คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 2/1
ผ่านไปสามวันแล้วเวลาสำหรับการตัดสินใจของสลินลดา
เธอไม่อยากกลับมาที่บ้านเลยแม้แต่น้อย
เธอไม่อยากกลับมาเผชิญหน้ากับบิดามารดาของเธอเลย
ช่วงเวลาสามวันที่ผ่านมาเธอพยายามหลบหน้าทั้งสองมาตลอด
แต่วันนี้เธอไม่สามารถหลบหลีกได้อีกต่อไปเมื่อบิดาบอกเธอรีบกลับบ้านทันทีที่เลิกงานแล้ว
เมื่อกลับถึงบ้านเธอก็ถูกเรียกเข้าไปพบในห้องทำงานของบิดาทันที
“ตกลงลูกตัดสินใจยังไงลดา”
“เออ...ลดา...ลดา...”
“ว่าไงลูก” คุณพิสิฐเร่งเร้าทันที
“ลดาตกลงค่ะ
ลดาจะแต่งงานกับคุณวายุค่ะ”
“ดีมากลูก พ่อขอบใจลูกมากนะลดาที่ทำเพื่อพ่อกับแม่”พูดด้วยรอยยิ้มทันทีที่ได้รับคำตอบเป็นที่น่าพอใจ
“ค่ะคุณพ่อ
ถ้างั้นลดาขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ วันนี้ที่โรงงานมีเรื่องยุ่งทั้งวันเลยค่ะ”
“พอขอโทษนะลูกที่ทำให้ลูกต้องเดือดร้อน
เพราะพ่อเองที่ทำให้บริษัทของเราต้องเป็นแบบนี้ แล้วก็ทำให้ลูกต้องมาเดือดร้อนย่างนี้”
“คุณพ่ออย่าโทษตัวเองเลยค่ะ
เราต้องผ่านมันไปได้นะคะคุณพ่อ”
“จ๊ะลูก
พ่อขอบมากนะที่ลูกไม่โกรธพ่อ”
“ค่ะคุณพ่อ ลดาขอตัวก่อนนะคะ”
“จ๊ะลูก”
พอสลินลดาออกจากห้องไปไม่นาน
คุณพิสิฐก็โทรศัพท์หาคุณวาธินทันที เพื่อแจ้งคำตอบของสลินลดา
ก่อนจะวางสายคุณวาธินขอนัดคุณพิสิฐและครอบครัวไปทานอาหารเย็นที่คฤหาสน์เศวษภัคดีในวันพรุ่งนี้
เพื่อต้องการให้สลินลดาและวายุได้พบเจอกันและทำความรู้จักกันมากขึ้น
“ถ้ายังไงพรุ่งนี้ผมขอเชิญคุณกับครอบครัวมาทานอาหารเย็นที่บ้านของผมนะครับ”
“จะดีหรือครับ ผมว่ามันเร็วเกินไป”
“ดีสิครับ เด็กๆจะได้เจอกัน
จะได้ทำความรู้จักกันด้วย”
“ก็ได้ครับ”
“พรุ่งนี้เจอกันครับ”
“ครับผม”
หลังจากวางสายจากคุณวาธินแล้ว
คุณพิสิฐก็เก็บตัวอยู่แต่ในห้องทำงานตลอดจนถึงเวลาอาหารเย็น
“ก๊อก ก๊อก ก๊อก... คุณคะได้เวลาอาหารเย็นแล้วนะคะ”
“อ่อครับที่รัก”
“คุณเป็นอะไรหรือเปล่าคะ
ดูใจลอยจังเลย”
“ผมไม่เป็นไรหรอก แค่สงสารลูกนะ
ยัยหนูตอบตกลงแล้วนะ แต่ผมชักไม่อยากทำแบบนี้แล้ว ผมสงสารลูก”
“คุณค่ะ
ที่ลูกยอมแต่งงานตามข้อเสนอของทางนั้น ฉันว่าก็เพราะว่าลูกรักคุณ
ลูกเลยยอมทำทุกอย่างเพื่อคุณไงค่ะ ดังนั้นหลังจากนี้คุณจะต้องช่วยลูกดูแลแล้วก็ฟื้นฟูโรงงานและบริษัทของเราให้กลับมาเป็นเหมือนเดิมสิคะ
ลูกจะได้มีกำลังใจไงค่ะ”
“นั่นสิ ทำไมผมถึงคิดไม่ถึงนะ
ตั้งแต่ลูกกลับมาผมก็ปล่อยแกรับภาระต่างๆในโรงงานอยู่คนเดียว
ผมนี่เป็นพ่อที่แย่จริงๆ”
“ค่ะ คิดได้แล้วก็ทำด้วยนะคะ”
“ครับผม”
“งั้นไปค่ะ ไปทานข้าวกัน
ป่านนี้ลูกๆรอแย่แล้ว”
“ครับ”
แล้วทั้งสองก็เดินออกจากห้องทำงานของคุณพิสิฐไปยังห้องอาหารทันที
เมื่อเดินมาถึงก็ได้ยินเสียงแซวล้อเลียนจากลูกสาวคนเล็กทันที
“แหม่คุณแม่ขา ไปตามคุณพ่อนานจังเลยนะคะ
มัวทำอะไรกันอยู่ค่ะ นดารอทานข้าวอยู่นะ หิวจนไส้จะขาดอยู่แล้วค่ะ”
“ปล่อยให้ขาดไปเลย ดูพี่เราสิ
ไม่เห็นบ่นซักคำ เรานะมันขี้โวยวาย”
“โธ่คุณแม่อ่ะ”
“ทานข้าวกันได้แล้วลูก”
แล้วมื้ออาหารที่แสนอร่อยก็เดินทางมาถึงของหวานซึ่งเป็นขนมช่อม่วงสีสวยฝีมือของคุณวารุณีนั่นเอง
“ฝีมือการทำขนมของคุณแม่ยังอร่อยเหมือนเดิมเลยนะคะ
พี่ลดาไม่กินเค้ากินหมดนะ”
“ได้ไงล่ะ
ขนมของคุณแม่อร่อยขนาดนี้มีเหรอพี่จะพลาด”
“พอๆถ้ายังไม่หยุดพ่อกินเองนะ”
“อืม...พรุ่งนี้กลับบ้านกันเร็วหน่อยนะลูกเราจะไปทานข้าวนอกบ้านกัน”
“ไปที่ไหนหรือคะคุณพ่อ” วรรณนดาถามขึ้นอย่างอยากรู้ทันที
“เราจะไปทานข้าวที่คฤหาสน์เศวษภัคดี”
“หา...จริงหรอคะ
แล้วทำไมเราถึงต้องไปด้วยล่ะคะ”
“เถอะน่า เรานี้ถามมากจังยัยนดา”
เมื่อทานอาหารเสร็จแล้วทุกคนก็แยกย้ายกันขึ้นห้องพักทันที
พอเข้าห้องพักได้ส-ลินลดาก็นั่งนิ่งอยู่บนเตียงเพื่อคิดถึงการเผชิญหน้ากับผู้ชายที่กำลังจะเป็นสามีของเธอในอีกไม่นานนี้
เธอไม่รู้ว่าจะทำตัวอย่างไรเมื่อพบกับเขา ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกับเขา
และก็ไม่รู้ว่าเค้าจะเป็นคนแบบไหนกัน
พอคิดมาถึงตรงนี้เธอก็รู้สึกกลัวการเผชิญหน้ากับวายุ เศวษ-ภัคดีทันที
ทางด้านวายุเมื่อทราบว่าพรุ่งนี้ทางครอบครัวของผู้หญิงคนนั้นจะมาทานข้าวที่บ้านเขาก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี
เพราะว่าจะหนีก็ไม่ได้เดี๋ยวคุณแม่จะโกรธเอา แต่ถ้าอยู่ก็ไม่รู้จะทำตัวยังไงดี
“เธอจะเป็นคนแบบไหนกันนะสลินลดา”
|
|
|
|
|
ความคิดเห็น