ลำดับตอนที่ #19
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : แมวขโมยตัวโต
อนที่ 18
แมวโมยัวโ
่ำืนนี้ มุมปี้าน้ายอฤหาสน์ปุธาา
พบร่าหนึ่ืบลานปีนป่ายเลาะอบระเบียแฝเร้นเามืนเ้าถึบานหน้า่าทรสูที่เปิแ้มระบายอาาศเอาไว้
ะายสอวัยำลัยืนลอบมอผ่านบานหน้า่าาปีฤหาสน์อี้านเอี้ยวหันสบาันอย่ารู้เท่าทัน
“มันน่าแล้เอาลูอส่อูสันันะพ่อ ูเอาเถอะหลานเยัวีอพ่อ แอบอปีนห้อยัยหนูเสียอย่านั้น”
นเป็นลูระิบฟ้อนเป็นพ่อท่าทาันไม้ันมือ
ทำเอานผ่านโลมานานอมยิ้มส่ายศีรษะเพราะเ้าใหัวอนเป็นพ่อย่อมหวลูสาวและหัวอนหนุ่มย่อมลั่รั
“เอาน่าไหนไหน็ไหนไหน ้าวสารลายเป็น้าวสุ นเารััน็ปล่อยไปเถอะ
แ่บอว่าไม่้อปีน เี๋ยวไปแ้าหั นบ้านโน้นะว่าเราูแลลูหลานเาไม่ี็พอ”
หวายเินรีบ้ำอ้าวรไปยัห้อนอนลูสาวทันที…
๊อ ๊อ ๊อ!
เสียุัาม้วยเสียเาะบานหน้า่า้าเียเรียให้อ้อนันทร์เอี้ยวหันมอามที่มาอเสียะำลันั่แปลผมรหน้าโ๊ะเรื่อแป้
วาลมโเปิว้าื่นใเมื่อแลเห็นมือให่ว้าบานหน้า่าาม้วยท่อนายาววั้ามอบหน้า่าำลัะเ้ามา้านในห้อนอนอเธออย่าอุอา
มือเล็ว้าร่มอันให่้าวย่อเ้าหาหมายะฟาใส่เ้าหัวโมยให้สุแรเิแล้ว่อยะโนร้อเรียนในบ้าน
ทว่าพอเห็นใบหน้าละมุนโผล่พ้นบานหน้า่าเท่านั้นลับทำเอามือเล็เื้อ้าร่มะั้าลาอาาศร้ออุทานเรียเาออมา้วยวามประหลาใ
“พี่เอส! เล่นอะไระเนี่ย?”
“ิถึ”
ร่าสูทรัวไ้็โผเ้าหาร่าเล็ปลร่มันโโยนทิ้ รวบเอวเล็รั้ัวเธอเ้าแนบิอ้อมออุ่นอย่าอ่อนโยน
ีะระับวแนอให้สมับวามิถึนัวนุ่มหลัาแนบรัันเพีย่ำืนลับหนีหายทำัวเ้าลีบเมทำให้เา้อร้อนรนามหาเสียยให่
ีทว่ามีสายสืบาหวันยิหวาโทรวนเามาสร้าฝายเพราะอ้อนันทร์บอับเธอว่าวันหยุนี้ะลับบ้านทาใ้
่วยให้ีะับเที่ยวบินามอ้อนันทร์มาัหน้าถึลำธาร
“ทำไมไม่เ้ามาทาประูี ๆ ะ ถ้าลไปบาเ็บะว่าไ
ทำไมไม่ห่วัวเอบ้า ไม่รู้หรือไว่ามีนเาเป็นห่ว อื้ม..”
น้ำเสีย่อว่าระเ้าระอเียบหายเพราะริมฝีปาถูประบูบปิั้นูลืนำพูลายเป็นเสียราหวานในลำอ
ยามถูริมฝีปานุ่มอุ่นละเลียและเล็มราวลีบปาอเธอเป็นนมหวานิ้นโปรอีะระนั้น
เท้าเรียวยาวสืบเท้านำพานในอ้อมอ้าวถอยหลั มอมเมา้วยูบแสนหวานเ้าหาเียนอนนุ่ม
พาันล้มัวลบนเียว้าโยมีร่าสูร่อมทาบทับเหนือร่าเล็นุ่มละมุน
ริมฝีปาไ้รูปบูบูเม้มแทรเรียวลิ้นอุ่นเ้าสู่โพรปานุ่มออนวาลิ้มรสละมุนเี่ยวระหวัรัรึเรียวลิ้นเล็ื่ม่ำ
่อนผละออลาไล้ปลายมูโ่ลามลำอระหุไ้าออาว เลื่อนล้อยล่ำว่านั้น
ูบอ่อนโยนพานพาอ้อนันทร์ห่อไหล่บาัวสะท้านเลื่อนมือเล็ลูบไล้อบุมเรือนผมนุ่มสั้นรท้ายทอยไ้รูประบายวามหวามไหว
ปิพริ้มวาลมโรับวามปั่นป่วน่อัวยั่อท้อแผ่ระไอวามร้อนวูบวาบ่านึมายบา
๊อ ๊อ ๊อ!
เสียเาะประูห้อนอนัึ้นระรัวถี่ทำเอามือให่ำลัะรั้ายเสื้อุนอนอนใ้ร่าะั้า
ผละใบหน้าออาทรวออิ่มมอสบวาลมโื่นระหน
“อ้อน หลับหรือยัลูเปิประูให้พ่อหน่อย”
น้ำเสียผู้เป็นพ่อทำให้ประสาทสัมผัสออ้อนันทร์ื่นัวมอสบวามื่นระหนยิ่ไปว่าเิมเป็นเท่าัว
“พ่อหวายเิน!”
ีะระิบหน้าาื่นรีบผละานัวนุ่มว้ามือเล็รั้ให้ลุึ้นยืนเียันบนพื้นห้อมอหา่อทาหลบ่อนัว
“เอาไีะพี่เอส หาที่่อน เอ่อ หลบใ้เีย่อน่ะ”
“โอเ รับ”
นิ้วี้เรียวเล็ี้ใ้เียพลาพยัหน้าลระิบบอ
เป็นเพราะไม่มีทาเลืออื่นใสำหรับูเปอร์สาร์หนุ่มมานัึทอัวลนอนยับเ้าใ้เีย
ปล่อยให้นัวเล็้าวเินออไปหาประูที่มีผู้เป็นพ่อรออยอยู่ร้านนอ
“มาแล้ว่าพ่อ”
อ้อนันทร์ส่เสียอบ่อนถลาเ้าหาประูห้อนอนหัวใเ้นึัื่นเ้นระนหวาหวั่นะเอื้อมเปิประูแ้มออเพียพอแ่โผล่ลำัวส่วนบนออไปหานเป็นพ่อไ้
“มีอะไรหรือะ พ่อหวายเิน?”
“พ่อว่าพ่อเห็นแมวโมยัวเบ้อเร่อปีนเ้าทาหน้า่าห้อนอนอลูนะอ้อน”
หวายเินเินแทรัวผ่านบานประูห้อนอนเปิแ้ม เ้ามา้านในโยมีอ้อนันทร์เินัวลีบามมาหยุหน้าโ๊ะเรื่อแป้
มอท่านวาามริบไปรอบห้ออย่าับผิ
“แมวโมยที่ไหนันพ่อหวายเิน อ้อนปิหน้า่าหมแล้ว ไม่เห็นะมีสััวนี่ะ”
วาลมโลอไหวหลุหลิอบไม่เ็มเสียนั ่าโหไม่เนียนเอาเสียเลย
ทำเอานเป็นพ่อยมุมปาระุยิ้ม้าวเินมือไพล่หลัทำท่าะหันหลัลับ
แ่ไม่วายเอ่ยำับนเป็นลูเสียไม่เบานัหวัให้ใรบานไ้ยิน
“ฝาบอเ้าแมวโมย้วยว่าถ้าะเ้ามานอนห้อนี้็ให้เ้าทาประูี ๆ
ปีนป่ายแบบนั้นเี๋ยวไ้ไปแ้าหั นทาบ้านโน้นะหาว่านทาบ้านนีู้แลเอาใใส่ไม่ีเอาไ้
เ้าใไหมอ้อน?”
“อบุรับพ่อหวายเิน”
ูเปอร์สาร์หนุ่มไถลัวออมาาใ้เียหลัไ้ยินำพูล่าวถึ ‘แมวโมย’ ือัวเานั่นเอ
ร่าสูเ้ามายืนเีย้าร่าเล็พูอบุพ่อาใี
ให้นเป็นพ่อเอี้ยวหันมายิ้มุใส่่อนเินมือไว้หลัาไป
อ้อมแนแ็แรรวบเอวเล็ทา้านหลัแนบอว้าหลัพ่อาเินพ้นประูห้อนอนพร้อมเสียล็อัามมา
“พ่อหวายเินอนุาแล้ว อ้อนิถึพี่ไหมรับ?”
“อยู่้วยันแบบนี้ยัะให้ิถึอีหรือะ?”
นัวเล็เอียแ้มแนบแ้มเ้าออ้อมออบอุ่นระิบถามเสียแผ่ว วหน้าหวานับสีระเรื่อแน่ามอ
“พี่หมายถึที่อ้อนหนีพี่มาแบบนี้ไม่ิถึพี่เหรอรับ?”
ีะลายอออับไหล่บาหมุนนัวเล็หันมาสบาันวาลำแนแ็แรสวมอรั้ร่าเล็แนบิออุ่น
“เพราะอ้อนเอาแ่ิถึืนนั้นอเรานลบภาพนั้นออาหัวไม่ไ้ อ้อนไม่รู้ว่าะมอหน้าพี่เอสไ้ยัไ
หลัาอ้อนเป็นฝ่ายรุ่อน แถมยับัับพี่เอสอี อ้อนลัว..”
“ลัวอะไรรับ หืม?”
“ลัวพี่เอสรัเียที่ถูอ้อนบัับ่ะ”
“พี่สมยอม่าหา ืนนี้็สมยอม ืน่อไป็สมยอม
พี่เป็นออ้อนนเียวนะ อ้อนะบัับับพี่ินบ่อยแ่ไหน ยัไ็ไ้หม
เพราะพี่ะสื่นมาเลยรับ”
อ้อมแนแ็แร้อนอุ้มร่าเล็วาบนที่นอนหนานุ่มเหนือเียรั้ายระโปรุนอนัวนุ่มออทาศีรษะเล็
ปละอบราาม้วยแพนีัวบา ทอวามอ้อนอ ให้มือเล็ปลอาภร์บนัวเาบ้า
ระทั่สอเรือนายเปลือยเปล่าแนบิันและันบนเียว้า
ริมฝีปาไ้รูปุไู้เม้มออาวลาไล้ลรอบรอปลายยอปทุมถันสีหวานวัปลายลิ้นโลมเลีย
สอประสานับมืออุ่นอบุมเ้นลึทรวออิ่มสวยอี้าปลุวามปรารถนา่อัวอย่าเย้ายวนอ่อนหวาน
มืออุ่นอี้าลูบไล้แผ่นหลับาลสู่สะโพลมสวยถึุหลาบอสวยลาายสาวแะเสรอ่อนหวานแผ่วเบา
เรียวาาวเปิทารับเรือนายแ็แรแทรึ่ลามีวามอบอุ่นแ็ึลอเลียวามอ่อนนุ่ม
รับารลึล้ำเ้าสู่่อทานุ่มอุ่นับแบบีบรััวนนเหนือร่ารอบทิศทา
สะโพสอบยับรันุ่มนวลเนิบนาบให้ายามสัมผัสวามเป็นเาอย่าลึึ้นำพาวามหวิวหวามาบ่านรัวนอาบไล้สอสรรพา์าย่อเิเป็นวามหฤหรรษ์
ัหวะแห่รัยับโยไ่ระับสู่วามเร่เร้าเร่าร้อนนำพาเรือนายามบิเร้าสะท้อนสะท้านสั่นลอนวูบไหวอยู่ใ้อแร่
วบนถึปลายทาแห่วามปรารถนาสูสุสอายเี่ยวอยับรัระั้นถี่ระุเร็้วยวามสุล้ำ
“พี่รัอ้อนนะรับแล้ว็ะเป็นออ้อนนเียว”
“อ้อนรัพี่เอสนะะ แล้ว็ะเป็นอพี่เอสแ่นเียว
อ้อนะไม่ิยัวเอให้นอื่นอีเ็า”
อ้อมออบอุ่นระออนัวนุ่มแนบอว้ารูบหน้าผามนแผ่วเบารับสัมผัสอ่อนหวานูบอว้า
่อนหลับใหลในอ้อมออันวบนเ้าวันใหม่มาเยือน...
❤️❤️❤️❤️
เือบโนลูอพ่อหวายเินแล้วไหมละเอส????
แมวโมยัวโ
่ำืนนี้ มุมปี้าน้ายอฤหาสน์ปุธาา
พบร่าหนึ่ืบลานปีนป่ายเลาะอบระเบียแฝเร้นเามืนเ้าถึบานหน้า่าทรสูที่เปิแ้มระบายอาาศเอาไว้
ะายสอวัยำลัยืนลอบมอผ่านบานหน้า่าาปีฤหาสน์อี้านเอี้ยวหันสบาันอย่ารู้เท่าทัน
“มันน่าแล้เอาลูอส่อูสันันะพ่อ ูเอาเถอะหลานเยัวีอพ่อ แอบอปีนห้อยัยหนูเสียอย่านั้น”
นเป็นลูระิบฟ้อนเป็นพ่อท่าทาันไม้ันมือ
ทำเอานผ่านโลมานานอมยิ้มส่ายศีรษะเพราะเ้าใหัวอนเป็นพ่อย่อมหวลูสาวและหัวอนหนุ่มย่อมลั่รั
“เอาน่าไหนไหน็ไหนไหน ้าวสารลายเป็น้าวสุ นเารััน็ปล่อยไปเถอะ
แ่บอว่าไม่้อปีน เี๋ยวไปแ้าหั นบ้านโน้นะว่าเราูแลลูหลานเาไม่ี็พอ”
หวายเินรีบ้ำอ้าวรไปยัห้อนอนลูสาวทันที…
๊อ ๊อ ๊อ!
เสียุัาม้วยเสียเาะบานหน้า่า้าเียเรียให้อ้อนันทร์เอี้ยวหันมอามที่มาอเสียะำลันั่แปลผมรหน้าโ๊ะเรื่อแป้
วาลมโเปิว้าื่นใเมื่อแลเห็นมือให่ว้าบานหน้า่าาม้วยท่อนายาววั้ามอบหน้า่าำลัะเ้ามา้านในห้อนอนอเธออย่าอุอา
มือเล็ว้าร่มอันให่้าวย่อเ้าหาหมายะฟาใส่เ้าหัวโมยให้สุแรเิแล้ว่อยะโนร้อเรียนในบ้าน
ทว่าพอเห็นใบหน้าละมุนโผล่พ้นบานหน้า่าเท่านั้นลับทำเอามือเล็เื้อ้าร่มะั้าลาอาาศร้ออุทานเรียเาออมา้วยวามประหลาใ
“พี่เอส! เล่นอะไระเนี่ย?”
“ิถึ”
ร่าสูทรัวไ้็โผเ้าหาร่าเล็ปลร่มันโโยนทิ้ รวบเอวเล็รั้ัวเธอเ้าแนบิอ้อมออุ่นอย่าอ่อนโยน
ีะระับวแนอให้สมับวามิถึนัวนุ่มหลัาแนบรัันเพีย่ำืนลับหนีหายทำัวเ้าลีบเมทำให้เา้อร้อนรนามหาเสียยให่
ีทว่ามีสายสืบาหวันยิหวาโทรวนเามาสร้าฝายเพราะอ้อนันทร์บอับเธอว่าวันหยุนี้ะลับบ้านทาใ้
่วยให้ีะับเที่ยวบินามอ้อนันทร์มาัหน้าถึลำธาร
“ทำไมไม่เ้ามาทาประูี ๆ ะ ถ้าลไปบาเ็บะว่าไ
ทำไมไม่ห่วัวเอบ้า ไม่รู้หรือไว่ามีนเาเป็นห่ว อื้ม..”
น้ำเสีย่อว่าระเ้าระอเียบหายเพราะริมฝีปาถูประบูบปิั้นูลืนำพูลายเป็นเสียราหวานในลำอ
ยามถูริมฝีปานุ่มอุ่นละเลียและเล็มราวลีบปาอเธอเป็นนมหวานิ้นโปรอีะระนั้น
เท้าเรียวยาวสืบเท้านำพานในอ้อมอ้าวถอยหลั มอมเมา้วยูบแสนหวานเ้าหาเียนอนนุ่ม
พาันล้มัวลบนเียว้าโยมีร่าสูร่อมทาบทับเหนือร่าเล็นุ่มละมุน
ริมฝีปาไ้รูปบูบูเม้มแทรเรียวลิ้นอุ่นเ้าสู่โพรปานุ่มออนวาลิ้มรสละมุนเี่ยวระหวัรัรึเรียวลิ้นเล็ื่ม่ำ
่อนผละออลาไล้ปลายมูโ่ลามลำอระหุไ้าออาว เลื่อนล้อยล่ำว่านั้น
ูบอ่อนโยนพานพาอ้อนันทร์ห่อไหล่บาัวสะท้านเลื่อนมือเล็ลูบไล้อบุมเรือนผมนุ่มสั้นรท้ายทอยไ้รูประบายวามหวามไหว
ปิพริ้มวาลมโรับวามปั่นป่วน่อัวยั่อท้อแผ่ระไอวามร้อนวูบวาบ่านึมายบา
๊อ ๊อ ๊อ!
เสียเาะประูห้อนอนัึ้นระรัวถี่ทำเอามือให่ำลัะรั้ายเสื้อุนอนอนใ้ร่าะั้า
ผละใบหน้าออาทรวออิ่มมอสบวาลมโื่นระหน
“อ้อน หลับหรือยัลูเปิประูให้พ่อหน่อย”
น้ำเสียผู้เป็นพ่อทำให้ประสาทสัมผัสออ้อนันทร์ื่นัวมอสบวามื่นระหนยิ่ไปว่าเิมเป็นเท่าัว
“พ่อหวายเิน!”
ีะระิบหน้าาื่นรีบผละานัวนุ่มว้ามือเล็รั้ให้ลุึ้นยืนเียันบนพื้นห้อมอหา่อทาหลบ่อนัว
“เอาไีะพี่เอส หาที่่อน เอ่อ หลบใ้เีย่อน่ะ”
“โอเ รับ”
นิ้วี้เรียวเล็ี้ใ้เียพลาพยัหน้าลระิบบอ
เป็นเพราะไม่มีทาเลืออื่นใสำหรับูเปอร์สาร์หนุ่มมานัึทอัวลนอนยับเ้าใ้เีย
ปล่อยให้นัวเล็้าวเินออไปหาประูที่มีผู้เป็นพ่อรออยอยู่ร้านนอ
“มาแล้ว่าพ่อ”
อ้อนันทร์ส่เสียอบ่อนถลาเ้าหาประูห้อนอนหัวใเ้นึัื่นเ้นระนหวาหวั่นะเอื้อมเปิประูแ้มออเพียพอแ่โผล่ลำัวส่วนบนออไปหานเป็นพ่อไ้
“มีอะไรหรือะ พ่อหวายเิน?”
“พ่อว่าพ่อเห็นแมวโมยัวเบ้อเร่อปีนเ้าทาหน้า่าห้อนอนอลูนะอ้อน”
หวายเินเินแทรัวผ่านบานประูห้อนอนเปิแ้ม เ้ามา้านในโยมีอ้อนันทร์เินัวลีบามมาหยุหน้าโ๊ะเรื่อแป้
มอท่านวาามริบไปรอบห้ออย่าับผิ
“แมวโมยที่ไหนันพ่อหวายเิน อ้อนปิหน้า่าหมแล้ว ไม่เห็นะมีสััวนี่ะ”
วาลมโลอไหวหลุหลิอบไม่เ็มเสียนั ่าโหไม่เนียนเอาเสียเลย
ทำเอานเป็นพ่อยมุมปาระุยิ้ม้าวเินมือไพล่หลัทำท่าะหันหลัลับ
แ่ไม่วายเอ่ยำับนเป็นลูเสียไม่เบานัหวัให้ใรบานไ้ยิน
“ฝาบอเ้าแมวโมย้วยว่าถ้าะเ้ามานอนห้อนี้็ให้เ้าทาประูี ๆ
ปีนป่ายแบบนั้นเี๋ยวไ้ไปแ้าหั นทาบ้านโน้นะหาว่านทาบ้านนีู้แลเอาใใส่ไม่ีเอาไ้
เ้าใไหมอ้อน?”
“อบุรับพ่อหวายเิน”
ูเปอร์สาร์หนุ่มไถลัวออมาาใ้เียหลัไ้ยินำพูล่าวถึ ‘แมวโมย’ ือัวเานั่นเอ
ร่าสูเ้ามายืนเีย้าร่าเล็พูอบุพ่อาใี
ให้นเป็นพ่อเอี้ยวหันมายิ้มุใส่่อนเินมือไว้หลัาไป
อ้อมแนแ็แรรวบเอวเล็ทา้านหลัแนบอว้าหลัพ่อาเินพ้นประูห้อนอนพร้อมเสียล็อัามมา
“พ่อหวายเินอนุาแล้ว อ้อนิถึพี่ไหมรับ?”
“อยู่้วยันแบบนี้ยัะให้ิถึอีหรือะ?”
นัวเล็เอียแ้มแนบแ้มเ้าออ้อมออบอุ่นระิบถามเสียแผ่ว วหน้าหวานับสีระเรื่อแน่ามอ
“พี่หมายถึที่อ้อนหนีพี่มาแบบนี้ไม่ิถึพี่เหรอรับ?”
ีะลายอออับไหล่บาหมุนนัวเล็หันมาสบาันวาลำแนแ็แรสวมอรั้ร่าเล็แนบิออุ่น
“เพราะอ้อนเอาแ่ิถึืนนั้นอเรานลบภาพนั้นออาหัวไม่ไ้ อ้อนไม่รู้ว่าะมอหน้าพี่เอสไ้ยัไ
หลัาอ้อนเป็นฝ่ายรุ่อน แถมยับัับพี่เอสอี อ้อนลัว..”
“ลัวอะไรรับ หืม?”
“ลัวพี่เอสรัเียที่ถูอ้อนบัับ่ะ”
“พี่สมยอม่าหา ืนนี้็สมยอม ืน่อไป็สมยอม
พี่เป็นออ้อนนเียวนะ อ้อนะบัับับพี่ินบ่อยแ่ไหน ยัไ็ไ้หม
เพราะพี่ะสื่นมาเลยรับ”
อ้อมแนแ็แร้อนอุ้มร่าเล็วาบนที่นอนหนานุ่มเหนือเียรั้ายระโปรุนอนัวนุ่มออทาศีรษะเล็
ปละอบราาม้วยแพนีัวบา ทอวามอ้อนอ ให้มือเล็ปลอาภร์บนัวเาบ้า
ระทั่สอเรือนายเปลือยเปล่าแนบิันและันบนเียว้า
ริมฝีปาไ้รูปุไู้เม้มออาวลาไล้ลรอบรอปลายยอปทุมถันสีหวานวัปลายลิ้นโลมเลีย
สอประสานับมืออุ่นอบุมเ้นลึทรวออิ่มสวยอี้าปลุวามปรารถนา่อัวอย่าเย้ายวนอ่อนหวาน
มืออุ่นอี้าลูบไล้แผ่นหลับาลสู่สะโพลมสวยถึุหลาบอสวยลาายสาวแะเสรอ่อนหวานแผ่วเบา
เรียวาาวเปิทารับเรือนายแ็แรแทรึ่ลามีวามอบอุ่นแ็ึลอเลียวามอ่อนนุ่ม
รับารลึล้ำเ้าสู่่อทานุ่มอุ่นับแบบีบรััวนนเหนือร่ารอบทิศทา
สะโพสอบยับรันุ่มนวลเนิบนาบให้ายามสัมผัสวามเป็นเาอย่าลึึ้นำพาวามหวิวหวามาบ่านรัวนอาบไล้สอสรรพา์าย่อเิเป็นวามหฤหรรษ์
ัหวะแห่รัยับโยไ่ระับสู่วามเร่เร้าเร่าร้อนนำพาเรือนายามบิเร้าสะท้อนสะท้านสั่นลอนวูบไหวอยู่ใ้อแร่
วบนถึปลายทาแห่วามปรารถนาสูสุสอายเี่ยวอยับรัระั้นถี่ระุเร็้วยวามสุล้ำ
“พี่รัอ้อนนะรับแล้ว็ะเป็นออ้อนนเียว”
“อ้อนรัพี่เอสนะะ แล้ว็ะเป็นอพี่เอสแ่นเียว
อ้อนะไม่ิยัวเอให้นอื่นอีเ็า”
อ้อมออบอุ่นระออนัวนุ่มแนบอว้ารูบหน้าผามนแผ่วเบารับสัมผัสอ่อนหวานูบอว้า
่อนหลับใหลในอ้อมออันวบนเ้าวันใหม่มาเยือน...
❤️❤️❤️❤️
เือบโนลูอพ่อหวายเินแล้วไหมละเอส????
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น