my love is you

ลำดับตอนที่ #2 : พบเจอ

เช้าวันรุ่งขึ้น ณ เกาะปังย่า
          เรือโจรสลัดลำใหญ่ลอยเด่นอยู่บนท้องทะเลสีครามธงสีดำสนิธโบกพัดไปตามสายลมโดยมีผู้โดยสารทั้งเจ็ดยืนอยู่บนฝั่งแต่ก็มีอีกคนที่พึ่งมาถึง
“แฮ่กๆ โทษทีที่มาสาย”
“มาสายอีกแล้วนะนูริ”เสียงหวานของอารินสาวน้อยสุดอึ๋มทักขึ้น
“แหะๆ พอดีตื่นสายน่ะ แต่ว่านะ…พวกนายจะขนกันไปหมดเลยรึไง”นูริถามอย่างงง ก็ตอนที่นัดกันไว้มีแค่เขาคูกับฮาน่าไม่ใช่รึไง…
แต่นี่!ทั้ง แคซ แม็ก อาริน แม้แต่ อ.อาเธอร์กับ อ.เซซิเสียก็ด้วย!!!
“แล้วนายจะหนีเที่ยวคนเดียวรึไงละ”
“ครูก็ต้องไปคุมพวกเธอแหละ”
“เอาน่าๆขึ้นเรือกันสักทีสิ”คูที่เงียบมานานทนรำคาญไม่ใหวจึงลากทุกคนขึ้นเรือไปอย่างสวัสดิภาพ(มั้ง?)
ผ่านไปประมาณสองชั่วโมง
          “โน่นไงๆเห็นเกาะอยู่ลิบๆแล้ว”นูริชี้ไปยังเกาะเล็กๆแห่งหนึ่ง
“ดูน่ากลัวจังนะ”ฮาน่าเริ่มเกิดอาการกลัวขึ้นมานิดหน่อย
“ไช่ๆเห็นว่ามีสัตว์ประหลาดอยู่เต็มไปหมดเลยละดูไม่ปลอดภัยสำหรับผู้หญิงอย่างเราเลยถ้าเกิดถูกมันงับหัวขึ้นมาจะเป็นยังไงละเนี่ย”(ก็ดับสิเจ๊ถามอะไรแปลกๆ)
ทันใดนั้นรอยยิ้มแปลกๆก็ผุดขึ้นบนใบหน้าของคู
เธอหยิบมีดสั้นขึ้นมาแล้วใช้มืออีกข้างกำผมทั้งหมดไว้ด้วยกัน
“จะทำอะไรนะคู”
“จะตัดผมนะ”
“ไม่ได้!ห้ามตัดนะ”
“ทำไมเล่านี่มันผมฉันนะ”
“อยากผมสั้นก็ใส่วิกเอาสิแต่ห้ามตัดนะเสียดายผม”อารินว่าแล้วโยนวิกสั้นไปให้คูรับมาใส่อย่างงงๆแล้วเดินกลับห้องไป
หมวกแก็บสีส้มถูกใส่ทับเข้าไปอีกชั้นเสื้อรัดรูปตัวเล็กกับกระโปรงสั้นสีดำ(ชุดโจรสลัด)ถูกเปลี่ยนเป็นเสื้อคอปกสีดำตัวใหญ่กับกางเกงขายาวที่ดูจะใหญเกินตัวคนใส่ไปมาก
ลองเล่นเป็นผู้ชายดูบ้างคงสนุกดี น่าจะลองจีบสาวดูบ้าง(เฮ้ย!หัดขี้หลี(เพศเดียวกัน)แต่เด็กๆไม่ดีน้ะค้าบบบ)คูคิดแล้วเดินออกมาจากห้อง
“นี่ ใกล้จะถึงรึยังน่ะ”คูเดินเข้าไปถามแคซ
“ก็ใกล้จะถึงแล้วละ อ้ะ…เฮ้ย!!!ไปทำอะไรมาน่ะคู!!!”เสียงตะโกนของแคซเรียกให้ทุกคนหันมามองคูเป็นตาเดียว
“อ่า…อย่ามองกันอย่างงี้สิ แค่อยากจะเล่นเป็นผู้ชายดูบ้างเท่านั้นเอง”
“เอ่อ…ทำไมถึงเล่นอะไรแปลกๆอย่างงี้ละจ๊ะ”แต่ก็เหมือนผู้ชายจริงๆแฮะ
แม้แต่เจ๊เซยังอึ้งค้าง!
“ถึงแล้วละทุกคน!”เสียงของฮาน่าดังขึ้น
“นั้นไงละเกาะคาบัลล่า!”
ณ เกาะคาบัลล่า  ท่าเรืออุปซ์
ห้องหัวหน้ากิลด์
          มาเอลจูงยูกะที่หน้าแดงแปร๊ดเข้ามาเข้ามาในห้อง
“ตกลงเคลียร์กันเรียบร้องแล้วสินะครับ”โซระพยายามกลั้นหัวเราะเต็มที่กับท่าทางของยูกะ
“เอ่อ…ไม่ต้องบอกคงรู้แล้วมั้งคะ”ก็มาเอลเล่นหน้าบานซะดอกทานตะวันยังยอมแพ้
“แล้วตกลงไอ้หินนี่มันคืออะไรหรอครับ”โซระวกกลับเข้าเรื่อง(ไม่งั้นได้หลุดไปไกลแน่)
“อ๋อ มันคือลูกกอล์ฟน่ะ”
“ลูกกอล์ฟหรอ?”
“มันคืออะไรหรอคะ”มิคุยังงงอยู่
“เป็นเครื่องมือในกีฬาปังย่าน่ะ วิธีเล่นก็แค่ใช้ไม้ต่างๆตีลอกนี่ให้ลงหลุมเท่านั้นเอง”
“ก็ยังไม่เขาใจอยู่ดี”โซระเองก็ยังไม่กระจ่างแจ้งแดงแจ๋นัก
“เอ…จะอธิบายยังไงดีละเนี่ย”ถึงมาเอลจะรอบรู้แต่ยังขาดความสามารถอยู่ดี
“ก๊อกๆ”
“ใครน่ะ”มาเอลตะโกนถาม
“นาระจ้า”
“อ้อ เข้ามาสิ”มาเอลพูดแล้วเปิดประตูออก
“พี่!มาอยู่นี้ได้ไง!!!”โซระถามขณะที่มังกรหนุ่มหน้าตาเหมือนโซระทุกประการก้าวเข้าประตูมา
“ว่าไงน้องพี่ เป็นไงบ้างละ”นาระถาม
“ก็ยังไม่ตายละน่า แล้วแอลมอนด์หายไปใหนละ”
“งอนจนไม่ยอมมาน่ะสิ”
“เฮ่อ อีกแล้วหรอ”โซระถอนหายใจ เมื่อใหร่คู่นี้จะเลิกงอนกันซะที่เนี่ย เป็นปีแล้วแอลมอนด์ก็ยังไม่หายขี้งอนซะที
“แล้วตกลงมีอะไรหรอ”มาเอลถาม
“อ้อ ใช่! จะมาบอกว่าฉันเจอกลุ่มคนแปลกๆที่ท่าเรือน่ะ นายน่าจะไปดูซักหน่อย”
“กลุ่มคนแปลกๆหรอ”มาเอลขมวดคิ้ว
“อือ มีเด็กผู้หญิงหนึ่งคน เด็กผู้ชายหนึ่งคน ชายหนุ่มสองคน หญิงสาวหนึ่งคน แล้วก็ผู้ใหญ่ ชายคนหญิงคน”นาระขยายความ
“อืม เดี๋ยวจะออกไปดูมีใครจะไปด้วยไหม”มาเอลหันมาถามคนอื่นๆ
“ฉันขอไปด้วยนะ”
“งั้นฉันขอไปด้วยค่ะ”
“งานนี้ฉันขอบายละ เฮ้! โซระ”นาระหันไปเรียกน้องชาย
“หือ มีอะไรหรอ”โซระหันมาถามงงๆ
“มาด้วยกันหน่อยสิ อยากรู้ว่าไม่ได้เจอกันนานฝีมือจะพัฒนาไปบ้างไหม”
“เฮ้อ ก็ได้”
“ฮึๆ”นาระหัวเราะสยองขวัญ ในใจเตรียมแผนแกล้งแฝดผู้น้องไว้เสร็จสรรพ
“ง่า…”ยูกะ มาเอลและมิคุเหงื่อตกวิ่งไปหาซื้อชุดดำเตรียมไว้อาลัยกับชะตากรรมของเพื่อนรัก
ส่วนโซระก็ได้แต่ถอนหายใจอย่างระอากับนิสัยของแผดผู้พี่
ชีวิตนี้ช่างรันทดนักT_T
---------------ตัดฉาก(อีกและ)----------------------
“ว้าวๆมีหูกระต่ายด้วยล่ะ~”อารินชี้ไปที่บันนี่ตัวหนึ่งอย่างตื่นเต้น
“นี่ๆ ไอ้นี่มันคืออะไรหรอ”นุริชี้ไปยังพื้นที่มีแสงสีฟ้าเรืองออกมา
“ว้าย!”ฮาน่าสะดุดเท้าแคซแล้วล้มไปชนคูทำให้คูไปอยู่กลางวงแสงสีฟ้าแต่ก่อนที่ฮาน่าจะล้มตามลงไปมือของนูริก็ช่วยจับไว้ก่อน
“ไม่เป็นไรนะ”
“อือ ไม่เป็นไร…อ๊ะคู!”
“หือ คูทำไมหรอ”แคซถามแล้วหันไปมอง
“หะ หายไปแล้ว!”
“บ้าน่า! จะหายไปได้ไง”
“รีบตามหากันเถอะ!”         
“อือ”
-------------------------ตัดฉาก(อีกครั้ง)-----------------------------------
“แอร์โรว์รัช”ตูม!!โครม!!
“จ้าก!!!เมจิคบาเรีย!”โซระร้องลั่นขณะที่นาระตะลุยกับเหล่าคิเอนและริกกี้กลุ่มใหญ่
“อะไรก้าน~ฝีมือไม่พัฒนาเลยนะโซระ”นาระพูดขณะเอาดาบปักเข้าที่กลางหัวคิเอนตัวหนึ่ง
“ก็มีแต่พี่นั้นแหละที่ชอบเล่นอะไรบ้าๆแบบเนี้ย!”โซระตะโกนตอบ
โครม!!! คิเอนตัวหนึ่งโดนนาระเหวี่ยงหวือไปชนโซระจนกระแทกดาบยาวที่เขาอัพจนเข้าขั้นเทพหลุดมือแล้วลอยหายไป
ทุกอย่างเหมือนจะหยุดนิ่งไปประมานหนึ่งนาที(นานไปใหมนั้น)ก่อนจะ…
“หนอย!!!เฟลมออฟเฮล!!!”
คิเอนหลายตัวติดไฟพรึบก่อนจะลามเป็นวงกว้างและกลายเป็นป่าเพลิงที่มรณะที่แสนงดงาม(แน่ใจรึนั้น)
“เฮ้ย! โซระนายจะเผาป่าหรือง้ายยยยยยย”
-------------------------------------ตักฉาก(คราวหน้าไม่บอกและคงรู้กัน)---------------------------------
“อ๊ะ!เกิดอะไรขึ้นตรงนั้นน่ะ” คูมองไปยังกองเพลิงที่กำลังเผาเหล่าคิเอนอย่างเคียดแค้น
“ไปดูดีกว่า”(คูกระโดดเข้ากองไฟซะและ)
แต่ยังไม่ทันที่จะไปถึงคิเอนตัวหนึ่งก็เข้ามาปะทะ
“เหวอ!!!”คูรีบยกไม้หมอนทอง(โกลเด้น สไปรท์แฮมเมอร์)ขึ้นสู้
-------------------------------------------------------------------------------
“อ๊ะ!เสียงใครร้องน่ะ ไปดูกันเถอะ”วิณญานพ่อพระ(นักเสือก)เข้าสิง
“แล้วนายจะปล่อยให้ไปไหม้ป่าเนี่ยนะ”
“เอ่อ…แล้วจะทำไงอ่ะ”
“อ้าว คุณโซระกับคุณนาระ จะเผาป่ากันหรอคะ?”
“อ้ะ มิคุ มาพอดีเลย ช่วยดับไฟนี่ให้หน่อยนะ เดี๋ยวฉันมา”แล้วโซระก็ออกวิ่งไปตามเสียงร้องที่ยังดังขึ้นเป็นระยะ
“ค่ะ วอเตอร์เวฟ”
ขณะนั้น คูกำลังสู้กับคิเอนอย่างดุเดือด
แต่ความรู้สึกบอกเธอว่าเธอสู้ไม่ได้
ถึงเธอจะเคยต่อสู้อยู่บ่อยๆแต่เธอไม่ใช่นักสู้
การหลงมาอยู่ในเกาะของนักสู้เพียงลำพังก็คงจะรอดยากสินะ
ตุ๊กตาของคิเอนฟาดลงมาแต่เธอยังหลับตาแล้วยืนนิ่ง
หลบไม่พ้น ยังไงก็ไม่รอดแล้วสินะ
“ชีลด์!”เสียงร่ายเวทดังขึ้นแล้วทุกอย่ากก็หยุดลง
คูค่อยๆลืมตาขึ้นมามองว่าใครกันที่มาช่วยเธอในที่แบบนี้
“อีวิลเฟรม!”โซระร่ายเวทใส่คิเอนตัวนั้นทำให้คิเอนดำเป็น คิเอนทอด byเชฟโซระ
“ไม่เป็นไรนะหนูน้อย”โซระหันไปถามคู
“ฉัน…”
“หืม มีอะไรหรอหนูน้อย”
“ไม่…”
“ไม่อะไรหรอ”
“เด็ก…”
“?”
“แล้วโว้ย!!!”
และแล้วหนูคูก็วีนแตกเอาไม้หมอนทองไล่ฟาดผู้มีพระคุณ(ที่ลืมไปแล้ว)
“ฉันไม่เด็กแล้วโว้ย!!!”(บวกseasonเข้าไปสามปีจิงๆคูอายุแค่สิบขวบค่ะ ก็เด็กจิงๆแหละ)
“เหวอ!อย่าตีเซ่ ฉันช่วยนายไว้นะ ทำไมแค่นี้ต้องโมโหด้วยยยยย!”โซระร้องพลางวิ่งหลบหมอนทองพิฆาตของคู
หลังจากวิ่งไปวิ่งมาจนหมดแรงโซระก็ถามคูว่า
“นายดูแปลกๆนะ…ดูเหมือนไม่ใช่คนเกาะนี้เลย”โซระถามงงๆ
“ฉันมาจากเกาะปังย่า”
“ปังย่าหรอ เอ…ชื่อคุ้นๆนะแต่ว่ามาทำอะไรที่นี่หรอ”
“มาตามลูกกอล์ฟที่นูริตีหลุดเกาะมานะสิ เฮ่อ ทำไมนูริถึงได้ถึกบ้าพลังขนาดนั้นนะ(ว่าใครไม่ได้ดูตัวเองเล้ย พาวเท่าใหร่น่ะเบิ่งตาดูซะมั้ง!!!)แต่ก็ยังดีกว่าแคซละกัน รายนั้นนะสุดยอด”
“อ๋อ! หรือว่าเธอเป็นพวกเดียวกับคนแปลกๆที่ท่าเรือ”
“คะ คนแปลกๆเลยหรอ…”นี่ฉันเข้าขั้นแปลกแล้วหรอเนี่ยยยย!

--------------------------------------------------------------------------------------------------------
จะค่อยๆกระดิบๆออกมาให้
เม้นด้วยนะจ๊ะ จุ้บๆ(เหอะ บ้าและเรา)