my love is you

ลำดับตอนที่ #1 : เปิดเรื่อง ฮุๆ

ณ เกาะคาบัลล่า      ท่าเรือบอุปซ์
          โป๊ก!!“จ้าก!!!” มังเกย์(กร)ผมน้ำเงินตัว(หรือคน?)หนึ่งร้องลั่นเกาะเนื่องจากโดนวัตถุประหลาดจากต่างดาว(ต่างเกาะ)ที่มีลักษณะเป็นลูกกลมๆขาวๆเล็กๆขรุขระๆกระแทกหัวเข้าให้อย่างจัง
“ใครมันโยนไอ้หินดาวอังคารนี่มาฟร้ะ!!!”โซระร้องพลางคลำหัวที่ปูดออกมาราว5เซนติเมตร
“ว่าแต่ ไอ้นี่มันคืออะไรว้า~”เขานั่งลงกับพื้นแล้วปล่อยให้เครื่องหมายคำถามมาบินเล่นแถวๆบนหัว
“อ้าวโซระ มานั่งทำอะไรอยู่แถวนี้หรอ”ยูกะ แมวสาวสุดน่าร้าก~(ไม่ได้ประชด) กับเพื่อนแกะสาวที่ชื่อมิคุทัก
“อ้าวยูกะ มิคุ พวกเธอรู้รึเปล่าว่าไอ้นี่คืออะไร”โซระพูดพร้อมกับโชว์หินเจ้าปัญหาให้ดู
“เอ ไม่รู้สิ มิคุรู้รึเปล่า”
“ไม่รู้สิแต่ลองไปถามท่านมาเอลดูสิคะ”
“เออจริงด้วย!ระดับมาเอลคงรู้สินะ” จากนั้นยูกะก็ลากทุกคนไปหาหัวหน้ากิลด์ของเธอ[(จริงๆก็ของทุกคนแหละ)  (ก็ฉันอยากเก็บไว้คนเดียวนิยะ!)]
ห้องหัวหน้ากิลด์
          “นี่ๆมาเอลไอ้นี่มันคืออะไรหรอ”ยูกะถามหลังจากบุกเข้าไปในห้องหัวหน้ากิลด์ได้
“อ่า…”แร็กคูนหนุ่มมองซากเหล่าบัพเบ้ที่นอนกองดับอนาถอยู่หน้าห้องถึงเธอจะเข้ามาหาเขาด้วยวิธีนี้บ่อยๆแต่ก็ยังไม่ชินสักที
“นี่ มาเอล!!!”ยูกะตะโกนจนกิลด์สั่นไปหมด(คนในกิลด์:แผ่นดินไหวหรอ,ไม่รู้ดิ)โซระกับมิคุรีบยกมือปิดหูทันที
“มีอะไร”มาเอลถามกลับ
“โอ้ย!สรุปนายไม่ได้ฟังฉันเลยใช่ไหม!!”น้ำตาคลอขึ้นในดวงตาสีฟ้าสวย แล้วร่างเพรียวงามก็วิ่งออกประตูไป
“อ่า…”มิคุกำลังทำความเข้าใจกับเรื่องราวที่ผ่านมาและผ่านไปอย่างรวดเร็ว
“คุณมาเอลไม่ตามไปเหรอครับ”โซระพูดหลังจากทำความเข้าใจกับเรื่องทั้งหมดเสร็จเรียบร้อย
“หา อ้อ อืม ”แล้วมาเอลที่ดูเหมือนจะพึ่งหายค้างก็วิ่งตามออกไป
“เอ่อ คุณโซระคะ”มิคุเรียกโซระเบาๆ
“หืม มีอะไรหรอ”โซระหันไปมอง
“แล้วเราละคะ”
“เอ่อ…”โซระหันไปรอบๆแล้วก็สำเหนียกได้ว่าตนถูกทิ้งไว้ในห้องหัวหน้ากิลด์ซะแล้ว
**********
ยูกะวิ่งออกมาจนถึงสวนกุหลาบดำแห่งหนึ่ง(เอ่อ…คุ้นๆว่าบ้านใคร)
เธอคงหวังมากเกินไปที่จะให้เขามองแต่เธอ
เธอคงหวังมากเกินไปที่จะให้เขาสนใจแค่เธอคนเดียว
เธอคงหวังมากเกินไปที่จะให้เขาให้ความสำคัญกับเธอมากกว่าคนอื่น
ทั้งๆที่รู้ว่าเขาไม่มีวันจะหันมามองแต่ก็ยังหวังว่าสักวันเขาจะหันมามองคนข้างหลังบ้าง
น้ำตาหยดหนึ่งตกลงบนแหวนสีเงินเกลี้ยง แหวนที่  ‘เขา’  ให้
------(ย้อนอดีต)-------
‘นี่ๆนายว่าอันไหนดีละ’ยูกะหันไปทางมาเอลแล้วชูแหวน2วงให้ดู
‘อันขวาก็ดีนะ’
‘งั้นเอาอันขวาละกัน’ยูกะมองแหวนสีเงินวงเล็กในมือ
‘จะเอาอันนั้นใช่ใหม?’
‘อืม ถามทำไมหรอ’มาเอลไม่ตอบแต่หยิบแหวนจากมือยูกะไปจ่ายเงิน
‘เฮ้ย!ไม่ต้องจ่ายให้หรอก’
‘ไม่เป็นไรหรอกถือว่าเป็นของขวัญวันเกิด’มาเอลส่งแหวนให้ยูกะ
‘วันเกิดฉันมัน3วันที่แล้วไม่ใช่หรือไง’ยูกะมองมาเอลด้วยสายตาต่อว่า
‘แฮะๆ คือฉันลืมน่ะ’มาเอลหน้าแดง
‘คิกๆ’ยูกะหัวเราะ ทั้งๆที่ตั้งใจจะงอนแท้แต่พอเห็นมาเอลมาดหลุดก็อดขำไม่ได้ ก็ปรกติน่ะหัวหน้าของเธอเท่จะตายแต่พอเห็นอย่างงี้ก็น่ารักดีเหมือนกัน
‘เฮ่อ หัวเราะได้แล้ว ไม่โกรธแล้วสินะ’มาเอลถอนหายใจโล่งอก
‘ฮ่าๆไม่โกรธแล้วก็ได้ แต่หน้านายนี่ตลกชะมัดเลย’
แหวนวงนี้ จะเก็บไว้อย่างดีเลย
------(กลับปัจจุบัน)-------
ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นแหวนวงเดียวกับที่หยดน้ำตาตกใส่จนเปียกโชก
สิ่งๆเดียวกันสามารถทำให้เกิดอารมณ์ได้หลากหลาย ทั้งรอยยิ้มและน้ำตา
ปรกติเรื่องแค่นี้ไม่น่าจะทำให้ทะเลาะกันได้ นี่เราเป็นอะไรไปนะ ทั้งๆที่รู้ว่าเขามีเรื่องให้คิดมากมายยังจะไปกวนใจเขาอีก
ไปขอโทษเขาดีกว่า
คิดใด้แล้วยูกะก็ลุกขึ้นแล้วมองไปรอบๆ
สวนปีศาจแห่งท่าเรืออุปซ์!!!
ซวยแร้ว!รีบลี้ดีกว่าเรา ยูกะรีบวิ่งออกจากสวนทันที
“โครม! อูย ขอโทษค่ะ” ยังไม่ทันที่ยูกะจะปรามวลผลว่าใครกันที่มาชนเธอในที่แบบนี้
“หวา ขอโทษนะยูกะ”
“เฮ้ย! มะ  มาเอล มาทำอะไรที่นี่”
“ฉะ ฉันมาขอโทษ ฉันมัวแต่คิดเรื่องอื่นอยู่เลยไม่ได้ฟังเธอพูด ขอโทษนะ”มาเอลก้มหัวขอโทษหงึกๆ
“เธอร้องไห้เหรอ? ”มาเอลถามอย่างแปลกใจ
บ้าน่าฉันเนี่ยนะจะร้องไหเพราะเรื่องแบบนี้ระ...”ยังไม่ทันที่จะพูดจบ ริมฝีปากอุ่นก็ประกบเข้ามาปิดคำพูดของเธอซะก่อน
เขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงทำแบบนี้ แต่พอเห็นคราบน้ำตาบนแก้มเธอก็ทำให้เขารู้สึกผิด
ผิดที่ทำให้เสียใจ
ผิดที่ทำให้เธอต้องเสียน้ำตา
ทั้งๆที่สัญาแล้วว่าจะปกป้องเธอด้วยชีวิต แต่กลับเป็นเขาเองที่ทำให้เธอต้องเจ็บปวด
มาเอลถอนริมฝีปากออกช้าๆแล้วดึงร่างเล็กเข้ามากอดไว้แน่นโดยมีกุหลาบดำนับร้อยดอกเป็นพยาน...
รวมทังเจ้าของบ้านทั้งสามอีกด้วย
มังกรหนุ่ม(หรือสาว)หน้าสวยนั่งไขว่ห้างจิบน้ำชาโดยมีองค์รักษ์ทั้งสองยืนขนาบข้างนั่งมองละครสดที่มีคนมาแสดงให้ดูถึงหน้าบ้านอย่างสบายใจ
ณ เกาะปังย่า   สนาม blue water
          “นายตีไปใหนของนายเนี่ย!”ฮาน่าแผดเสียงลั่นสนามโดยมีนูริยืนอุดหูอยู่ข้างๆ
“ละ ลงทะเลไปแย้วค้าบ”
“ว่าไงนะ!นั่นนะเป็น1ใน4ของลูกในตำนานเชียวนะ!!!”
“ขอโต๊ดค้าบ”นูรินึกถึงชะตากรรมของตัวเองแล้วน้ำตาใหลพราก
โอ้ว!ผมยังไม่อยากตาย
“หนอยแน่ะนายตายซะเถอะ!!! โทมาฮอร์ค!”
“จ้าก!!!”
“ใจเย็นๆก่อนขอร้าบบบบ ลูกน่ะยังไม่ตกน้ำหรอกขอรับ”เสียงขัดของบงดาริทำให้สงครามเลือดสาดหยุดชะงักลง
“นายรู้ได้ไง”ฮาน่าหยุดในท่าถือไม่ค้างกลางอากาศ
“กระผมรู้ได้ด้วยเซ้นของแคดดี้ขอรับ กระผมมั่นใจว่าลูกกอล์ฟยังไม่ตกน้ำแต่ไปติดอยู่บนเกาะที่ชื่อว่าเกาะคาบัลล่าขอรับ!”
“งั้นเราไปเกาะคาบัลล่ากันเลย!”
-------------------------------------------------------------------------------
สั้นไปรึเปล่า
เม้นด้วยน้า~