DarknessKey กุญแจรัตติกาล

ลำดับตอนที่ #2 : ฉัน?

          "คุณ...ว่าอะไรนะ..."ฉันพูดเสียงสั่น
ไม่! มันต้องไม่จริง! ฉันแค่ฝันไป
ก็แค่...ฝันร้าย
"คุณ! รีบมาได้แล้ว"ผู้ชายคนนั้นพูดแล้วลากแขนฉันออกไปจากร้าน

หน้าที่เกิดเหตุ ห้องศิลปะ
          "อ้าว! มาแล้วหรอฮิคาโตะคุง"ชายวันกลางคนตัวใหญ่ในชุดตำรวจหันมาทางฉันแล้วร้องทัก
หา? ฮิคาโตะ ชื่อของผู้ชายคนนี้หรอ
"ครับ ผมพาคุณโฮคิงาวะมาแล้ว"ฮิคาโตะตอบแบบโมโนโทน(ง่า...)
"หืม?ไปเจอกันใด้ไง แต่ก็เอาเถอะ นายชอบทำอะไรให้ฉันแปลกใจอยู่แล้วนี่\"ตำรวจคนนั้นพูดแล้วหยิบสมุดวาดภาพกับอุปกรณ์ต่างๆออกมาแล้วยื่นให้ฉัน
"คะ? นั้นคือ..."
"อุปกรณ์ที่น้องของคุณใช้ก่อนตาย รับไว้เถอะครับ"
"ขอบคุณคะ..."ฉันรับของต่างๆด้วยมือที่สั่นเทา
คำว่า ตาย กระแทกเข้ามาอย่างรุนแรง
ทำไมกัน ทำไมต้องเป็นโซระ
ฉันไม่เชื่อ นี่ต้องไม่ใช่เรื่องจริง นี่ต้องเป็นแค่ความฝัน
เหมือนกับฝันร้ายในทุกๆคืน พอฉันตื่นขึ้นมาก็จะพบโซระยังหลับอยู่บทเตียง
ก็แค่...ฝันร้าย
"ตอนนี้คุณกลับไปพักก่อนก็ได้ คุณมีญาติคนอื่นอีกไหมครับ"เสียงของตำรวจคนเดิมปลุกฉันขึ้นมาจากความคิด
"ไม่มีคะ หรืออาจจะมี แต่ฉันไม่รู้..."
"ไม่รู้?"ตำรวจถามอย่างแปลกใจ
"ค่ะ ฉันความจำเสื่อมไป10เมื่อก่อนค่ะ ฉันอยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าจนขี้นม.ปลาย แล้วถึงย้ายมาอยู่เองค่ะ"
"งั้นผมจะให้ทางวัดจัดการเรื่องงานศพของน้องคุณให้นะครับ"
"ค่ะ ขอบคุณมากค่ะ"

อพาร์ทเม้น ห้องของโซกุ
          "เฮ้อ..."ฉันถอนหายใจแรงๆแล้วทิ้งตัวลงนั่งบนเตียง
ฉันหยิบสมุดสเก็จภาพของโซระออกมาพลิกดูอย่างใจเย็น
ไม่มีน้ำตา ไม่มีความเสียใจ
เหมือนกับฉันจะยังไม่เชื่อดีนักว่าโซระตายไปแล้วจริงๆ
ไม่มี ความรู้สึกใดๆหลงเหลืออยู่แล้ว
ฉันมองภาพต่างๆที่ผ่านไปด้วยดวงตาที่ว่างเปล่า
รูปของโซระละเอียดอ่อนและอบอุ่น ภาพที่เธอคุ้นเคย
อ๊ะ! ดวงตาของเธอสะดุดลงอย่างตกใจ
กระดาษ...
ทำไมกระดาษถึงโดนฉีกไปหน้านึง
โซระไม่ชอบฉีกสมุดนี่
แล้ว...ทำไม

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา
งานศพของโซระ
          ดอกไม้มากมายถูกนำมาวางไว้ให้โซระ
ทุกๆคนที่มาต่างร่ำไห้
สีดำ สีแห่งความโศกเศร้า
นี่ โซระ นายทำให้ทุกคนร้องไห้นะ
ไหนนายเคยบอกว่า จะทำให้ทุกๆคนยิ้มด้วยรูปของนายไง
แต่ทำไม...ฉันถึงไม่ร้องไห้เลยล่ะ ไม่มีน้ำตาสักหยด
ทั้งๆที่ฉันเศร้ากว่าทุกๆคนในนี้แท้ๆ
"โซกุ"
"อ๊ะ เรียวเฮ โซโนมิ"
"เธอ...ไม่เป็นไรใช่ไหม"เรียวเฮมองฉันด้วยสายตาเป็นห่วง
"เสียใจด้วยนะ"เสียงของโซโนมิเบาเหมือนเสียงกระซิบ
"ฉัน...ไม่เป็นไรหรอก ไปวางดอกไม้เถอะ"ฉันยิ้มฝืนๆ
"เธอโอเคแน่นะ"เรียวเฮถามซ้ำ
"อื้อ ไม่เป็นไรหรอก"ฉันย้ำอีกครั้งแล้วดันหลังทั้งสองคนออกไป
เฮ้อ...ตอนนี้อยากจะอยู่คนเดียวซะมากกว่า
ฉันเดินเรื่อยเปื่อยไปจนถึงหลังวัด
ใบไม้พัดไหวไปตายสายลมเอื่อย
ท้องฟ้าเต็มไปด้วยดวงดาวน้อยใหญ่
ท้องฟ้า แบบที่นายอยากจะวาด
หือใหญ่ๆวางลงที่หัวฉัน
เวลาปกติฉันคงกรีดไปนานแล้ว แต่ในตอนนี้ฉันกลับแค่หันไปดูช้าๆ
"คุณ...ฮิคาโตะ"
"อย่าเรียกคุณได้มั้ย ฟังแล้วน่ารำคาญชะมัด"ฮิคาโตะบ่นแล้วนั่งลงข้างๆฉัน
"เฮ้อ..."ฉันถอนหายใจเบาๆ ไม่มีอารมณ์จะเถียงกับใครสักหน่อย
"ฉันว่านะ เธอเลิกถอนหายใจแล้วร้องไห้ออกมาซะเลยจะง่ายกว่ากันมั้ย"ฮิคาโตะพูดเหมือนผู้ใหญ่บ่นเด็ก
"ถ้า...ถ้าฉันทำได้ก็ดีสิ"ฉันซบหน้าลงกับเข่า
"เธอนี่มัน...เฮ้อ"ฮิคาโตะถอนหายใจเหมือนระอาแล้วดึงหัวฉันไปซบที่ไหล่
มันน่าแปลกที่ฉันรู้สึกราวกับคุ้นเคย
มันทำให้ฉันนึกถึงความทรงจำที่แสนอบอุ่น
และมันก็ทำให้น้ำตาหยดหนึ่งไหลลงมาช้าๆ ก่อนที่จะกลายเป็นว่าฉันนั่งร้องไห้ฟูมฟายอยู่บนตักของฮิคาโตะไปพักใหญ่
ฮิคาโตะลูบผมฉันช้าๆ จนเมื่อฉันหยุดร้อง เขาก็กระซิบเอาๆที่ข้างหูฉัน
"อยากจะรู้อะไรดีๆมั้ย"
"อะไร?"
"ก่อนตายน้องของเธอเขียนตัวหนังสือด้วยเลือดไว้บนพื้น"
"เป็นคำว่า..."เขาลดเสียงลงและก้มเข้ามาใกล้ยิ่งขึ้น
"คำว่า 'ฉัน' "
"หา? ฉันหรอ"
"อืม ไดอิ้งแม็จเสจ"
"แล้วฮิคาโตะรู้ได้ไงอ่ะ"
ทำไมก็ไม่รู้ แต่ฉันสามารถเรียกชื่อของเขาได้โดยไม่กระดากปากสักนิด
เหมือนกับมันเป็นเรื่องที่แสนจะปกติ ทั้งที่เราพึ่งเจอกันแท้ๆ
"ก็ฉันมีหน้าที่สืบคดีนี้นี่นา"ฮิคาโตะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆเหมือนเดิม
"เอ๋! ไม่จริงน่า นายดูอายุพอๆกับฉันไม่ใช่หรอ แล้วทำไม"
"แล้วทำไมจะไม่ได้ล่ะ"
"อะ...เออ มันก็จริงแฮะ..."
"บ้า"เขาบ่นเบาๆแล้วลุกขึ้น
"ฮึ้ย!พูดอะไรของนาย ฉันได้ยินนะ"
"ก็ตั้งใจ"เขาพูดแล้วหันหลังเดินกลับไป ปล่อยให้ฉันฮึ่มแฮ่อยู่คนเดียว
"เอ่อ...ฮิคาโตะ"ฉันเรียกเขาเบาๆ
เขาหยุดเดินแต่ก็ไม่ยอมหนักลับมา
"ช่วยฉันทีนะ ช่วยฉันหาคนที่ฆ่าโซระ"เสียงของฉันสั่นน้อยๆ
"ถ้าฉันแล้วเธอจะทำอะไร"
"อะ..."นั่นสิ ถ้าฉันรู้ว่าใครทำ ฉันจะทำอะไร ไปฆ่ามันงั้นหรอ ไม่มีทาง
แผ่นหลังของฮิคาโตะหายลับไปแล้วโดยที่เขาก็ยังไม่ได้ยอมรับหรือปฏิเสธ

อพาร์ทเม้น ห้องขอองโซกุ
          'ฉัน'อย่างงั้นหรอ หมายความว่าอะไรกันนะ
โซระ นายต้องการจะบอกอะไรฉันหรอ
แล้วยังสมุดที่โดนฉีกไปอีก
ใครเป็นคนฆ่ากันแน่ แล้วเขาจะฆ่าโซระทำไมกัน โซระไม่ได้ทำผิดอะไรร้ายแรงสักหน่อย
สมุด...จริงสิ! ต้องบอกฮิคาโตะเผื่อเขาจะรู้อะไรบ้าง!
ฉันรีบคว้ามือถือออกมาอย่างรวดเร็ว
อ๊ะ เราไม่มีเบอร์ฮิคาโตะนี่นา...
มองซ้าย มองขวา...
ไม่มีทางติดต่อได้เลยนี่หว่า!!!
เอาละสิ...
มันจะอะไรกันนักหนาเนี่ย~โฮกกก

ตอนกลางคืน

          ท้องฟ้ากำมะหยีสีน้ำเงินเข้มเต็มไปด้วยดวงดาวนับพันล้านดวง
ดวงตาสีน้ำเงินเข้มจนเกือบดำจับจ้องอยู่บนใบหน้ายามหลับของหญิงสาว
"ฉันจะช่วยเธอนะ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ฉันสัญญา จะไม่ยอมให้เธอเป็นอะไรไปอีกแน่"มืออุ่นไล้ไปตามใบหน้าเล็กแล้วก้มลงจูบหน้าผากของเธอเบาๆ
"ฉันจะช่วยเธอจนถึงที่สุด"
         
          "ฮ้าววว~~"
แหม ตอนเช้าเนี่ยรูปสึกดีจังเล้ย แถมเมื่อคืนยังฝันดี้ดีด้วย
เอ...แต่ว่าเราฝันอะไรไปนะ?
ฉันยกมือขึ้นแตะหน้าผากเบาๆ
ถึงจะจำไม่ได้แล้วแต่รู้สึก อบอุ่นจัง...
กรี้งๆๆๆ
"ฮัลโหล?"ฉันรับโทรศัพท์อย่างงงๆ ใครมันจะโทรมาเช้าขนาดนี้
'ลงมาเจอกันข้างล่าง'
"หา?ฮิคาโตะ???"
ตู้ดๆๆๆๆ
"เฮ้ยๆๆๆๆ รอเดี๋ยวเซ่!!!"
ฮึ่ม! อะไรของมันเนี่ย ฉันโวยวายอยู่สักพักก่อนจะลุกไปแต่งตัวอย่างเซ็งจิต
"ยัยนั่นน่ะเป็นตัวซวยชัดๆ"
"ใช่ๆคราวนี้น้องชายก็ตายนี่ น่าสงสารโซระเนอะ"
"เพราะยัยพี่ของโซระนั่นแน่ๆ เห็นว่าใครอยู่ด้วยก็ตายหมดแหละ"
ฉันใด้แต่ยืนนิ่งอยู่หน้าประตู ไม่กล้าจะเปิดมันออกไป
คนที่พวกนั้นพูดถึงน่ะ ฉันใช่มั้ย...
ก๊อกๆ
"เธอจะอยู่ในนั้นอีกนานมั้ย"
"อ้ะ!หวาๆ ตกใจหมดเลย"ฉันรีบเปิดประตูออกไป เกือบลืมฮิคาโตะไปแล้วนะเนี่ย
"ช้าเป็นบ้า"
"แฮะๆ โทษทีๆ ว่าแต่ มีอะไรหรอ"ฉันถามขณะที่เราเดินลงไปข้างล่าง
"มีเรื่องจะถามน่ะ"
"เอ๋"
"เรื่องคดีน่ะ"

ร้านกาแฟ

          "แล้วหน้าที่ขาดไปอยู่ไหน"ฮิคาโตะถามขณะที่เปิดสมุดของโซระ
"ฉันจะไปรู้ได้ยังไงล่ะ นายว่ามันจะเกี่ยวกับคำว่า'ฉัน'รึเปล่า"
"ไม่รู้สิ คิดว่ารูปนั้นเป็นรูปอะไร"
"เอ...น่าจะเป็นทะเลนะ"ฉันคิด
"อืม แต่ในเล่มนี้มีแต่รูปทะเลนี่"
"โซระชอบวาดเป็นทีมเดียวกันหมดน่ะ"
"ต้องหาดูว่ารูปนั้นอยู่ไหน"ฮิคาโตะปิดสมุดลง
"อือ ฉันจะช่วยหานะ"
"ไม่"
"โธ่ ทำไมล่ะ ฉันอยากช่วยด้วยนี่นา"
"เดี๋ยวก็ตายไม่รู้ตัวหรอก งานแบบนี้มันไม่ได้ง่ายๆนะ"
"แต่ว่าฉันอย่ากช่วยนี่นา นะๆๆๆ"
"ไม่ กลับบ้านไปซะ"
"ฮึ้ย ก็ได้ กลับก็กลับ!"ฉันเดินกระแทกส้นออกจากร้านมา
แต่ว่านะ...จะให้เลิกง่ายๆน่ะ ไม่มีทางหรอก แบร่!