ลำดับตอนที่ #15
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ค่อยเป็นค่อยไป
อนที่ 14
่อยเป็น่อยไป
หลัาอฟับเี่ยว้อยยืนยันทำามพันธะสัาระหว่ารอบรัวสร้าวามสุใให้แุ่ปูุ่ย่าสอบ้านรวมถึุพ่อุแม่และพี่น้ออทั้สอฝ่าย
ู่หนุ่มสาวออนุาาิผู้ให่ศึษาูใันและันเพื่อให้ทัู้่มีเวลาเรียนรู้นิสัยใอออีฝ่าย่อยเป็น่อยไปไม่เร่รัหมั้นหมายหรือแ่านหาทัู้่ยัไม่พร้อม
ผู้ให่สอบ้าน่าเ้าใพร้อมรออยสอหนุ่มสาวเพราะ่ารู้วามริาอฟันอยู่แล้วว่าอะไรเป็นอะไร
วันนี้พวเานัออเแรเริ่ม้นทำวามรู้ัันโยอฟให้เี่ยว้อยเลือสถานที่ที่อยาไปมาที่สุ่อน และเธอเลือมาราบเีย์บรรุอัิ ‘ุาไท้’ เป็นที่แร
ุาไท้เป็นุาแท้ ๆ อเี่ยว้อย ท่านเสียีวิ ั้แ่เธอยัไม่เินานหลายปี ุยายอัราึแ่านใหม่ับุาบรูใ้ีวิู่้วยันยั่าแน...
มือเรียวับมือให่่าับประอพวมาลัยอมะลิร้อยประีสวยามส่ลิ่นหอมละมุนวาลเบื้อหน้าเีย์บรรุอัิุาไท้แล้วพนมมือไหว้อ่อนน้อม
“ุาา ้อยเรียนบลับมาบ้านเาวรุลแล้ว านี้้อยสัาว่าะมาเยี่ยมุาไท้บ่อย ๆ นะะ”
“ุาไท้รับ อฟับเี่ยว้อยำลับหาูใัน ุาอวยพรให้เราสอน้วยนะรับ”
ใบหน้าเล็เอี้ยวหันทอวาโมอสบวาู่มเป็นัหวะเียวันับใบหน้ามายเอี้ยวหันทอมอเธอประายาอ่อนโยนะบอับุาไท้น้ำเสียนุ่มนวล
ล้ายับมีละออไออ่อนหวานพร่าพรมาท้อฟ้า สายลมพัโยนำพาิ่้านใบเ้า้น ‘ันเรา’ โบพลิ้วไหวใล้อ์เีย์ับส่ให้ออมันส่ลิ่นหอมเย้ายวนใ
อสีาวสอหนึ่ร่วหล่นลิ้าลุ่มผมนุ่มบนศีรษะเล็ลิ่นหอมรายึูใบหน้ามายโน้มลรปลายมูโ่ำาบลิ่นหอมเ้าหมุนวนในลมหายใ
ท่าทานุ่มนวลอ่อนโยนเ่นนั้นส่ผล่อหัวใวน้อย่อย ๆ ยายัวพอฟูไม่่าานมถ้วยฟูสีหวานนึ่สุใหม่ทั้ที่บอัวเอว่าอฟเพียมลิ่นหอมออไม้เท่านั้น
แ่เ้าอไม้อเล็สีาวส่ลิ่นหอมหวานอบอวลทิ้ัวนิ่ับลุ่มผมบนศีรษะเล็ึทำให้ปลายมูอเาลอเลียเส้นผมนุ่มุแพรไหมหอมอ่อนอเธอไป้วย
“หอมั”
อฟหมายถึอไม้ใ่ไหม? ..แ่ทำไมวาู่ม้อทอประายแววหวานพานพาเ้าหัวใวน้อยหวั่นไหวไม่เป็นัวอัวเอเ่นนี้ไ้ัน
ไม่เพียแ่น้ำเสียพูนุ่มนวลวนให้แ้มนวลร้อนผ่าวแ่ปลายนิ้วเรียวยาวหยิบเ้าอไม้เสียบแมเ้าลุ่มผมนุ่มอเธอยัทำให้เี่ยว้อยรู้สึราวับ้อมน์เสน่หาอเา
ริมฝีปาิ้มลิ้มลี่ยิ้มบาทอทอนัยน์าโแววหวานยิ่ับส่ให้ใบหน้าพริ้มเพราราวับนาฟ้านาสวรร์เ้าับุเรสสีาวผ้าลุลายอไม้ยาวถึ้อเท้าแสนละมุนละไม
“นี่ือออะไรเหรอะ?”
ว่าเี่ยว้อยะนำพาัวเอหลุาภวั์อ่อนหวาน็เนิ่นนานพอให้นัวโทอมอึมับวามามเบื้อหน้าสายาหวานเื่อมแทบทำเอานถูมอหลอมละลาย
“อันเรา่ะ”
อฟอบน้ำเสียนุ่มนวลพลาลุึ้นยืนยื่นมือให่มารหน้ารออยเี่ยว้อยวามือนุ่มน้อยลในอุ้มืออบอุ่นให้เาเป็นหลันำพาเธอลุึ้นยืน้าวเินออมาเียัน
ปลายนิ้วเรียวเล็แะเบา ๆ บนลีบเ้าอไม้หอมรับฟัน้ำเสียนุ่มนวลออฟบอเล่าเรื่อราวอมัน่อ
“ันเรา นอาอมีลิ่นหอมลอทั้วันแล้วยัมีวามเื่อว่าันสิ่ั่วร้ายทั้หลายไม่ให้มาทำอันรายใไ้
ถูัเป็นไม้มลหนึ่ในเ้าเ่นเียวับ ราพฤษ์ นุน ัยพฤษ์ ทอหลา ไผ่สีสุ ทรบาาล สัและพยุ นิยมนำมาใ้ในพิธีรรม่อสร้าบ้านเรือนให้เป็นสิริมล่ะ”
“พี่อฟสนใเรื่อไม้มล้วยเหรอะ?”
“ุาเยเล่าให้พี่ฟั่ะ เพราะบ้านไม้อุาล้วนทำาไม้มลทั้นั้น”
“บ้านเรือนไทยริมแม่น้ำเ้าพระยานั่นเหรอะ?”
“ใ่่ะ วันนี้เราสอนะไปราบุาุยายอพี่แล้วเที่ยวลาน้ำอยุธยาัน่อีไหมะ?”
“ี่ะ ้อยอยาิน๋วยเี๋ยวเรือับแบหมูพอีเลย”
วาโทอประายสใสในทันทียามพูถึอินอร่อยที่ไม่ไ้ินมานานนับแ่วันาบ้านไปไลยั่าแน
“ไ้สิะ นอา๋วยเี๋ยวเรือ ยัมีอินอร่อย ๆ อีเยอะแยะให้้อยเลือินสมับที่าบ้านไปนานเลยแหละ”
เี่ยว้อยพยัหน้ายิ้มรับผลุบัวนั่บนเบาะ้านหน้าู่นับหลัาอฟเปิประูรถให้
ไม่เพียเท่านั้นเายัโน้มัวลึสายเ็มันิรภัย่วยาพร้อมล็อสายให้สบมอาแววหวานเสียนหัวใวน้อยเ้นึัไปหม...
บ้านไม้เรือนไทยภาลาใ้ถุนสูหลัให่โโอ่อ่าั้เ่นระห่านท่ามลาไม้ให่ร่มรื่นริมแม่น้ำเ้าพระยาหน้าบ้านมีสวนไม้ออออบานสะพรั่สีสันาม
วาโวามอัวบ้านและบริเวรอบพื้นที่สวน้วยวามรู้สึื่นเ้นพร้อมวามทรำในวัยเ็ผุพราย เธอเยวิ่เล่นรลานหน้าบ้านับลู ๆ อุอา ‘อิระ’
เพราะพ่อราเนอเธอเป็นเพื่อนสนิทับุอาอิระและุอา ‘นิษา’ ภรรยาอท่านึ่ยัสนุสนานับารทำานนอบ้านันทัู้่ึทำให้วันนี้มีเพียุาุยาย
มือใหุ่มมือเล็พา้าวเินึ้นัวบ้านมาสู่ห้อโถรับแสร้าเป็นศาลาโเ่นรลาานบ้านมีพวท่านนั่ยิ้มอ่อนโยนรออย
“ุาุยายรับ อฟพาว่าที่หลานสะใภ้มาราบ”
มือให่ประอไหล่บาพาันทอัวลนัุ่เ่าบนผืนพรมหนานุ่มเหนือพื้นบ้านเบื้อหน้าเ้าอี้ไม้สััวยาว ราบแทบั ‘ุาอนัน์’ ับ ‘ุยายพวพะยอม’
“อให้เริ ๆ นะลูนะ”
ุาอนัน์วามืออบอุ่นลบนศีรษะอู่หนุ่มสาวลูบแผ่วเบาพร้อมเอื้อนเอ่ยถ้อยำ้อนรับอันเป็นมล
“หนูเี่ยว้อย ใ่ไหม๊ะ ไม่ไ้เอันนานเลยนะลู”
ุยายพวพะยอมลี่ยิ้มอ่อนหวาน้อนปลายาเรียว้วยปลายนิ้วนุ่มนิ่มทอมอใบหน้าเรียวแววาอ่อนโยน
“่ะุยาย อนนี้้อยเรียนบลับมา่วยานที่บ้านแล้วนะะ”
“ไม่้อบินไปบินมาเป็นนแล้วนะเรา”
ุาอนัน์อมี้เล่นปรายามอว่าที่หลานสะใภ้พลาสัพยอหลานายนโส่ผลให้แ้มนวลใสระเรื่อแ
“รับุา เี๋ยวอฟอัวพาน้อไปเที่ยวลาน้ำใล้ ๆ แถวนี้แล้วะื้อนมมาฝาุาุยายนะรับ”
“าแนะนำ ‘ลาน้ำวัท่าาร้อ’ ไ้ทำบุร่วมาิแล้วยัมีอินอร่อยอีเพียบโยเพาะ๋วยเี๋ยวเรือ” ...
ำบอส่ท้ายอุาอนัน์ทำให้ในเวลา่อมาสอหนุ่มสาวมาถึวัท่าาร้อ เป็นวัเ่าแ่สมัยอยุธยาั้อยู่ริมแม่น้ำเ้าพระยาทาทิศะวันอเาะเมือ
อฟเลือพาเี่ยว้อยสัาระพระพุทธรูปศัิ์สิทธิ์ นามว่า ‘พระพุทธรันมล’ หรือ ‘หลวพ่อยิ้ม’ สันนิษานว่าสร้าึ้นในสมัยอยุธยาอน้นานั้นพาันเินเที่ยวลา
ในวััรูปแบบลาบรรยาาศวิถีีวิย้อนยุอาวอยุธยารั้อีือพื้นที่อวัเป็น ‘ลาบ’ ำหน่ายผลิภั์ุมน อิน อใ้ อฝาอที่ระลึรบรัน
บริเว้านหลัวััเป็น ‘ลาน้ำ’ ลัษะแพถาวรำหน่ายอาหารประเภทปรุสบนเรือและพื้นที่ให้อาหารปลาโยอฟพาเี่ยว้อยมาเลือื้อนมสีสวยสำหรับให้ปลาิน
“โอ๊ะ!”
“้อยระวั่ะ!”
แ่ระหว่าเินมาท่าน้ำ เี่ยว้อยลับพลาถลาลื่นหน้าะมำเ้าหาแม่น้ำริมลิ่มีเลียวลื่นระลอให่…
่อยเป็น่อยไป
หลัาอฟับเี่ยว้อยยืนยันทำามพันธะสัาระหว่ารอบรัวสร้าวามสุใให้แุ่ปูุ่ย่าสอบ้านรวมถึุพ่อุแม่และพี่น้ออทั้สอฝ่าย
ู่หนุ่มสาวออนุาาิผู้ให่ศึษาูใันและันเพื่อให้ทัู้่มีเวลาเรียนรู้นิสัยใอออีฝ่าย่อยเป็น่อยไปไม่เร่รัหมั้นหมายหรือแ่านหาทัู้่ยัไม่พร้อม
ผู้ให่สอบ้าน่าเ้าใพร้อมรออยสอหนุ่มสาวเพราะ่ารู้วามริาอฟันอยู่แล้วว่าอะไรเป็นอะไร
วันนี้พวเานัออเแรเริ่ม้นทำวามรู้ัันโยอฟให้เี่ยว้อยเลือสถานที่ที่อยาไปมาที่สุ่อน และเธอเลือมาราบเีย์บรรุอัิ ‘ุาไท้’ เป็นที่แร
ุาไท้เป็นุาแท้ ๆ อเี่ยว้อย ท่านเสียีวิ ั้แ่เธอยัไม่เินานหลายปี ุยายอัราึแ่านใหม่ับุาบรูใ้ีวิู่้วยันยั่าแน...
มือเรียวับมือให่่าับประอพวมาลัยอมะลิร้อยประีสวยามส่ลิ่นหอมละมุนวาลเบื้อหน้าเีย์บรรุอัิุาไท้แล้วพนมมือไหว้อ่อนน้อม
“ุาา ้อยเรียนบลับมาบ้านเาวรุลแล้ว านี้้อยสัาว่าะมาเยี่ยมุาไท้บ่อย ๆ นะะ”
“ุาไท้รับ อฟับเี่ยว้อยำลับหาูใัน ุาอวยพรให้เราสอน้วยนะรับ”
ใบหน้าเล็เอี้ยวหันทอวาโมอสบวาู่มเป็นัหวะเียวันับใบหน้ามายเอี้ยวหันทอมอเธอประายาอ่อนโยนะบอับุาไท้น้ำเสียนุ่มนวล
ล้ายับมีละออไออ่อนหวานพร่าพรมาท้อฟ้า สายลมพัโยนำพาิ่้านใบเ้า้น ‘ันเรา’ โบพลิ้วไหวใล้อ์เีย์ับส่ให้ออมันส่ลิ่นหอมเย้ายวนใ
อสีาวสอหนึ่ร่วหล่นลิ้าลุ่มผมนุ่มบนศีรษะเล็ลิ่นหอมรายึูใบหน้ามายโน้มลรปลายมูโ่ำาบลิ่นหอมเ้าหมุนวนในลมหายใ
ท่าทานุ่มนวลอ่อนโยนเ่นนั้นส่ผล่อหัวใวน้อย่อย ๆ ยายัวพอฟูไม่่าานมถ้วยฟูสีหวานนึ่สุใหม่ทั้ที่บอัวเอว่าอฟเพียมลิ่นหอมออไม้เท่านั้น
แ่เ้าอไม้อเล็สีาวส่ลิ่นหอมหวานอบอวลทิ้ัวนิ่ับลุ่มผมบนศีรษะเล็ึทำให้ปลายมูอเาลอเลียเส้นผมนุ่มุแพรไหมหอมอ่อนอเธอไป้วย
“หอมั”
อฟหมายถึอไม้ใ่ไหม? ..แ่ทำไมวาู่ม้อทอประายแววหวานพานพาเ้าหัวใวน้อยหวั่นไหวไม่เป็นัวอัวเอเ่นนี้ไ้ัน
ไม่เพียแ่น้ำเสียพูนุ่มนวลวนให้แ้มนวลร้อนผ่าวแ่ปลายนิ้วเรียวยาวหยิบเ้าอไม้เสียบแมเ้าลุ่มผมนุ่มอเธอยัทำให้เี่ยว้อยรู้สึราวับ้อมน์เสน่หาอเา
ริมฝีปาิ้มลิ้มลี่ยิ้มบาทอทอนัยน์าโแววหวานยิ่ับส่ให้ใบหน้าพริ้มเพราราวับนาฟ้านาสวรร์เ้าับุเรสสีาวผ้าลุลายอไม้ยาวถึ้อเท้าแสนละมุนละไม
“นี่ือออะไรเหรอะ?”
ว่าเี่ยว้อยะนำพาัวเอหลุาภวั์อ่อนหวาน็เนิ่นนานพอให้นัวโทอมอึมับวามามเบื้อหน้าสายาหวานเื่อมแทบทำเอานถูมอหลอมละลาย
“อันเรา่ะ”
อฟอบน้ำเสียนุ่มนวลพลาลุึ้นยืนยื่นมือให่มารหน้ารออยเี่ยว้อยวามือนุ่มน้อยลในอุ้มืออบอุ่นให้เาเป็นหลันำพาเธอลุึ้นยืน้าวเินออมาเียัน
ปลายนิ้วเรียวเล็แะเบา ๆ บนลีบเ้าอไม้หอมรับฟัน้ำเสียนุ่มนวลออฟบอเล่าเรื่อราวอมัน่อ
“ันเรา นอาอมีลิ่นหอมลอทั้วันแล้วยัมีวามเื่อว่าันสิ่ั่วร้ายทั้หลายไม่ให้มาทำอันรายใไ้
ถูัเป็นไม้มลหนึ่ในเ้าเ่นเียวับ ราพฤษ์ นุน ัยพฤษ์ ทอหลา ไผ่สีสุ ทรบาาล สัและพยุ นิยมนำมาใ้ในพิธีรรม่อสร้าบ้านเรือนให้เป็นสิริมล่ะ”
“พี่อฟสนใเรื่อไม้มล้วยเหรอะ?”
“ุาเยเล่าให้พี่ฟั่ะ เพราะบ้านไม้อุาล้วนทำาไม้มลทั้นั้น”
“บ้านเรือนไทยริมแม่น้ำเ้าพระยานั่นเหรอะ?”
“ใ่่ะ วันนี้เราสอนะไปราบุาุยายอพี่แล้วเที่ยวลาน้ำอยุธยาัน่อีไหมะ?”
“ี่ะ ้อยอยาิน๋วยเี๋ยวเรือับแบหมูพอีเลย”
วาโทอประายสใสในทันทียามพูถึอินอร่อยที่ไม่ไ้ินมานานนับแ่วันาบ้านไปไลยั่าแน
“ไ้สิะ นอา๋วยเี๋ยวเรือ ยัมีอินอร่อย ๆ อีเยอะแยะให้้อยเลือินสมับที่าบ้านไปนานเลยแหละ”
เี่ยว้อยพยัหน้ายิ้มรับผลุบัวนั่บนเบาะ้านหน้าู่นับหลัาอฟเปิประูรถให้
ไม่เพียเท่านั้นเายัโน้มัวลึสายเ็มันิรภัย่วยาพร้อมล็อสายให้สบมอาแววหวานเสียนหัวใวน้อยเ้นึัไปหม...
บ้านไม้เรือนไทยภาลาใ้ถุนสูหลัให่โโอ่อ่าั้เ่นระห่านท่ามลาไม้ให่ร่มรื่นริมแม่น้ำเ้าพระยาหน้าบ้านมีสวนไม้ออออบานสะพรั่สีสันาม
วาโวามอัวบ้านและบริเวรอบพื้นที่สวน้วยวามรู้สึื่นเ้นพร้อมวามทรำในวัยเ็ผุพราย เธอเยวิ่เล่นรลานหน้าบ้านับลู ๆ อุอา ‘อิระ’
เพราะพ่อราเนอเธอเป็นเพื่อนสนิทับุอาอิระและุอา ‘นิษา’ ภรรยาอท่านึ่ยัสนุสนานับารทำานนอบ้านันทัู้่ึทำให้วันนี้มีเพียุาุยาย
มือใหุ่มมือเล็พา้าวเินึ้นัวบ้านมาสู่ห้อโถรับแสร้าเป็นศาลาโเ่นรลาานบ้านมีพวท่านนั่ยิ้มอ่อนโยนรออย
“ุาุยายรับ อฟพาว่าที่หลานสะใภ้มาราบ”
มือให่ประอไหล่บาพาันทอัวลนัุ่เ่าบนผืนพรมหนานุ่มเหนือพื้นบ้านเบื้อหน้าเ้าอี้ไม้สััวยาว ราบแทบั ‘ุาอนัน์’ ับ ‘ุยายพวพะยอม’
“อให้เริ ๆ นะลูนะ”
ุาอนัน์วามืออบอุ่นลบนศีรษะอู่หนุ่มสาวลูบแผ่วเบาพร้อมเอื้อนเอ่ยถ้อยำ้อนรับอันเป็นมล
“หนูเี่ยว้อย ใ่ไหม๊ะ ไม่ไ้เอันนานเลยนะลู”
ุยายพวพะยอมลี่ยิ้มอ่อนหวาน้อนปลายาเรียว้วยปลายนิ้วนุ่มนิ่มทอมอใบหน้าเรียวแววาอ่อนโยน
“่ะุยาย อนนี้้อยเรียนบลับมา่วยานที่บ้านแล้วนะะ”
“ไม่้อบินไปบินมาเป็นนแล้วนะเรา”
ุาอนัน์อมี้เล่นปรายามอว่าที่หลานสะใภ้พลาสัพยอหลานายนโส่ผลให้แ้มนวลใสระเรื่อแ
“รับุา เี๋ยวอฟอัวพาน้อไปเที่ยวลาน้ำใล้ ๆ แถวนี้แล้วะื้อนมมาฝาุาุยายนะรับ”
“าแนะนำ ‘ลาน้ำวัท่าาร้อ’ ไ้ทำบุร่วมาิแล้วยัมีอินอร่อยอีเพียบโยเพาะ๋วยเี๋ยวเรือ” ...
ำบอส่ท้ายอุาอนัน์ทำให้ในเวลา่อมาสอหนุ่มสาวมาถึวัท่าาร้อ เป็นวัเ่าแ่สมัยอยุธยาั้อยู่ริมแม่น้ำเ้าพระยาทาทิศะวันอเาะเมือ
อฟเลือพาเี่ยว้อยสัาระพระพุทธรูปศัิ์สิทธิ์ นามว่า ‘พระพุทธรันมล’ หรือ ‘หลวพ่อยิ้ม’ สันนิษานว่าสร้าึ้นในสมัยอยุธยาอน้นานั้นพาันเินเที่ยวลา
ในวััรูปแบบลาบรรยาาศวิถีีวิย้อนยุอาวอยุธยารั้อีือพื้นที่อวัเป็น ‘ลาบ’ ำหน่ายผลิภั์ุมน อิน อใ้ อฝาอที่ระลึรบรัน
บริเว้านหลัวััเป็น ‘ลาน้ำ’ ลัษะแพถาวรำหน่ายอาหารประเภทปรุสบนเรือและพื้นที่ให้อาหารปลาโยอฟพาเี่ยว้อยมาเลือื้อนมสีสวยสำหรับให้ปลาิน
“โอ๊ะ!”
“้อยระวั่ะ!”
แ่ระหว่าเินมาท่าน้ำ เี่ยว้อยลับพลาถลาลื่นหน้าะมำเ้าหาแม่น้ำริมลิ่มีเลียวลื่นระลอให่…
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น