คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : คบกันก็ได้นะ 3
: บันทึอฟีฟ่า :
ผมย้อมือหนาที่า้วยนาฬิา้อมือเรือนแพึ้นมาูเวลาแล้วัสินใโทรหาใรบานที่ผมรออยู่ ผมรู้ีว่า ัวเอเป็นนเอาแ่ใมา และ็ยัยืนยันว่าผมะมารอเธอที่หน้าหอสมุ
‘มิลเล่ ำลัโทร...’
‘้า ถึแล้ว เลี้ยวเ้ามอมาแล้วเนี่ย’
ไม่นานเสียหวานอนปลายสาย็ทำให้ผมยยิ้มมุมปา รู้้วยนี่ว่าผมะโทราม
“ให้เินไปรับไหม?” ผมอาสาอย่าเ็มใ
‘ไม่เป็นไร แ่นี้เอ’
“หนัสือั้หลายเล่มนะ”
วันนี้็เป็นอีวันที่ผมทำในสิ่ที่หัวใเรียร้อ ือารไ้อยู่ใล้ๆ มิลเล่ เธอะเอาหนัสือที่ทำรายานมาืนหอสมุผม็อาสาะพามา ถึเธอะบอว่าไม่เป็นไร็เถอะ แ่ื้อเท่านั้นที่รอโลนหน้ามึนอย่าผม็เลยไม่ฟัอะไรทั้นั้น บาทีผม็แ่อยาเห็นหน้าสวยๆ อเธอเท่านั้นเอ
‘เราเอาใส่ระเป๋ามาอ่ะ แบไ้สบายมา’ เธอบอให้ผมลายัวล
“โอเ ั้นเรารออยู่ม้านั่หน้าหอสมุนะ”
‘รับผม แ่นี้่อนนะ เราหาที่อรถ่อน’
“อโทษนะะ”
นิ้วเรียวเล็อใรบานสะิแนผมที่ำลัยืนุยโทรศัพท์อยู่ทำให้ผม้อหันลับไปสนใเธออย่าเลี่ยไม่ไ้ เธอยิ้มบาๆ ให้ผมพร้อมับสายาที่เหมือนะมีประายหน่อยๆ
“อืม มิลเี๋ยวแ่นี้่อนนะ”
‘้า เอัน’
ผมวาสายแล้วหันมาสนใหิสาวัวเล็ผมยาวสลวยปลิวามลมในุนัศึษาที่าว่าะอยู่ปี 1 เหมือนัน เธอมีใบหน้าที่ัไ้ว่าสวยและน่ารัในราเียวัน
“เอ่อ... มารอใรเหรอะ? เห็นยืนอยู่นานแล้ว”
ผมถึับมวิ้วเมื่อไ้ยินประโยนั้น แสว่าเธอแอบมอผมั้นานแล้วสินะ แ่ที่ผมไม่่อยอบใือ ‘เธอยุ่อะไร้วย’ แ่ามมารยาททาสัมผม็ไม่วรพูประโยนั้นออไปใ่ไหม?
“อ้อ รอเพื่อนน่ะ มีอะไรหรือเปล่า?”
หรือบาทีเธออาะมีธุระับผม ผมอยาให้เธอรีบพูธุระอเธอให้บไป่อนที่มิลเล่ะมาเห็น ผมมอหิสาวมีท่าทาเินอายเล็น้อย ใบหน้าที่มีสีแระเรื่อทำให้เธอยิ่น่ามอ แ่เธอพยายามทำให้ผมับสัเไม่ไ้แบบนี้มันยิ่ัเนว่าเิมอี
“เราื่อวีนนะ นายเรียนนรีใ่ไหม?” เธอแนะนำัวพร้อมับถามำถามไปในราวเียว
“ใ่” ผมอบเสียเรียบ ูาระเป๋าีาร์ที่สะพายอยู่็น่าะเาไม่ยานี่นา ผมไม่บ้าแบีาร์มาโว์เท่หรอมั้
“เราื่อวีนนะ เรียนอัษร ือ... เราอยาอำปรึษานายหน่อยไ้ไหม?”
“เรื่อ...?”
“พอีอาารย์ให้เราเียนบทวามเี่ยวับวออเสร้าน่ะ เราไม่่อยมีวามรู้เรื่อนรีเท่าไร เลย... อยาอำปรึษาานที่เรียนสายนี้โยรน่ะ” เธออธิบาย
“อืม”
“นาย ...พอะ่วยเราไ้ไหม? ่วยเราหน่อยน้า... นะ”
ผมลอบพ่นลมหายใออมาเบาๆ ับท่าทาอออ้อนอหิสาวรหน้า หาไม่่วยไม่ิว่าผมใร้ายใ่ไหม?
“แล้วอาารย์ให้ส่านวันไหน?”
“วันศุร์น่ะ”
“ะเริ่มทำวันไหน็บอเราแล้วัน เราะ่วย”
“เย้! รินะ ยอม่วยเราริๆ นะ” หิสาวีใราวับลิโล มือนุ่มนิ่มับที่แนผมพร้อมับเย่ามันเร็วๆ ้วยวามีใ
“อืม”
“ั้นอเบอร์นายหน่อยไ้ไหม? เผื่อเราหาัวนายไม่เอไ”
“อืม”
ผมรับสมาร์ทโฟนเรื่อหรูามือเล็ที่าวเนียนแล้วัารเบอร์โทรศัพท์อนเอบันทึลเรื่ออย่าไม่ไ้ิอะไร สาบานรนี้เลยว่าผมไม่ไ้ิอะไรับเธอริๆ ็เธอมาอวาม่วยเหลือนี่นา อะไรที่่วยไ้ผม็้อ่วยนั่นแหล่ะ
“ว่าแ่... นายื่ออะไรอ่ะ”
“หึ นี่อให้นอื่น่วยแ่ยัไม่รู้ัื่อเาเนี่ยนะ เธอนี่มันบื้อริๆเลย” ผมอำนรหน้าไม่ไ้
“เอ้า!” วีนย่นิ้วเล็น้อยที่ผมว่าให้เธอ
“ันื่อ ฟีฟ่า อ่ะ เบอร์ัน...เมมให้แล้ว”
“อบในะ ไว้เอันอนเรา้อารวาม่วยเหลือ เราไปเรียนละ” เธอเอ่ยอย่าสใส
มันยาสำหรับนที่ไม่ไ้เรียนสายนรีแ่ลับ้อมาทำานแบบนี้ วีนโบมือให้ และผม็ยมือหนาโบลาเธอเ่นัน
ทว่าพอหันลับมาผม็เห็นนัวเล็เินออมาามุมึ เธอมอผม้วยใบหน้าเรียบเยยืนอยู่นานแล้ว และรอผมุยับวีนบ่อน ผมไม่ไ้ิว่ามิลเล่แอบฟัหรอ หรือถ้าเธอแอบฟัริๆ ผม็ไม่โรธ และบริสุทธิ์ใ้วย
“ผู้หินเมื่อี้ ...ใรอ่ะ”
เสียหวานอมิลเล่ทำให้ผมแอบสะุ้เล็น้อย ราวับว่าแอบทำอะไรผิแล้วไม่อยาให้เธอรู้ ทั้ที่มันไม่มีอะไรแท้ๆ
“อ๋อ... เธอื่อวีนน่ะ”
ผมอบพร้อมับแย่ระเป๋าผ้าที่บรรุหนัสือเล่มหนาสามสี่เล่มอยู่้านใน มันหนัพอสมวรเลยทีเียว มิลเล่แบมาไ้อย่าไรันแน็เล็นิเียว
“อย่าบอนะว่า...” เธอหรี่ามอนรหน้าเล็น้อยราวับรู้ทัน
“เปล่า เราไม่ไ้อบวีน” ผมปิเสธทันที่อนที่มิลเล่ะเ้าใผิ
ผมสัเเห็นรอยแที่แนพับอมิลเล่มันือ รอยทับอสายระเป๋าผ้า เธอยืนรออยู่นานแล้วริๆ ้วย
“็ไม่ไ้ว่าอะไรนี่ แู่เหมือนวีนะอบฟ่านะ”
...แปลๆ แฮะ อนที่เธอพูประโยนั้น ในใอผมรู้สึโหวๆอย่าไไม่รู้ เธอพูราวับ้อาระสื่ออะไรบาอย่า
“...แล้วไ มิล็รู้... เราไม่สนใอยู่แล้ว”
ผมยัไหล่พร้อมับเบ้ปาหน่อยๆ ่อนะออเินนำเธอไปอย่า้าๆ ทำให้นัวเล็้อเินามผมทันที
“ลอให้โอาสเธอูไหม? บาที... ฟ่าอาะเอนที่ีว่าเรา”
ผมหยุะัพร้อมับหันมามอนที่พูประโยร้ายๆ นั้น หัวใอผมระุวูบ และลับมาเ้นแรว่าเิมเหมือนับมันโนมือเล็นุ่มอเธอบีบมัน
“...” ผมมอเธอ้วยสายาที่บ่บอถึวามไม่พอใ เ้าใแล้วว่า มิลเล่้อาระบออะไรับผม
“อย่าปิั้นโอาสัวเอเพราะเราเลย”
สายามริบมอที่เธอมันเ็มไป้วยำถาม... มิลเล่ึหลบสายาอผมแล้วลอบลืนน้ำลายลอ
“ทำไม้อผลัไสเราให้นอื่น้วยวะ”
ผมถามอย่าหุหิ น้ำเสียอผมแสถึวามไม่พอใอย่าัเน เธอ็รู้ว่าผมไม่อบให้เธอไล่ผม เธอ็รู้ว่าผมเ็มใที่ะอยู่แบบนี้ แ่เธอ็ยัไล่...
“มันไม่ใ่อย่านั้น”
มือบาเอื้อมมาับ้นแนผมเอาไว้เหมือนอยาให้ฟัเหุผลอเธอบ้า ผมรู้ีว่าถ้าหาวันที่ผมรอ... มันไม่มีอยู่ริเธอ็อยาให้ผมไปเอนที่พร้อมะรั และูแลผมไ้ มิลเล่ไม่อยาให้ผมมอยู่ับวามรู้สึที่ไม่ี แ่ผมไม่้อารวามหวัีแบบนี้!
“็เห็นๆ อยู่ เธอ ไล่ ัน!”
ผมรู้ี ...ารที่รออะไรสัอย่า หรือรอใรบานมัน่าทรมานเหลือเิน เธอไม่อยาให้ผมรอ เหมือนที่เธอเอ็รอผู้ายนนั้น
ถึสถานะอเรามันะบอว่าเป็นแ่ ‘เพื่อน’ แ่ผมลับทำหลายสิ่หลายอย่าให้เธอราวับว่าสถานะอเรามันไม่ใ่แ่นั้น บาทีผมอาะทำหน้าที่ไ้ีว่านที่ใ้สถานะ ‘แฟน’ อเธอเสียอี
“... มิลไม่ไ้ไล่ มิลแ่..”
“พอเถอะ เราไม่อยาไ้ยิน” ผมพูแทรทั้ที่เธอยัพูไม่บแล้วยับหนีนมือเธอหลุออาแน านั้น็้าวยาวๆ เ้าไปในหอสมุ้วยอารม์ทีุ่รุ่น
“ฟีฟ่า!”
ผมไม่อยาทะเลาะหรือโมโหใส่เธอึเลือที่ะเินหนีถึะมีเสียเรียอเธอไล่าม แ่ผม็ไม่ิะหันลับไปุยับนใร้ายที่พยายามผลัผมออาีวิทั้ๆ ที่ไม่ไ้ทำผิอะไร
วามผิเียวอผม็ือ ...ผมรัเธอนไม่อาัใไ้
มิลเล่พ้นลมหายใยาวๆ ่อนะเร่ผีเท้า้าวามผมเ้าไปในหอสมุ
“ืนหนัสือรับ” ผมพูับบรรารัษ์อหอสมุ
เ้าหน้าที่รับหนัสือมา่อนะนับเล่ม “สี่เล่มนะรับ”
“รับ” ผมพยัหน้า
“...ฟ่า...”
ผมไม่ไ้สนใเสียเรียอนที่อยู่้านหลัราวับว่าไม่ใ่ื่ออนเอ
ผมไม่รู้ว่าเธอรู้สึยัไ มิลเล่ไม่เยเห็นผมในโหมแบบนี้มา่อน อย่าว่าเหรียมีสอ้าน ผม็ไม่ใ่พระถััมั๋ที่ะไม่รู้สึอะไรเลยนี่ ผมเป็นนธรรมามีอารม์่าๆ เหมือนนทั่วไปนั่นแหล่ะ เพียแ่ผมเลือที่ะแส้านีให้เธอเห็นมาว่า
“ส่ามำหนไม่มี่าปรับ เรียบร้อยรับ” เสียบรรารัษ์เอ่ยึ้นทำลายวามเียบ
“อบุรับ”
หลัาล่าวอบุบรรารัษ์แล้วผม็้าวยาวๆ ออาบริเวนั้นทันที
ความคิดเห็น