คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #33 : ตอนที่ 10/2
เชียงใหม่
เช้าวันรุ่งขึ้นสลินลดาตื่นขึ้นมาตอนเช้าตรู่ภายในอ้อมกอดของวายุที่ซ้อนหลังเธออยู่
เธอพลิกตัวหันกลับมามองหน้าของวายุที่ยังคงหลับอยู่อย่างสบาย หญิงสาวยกมือบางขึ้นลูบไล้ไปยังใบหน้าของสามีเบาๆ
ด้วยกลัวว่าเขาจะตื่นขึ้นมาเสียก่อน
“คุณวายุ
คุณเคยเห็นฉันเป็นภรรยาบ้างไหมคะ หรือว่าคุณเห็นว่าฉันเป็นแค่ดอกเบี้ยที่คุณควรจะได้กันแน่
สำหรับฉันตอนนี้คุณคือสามีของฉันและฉันล่ะใช่ภรรยาของคุณหรือเปล่า”
หญิงสาวพูดกับเขาเบาๆราวกระซิบด้วยกลัวว่าคนที่กำลังหลับใหลจะตื่นขึ้นมาได้ยินในสิ่งที่อยู่ภายในใจของเธอนั่นเอง
จากนั้นหญิงสาวก็นอนมองหน้าของวายุต่ออีกราวๆ 5 นาที
ก่อนที่จะตัดสินใจลุกจากเตียงเพื่ออาบน้ำแต่งตัวเพื่อที่จะไปทำงานอย่างที่ตั้งใจเอาไว้
เมื่อหญิงสาวเดินหายเข้าไปในห้องน้ำแล้ว วายุก็ลืมตาขึ้นแทบจะทันที
“ฉันขอโทษนะ
แต่สำหรับฉัน ฉันยังไม่สามารถรับเธอเข้ามาในใจของฉันได้
ฉันยังคงรักดาราไม่เสื่อมคลาย สำหรับฉันตอนนี้เธอยังคงไม่ใช่ภรรยาของฉันหรอกนะสลินลดา”
วายุสบทกับตัวเองเบาๆเพราะเขาเองก็ไม่ได้ตั้งแง่รังเกียจเธอเหมือนแต่ก่อน
แต่มันก็ยังคงไม่ใช่ความรักอยู่ดี
สักพักหญิงสาวร่างบอบบางก็เดินออกมาจากห้องแต่งตัวที่อยู่เชื่อมกับห้องน้ำ
วันนี้หญิงสาวอยู่ในชุดลำลองสบายๆด้วยเสื้อยืดสีฟ้าขาวและกางเกงขายาวสีขาวและรวบผมทั้งหมดมัดไว้เป็นหางม้าต่ำๆที่ท้ายทอย
พร้อมกับใบหน้าที่ไร้เครื่องสำอางปกปิดทำให้วันนี้เธอดูแปลกตาไปสำหรับวายุ
ที่จะเห็นหญิงสาวในลุคหญิงแกร่งของคนทำงานหรือไม่ก็ลุคหวานๆของหญิงที่เป็นแม่บ้านแม่เรือนต่างกับตอนนี้ที่เธอดูกลายเป็นเด็กสาวที่ดูทะมัดทะแมง
“คุณวายุค่ะ คุณมองอะไรไม่ทราบคะ รีบไปอาบน้ำได้แล้วค่ะ
เดี๋ยวจะสาย”
สลินลดาที่เห็นวายุยังนั่งนิ่งอยู่บนเตียงจึงบอกให้วายุรีบไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อที่จะออกเดินทางไปยังหมู่บ้านที่ทอผ้าไหมส่งให้กับโรงงานของเธอนั่นเอง
“ฉันรู้แล้วน่า
ไม่ต้องมาเร่งหรอกน่า” วายุบอกกับหญิงสาวออกไปพร้อมกับก้าวลงจากเตียงไปยังห้องน้ำ
“ค่า...”
หญิงสาวรับคำพร้อมลากเสียงยาวๆอย่างกับต้องการล้อเลียนเขา
“เดี๋ยวเถอะล้อเลียนฉันหรอ”
วายุเมื่อเห็นว่าสลินลดาบังอาจมาล้อเลียนเขาจึงเดินเข้าไปหาหญิงสาวทันที
“คุณวายุจะทำอะไรคะ
ปล่อยลดานะคะแล้วก็ไปอาบน้ำได้แล้วค่ะ”
หญิงสาวบอกออกไปเมื่อวายุเดินเข้ามากอดเธอเอาไว้จากทางด้านหลัง
“ไม่ปล่อย
เดี๋ยวนี้เธอกล้าล้อเลียนฉัน ต้องโดนลงโทษก่อน” ว่าจบวายุก็ก้มลงหอมแก้มนวลของหญิงสาวในอ้อมกอดทั้งด้านซ้ายและด้านขวา
“คุณวายุ
มาหอมแก้มลดาทำไม ไปอาบน้ำสิคะ” หญิงสาวที่โดนขโมยหอมแก้มร้องบอกออกไป
“ไม่ปล่อย
แล้วก็ยังไม่อาบด้วย” วายุบอกอย่างอารมณ์ดี
“คุณวายุค่ะ ถ้าลดาจะขออะไรสักอย่างจะได้ไหม”
สลินลดาเอ่ยถามวายุออกไปด้วยท่าทางกล้าๆกลัวๆ
“เธอจะขออะไรล่ะ
ลองว่ามาก่อนสิ แล้วฉันจะตัดสินใจทีหลัง” วายุตอบออกไปด้วยท่าทางนิ่งสงบต่างกับก่อนหน้านี้โดยสิ้นเชิง
“ลดาจะขอให้เราเป็นแบบนี้ได้ไหมคะ
ไม่มีอะไรมากวนใจของเราสองคนให้ขุ่นมัวอีกได้ไหม”
สลินลดาบอกออกไปพร้อมกับสังเกตสีหน้าและท่าทางของเขาไปในที
“เธอหมายความว่ายังไง”
เขาถามเธอกลับไป
“ลดาหมายความว่าตอนนี้ลดาขอให้เรามีแค่เราแค่สองคนได้ไหม
ขอแค่ตอนนี้แค่ตอนที่เราอยู่ที่นี่สองคน ขอให้เรามีแค่กันและกัน
ไม่มีคนอื่นมาเกี่ยวข้องได้ไหมคะ แล้วถ้าเรากลับกรุงเทพกันเมื่อไหร่
ลดาจะไม่ขออะไรอีกเลยค่ะ คุณจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมลดาก็จะไม่ว่าอะไรเลย ลดาขอแค่ตอนนี้เท่านั้นได้ไหมคะ”
หญิงสาวบอกออกไปตามความต้องการของเธอ
“ฉัน...เอาไว้ฉันจะตอบทีหลังแล้วกัน
ฉันขอไปอาบน้ำก่อน” ว่าจบเขาก็เดินหนีเข้าห้องน้ำไป ทิ้งให้หญิงสาวยืนนิ่งอยู่กับที่ด้วยกลัวว่าเขาจะโกรธกับคำขอของเธอ
วายุใช้เวลาอาบน้ำและแต่งตัวราวๆครึ่งชั่วโมง
เมื่อเขาออกมาจากห้องแต่งตัวก็ไม่เห็นหญิงสาวร่างบอบบางอยู่ภายในห้องเสียแล้ว
เขาเดินตามหาหญิงสาวไปรอบๆห้องไม่เว้นแม้แต่ที่ระเบียงห้อง
แต่ก็ไร้วี่แววของหญิงสาวเขาจึงรีบออกจากห้องพักเพื่อตามหาหญิงสาวโดยทันที
“อย่าให้เจอตัวนะจะลงโทษเสียให้เข็ดเลยชอบหนีอยู่เรื่อยเลย” เขาสบทกับตัวเองก่อนที่จะเดินตามหาหญิงสาว
จนทราบว่าจากพนักงานว่าเธอเดินไปยังสระว่ายน้ำจึงเดินตามไปทันที
ด้านสลินลดาที่ออกมาจากห้องทันทีที่วายุเดินเข้าไปในห้องน้ำก็ออกเดินไปเรื่อยๆเพื่อลบความเจ็บปวดในใจกับความเฉยชาที่วายุมอบให้เมื่อสักครู่นี้
คำขอที่เธออยากจะได้รับจากชายที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีคงไม่มีวันเป็นความจริงสำหรับเธอ
หญิงสาวเดินมาหยุดอยู่บริเวณสระว่ายน้ำของทางโรงแรมที่มีไว้บริการลูกค้า
เธอนั่งมองผืนน้ำสีฟ้าใสที่เรียบนิ่งสงบยามไร้คนแหวกว่าย
แต่เมื่อมีสิ่งใดร่วงลงสู่พื้นน้ำก็จะเกิดคลื่นกระทบฝั่ง
หญิงสาวนั่งมองมันไปเรื่อยๆแล้วให้นึกย้อนถึงตัวเธอเอง
ช่วงเวลาเพียงไม่นานที่ได้ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับวายุทำให้ความรู้สึกของเธอที่เคยเกลียดเขาเริ่มเปลี่ยนแปรไป
อาจเป็นเพราะว่าตอนนี้เธอเป็นภรรยาของเขาโดยสมบูรณ์แล้วก็เป็นได้จึงทำให้ความเกลียดชังที่เคยมีเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความรักความผูกพัน
แต่มันคงจะเกิดขึ้นกับเธอเพียงคนเดียวเท่านั้น
วายุจึงไม่ตอบกลับคำขอของเธอแต่เขากลับเงียบและเลือกที่จะเดินหนีไป
ปล่อยให้คำขอของเธอลอยหายไปกับลมที่พัดผ่านเข้ามาแล้วก็ละลายหายไปในอากาศ
“สำหรับคุณคำขอของฉันมันคงจะมากเกินไปสินะคุณวายุ”
หญิงสาวบอกกับตัวเองเบาๆแล้วเดินออกไปจากสระว่ายน้ำเพื่อตรงไปยังห้องอาหารของโรงแรมตามที่ตั้งใจไว้ตั้งแต่แรก
|
|
|
|
|
ความคิดเห็น