DarknessKey กุญแจรัตติกาล

ลำดับตอนที่ #3 : ตามหา

 เฮ้อ ยัยตัวแสบ หาเรื่องมาให้ผมปวดหัวอีกแล้ว
ผมมองดูเธอที่เดินทำหน้ายุ่งไปตลอดทางแล้วเดินตามไปห่างๆ
เหมือนเมื่อก่อนไม่มีผิด...
รอยยิ้มบางๆผุดขึ้นมาบนใบหน้ายามนึกถึงเรื่องเก่า รอยยิ้มที่แสนอ่อนโยน

          เอ...ถ้าจะหาว่ารูปนั้นคืออะไรก็น่าจะเริ่มหาจากห้องศิลปะ
อืม...หาในถังขยะดีมั้ยน้า...
แกร็ก! ประตูห้องเปิดออกเบาๆ
"อย่าเข้าไป!!!"
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด"
"โว้ย!ก็เตือนแล้วไงเล่า!"ฮิคาโตะที่วิ่งมาจากใหนก็ไม่รู้กระโดดเข้ามากอดฉันแน่น
"ขะ...ขอโทษ"ฉันกำเสื้อของฮิคาโตะไว้แน่น
ทำไม...ทำไมต้องมีคนตายอีกแล้ว...
หรือจะเป็นอย่างที่สองคนนั้นพูดจริงๆ
ทำไมทุกคนรอบตัวฉันต้องตายด้วย
แล้วเขาล่ะ...ถ้าอยู่กับฉัน จะต้องตายด้วยรึเปล่า
"ฮึก...ฮือ..."
"ไม่เห็นจะต้องห่วงฉัน"ฮิคาโตะพูดเรียบๆรายกับรู้ว่าฉันคิดอะไร
แต่ว่า...
ฉันน่ะ...

          'ขอโทษน่ะลูก...แม่ขอโทษ แม่ไม่อยากให้ลูกต้องเจอเรื่องแบบนี้จริงๆ'
เสียง...เสียงใครกัน เหมือนกับ เสียงร้องไห้
'ลืมไปเถอะนะลูก อย่ารู้อะไรอีกเลยนะ'
ไม่!ฉันจะต้องรู้ ฉันจะค้นหา และต้องหาให้เจอ!!! 
เพล้ง!!!
เฮือก!!!
"...ไม่"เสียงของฉันที่ดังออกมามันเผ่วเบาจนฉันเองยังตกใจ
เอ...แล้วเรามาอยู่นี่ได้ไงหว่า...
แต่เพียงแค่รู้สึกถึงความอบอุ่นที่ยังเหลืออยู่ก็รู้ได้ทันที...
เขา...

          สภาพศพที่เขาเห็นในห้องนั้นไม่ธรรมดาเลย
ต้องใช่คนๆนั้นแน่ๆ
ใช่แน่ๆ เขาจำได้ดี ไม่มีทางที่จะเป็นคนอื่น
โดยเฉพาะคำพวกนั้น รูปแบบนั้น
แต่ว่า ทำไมถึงกล้าทำขนาดนี้ ก็โซกุน่ะเป็น...
ปัง!
เริ่มซะแล้ว...
ขอให้จบลงด้วยดีเถอะ

          "ฮิคาโตะ"ฉันส่งเสียงเรียกทันทีที่เขาเดินเขามา
"เงียบไปซะ"อื้อหือ แผ่รังสีดำทะมืนเชียว
"แง้ว? ทำไมบ่อจอยอย่างงั้นล่ะ"
ชิ้ง!
"เง้อ ไม่ถามก็ได้ค้าบ"
"ร้องเพลงให้ฟังซิ"
"หา???"มาไม้ไหนอีกล่ะเนี่ยยยยยยย
"เอาเพลงที่ติดใจเธอมากที่สุดน่ะ"
"ติดใจหรอ...เอ..."ฉันพยายามคิดถึงเพลงที่ชอบ แต่ไม่ว่าเพลงไหนๆก็เหมือนจะไม่ใช่
อ๊ะ! เพลง...

          ฉัน ท้องฟ้า ปีกสีขาว และบทเพลง
เสียงบรรเลงของเธอนั้นช่างอ่อนหวาน
เพลงที่ฉันรัก และเธอที่ฉันรัก
หากฉันมีปีก ฉันจะบินไปหาเธอ
บนท้องฟ้านั่น ฉันคิด
แสนอบอวล อ่อนโยน ฉันจะอยู่ที่นี่ได้ไหม
ให้ฉันรักเธอได้ใช่ไหม
แค่เธอเท่านั้นที่ฉันร้องขอ
ภายใต้แผ่นฟ้าที่ยิ่งใหญ่ เพียงที่ไหนสักแห่ง
แค่ฉัน กับเธอ

          "เธอ..."
ฮิคาโตะนิ่งไปทันทีที่ฉันเริ่มร้อง ฉันรู้สึกราวกับว่าแววตาของเขาสั่นไหวเล็กน้อย
"อ๊ะ...เมื่อกี้มัน เพลงอะไร..."
"เธอ...อยากจะตามหาสิ่งที่หายไปมั้ย"
"เอ๋ แล้วอะไรที่หายไปหรอ"
"เธอคิดว่า เธออยากรู้อะไรล่ะ"
อะไรที่ฉันอยากรู้หรอ...
พ่อ...แม่...โซระ
"ฉันอยากรู้เรื่องครอบครัวของฉัน"ฉันพูดออกมาเบาๆ แต่มันหนักแน่นและแน่นอน
"จะออกเดินทางไปเพื่อตามหามันมั้ย"
"นาย...รู้อะไรเกี่ยวกับฉันหรอ"
"ไม่...ไม่ มากพอจะบอกเธอหรอก"เสียงของเขาชะงักไปเล็กน้อย
"ฉันจะตามหามัน ให้ฉัน...ไปกับนาย ได้มั้ย"ฉันขอเขาอย่างลังเล
แล้วเขา จะไม่เป็นอะไรหรอ
ถ้าเขาอยู่กับฉัน...
ฉันมันคนเห็นแก่ตัว
"อืม ฉันจะพาเธอไปเอง"
ใช่ ฉันย้อนกลับไปไม่ได้อีกแล้ว