DarknessKey กุญแจรัตติกาล

ลำดับตอนที่ #1 : ลางสังหร

         
          'มันคืออะไรคะแม่'เด็กหญิงตัวเล็กถาม
'อา...แม่...แม่ขอโทษ'
'ขอโทษทำไมหรอฮะแม่ แล้วพ่อหลับไปแล้วหรอฮะ'เด็กชายที่ที่ยืนอยู่ข้างๆเด็กหญิงถามขึ้นบ้าง
'อ่า...ใช่จ้ะ พ่อ...พ่อแค่หลับไป ลูก...ลูกๆรีบไปนอนเถอะ...นะจ้ะ'

'กรี๊ด!!! แก! ไอ้...ไอ้ฆาตรก!'
'หยุดนะ! อย่ามาแกล้งคุณแม่นะ'
'เอ่อ...ลูกออกไปเล่นข้างนอกก่อนนะจ๊ะ'
'ไม่เอา ผมจะอยู้กับแม่'เด็กชายเริ่มงอแง
'อย่าดื้อสิจ๊ะ เด็กดีต้องไม่ดื้อนะรู้มั้ย'
'ค่ะคุณแม่ เราไปกันเถอะโซระ'
'แล้วจะรีบกลับมานะฮะ'

'ฮือ! โซกุ คุณแม่ แม่อยู่ไหน ฉันกลัวจังเลย'
'ไม่นะ!!! อย่าพาคุณแม่ไปนะ ม่ายย!!!'

เฮือก!
"ฝัน...แบบนี้อีกแล้ว"

          "อ้าวโซระ ทำไมวันนี้ตื่นเช้าจัง"ฉันทักน้องชายฝาแฝดของฉันด้วยความแปลกใจ
"แล้วทำไมวันนี้โซกุตื่นสายล่ะ"โซระโผล่หน้าออกมาจากในครัว
"เฮ่อ เพราะฝันนั่นทุกที เช้านี้มีอะไรกินล่ะ"
"ก็เหมือนเดิมทุกที่นั่นแหละ จะถามทำไมกัน"โซระส่งจานให้ฉันแล้วนั่งลงตรงข้าม
ปาก ดูปากมัน... ฉันบ่นในใจแล้วตัดสินใจเปลี่ยนเรื่อง
"วันนี้เข้ามหาลัยหรอ"
"อืม มีนัดเช้าน่ะ คงเรื่องการประกวดมั้ง"
"หรอ คราวนี้หัวข้ออะไรล่ะ"ฉันกลืนขนมปังแห้งๆลงคอแล้วถาม
"ภาพ'ท้องฟ้า'น่ะ"
"ฮ่าๆ ตรงกับชื่อนายเลยนะ"
"นั่นสิ วาดรูปตัวเองลงไปซะเลยดีมั้ยเนี่ย"
"เป็นความคิดที่ดีแฮะ"ฉันลูบคิ้วข้างขวาเบาๆ
"คิ้วขวากระตุกหรอ เขาว่ากันว่า เป็นลางไม่ดีนะ"
"หรอ ออกไปก็ระวังตัวหน่อยละกัน"
"อืม นั้นสิ เซ็นส์เธอยิ่งแม่นๆอยู่"
"เฮ้อ ซวยแต่เช้าเลยแฮะเรา"ฉันเก็บจานของฉันกับโซระไปล้าง
"ฉันไปละนะ อ้อ วันนี้ซ้อมรึเปล่า"
"อือ ซ้อมสิ เพลงยากจะตาย"
"ก็อยากเลือกยากๆเองทำไม แบร่ สมน้ำหน้า"โซระแลบลิ้นปลิ้นตา
"นี่ ให้มันน้อยๆหน่อย เดี๋ยวจับตีซะเลย"
"ฮ่าๆ ไปละคร้าบคุณป้า"โซระพูดแล้ววิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว
"นายก็อายุเท่าฉันนั่นแหละน่า!!!"ฉันตะโกนใส่ประตูอย่างหงุดหงิด
ฮึ้ย! ให้ตายเซ่
          โฮคิงาวะ โซระ นิสิตคณะศิลปกรรมปีสาม กำลังหัวเราะที่ได้แกล้งแฝดพี่ของตนไปตามทางจากบ้านไปมหาลัย
โดยไม่รู้เลยว่า เซ็นส์ของโซกุ แม่นยำกว่าที่เขาคิดมาก...
"ไงโซระ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่มาเชียว มีอะไรดีๆหรือไง"โยโฮรุ เรียวเฮ กับ คาวาดะ โซโนมิ เพื่อนของเขาทักขึ้น
"ทำไม ฉันจะยิ้มไม่ได้หรือไง"โซระบ่น
"หรือเพราะว่าหัวข้อการประกวดคราวนี้ฮึ"โซโนมิล้วงจดหมายเรื่องการประกวดออกมาจากกระเป๋า
"เข้าทางนายเลยนี่"เรียวเฮหัวเราะ
"เธอก็ชอบรูปท้องฟ้าไม่ใช่หรอ โซโนมิ"
"หา? รู้ได้ไงอ่ะโซระ"
"เพราะว่าฉังเก่งไงล่ะ ฮ่าๆๆๆ"
          โฮคิงาวะ โซกุ นิสิตคณะศิลปกรรมสายดนตรี
ฉันลงชื่อใช้ห้องซ้อมแล้วเริ่มซ้อมไวโอลิน
เสียงเพลง Four seasons ผลงานเองของ Vivaldi ดังขึ้นตามทำนองที่โซกุเล่น
บทเพลงบรรยายถึงพายุหิมะที่โหมกระหน่ำ อา...รู้สึกไม่ดีเลย
ผึง!
สายไวโอลินเส้นEที่ขาด ทำให้เสียงเพลงแหลมสูงหยุดลง
"อ๊ะ ต้องซื้อสายใหม่อีกแล้ว"ฉันบ่นกับตัวเองเบาๆ
รู้สึกไม่ดีเลย ทั้งคิ้วขวาที่กระตุก แล้วยังสายไวโอลิน...

ร้านเครื่องดนตรี
          "เอ...เอ็นที่ซื้อคราวที่แล้วอยู่ไหนนะ"ฉันพึมพำเบาๆพลางไล่สายตาไปตามชั้นวาง
อ๊ะ อยู่นั่นไง ฉันมองไปยังชั้นที่ชายคนหนึ่งยืนบังอยู่
"ขอโทษนะคะ ช่วยหลบหน่อยได้ไหมคะ ฉันจะหยิบของ"ฉันพูดกับผู้ชายคนนั้น
"คุณคือ โฮคิงาวะ โซกุ?"ผู้ชายคนนั้นถาม
"เอ๋? ใช่ค่ะ มีอะไรหรอคะ"
"รีบตามผมมา"ชายคนนั้นพูดเสียงเรียบแต่ดูรีบร้อน
"ทำไมหรอคะ?"
"เรื่องของน้องชายคุณ"
"โซระ?"ฉันเริ่มตัวสั่นน้อยๆด้วยความกลัว กลัวว่าจะเป็นอย่างที่ฉันคิด
"ใช่ เขาโดนฆ่า"
"หา!!!"
-------------------------------------------------------
แฮะๆ สั้นไปมากๆเลย...
แง่ว ขอโทาค่า^^"
เม้นด้วยน้า~ ขอบคุณค้า