คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : รวมพล(ในที่สุดมันก็จบ!!!)
“แล้วคนอื่นหายไปใหนละ”
“ไม่รู้สิ”
“อาว?”จากนั้นคูก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้โซระฟัง
“โธ่เอ้ย!ไอ้แสงสีฟ้าน่ะคือคือจุดวาร์ป”โซระพูดขึ้นหลังจากฟังเรื่องทั้งหมด
อย่างงี้หากันทั้งปีก็ไม่เจอหรอก
“คนอื่นคงอยู่กันที่เมืองสินะ”คูถาม
“อืม เดี๋ยวฉันพาไปส่งให้”โซระพูดแล้วลุกขึ้นยืนแต่ยังไม่ทันที่คูจะลุกตามก็ถูกฝ่าเท้าจากข้างหลังยันโครมเข้าให้ต็มรัก
“เหวอพี! มาได้ไง แล้วถีบคูทำไม”
“อาว โทษทีนะหนู…”
“เดี้ยว!!!หยุดๆ อย่าพูดต่อนะ”โซระรีบห้ามเพราะกลัวอดีตจะซ้ำรอย
“น้อย…”เฮ่อ สายไปแล้วโซระเอ๋ย
“นายว่าไงน้า!!!”คูยกไม้หมอนทองขึ้นฟาดหัวนาระ ง่ายๆคือวีนแตก(ประจำเพราะน็อตหลวม)
“คิดจะทำอะไรฉันน่ะเร็วไปสิบปีนะหนู”นาระจับไม้ของคูไว้อย่างสบายๆ
“หนอยแน่ะนาย!!!ตายซะเถอะ”
“เดี๋ยวๆๆ หยุด หยุดเลยทั้งคู่แหละ!”โซระรีบห้าม ก่อนที่จะเกิดสงครามล้างโลกขึ้น
“เอ่อ คุณคู คุณนาระ ใจเย็นก่อนค่ะ…”
“แต่ว่าคุณคูดูแปลกๆนะคะ”
“…”นี่ตูแปลกขนาดนั้นเลยเร้อะ!!!
คูจึงเริ่มเล่าเรื่องอีกครั้ง
“อ๋อ เป็นอย่างงี้นี่เอง”นาระพึมพำเบาๆ
“ลูกกอล์ฟนี่ไช่ลูกที่คุณโซระเก็บได้รึเปล่าคะ”
“อ้ะ จริงด้วยลืมไปเลย”โซระหยิบลูกกอล์ฟสีขาวขึ้นมา
“ใช่ไอ้นี่รึเปล่า”
“อ้ะ ใช่ๆอันนั้นแหละ ดีจังที่หาเจอ”
“งั้นเดี๋ยวฉันจะช่วยตามหาคนอื่นๆนะคะ”
“ขอบใจนะทุกคน”คูยิ้มละไมจนโซระแอบใจเต้นนิดๆ
‘เว้ย เราไม่ได้มีรสนิยมอย่างนี้!!!’โซระรีบสะบัดหัวไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกไป
หนีอะไรก็หนีพ้นแต่แน่ใจเหรอว่าจะหนีใจตัวเองได้…
_______________________
“เป็นไงบ้างมีใครหาเจอมั้ย”อารินถาม ทุกคนพร้อมใจกันส่ายหน้า
“เฮ้อ!ทำไงดีละทีนี้”
“ขอโทษนะ เพราะฉัน คูถึงได้…”
“เธอไม่ผิดหรอก”นูริแตะบ่าฮาน่าเบาๆ
“แล้วตกลงจะเอาไงต่อ”แคซถาม
“ครูว่าเดินไรรอที่เดิมดีกว่าเผื่อคูกลับมาจะได้หาเราเจอ”อ.เซออกความเห็น
“งั้นไปกันเถอะ”
“อืม”
“ฮาน่า นูริ ทุกคน!”คูวิ่งตรงเข้ามา
“คู!!!”
“ไม่เป็นไรไช่ใหม ปลอดภัยรึเปล่า ไม่บาดเจ็บนะ”อารินรัวคำถามเข้าใส่
“ใจเย็นๆสิ ฉันไม่เป้นไรสักหน่อย ได้ลูกคืนแล้วด้วย ได้พวกนี้ช่วยเอาไว้น่ะ”
“พวกนี้?”แม็กหันไปมองพวกโซระ (นี่ไม่เคยเห็นหัวตูเลยไช่ม้ายย)
“ขอบคุณที่ช่วยคูไว้นะ”ฮาน่าขอบคุณแทนคูเพราะรู้ว่าคูต้องไม่ยอมขอบคุณแน่
“ไม่เป็นไรหรอกครับ”
“พวกคุณได้ลูกคืนแล้ว จะกลับเลยไหมคะ”มิคุถาม
“งั้นกลับเลยละ…”
ตูม!!!
“กัน”
“เสียงอะไรน่ะ!”อาเธอร์ร้อง
“มาจากท่าเรือ”นาระคำนวณทิศทางจากเสียง
“ไปดูกันเถอะ”นูริวิ่งนำทุกคนไป
ภาพที่เขาเห็นคือท่าเรือที่มอดไหม้ด้วยฝีมือของนักสู้ทั้งสี่
มาเอล&ยูกะ vs แอลมอนด์&เผือกต้ม!!!
“คุณยูกะ คุณมามาเอล ทำอะไรกันคะ ท่าเรือพังหมดแล้วค่ะ!!!”ยูกะตะโกนด้วยความตกใจ
“แอลมี่ เผือก มาทำอะไรที่นี่!”
แอลมอนด์หันไปมองนาระแต่ไม่พูดอะไร เผือกเลยพูดแทน
“ก็นาระไม่ยอมกลับบ้านมาหลายวันแล้วนิแอลมอนด์ก็เลยมาตาม”
“ก็ฉันบอกแล้วนี่ว่าจะไม่กลับสักพัก”
“ฉันก็บอกแอลมอนด์แล้วนะ”
“เธอทำแบบนี้ทำไมฮึ”นาระเดินเข้าไปหาแอลมอนด์
“ก็ นายน่ะ บ้าที่สุดเลย…”แอลมอนด์พูดเสียงเบา
“แอลมอนด์!!!”นาระรีบรับแอลมอนด์ที่ล้มลงมาอย่างตกใจ
“ว้าย!แอลมอนด์ เป็นอะไรไปน่ะ”เผือกรีบวิ่งมาดู
“งั้นฉันกลับก่อนนะโซระ อ้อมาเอล โทษทีนะที่คนของฉันทำนายยุ่ง”
“ไม่เป็นไรหรอก ดูท่านายจะยุ่งกว่า”มาเอลพูดยิ้มๆ
“งั้นฉันไปละ”นาระอุ้มแอลมอนด์แล้วใช้เททวาร์ปหายไปกับเผือก
“เราเจอปัญหาใหญ่แล้วละ”คูพูดขึ้น
“หืม ทำไมหรอ”นูริงง
“ก็เรือนะ…”
“เรือทำไมหรอ?”
“ไหม้ไปกับท่าเรือแล้วนะสิ!!!”
“หา!ว่าไงน้า!!!”
“กลับมาแล้วหรอ อ๊ะพี่!นาระ พี่เป็นอะไรไปนะ”กาดิ๊กมองร่างพี่สาวที่นาระอุ้มอยู่
“แค่สลบไปน่ะ พี่เธอไม่เป็นไรหรอก”นาระพูดแล้วเดินเข้าห้องไป
นาระวางแอลมอนด์ลงบนเตียงใหญ่4เสาของเขา แล้วนอนลงข้างๆ
“ฉันไม่ยอมให้เธอเป็นอะไรไปหรอก”นาระก้มตัวลงไปกระซิบที่ข้างหูแอลมอนด์อย่างแผ่วเบา แล้วหลับไปเช่นเดียวกับคนในอ้อมแขน
ผ่านไป1ชั่วโมง
“อืม…”แอลมอนด์ค่อยๆลืมตาขึ้น
ห้องของนาระนิ เรามาอยู่ที่นี่ใด้ยังไงกัน เกิดอะไรขึ้นหลงจากเราสลบไปนะ
แต่พอเห็นคนที่นอนกอดเธออยู่ทุกอย่างก็ดูเหมือนจะกระจ่างขึ้น
เพราะเขาสินะ
“อ้าว!ตื่นแล้วหรอแอลมี่จัง~”
“อืม…”
“เป็นอะไรไปหรอ…”
“เปล่า ไม่เป็นไรหรอก”
“ดีแล้วล่ะ เพราะฉันไม่ยอมให้เธอเป็นอะไรไปหรอก”นาระพูดแล้วหอมแก้มแอลมอนด์เบาๆ
“วันนี้เอาแค่นี้ก่อนละกัน”
ห้องหัวหน้ากิลด์
“แล้วเราจะทำยังไงกันดีล่ะ”อารินถาม
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน เฮ้อ!เจ้าพวกนั้นนี่มันจริงๆเลย อยู่ดีๆมาหาเรื่องกันเฉย”ยูกะทุบโต๊ะปังๆ
“เอาน่าๆ ทางนั้นก็ยุ่งๆอยู่เหมือนกัน ไม่มีใครเป็นอะไรก็ดีแล้วล่ะ”มาเอลไกล่เลี่ย
“เฮ้อ ถึงไม่มีใครเป็นอะไรแต่ทิ้งปัญหาใหญ่ไว้แทนน่ะสิ”แคซยกมือขึ้นเสยผม
“จริงด้วย! เอางี้แล้วกัน เดี๋ยวผมวาร์ปไปที่บลูมิ่งโครัลแล้วขอกับตันแสตนให้วนเรือมาพาพวกคูไป แต่อาจจะช้าหน่อยนะ”โซระเสนอ
“จริงด้วย!ไอเดียแจ๋วไปเลยโซระ”คูตบไหล่โซระดังป้าบ!
“อุ้ก…”โซระถึงกับจุกจนพูดไม่ออก
“แล้วคุณโซระจะไปเมื่อใหร่คะ”มิคุถาม
“อีกเดี๋ยวก็ไปแล้วล่ะ”โซระตอบหลังจากหายจุกแล้ว
“ฉันจะไปด้วย!”
“หา?”
“คิดอะไรอยู่เนี่ยคู!!!”ทุกคนร้องประสานเสียงราวกับเป็นนักร้องโอเปร่า
“คุณคูอย่าไปเลยค่ะ อันตรายออก”
“ใช่ๆนายไปเดี๋ยวก็ตายกันพอดี”โซระค้าน
“แต่ฉันอยากไปด้วยนี่ แล้วเรื่องนี้ก็เกี่ยวกับฉันเต็มๆเลยนะ เพราะงั้นฉันขอไปด้วยเถอะ”คูขอ
“เฮ้อ เอางั้นก็ได้”
“เย้ๆ ขอบคุณนะ”คูกระโดดตัวลอย
“งั้นอีกครึ่งชั่วโมงเจอกันที่หน้ากิลด์นะ”โซระนัดแล้วออกจากห้องไป จากนั้นทุกๆคนก็แยกย้ายกันไป
ที่ห้องพักของคู
ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น
“ใครน่ะ”คูถามออกไป
“ฉันเอง แคซ”คนที่อยู่ข้างนอกตอบกลับมา
“อ้าว เข้ามาสิ มีอะไรหรอ”ประตูเปิดขึ้นและปิดลงอีกครั้งพร้อมกับร่างสูงที่ก้าวเข้ามา
“เธอจะไปจริงๆหรอ”แคซนั่งลงบนเตียงแล้วถาม
“ก็จริงนะสิ มีอะไรหรอ”คูถามกลับ
“แต่มันอันตรายนะ”
“ไม่ป็นไรหรอกน่า โซระก็ไปด้วยนะ อย่าลืมสิ”
“เขาไม่ได้ช่วยเธอได้ตลอดนะ”
“ฉันเองก็เอาตัวรอดได้พอสมควรละน่า ฉันเคยเป็นโจรสลัดมาก่อนนะ”
“ถ้างั้นฉันไปด้วย”แคซยื่นคำขาด
“ไม่เอา!”คูค้านทันควัน
“ทำไมล่ะ”แคซขมวดคิ้ว
“ก็ถ้านายไปด้วยนายก็ไม่ยอมให้ฉันทำอะไรเลยน่ะสิ”
“น่า ให้ฉันไปด้วยเถอะ”แคซเปลี่ยนไปใช้ลูกอ้อนแทน
“ไม่เอา อ๊ะ ถึงเวลานัดแล้ว ฉันไปล่ะ”คูหยิบกระเป๋าใบเล็กขึ้นสะพายบ่าแล้ววิ่งออกจากห้องไป
“เฮ้ย!เดี๋ยวเด้”
เขาไปแล้วล่ะแคซเอ๋ย
“โซระ!”
“อ้าว!มาแล้วหรอ”โซระหันไปมองคูที่กำลังวิ่งมา
“อืม รีบไปกันเถอะ”
“รีบร้อนจังนะ”โซระพูดยิ้มๆ
“หนีแคซอยู่น่ะสิ”คูตอบ
“ฮ่าๆ อย่างงี้ฉันควรจะช่วยนายหนีไหมเนี่ย”โซระหัวเราะขำเมื่อเห็นท่าทางลุกลี้ลุกลนของคู
“น่าๆ ช่วยกันหน่อยสิ”
“ก็ได้ๆ”โซระว่าแล้วขยับมือร่ายเวท
ฟุ่บ! จู่ๆบรรยากาศเบื่องหน้าก็มืดลง
"หวา!มืดตื๋อเลย คู อยู่แถวนี้รึเปล่า"
"อื้อ ฉันอยู่นี่"โซระเอื้อมมือไปตามเสียงแล้วจับมือคูเอาไว้
"นี่เรามาโผล่ที่ใหนเนี่ย"
"ไม่รู้สิ แต่ว่าMPเกือบหมดแล้วละ"โซระควานหาเศษไม้บนบนพื้นขึ้นมาแล้วจุดไฟ ทำให้บรรยากาศรอบข้างสว่างขิ้นอย่างรวดเร็ว
"อาว โผล่มาในถ้ำซะแล้ว เอาเถอะยังดีที่ถ้ำไม่ลึก"
"นานใหมกว่าจะไปถึง"
"ไม่นานหรอกแค่ออกไปข้างนอกแล้วพักอยู่นี่ซักวันให้พลังเวทฟื้นแล้ววาร์ปไปบลูมิ่งก็ถึงแล้วล่ะ"
"อืม"คูตอบแล้วเงียบไป หลังจากนั้นการเดินทางก็เงียบสนิท เหลือใว้แต่เงาสลัวของคนสองคนที่จูงมือกันออกจากถ้ำไป
เฮ่อ จบตอนซะที ฟิกจริงแต่งจบไปสองเล่มแล้วเนี่ย
ความคิดเห็น