ปลายทางฝันอยู่ผั่งโน้น

ลำดับตอนที่ #2 : ว่าด้วยเรื่องแกะแพะ(GAT PAT)

ตอนนี้ใครหลายคนคงรู้แล้วว่า สทศ.เปิดให้เราสมัครGAT PAT กันแล้วเริ่มตั้งแต่ 1 กรกฎาคมที่ผ่านมา

เพื่อนๆบางคนก็คงสมัครและจ่ายตังค์กันเรียบร้อยแล้ว�

ส่วนบาง(หลาย)คน ก็ยังคงงงกับชีวิตอยู่ว่าตัวเองจะสมัครอะไรบ้าง หรือ อาจจะรอให้ถึงฤกษ์งามยามดีก่อนถึงจะขยับก้นไปสมัครกัน

เอาเป็นว่าอย่าปล่อยไว้นานจนลืมวันสมัครกันล่ะ

ส่วนwriterนะหรอสมัครมันตั้งแต่วันแรกแล้วครับพี่น้องเอิ้กๆๆๆๆๆๆ555.(><)

เราสมัคร GAT PAT 1 2 4 และ5 ค่าสมัครหมดไปเนอะๆ 700 บาทถ้วนคร้าบ�

� และในการสมัครครั้งนี้ทำให้เราถึงกับเสียดายอย่างสุดซึ้ง การที่สมัครเร็วก็ใช่ว่าจะดีเสมอไปก่อนสมัครเราควรจะศึกษาข้อมูลให้ดีก่อนทุกครั้ง ตอนนี้เราไม่มีสิทธิ์ไปสอบวิศวะที่ไหนทั้งสิ้นเพราะอะไรทุกคนคงจะรู้ก็เราไม่ได้สมัครPAT 3 นะสิ T^T ถ้าถามว่าโง่เปล่าเนี่ยก็รู้อยู่ว่าวิดวะเขาใช้pat 3 กันทำไคณเธอถึงไม่สมัคร ตอบตามความเป็นจริงเลยนะ "โลเล" หาคำอื่นมาอธิบายความรู้สึกในตอนนั้นไม่ได้เลยว่าตัวเองคิดอะไรอยู๋นอกจากคำนี้ ตอนที่นั้งอยู่หน้าคอมฯ desktop แสดงหน้าเลือกวิชาสอบของ สทศ. เครื่องหมายถูกติกอยู่หน้า GAT PAT 1 2 และ 5 เป็นที่เรียบร้อยแล้ว แต่เพราะตัวเองอยากสอบทั้งวิดวะ และถาปัต ถ้าถามอีกว่าทำไมไม่เลือกสองอันมันซะเลย ก็ตอบด้วยความสัตจริงอีกว่าได้งบในการสมัครครั้งนี้มาแค่ 700 บาท เพราะฐานะทางบ้านที่ดีเว่อร์ต้องจำกัดงบตลอดเลยเหลือที่ว่างอีกแค่ 1 วิชาเท่านั้น ตอนนั้นเวลา 21.35 นาที( จำแม่นมาก) เจ้าของร้านมองหน้าแล้วสามรอบว่าเมื่อไรจะไปตูจะปิดร้าน ฉันก็นั้งคุยกับตัวเองในใจว่าอะไรคือสิ่งที่ตัวเองต้องการ ระหว่างวิดวะกับถาปัต ถามตัวเองอยู่หลายรอบกินเวลาไปนานจนเวลา22.00 เจ้าของร้านมาสะกิดบอกว่าดึกแล้วถ้ารีบทำหน่อยก็ดีนะ( ไล่ตูจัง) เครื่องหมายถูกก็ขึ้นที่PAT4 ความสามารถทางสถาปัตยกรรม และกดปริ๊นใบจ่ายเงินออกมา� นาทีที่ตัวเองไปยืนอยู๋ที่ธนาคารไทยพานิชย์มือก็มองใบใจเงินอย่างภาคภูมิใจ และจ่ายเงิน 700 บาทออกไปอย่างไม่ลังเล ช่วงเวลานั้นอะไรทุกอย่างก็ดีไปหมดคิดว่าตัวเองคิดถูกแล้วจริงๆว่าตัวเองเลือกเดินทางนี้�
�
จนวันหนึ่งคำว่าวิศวะก็เข้ามาเบียดและแทนที่สถาปัต มันอะไรกันนะความรู้สึกโหวงๆอย่างเสียดายรู้สึกว่าชีวิตตัวเองเดินไปทางไหนต่อไม่ได้อีกแล้ว มันตลกมากเลยนะทุกครั้งที่ทำข้อสอบการที่เลือกเชื้อสัญชาตญาณแรกเรามักกาถูกเสมอ แต่ครั้งนี้ฉันกลับรู้สึกแย่ แย่มากๆ จนพาลไปด่าไอ้คนที่คิดข้อสอบGAT�PAT ขึ้นมา ข้อสอบวัดความถนัดทางวิชาชีพ โทษทีเหอะกูเรียนแผนวิทย์คณิตมาเข้าไม่ได้สอนให้กูวางแผนผังตึก รู้สอนให้กูสอนเพื่อนในห้องแทนอาจารย์เวลาอาจารย์ไม่อยู่ หรือสอนการเขียนเส้น ขนาดวิชาศิลปะยังไม่สอนลึกขนาดนั้นเลย หรือพวกคุณจะเพิ่มวิชาพื้นฐานวิดวะ ถาปัต ครู ให้ลงไปในหลักสูตรอีกก็ได้นะ ปัจจุบันเรียน 8 คาบนี้ยังไม่พอกับวิชาพื้นฐานปกติเลย เอาเถอะถ้าใครอ่านมาถึงตรงนี้คำอาจจะไม่สุภาพแต่พูดจริงก็คือเราพาลใส่เพราะตัวเองผิดนั้นแหละอย่าได้สนใจ
�
จากประสบการณ์ของเราครั้งนี้อาจจะสอนให้ใตรๆรู้ว่าการจะทำอะไรต้องคิดให้ดีไม่ช้าไม่เร็วจนเกินไป ทุกอย่างต้องรอบคอบและไม่ผลีผลาม และอย่างสุดท้ายถ้าคุณคิดว่าคุณรู้ใจตัวเองดีที่สุดคุณก็สามารถให้มันเป็นเพื่อนที่ดีที่ช่วยคุณตัดสินใจเลือกสิ่งดีดีให้กับคุณ
�แต่ถ้าคุณไม่จักใจตัวเองดีพอ มันก็เหมือนกับคำที่หลายๆคนชอบพูดว่า "คนที่อยู่ใกล้เราที่สุดคือคนที่ไม่รู้จักเราที่สุด " ใจของเราบางครั้งมันก็ไม่ได้คิดไปกับตัวคุณเองเหมือนกัน