ..
เี่ยว้อยเิมาเพื่อเป็น ‘ู่หมาย’ ออฟถูับอั้แ่ลืมาูโลใบนี้
แรทีเียว ือ พันธะสัาใระหว่าสอรอบรัวให้้อยึถือปิบัิาม
ทว่าพอเวลาล่วผ่านวามผูพันลับ่อย ๆ เิบโ ยายเ็าโ ปานิ มูหน่อย ัวะเปี๊ยเิทีหลั 7 ปีลับน่าเอ็นูึ้นทุปิภาเรียนยามไ้พบเอ
แ่พอเาเรียนบปริารีเป็นปีเียวับเี่ยว้อยบมัธยมศึษาอน้น น้อัวน้อยลับเลือโบยบินาไลมาเรียน่อยัประเทศแห่นี้วบนเวลา 8 ปี ผันผ่าน
เาและเธอ่าเิบโามาลเวลา โยที่นหนึ่นั้นอยแอบิามไม่ห่าหาย ส่วนอีนลับ้อาร ‘ลืม’ ัน
แ่่ำืนที่ผ่านมาอฟเื่อว่าะรารึหัวใอเธอเ่นัน
นับานี้เาะไม่ยอมให้น้อน้อยหนีาันอีแล้ว..ถึเวลาเลิเป็นเพียนแปลหน้าสำหรับเธอเสียที...
อฟแ่ัวเรียบร้อยำลัเรียมะออาห้อพั แ่มีเสียริ่ประูััหวะัึ้นมาเสีย่อน
มือให่ว้าประูเปิออโยเร็วเพราะใวแร่แอบาหวัว่าะเป็นนที่พัห้อเีย้าิหวนลับมาพูุยันาม้อเสนออนเอ
“ธุระอันเสร็เรียบร้อยละ ธุระอนายล่ะเรียบร้อยีไหมอฟ?”
รอยยิ้มยียวนพร้อมำถามานรูปร่าสูไล่เลี่ยันทำเ้าอห้อพัรู้สึผิาัอัใผู้มาเยือนเล็น้อย
แ่็ยอมหลบให้เ้าอรอยยิ้มยียวนเ้ามา้านใน
“ยัไม่เรียบร้อยเพราะนายทำให้ันเสียเวลานี่แหละ”
ผู้มาเยือนูเหมือนไม่่อยสนใำอบเาสัเท่าใ ลับ้าวเินอา ๆ พุ่รเ้าไปในส่วนอห้อนอน ทำเอาอฟรีบถลันามเอื้อมว้าไหล่อีฝ่ายรั้ไว้ แ่ไม่ทันเสียแล้ว..
“เฮ้ย! ไ้ใ้านริ้วย! แปลว่าเรียบร้อยแล้วิ”
เ้าหมอนั่นหลุบาลมอะร้ายะ้าหัวเียแล้วหันมาลี่ยิ้มล้อเลียนแม้ะยินยอม้าวเินามแรเหนี่ยวรั้อเ้าอห้อลับมายัมุมโฟาแ่โยี็าม
“เรื่อะเรียบร้อยว่านี้ถ้านายรีบลับห้อนายไปะ ันะไ้รีบไปเลียร์เรื่ออันให้บ
ไม่แน่ว่าอนนี้เธออาหนีลับบ้านุาไปแล้ว็ไ้นายมีอะไรอีไหม ันรีบ”
“โอเ ันรอที่ห้อนะ ะลับอนไหน็บอละัน”
แววาุนยิ้มไ้อ ‘เพรเพทาย พนาล’ หรือ ‘เพร’ น้อสามี ‘อารา’ น้อสาวฝาแฝอเารุ่นราวเียวันทำเอาใบหน้าเ้าอห้อร้อนผ่าวะออาห้อพร้อมัน
“อฟ ให้ันไปเป็นเพื่อนปะเผื่อ ‘ุบรู’ ยิหัวนาย โทษานเาะไ่แหลานสาวเ้า ันะไ้่วยทัน”
“ไม่้อ ันัารเอไ้ หรือนายอยาะสารภาพอะไรับุบรูเหมือนัน?”
อฟ หยอเย้าลับเอาบ้าเพราะเพรเพทายมีใให้ ‘ธิา สุธาเทวั’ หรือ ‘ที้า’ าิผู้พี่อเี่ยว้อย หลานสาวอีนอ ‘ุบรู เอเร’ เ่นัน
เพรเพทาย สัวบาลหนุ่มเ้าอ ‘ฟาร์มวัวพนาล’ บินมาพร้อมเาโยเอาเรื่อธุริเนื้อวัวเรพรีเมียมส่ออมาเป็น้ออ้าบัหน้า
แ่แท้ที่รินั่นหรือือ้อารพบหลานสาวอท่าน โยมีุบรูทำหน้าที่เป็นามเทพให้
“ันยัไปไม่ถึั้นนายเสียหน่อย ไม่ิเลยว่าุอฟผู้สุุมลุ่มลึ อ่อนโยน ใเย็นประุสายน้ำ ะไฟแรนานี้
รู้อย่านี้ันน่าะื้ออพวนั้นให้นายเพิ่มสัสอหรือสามล่อเนอะ”
“พอเลยเพร ลับห้อนายไปเลยไป”
อฟรีบรุนหลัเพรเพทายเ้าห้อพั้านวาห้อเาส่วนห้อพั้าน้ายพบว่าแม่บ้านำลัเ้าทำวามสะอา...
..ผู้บริหารหนุ่มไ้ำอบแล้วว่า้อามหาเธอที่ไหน..
เพราะไม่อยาเร่รีบรวบรั ‘เ็ื้อ’ มาเินไปนั อฟึนัู่้าพูุยธุริระหว่าันวบนารเราบลพร้อมเ็นสัาู่้าเมล็าแฟระหว่าันเรียบร้อย
านั้นพวเารับประทานอาหารในโรแรมร่วมันเวลาล่วผ่านราวสามั่วโมผู้บริหารหนุ่มเรียแท็ี่มุ่หน้าไปบ้านุบรูพลาิถึวามใีอท่าน
แม้แ่อโรแรมที่พัอฟับเพรเพทายเพื่อให้ไ้ใล้ิน้อน้อยุบรูยัทำหน้าที่่วยเหลืออยู่เบื้อหลัเป็นอหนุนั้นี
เพราะท่านเยเป็นามเทพแผลศรรัพ่อแม่เี่ยว้อยมา่อน นอานี้ท่านยัเห็น้วยับารประสานรอยร้าวระหว่าสอรอบรัวให้หลอมรวมเป็นทอแผ่นเียว
วามิอฟหยุลรหน้าประูบ้านุบรูที่เพิ่ลับมาา้านอ เาึเลื่อนรถามเ้ามาโยไม่รู้ว่าน้อน้อยหนีาให้เา้อามบอย้ำว่าเธอเป็นอเา...
เธอเป็นอเา
ลำแนเรียวหอบผืนผ้าห่มพันัว้าวลาเียนอนรู้สึถึุอ่อนไหวึ่ลาายแปลบปลาบาารถูรุล้ำ
หา้อรีบ้มเ็บเสื้อผ้าอนเอไว้ในอ้อมอ
นทำัวราวัแ้ในใยหุ้มห่อะเ้ออมอห้อน้ำที่ยัปิประูสนิทพลาเร่สวมใส่เสื้อผ้าลับืนสู่ร่าายระเรื่อรอยฝารับนผิวอ่อนใ้ร่มผ้าพาให้แ้มนวลเห่อร้อน
ภาพร่าายแ็แรแนบิเหนือร่าายอันเร่าร้อนบเบียหยัโ้ให้สัมผัสวาบหวามาริมฝีปาอุ่นลามเลียผิวนุ่มอ่อนทุอูใ้ร่มผ้าไหลวนเ้ามาในวามทรำ
วาโหลุบมอะร้ายะ้าโ๊ะโมไฟหัวเียยิ่ส่ผลให้ใบหน้านวลร้อนผ่าว เมื่อเห็นเ้าอุปร์ป้อันถูใ้านแล้วราวสามถึสี่ิ้นอยู่ในนั้น้าล่อบรรุภั์
เี่ยว้อยสวมเสื้อโ้ัวให่วานล้วระเป๋าเสื้อสำรวีย์าร์และสมาร์โฟนยัอยู่ีึหนีอย่าโล่ใ...
“ุ ผมอาบน้ำเสร็แล้ว..”
เ้าอเรือนายแ็แร้าวเินออพ้นาห้อน้ำอวโว์ท่อนบนเปลือยเปล่า แผอว้ามีมัล้ามพอามประับปลายยอน้อยสีพีหวานรับับโทนสีผิวาวผ่อ
่ำลว่านั้นเป็นลอนล้ามเนื้อเรียัวสวยามหู่เรียว่าิ์แพ็ (Six Pack) ล้ามเนื้อหน้าท้อสุยอแห่ารออำลัายอันน่าปรารถนา
เนื้อัวท่อนล่าถูพันห่อ้วยผ้าเ็ัวสีาวสะอา้าวเินเ้าหาเียนอนว้าพลาเ็ผมสั้นัแ่อย่าีร้อเรียหาอีนที่อยู่้วยันลอ่ำืนนรุ่สา
บนเียลับมีเพียหมอนสอใบับผืนผ้าห่มถูโยนอยุ่เหยิไว้รปลายเีย วามหลุบลมอพื้นห้อหาเสื้อผ้าอเธอาฝีมือปลเปลื้ออเาพบว่าหายไป
รั้นเินมายัมุมแ่ัวสอส่ายสายามอหาอีนที่ิว่าอาะอยู่รนี้ แ่ลับพบเพียวามว่าเปล่าเท่านั้น
ทำให้รู้ำอบว่าแม่ัวีเลือวิธี ‘หนี’ าันอีแล้ว
“ิว่าะหนีพี่พ้นเหรอเี่ยว้อย”
‘อฟ ิิพัน์โภิน’ ผู้บริหารหนุ่ม วัย 32 ปี
ทายาทเ้าอธุริผู้ผลิและำหน่ายาาแฟแห่ให่ในประเทศแถบเอเียะวันออเียใ้
ระิบพึมพำับนเอยามิถึเ้าอวหน้าเล็เรื่อหน้าหวานละมุน ไริ้วเ้ม วาโ แพนาอนยาว มูรั้นเิบอวามื้อ ริมฝีปาิ้มลิ้มระเรื่อแแสนหวาน
ลำอระห เรือนร่าเปลือยเปล่าามส่วนเว้าโ้เ็มึสมวัยสาวให้สัมผัสนุ่มละมุนยามลูบไล้ฝ่ามือีราอรริมฝีปาฝัรอยิสมาร์บนผิวนุ่มอ่อนใ้ร่มผ้าเสียนทั่ว
ลิ่นายหอมละมุนยัรารึอูลมหายใเ้าออ เรือนายามบิเร้าเย้ายวนเป็นธรรมาิ แรบีบรัระับเพีย้อนิ้วลึล้ำ่อทาอ่อนนุ่มอบอุ่น่ำื้น่าน่าปรารถนา
เสียหวานราแผ่วเรือนายามสะท้อนสะท้านาารถูปลุเร้าโอ้โลม้วยปลายลิ้นอุ่นับ้อนิ้วเรียวยาวรสสัมผัสหวานละมุนยวนเย้าล้วนหยั่ราฝัลึลในหัวใ
..ทุรอยูบูเม้มระเรื่อสีลีบุหลาบแล้วนใสื่อสารบอเ้าอเรือนายอ่อนหวานว่า ‘เธอเป็นอเา’ ..
เี่ยว้อยเิมาเพื่อเป็น ‘ู่หมาย’ ออฟถูับอั้แ่ลืมาูโลใบนี้
แรทีเียว ือ พันธะสัาใระหว่าสอรอบรัวให้้อยึถือปิบัิาม
ทว่าพอเวลาล่วผ่านวามผูพันลับ่อย ๆ เิบโ ยายเ็าโ ปานิ มูหน่อย ัวะเปี๊ยเิทีหลั 7 ปีลับน่าเอ็นูึ้นทุปิภาเรียนยามไ้พบเอ
แ่พอเาเรียนบปริารีเป็นปีเียวับเี่ยว้อยบมัธยมศึษาอน้น น้อัวน้อยลับเลือโบยบินาไลมาเรียน่อยัประเทศแห่นี้วบนเวลา 8 ปี ผันผ่าน
เาและเธอ่าเิบโามาลเวลา โยที่นหนึ่นั้นอยแอบิามไม่ห่าหาย ส่วนอีนลับ้อาร ‘ลืม’ ัน
แ่่ำืนที่ผ่านมาอฟเื่อว่าะรารึหัวใอเธอเ่นัน
นับานี้เาะไม่ยอมให้น้อน้อยหนีาันอีแล้ว..ถึเวลาเลิเป็นเพียนแปลหน้าสำหรับเธอเสียที...
อฟแ่ัวเรียบร้อยำลัเรียมะออาห้อพั แ่มีเสียริ่ประูััหวะัึ้นมาเสีย่อน
มือให่ว้าประูเปิออโยเร็วเพราะใวแร่แอบาหวัว่าะเป็นนที่พัห้อเีย้าิหวนลับมาพูุยันาม้อเสนออนเอ
“ธุระอันเสร็เรียบร้อยละ ธุระอนายล่ะเรียบร้อยีไหมอฟ?”
รอยยิ้มยียวนพร้อมำถามานรูปร่าสูไล่เลี่ยันทำเ้าอห้อพัรู้สึผิาัอัใผู้มาเยือนเล็น้อย
แ่็ยอมหลบให้เ้าอรอยยิ้มยียวนเ้ามา้านใน
“ยัไม่เรียบร้อยเพราะนายทำให้ันเสียเวลานี่แหละ”
ผู้มาเยือนูเหมือนไม่่อยสนใำอบเาสัเท่าใ ลับ้าวเินอา ๆ พุ่รเ้าไปในส่วนอห้อนอน ทำเอาอฟรีบถลันามเอื้อมว้าไหล่อีฝ่ายรั้ไว้ แ่ไม่ทันเสียแล้ว..
“เฮ้ย! ไ้ใ้านริ้วย! แปลว่าเรียบร้อยแล้วิ”
เ้าหมอนั่นหลุบาลมอะร้ายะ้าหัวเียแล้วหันมาลี่ยิ้มล้อเลียนแม้ะยินยอม้าวเินามแรเหนี่ยวรั้อเ้าอห้อลับมายัมุมโฟาแ่โยี็าม
“เรื่อะเรียบร้อยว่านี้ถ้านายรีบลับห้อนายไปะ ันะไ้รีบไปเลียร์เรื่ออันให้บ
ไม่แน่ว่าอนนี้เธออาหนีลับบ้านุาไปแล้ว็ไ้นายมีอะไรอีไหม ันรีบ”
“โอเ ันรอที่ห้อนะ ะลับอนไหน็บอละัน”
แววาุนยิ้มไ้อ ‘เพรเพทาย พนาล’ หรือ ‘เพร’ น้อสามี ‘อารา’ น้อสาวฝาแฝอเารุ่นราวเียวันทำเอาใบหน้าเ้าอห้อร้อนผ่าวะออาห้อพร้อมัน
“อฟ ให้ันไปเป็นเพื่อนปะเผื่อ ‘ุบรู’ ยิหัวนาย โทษานเาะไ่แหลานสาวเ้า ันะไ้่วยทัน”
“ไม่้อ ันัารเอไ้ หรือนายอยาะสารภาพอะไรับุบรูเหมือนัน?”
อฟ หยอเย้าลับเอาบ้าเพราะเพรเพทายมีใให้ ‘ธิา สุธาเทวั’ หรือ ‘ที้า’ าิผู้พี่อเี่ยว้อย หลานสาวอีนอ ‘ุบรู เอเร’ เ่นัน
เพรเพทาย สัวบาลหนุ่มเ้าอ ‘ฟาร์มวัวพนาล’ บินมาพร้อมเาโยเอาเรื่อธุริเนื้อวัวเรพรีเมียมส่ออมาเป็น้ออ้าบัหน้า
แ่แท้ที่รินั่นหรือือ้อารพบหลานสาวอท่าน โยมีุบรูทำหน้าที่เป็นามเทพให้
“ันยัไปไม่ถึั้นนายเสียหน่อย ไม่ิเลยว่าุอฟผู้สุุมลุ่มลึ อ่อนโยน ใเย็นประุสายน้ำ ะไฟแรนานี้
รู้อย่านี้ันน่าะื้ออพวนั้นให้นายเพิ่มสัสอหรือสามล่อเนอะ”
“พอเลยเพร ลับห้อนายไปเลยไป”
อฟรีบรุนหลัเพรเพทายเ้าห้อพั้านวาห้อเาส่วนห้อพั้าน้ายพบว่าแม่บ้านำลัเ้าทำวามสะอา...
..ผู้บริหารหนุ่มไ้ำอบแล้วว่า้อามหาเธอที่ไหน..
เพราะไม่อยาเร่รีบรวบรั ‘เ็ื้อ’ มาเินไปนั อฟึนัู่้าพูุยธุริระหว่าันวบนารเราบลพร้อมเ็นสัาู่้าเมล็าแฟระหว่าันเรียบร้อย
านั้นพวเารับประทานอาหารในโรแรมร่วมันเวลาล่วผ่านราวสามั่วโมผู้บริหารหนุ่มเรียแท็ี่มุ่หน้าไปบ้านุบรูพลาิถึวามใีอท่าน
แม้แ่อโรแรมที่พัอฟับเพรเพทายเพื่อให้ไ้ใล้ิน้อน้อยุบรูยัทำหน้าที่่วยเหลืออยู่เบื้อหลัเป็นอหนุนั้นี
เพราะท่านเยเป็นามเทพแผลศรรัพ่อแม่เี่ยว้อยมา่อน นอานี้ท่านยัเห็น้วยับารประสานรอยร้าวระหว่าสอรอบรัวให้หลอมรวมเป็นทอแผ่นเียว
วามิอฟหยุลรหน้าประูบ้านุบรูที่เพิ่ลับมาา้านอ เาึเลื่อนรถามเ้ามาโยไม่รู้ว่าน้อน้อยหนีาให้เา้อามบอย้ำว่าเธอเป็นอเา...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น