ลำดับตอนที่ #18
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : ให้รู้ว่าเป็นของใคร
อนที่ 17
ให้รู้ว่าเป็นอใร
รถเ๋สัาิยุโรปเลี้ยวเ้าอนโหรูระับไฮเอน์ มีลิฟ์พาัวรถึ้นมาหยุนิ่ยัั้นที่พัเลื่อนัวล่ออนั่นเอนัวเล็บนเบาะหน้าู่นับถึไ้รู้สึัวลืมาื่น
มือเรียวรั้เสื้อสูทัวโมาพาท่อนแน้าวลารถเินามนัวโ้อย ๆ โยไม่เอ่ยถามและไม่นึหวาลัวนระทั่ถึหน้าประูห้อพัที่มีเพียสอห้อในั้นนี้
มือให่ล้วหยิบีย์าร์ออมาแะเปิประูห้อ้าวนำเ้า้านในโนห้อรับแพร้อมแสไฟฟ้าส่อสว่าทำานอัโนมัิามระบบับสัมผัสารเลื่อนไหว
เ้าอวามหันลับมาสำรวนในุิ้นน้อยประายาุทำเอานถูมอลอบลืนน้ำลายลออึหนึ่พลาสูลมหายใเ้าปอลึประหนึ่ทำใีสู้เสือุร้าย
“ทำไมแ่ัวแบบนี้ะ?”
“มันเป็นุทีม่ะ”
“ำเป็น้อโป๊นานี้ไหมะ?”
“ใร ๆ เา็ใส่ัน่ะ”
ูเหมือนอารม์มาุออฟะทะยานพุ่สูึ้นเรื่อย ระหว่าพูาุนรหน้าผู้ทำหน้าาใสื่อไม่รู้ร้อนรู้หนาวไ้น่ามันเี้ยว่อวามรู้สึอเาเป็นที่สุ
“แ่ใรนนั้นไม่วรเป็น้อย พี่อห้าม่ะ”
“พี่อฟหว้อยเหรอะ?”
ท่าทาลอยหน้าลอยาอมยิ้มล้อเลียนยื่นใบหน้าเล็เ้าแทบิอว้าแหนเยทอแววาใสแป๋วทะเล้นุนทำเอาวามอทนอลั้นออฟหมลในทันทีทันใ
วแนแร่วัรวบเอวเล็เี่ยวอเรือนายนุ่มรุ่นลิ่นหอมละมุนรั้เ้าปะทะอ้อมอว้าโน้มใบหน้าลระิบิใบหูบาใเป่าลมหายใอุ่นรินรนัวสะท้าน
“พี่มีสิทธิ์หวไหมล่ะ?”
เพียอยู่ในวล้อมพันธนาารเี่ยวอรัแน่น เี่ยว้อยลับไม่่าาเ้าูน้อยแพ้ทาให้เือ้นล้วยร่าายระทวยอ่อนไร้เรี่ยวแรผลัไสแม้ไม่ไ้เมาเ่นืนนั้น
ระแสวูบวาบหวามไหวแล่นปรา่านึมอูุมนโยเพาะหน้าอนุ่มบเบียับลำัวแ็แรล้ายับว่าเ้าปลายยออ่อนไหวื่นเพริูันาารลอเลียเสียสี
รุ่นลิ่นหอมละมุนาเรือนายบุรุษเพศเ่นอฟ ั่ะมอมเมาให้เี่ยว้อยเผลอไผลำาบรับเอาลิ่นหอมเย้ายวนอเาเ้าหมุนวนในลมหายใอันหวานหวาม
ว่าเี่ยว้อยะรั้สิัวเอออาวามหวามไหวเสมือนยาวนานราวลมหายใเ้าออหนึ่เพื่อฟัเสียุาเ้าออ้อมอละลายระบบทำานสมออเธออีรั้
“ผู้หิแ่ัวโป๊อาเิวนให้ผู้ายิไม่ีนะะ”
“้อยไม่ยอมให้ใรมาทำอะไร่าย ๆ หรอ่ะ”
“แน่ในะะว่า้อยูแลัวเอไ้”
“แน่ใ่ะ”
“แล้วถ้ามีใรทำแบบนี้ับ้อยล่ะะ?”
“อ๊ะ! พี่อฟ”
มือเรียวนุ่มผวาเาะอ้นอแร่ระับแนบแน่นเพราะู่ ๆ ็ถู้อนอุ้มึ้นในวแนแ็แรพา้าวเินเ้าหาโฟาเบยิ่พาให้เ้าหัวใวน้อยเ้นไหวระรัวแร
ุ้บ!
เ้าอเรือนายอรรถูโยนลโฟาหนาแม้ไม่เ็บ แ่ทำเอาเธอใไม่น้อยในัหวะเาามิร่อมทาบทับรึไว้ภายใ้เรือนายแ็แรนหมหนทาิ้นรนหลีหนี
้อมือเล็ถูรึเหนือศีรษะ้วยมือให่้าเียว เี่ยว้อยหายใหอบถี่พาอนุ่มสะท้อนึ้นลราวหยอเย้ายออแร่ปลุเร้าวามรู้สึบาอย่า่อัวโยธรรมาิ
“้อยวระรู้นะว่าัวเอเป็นอใร”
น้ำเสียวรุร้าวออฟลับฟัแปล่พร่าเย้ายวน
สถานาร์ล่อแหลมวนให้หัวใวน้อยหวิวไหว ยามสบอบวาู่มลุ่มลึระนเร่าร้อนราวับำลัหลอมละลายเธอให้ลายเป็นี้ผึ้ถูไฟลน
“พะ พี่อฟะทำอะไระ!”
เี่ยว้อยลืนน้ำลายลอัอึ แววามทำให้เธอรู้สึร้อนวูบวาบทั้ัว หัวใเ้นระรัวแรราวับะทะลุออมา้านนอพยายามบิ้อมือเล็แ่ไม่อาหลุพ้นามือให่
“อ๊ะ!”
เสียหวานราหวีเมื่ออฟโน้มใบหน้า่ำลิใล้ เป็นเพราะเธอหันหน้าหลบึราวับส่มอบออระหให้เาูเม้มฝารอยิสมาร์ลานลำออ่อนนุ่ม่ายาย
วามหวิวหวามแปลบปลาบทำเอาเี่ยว้อยื่นะลึทอวาโมอสบอบวาู่มในัหวะอฟผละถอนริมฝีปาร้ายาออาผิวนุ่มอ่อนอออเธอ
“ูิว่า้อยะล้าแ่ัวโป๊อีไหม”
“พี่อฟ! อ๊า!”
เี่ยว้อยสะุ้ร้อราหวีอีหนเมื่อใบหน้ามายวูบลฝัริมฝีปาบนเนินออิ่มโผล่พ้นเาะอแสนเย้ายวน ูเม้มเร่าร้อนฝาฝัรอยระเรื่อบนเนินเนื้อนุ่มทั้สอ้า
“ไหนว่า้อยไม่ยอมให้ใรทำอะไรัวเอ่าย ๆ ไ แบบนี้เรียว่าปป้อัวเอไ้แล้วเหรอะ?”
เ่าน้อยอึ้นั้ท่าะัารระแทเ้าล่อวใอนปาร้ายเหนือร่าให้เ็มที่ แ่ทว่าลับพลาเป้าหมายเพราะอฟรู้แวสอมือใ้้อพับรั้ท่อนาเพรียวเปิว้า
หมับ!
เท่าับเปิโอาสให้วามแ็แร่ภายใ้าเ สอั้นบเบียุอ่อนไหวึ่ลาายสาวภายใ้ระโปรัวสั้น ท่อนาเรียวถูล็อเี่ยวพาเอวสอบในท่วท่าอันวาบหวิว
วามร้อนรุมหวิวหวาม่อัววูบไหวัหวะสอายลอเลียบเบียแนบิั่ะหลอมรวมเป็นหนึ่เียว
เี่ยว้อยิว่าา่อไปือบู๊แอั่น แ่อฟลับทำให้มันลายเป็นาเลิฟีนใล้เียอีโริไปเสียไ้
ยามมืออุ่นร้อนลาผ่านาสะโพลมมนมาสู่้นาเพรียวาวราวับมีระแสอุ่นร้อนลามเลียวามร้อนรุมแล่นริ้วทั่วเรือนาย
ส่ผลให้เนื้อนุ่มอ่อนใ้อ้ายเ้นไหวระรัวแร ทอลมหายใเ้าออหอบสะท้าน
เินว่าะ้านทานอานุภาพาวาู่มหลุบมอทอทอประายาหมายมา ่อนนเหนือร่าเลื่อนัวล่อใบหน้ารหน้าท้อแบนราบอเธออย่าหวิวหวาม
“พะ พี่อฟ อ๊ะ!”
ริมฝีปาร้ายประทับทาบูเม้มฝาฝัร่อรอยลบนหน้าท้อแบนราบใ้เสื้อเาะอัวสั้นสะท้อนึ้นลามแรหอบหายใอนรวราเสียหวานพร่า
แม้มือเล็ถูปล่อยเป็นอิสระแ่เธอลับไม่มีเรี่ยวแรพอะผลัไสทำเพียปัป่ายเาะบ่าว้าแนบแน่นรับสัมผัสแปลบปลาบฝาฝัรอยระเรื่อแบนเรือนายอีแห่
เี่ยว้อยผวาเฮือเมื่อใบหน้าอฟเลื่อน่ำลอีพานพา่อท้อน้อยอเธอหเร็ หัวใวน้อยเ้นระรัวลุ้นระทึว่าเาะทำอย่าไรับนเอ่อ
“รู้ไหมะว่าระโปรัวนี้มันสั้นเินไป”
หลัถ้อยำัเือน ริมฝีปาอุ่นร้อน็ทาบลูเม้ม้นาเพรียวาวทั้สอ้า ระโปรัวนี้สั้นริอย่าเาว่ามันทำให้ใบหน้ามายวนเวียนใล้ับุอ่อนไหวลาาย
“อ๊าย!”
ู่ ๆ มือให่็ับัวเธอพลิว่ำ าม้วยวามร้อนวูบวาบแปลบปลาบนาบลบนแผ่นหลัเหนือสายเือผูรัเาะอัวน้อยไม่เว้นถูีราฝารอยิสมาร์อีหลายรอย
“นี่เสื้ออย่านั้นเหรอ อย่าเรียว่าเสื้อเลยะีว่า ระุปมเือทีเียว้อย็ไม่เหลืออะไรแล้ว”
พร่ำุเสร็ริมฝีปาร้ายแนบลูบูเม้มฝาฝัรอยระเรื่อสีุหลาบบนแผ่นหลัเนียนเป็นารลโทษอีที...
ให้รู้ว่าเป็นอใร
รถเ๋สัาิยุโรปเลี้ยวเ้าอนโหรูระับไฮเอน์ มีลิฟ์พาัวรถึ้นมาหยุนิ่ยัั้นที่พัเลื่อนัวล่ออนั่นเอนัวเล็บนเบาะหน้าู่นับถึไ้รู้สึัวลืมาื่น
มือเรียวรั้เสื้อสูทัวโมาพาท่อนแน้าวลารถเินามนัวโ้อย ๆ โยไม่เอ่ยถามและไม่นึหวาลัวนระทั่ถึหน้าประูห้อพัที่มีเพียสอห้อในั้นนี้
มือให่ล้วหยิบีย์าร์ออมาแะเปิประูห้อ้าวนำเ้า้านในโนห้อรับแพร้อมแสไฟฟ้าส่อสว่าทำานอัโนมัิามระบบับสัมผัสารเลื่อนไหว
เ้าอวามหันลับมาสำรวนในุิ้นน้อยประายาุทำเอานถูมอลอบลืนน้ำลายลออึหนึ่พลาสูลมหายใเ้าปอลึประหนึ่ทำใีสู้เสือุร้าย
“ทำไมแ่ัวแบบนี้ะ?”
“มันเป็นุทีม่ะ”
“ำเป็น้อโป๊นานี้ไหมะ?”
“ใร ๆ เา็ใส่ัน่ะ”
ูเหมือนอารม์มาุออฟะทะยานพุ่สูึ้นเรื่อย ระหว่าพูาุนรหน้าผู้ทำหน้าาใสื่อไม่รู้ร้อนรู้หนาวไ้น่ามันเี้ยว่อวามรู้สึอเาเป็นที่สุ
“แ่ใรนนั้นไม่วรเป็น้อย พี่อห้าม่ะ”
“พี่อฟหว้อยเหรอะ?”
ท่าทาลอยหน้าลอยาอมยิ้มล้อเลียนยื่นใบหน้าเล็เ้าแทบิอว้าแหนเยทอแววาใสแป๋วทะเล้นุนทำเอาวามอทนอลั้นออฟหมลในทันทีทันใ
วแนแร่วัรวบเอวเล็เี่ยวอเรือนายนุ่มรุ่นลิ่นหอมละมุนรั้เ้าปะทะอ้อมอว้าโน้มใบหน้าลระิบิใบหูบาใเป่าลมหายใอุ่นรินรนัวสะท้าน
“พี่มีสิทธิ์หวไหมล่ะ?”
เพียอยู่ในวล้อมพันธนาารเี่ยวอรัแน่น เี่ยว้อยลับไม่่าาเ้าูน้อยแพ้ทาให้เือ้นล้วยร่าายระทวยอ่อนไร้เรี่ยวแรผลัไสแม้ไม่ไ้เมาเ่นืนนั้น
ระแสวูบวาบหวามไหวแล่นปรา่านึมอูุมนโยเพาะหน้าอนุ่มบเบียับลำัวแ็แรล้ายับว่าเ้าปลายยออ่อนไหวื่นเพริูันาารลอเลียเสียสี
รุ่นลิ่นหอมละมุนาเรือนายบุรุษเพศเ่นอฟ ั่ะมอมเมาให้เี่ยว้อยเผลอไผลำาบรับเอาลิ่นหอมเย้ายวนอเาเ้าหมุนวนในลมหายใอันหวานหวาม
ว่าเี่ยว้อยะรั้สิัวเอออาวามหวามไหวเสมือนยาวนานราวลมหายใเ้าออหนึ่เพื่อฟัเสียุาเ้าออ้อมอละลายระบบทำานสมออเธออีรั้
“ผู้หิแ่ัวโป๊อาเิวนให้ผู้ายิไม่ีนะะ”
“้อยไม่ยอมให้ใรมาทำอะไร่าย ๆ หรอ่ะ”
“แน่ในะะว่า้อยูแลัวเอไ้”
“แน่ใ่ะ”
“แล้วถ้ามีใรทำแบบนี้ับ้อยล่ะะ?”
“อ๊ะ! พี่อฟ”
มือเรียวนุ่มผวาเาะอ้นอแร่ระับแนบแน่นเพราะู่ ๆ ็ถู้อนอุ้มึ้นในวแนแ็แรพา้าวเินเ้าหาโฟาเบยิ่พาให้เ้าหัวใวน้อยเ้นไหวระรัวแร
ุ้บ!
เ้าอเรือนายอรรถูโยนลโฟาหนาแม้ไม่เ็บ แ่ทำเอาเธอใไม่น้อยในัหวะเาามิร่อมทาบทับรึไว้ภายใ้เรือนายแ็แรนหมหนทาิ้นรนหลีหนี
้อมือเล็ถูรึเหนือศีรษะ้วยมือให่้าเียว เี่ยว้อยหายใหอบถี่พาอนุ่มสะท้อนึ้นลราวหยอเย้ายออแร่ปลุเร้าวามรู้สึบาอย่า่อัวโยธรรมาิ
“้อยวระรู้นะว่าัวเอเป็นอใร”
น้ำเสียวรุร้าวออฟลับฟัแปล่พร่าเย้ายวน
สถานาร์ล่อแหลมวนให้หัวใวน้อยหวิวไหว ยามสบอบวาู่มลุ่มลึระนเร่าร้อนราวับำลัหลอมละลายเธอให้ลายเป็นี้ผึ้ถูไฟลน
“พะ พี่อฟะทำอะไระ!”
เี่ยว้อยลืนน้ำลายลอัอึ แววามทำให้เธอรู้สึร้อนวูบวาบทั้ัว หัวใเ้นระรัวแรราวับะทะลุออมา้านนอพยายามบิ้อมือเล็แ่ไม่อาหลุพ้นามือให่
“อ๊ะ!”
เสียหวานราหวีเมื่ออฟโน้มใบหน้า่ำลิใล้ เป็นเพราะเธอหันหน้าหลบึราวับส่มอบออระหให้เาูเม้มฝารอยิสมาร์ลานลำออ่อนนุ่ม่ายาย
วามหวิวหวามแปลบปลาบทำเอาเี่ยว้อยื่นะลึทอวาโมอสบอบวาู่มในัหวะอฟผละถอนริมฝีปาร้ายาออาผิวนุ่มอ่อนอออเธอ
“ูิว่า้อยะล้าแ่ัวโป๊อีไหม”
“พี่อฟ! อ๊า!”
เี่ยว้อยสะุ้ร้อราหวีอีหนเมื่อใบหน้ามายวูบลฝัริมฝีปาบนเนินออิ่มโผล่พ้นเาะอแสนเย้ายวน ูเม้มเร่าร้อนฝาฝัรอยระเรื่อบนเนินเนื้อนุ่มทั้สอ้า
“ไหนว่า้อยไม่ยอมให้ใรทำอะไรัวเอ่าย ๆ ไ แบบนี้เรียว่าปป้อัวเอไ้แล้วเหรอะ?”
เ่าน้อยอึ้นั้ท่าะัารระแทเ้าล่อวใอนปาร้ายเหนือร่าให้เ็มที่ แ่ทว่าลับพลาเป้าหมายเพราะอฟรู้แวสอมือใ้้อพับรั้ท่อนาเพรียวเปิว้า
หมับ!
เท่าับเปิโอาสให้วามแ็แร่ภายใ้าเ สอั้นบเบียุอ่อนไหวึ่ลาายสาวภายใ้ระโปรัวสั้น ท่อนาเรียวถูล็อเี่ยวพาเอวสอบในท่วท่าอันวาบหวิว
วามร้อนรุมหวิวหวาม่อัววูบไหวัหวะสอายลอเลียบเบียแนบิั่ะหลอมรวมเป็นหนึ่เียว
เี่ยว้อยิว่าา่อไปือบู๊แอั่น แ่อฟลับทำให้มันลายเป็นาเลิฟีนใล้เียอีโริไปเสียไ้
ยามมืออุ่นร้อนลาผ่านาสะโพลมมนมาสู่้นาเพรียวาวราวับมีระแสอุ่นร้อนลามเลียวามร้อนรุมแล่นริ้วทั่วเรือนาย
ส่ผลให้เนื้อนุ่มอ่อนใ้อ้ายเ้นไหวระรัวแร ทอลมหายใเ้าออหอบสะท้าน
เินว่าะ้านทานอานุภาพาวาู่มหลุบมอทอทอประายาหมายมา ่อนนเหนือร่าเลื่อนัวล่อใบหน้ารหน้าท้อแบนราบอเธออย่าหวิวหวาม
“พะ พี่อฟ อ๊ะ!”
ริมฝีปาร้ายประทับทาบูเม้มฝาฝัร่อรอยลบนหน้าท้อแบนราบใ้เสื้อเาะอัวสั้นสะท้อนึ้นลามแรหอบหายใอนรวราเสียหวานพร่า
แม้มือเล็ถูปล่อยเป็นอิสระแ่เธอลับไม่มีเรี่ยวแรพอะผลัไสทำเพียปัป่ายเาะบ่าว้าแนบแน่นรับสัมผัสแปลบปลาบฝาฝัรอยระเรื่อแบนเรือนายอีแห่
เี่ยว้อยผวาเฮือเมื่อใบหน้าอฟเลื่อน่ำลอีพานพา่อท้อน้อยอเธอหเร็ หัวใวน้อยเ้นระรัวลุ้นระทึว่าเาะทำอย่าไรับนเอ่อ
“รู้ไหมะว่าระโปรัวนี้มันสั้นเินไป”
หลัถ้อยำัเือน ริมฝีปาอุ่นร้อน็ทาบลูเม้ม้นาเพรียวาวทั้สอ้า ระโปรัวนี้สั้นริอย่าเาว่ามันทำให้ใบหน้ามายวนเวียนใล้ับุอ่อนไหวลาาย
“อ๊าย!”
ู่ ๆ มือให่็ับัวเธอพลิว่ำ าม้วยวามร้อนวูบวาบแปลบปลาบนาบลบนแผ่นหลัเหนือสายเือผูรัเาะอัวน้อยไม่เว้นถูีราฝารอยิสมาร์อีหลายรอย
“นี่เสื้ออย่านั้นเหรอ อย่าเรียว่าเสื้อเลยะีว่า ระุปมเือทีเียว้อย็ไม่เหลืออะไรแล้ว”
พร่ำุเสร็ริมฝีปาร้ายแนบลูบูเม้มฝาฝัรอยระเรื่อสีุหลาบบนแผ่นหลัเนียนเป็นารลโทษอีที...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น