คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1/1
“ปล่อยฉัน คุณนิโคลัส ปล่อยสิ” ดาราพรร้องบอกชายหนุ่มเสียงดัง
ให้เขาปล่อยเธอแต่ก็ไร้วี่แววว่ามือแข็งแรงนั้นจะปล่อยเธอ
“ไม่ปล่อย ผมบอกคุณแล้วใช่ไหมว่าถ้ากฎหมายมันเอาผิดแม่คุณไม่ได้ ผมก็จะเป็นคนพิพากษาโทษให้เอง”
นิโคลัสตะโกนใส่เธอเสียงดัง ก่อนที่จะกระชากร่างบางให้เข้าไปในห้อง
“ปล่อยนะคุณนิโคลัส อย่าทำอะไรบ้าๆนะ”
เธอร้องบอกเขาพร้อมกับขื่นตัวเองเอาไว้ ไม่ยอมถูกดึงเข้าไปในห้องอย่างแน่นอน
“ผมไม่ทำอะไรบ้าๆหรอก แต่จะทำให้คุณหายอยากเอง” ว่าจบนิโคลัสก็หันมาอุ้มร่างของเธอพาดบ่าเดินเข้าไปในห้องแทน
ดาราพรเองเมื่อถูกอุ้มขึ้นมาก็ระดมทุบไปที่หลังของเขาเต็มแรงแต่ก็ไร้วี่แววว่าเขาจะสะทกสะท้าน
“ปล่อยฉัน ปล่อยสิ”
“ไม่ปล่อย วันนี้ผมจะลงโทษคุณเอง”
พอเดินเข้ามาถึงห้องนอนนิโคลัสก็โยนร่างบางลงบนเตียงเต็มแรง
“โอ้ย” ดาราพรที่ถูกโยนลงมาบนเตียงร้องออกมา
แม้ว่าฟูกมันจะหนานุ่มเพียงใดแต่มันก็ทำให้เธอจุกได้เหมือนกัน เธอขยับตัวหนีไปยังหัวเตียงทันทีที่ถูกปล่อยให้เป็นอิสระ
“ออกไปนะคุณนิโคลัส อย่าเข้ามานะ” เธอบอกออกมาพร้อมกับมองหาลู่ทางหนี
ก่อนที่จะกระโดดลงจากเตียงทันที
“จะหนีไปไหน”
นิโคลัสที่เดาทางเธอเอาไว้แล้วก็เข้ามากอดรัดร่างของเธอเอาไว้พร้อมกับดันร่างของเธอให้ล้มลงไปบนเตียงอีกครั้ง
ก่อนที่เขาจะทาบทับตามลงมาปิดกั้นทางหนีของเธอ
“ปล่อยฉันนะคุณนิโคลัส ปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันขอร้อง” ดาราพรร้องขอออกมา
พร้อมกับยกมือพนมไหว้ขอร้องเขา
ภาพที่นิโคลัสเห็นนั้นก็ทำให้เขาหัวใจกระตุกแต่ความโกรธที่มีมากกว่าทำให้เขาเลือกที่จะสลัดภาพนั้นออก
“ไม่ปล่อย ยังไงวันนี้คุณก็ต้องเป็นของผม
คุณจะได้เลิกหวังว่าจะกลับไปหานายวายุนั่น”
บอกจบนิโคลัสก็ลงมือกระชากเสื้อผ้าของเธอออกทันที เสียงเนื้อผ้าที่ขาดออกจากร่างบาดหัวใจของเธออย่างรุนแรงจนมันขาดวิ่นไปหมดแล้ว
“ฉันขอร้อง ปล่อยฉันไปเถอะ” ดาราพรร้องขอออกมา
แม้จะรู้ว่าเขาไม่มีทางปล่อยเธอไปแน่นอน
“ไม่ต้องร้องหรอกน่า
อยากมีผัวมากถึงขนาดให้แม่ตัวเองไปทำร้ายคนอื่นแบบนั้น
เธอคงไม่เดือดร้อนอะไรหรอกมั้ง” นิโคลัสบอกพร้อมกับก้มลงไปซุกไซ้ซอกคอขาวผ่องของเธอ
ก่อนที่จะลากไล้ริมฝีปากไปทั่ว ส่วนมือของเขาก็เข้ากอบกุมหน้าอกของเธอ เข้าทั้งบีบ
ทั้งขย้ำอย่างเมามัน โดยไม่สนใจความรู้สึกของเธอเลยแม้แต่น้อย
ดาราพรได้แต่นอนร้องไห้ ไร้เรี่ยวแรงที่จะดิ้นรนขัดขืน
“เธอก็สวยดีนะ สวยไปทั้งตัวเลย”
นิโคลัสบอกออกมาทั้งๆที่ปากของเขากำลังครอบครองยอดทรวงของเธอสลับไปมาทั้งสองข้าง
ก่อนที่จะสอดประสานรวมหนึ่งเดียวกับเธอ
“กรี๊ด” ดาราพรกรีดร้องออกมาสุดเสียงก่อนที่เธอจะสะดุ้งตื่นขึ้นมา
ทำให้ร่างเล็กๆที่นอนอยู่ข้างๆเธอลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยอีกคน
“คุณแม่ฝันร้ายอีกแล้วหรอคะ” หนูดาวหรือเด็กหญิงดาราราย อมรชัยวัฒน์
วัยห้าขวบเอ่ยถามผู้เป็นแม่ออกไป
“จ๊ะ แม่ขอโทษนะลูกที่ทำให้หนูตื่น”
ดาราพรบอกกับลูกสาวและดึงตัวเด็กหญิงเข้ามากอดเอาไว้เพื่อขอกำลังใจ
“นอนดีกว่านะจ๊ะ พรุ่งนี้หนูดาวต้องไปโรงเรียนแต่เช้านะคะ”
เธอบอกกับลูกสาวตัวน้อย พร้อมกับเอนตัวลงนอน
เด็กหญิงเมื่อได้ยินที่มารดาบอกก็ล้มตัวลงนอนตามพร้อมกับกอดมารดาเอาไว้แน่น
ดาราพรเอื้อมมือดึงผ้าห่มมาคลุมร่างทั้งของเธอและลูกก่อนที่จะหลับตาลงอีกครั้ง
รุ่งเช้าดาราพรตื่นขึ้นมาแต่เช้าเพื่อทำอาหารใส่บาตรซึ่งเธอทำเป็นประจำทุกวัน
หลังจากที่ชวนคุณภัทราย้ายมาเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่แม่ฮ่องสอน
เธอตัดสินใจหันหลังให้วงการบันเทิงของเมืองไทยทันทีที่กลับมาจากฝรั่งเศสและย้ายมาอยู่ที่แม่ฮ่องสอน
“ตื่นแต่เช้าเลยนะลูก”
คุณภัทราทักลูกสาวออกไปเมื่อเดินลงมาชั้นล่างแล้วเห็นดาราพรกำลังเดินเข้ามาในบ้าน
“ค่ะ คุณแม่ก็ตื่นเช้าเหมือนกันนะคะ”
“เมื่อคืนแม่ได้ยินเสียงร้อง ฝันร้ายอีกแล้วใช่ไหมลูก แม่ขอโทษนะ
แม่ผิดเอง” คุณภัทราเดินเข้ามากอดร่างของลูกสาวเอาไว้พร้อมพร่ำรำพันคำขอโทษ
ที่ท่านเองที่เป็นต้นเหตุของเรื่องร้ายๆในชีวิตของลูกสาว
“ไม่เป็นไรค่ะคุณแม่ ดาราไม่เป็นไรค่ะ”
ดาราพรกอดตอบผู้เป็นแม่และบอกกับท่าน แม่น้ำตาจะไหลรินออกมา
เธอมักจะฝันร้ายเช่นนี้บ่อยๆ และทุกครั้งคุณภัทราก็จะโทษตัวเองทุกครั้งเช่นกัน
สองแม่ลูกกอดกันร้องไห้ออกมา จนเมื่อเด็กหญิงดารารายเดินลงมาที่ชั้นล่างทั้งสองจึงแยกจากกัน
“คุณแม่ คุณยายทำอะไรกันคะ”
หนูน้อยถามก่อนที่จะเดินเข้ามาหาผู้เป็นแม่
“เปล่าค่ะ หนูดาวหิวหรือยังคะ
วันนี้คุณแม่ทำผัดถั่วลันเตาใส่กุ้งของโปรดของหนูไว้ให้ด้วยนะคะ”
ดาราพรปฏิเสธลูกสาวออกไปก่อนที่จะเปลี่ยนเรื่องมาเป็นเรื่องอาหารของเช้าวันนี้แทน
“หิวแล้วค่ะ” หนูน้อยตอบผู้เป็นแม่ออกไป
“งั้นหนูดาวกับคุณยายไปนั่งรอที่โต๊ะนะคะ
เดี๋ยวคุณแม่ไปยกอาหารมาก่อน”
เธอบอกลูกสาวและมารดาให้เดินไปรอที่โต๊ะอาหารก่อนที่เธอจะเดินหายเข้าไปในครัว
ไม่นานเธอก็ออกมาพร้อมอาหาร ทั้งสามร่วมกันรับประทานอาหารกันอย่างเอร็ดอร่อย
ก่อนที่ดาราพรจะบอกให้ลูกสาวไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปโรงเรียน
“หนูดาวขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวนะคะ เดี๋ยวคุณแม่ไปส่งที่โรงเรียน”
“ค่ะ” หนูน้อยรับคำก่อนที่จะเดินขึ้นไปบนชั้นสอง
“ดารา ลูกโอเคไหม” คุณภัทราถามผู้เป็นลูกออกไป
เพราะดาราพรมักจะฝันร้ายเช่นนี้บ่อยๆ
“ดาราโอเคค่ะแม่ อีกไม่นานดาราก็จะลืมมันไปเองค่ะ”
“แต่มันหกปีแล้วนะลูก แม่ก็ยังเห็นลูกฝันร้ายแบบนี้อยู่บ่อยๆ
แม่เป็นห่วงนะลูก”
“คุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะมันเป็นแค่อดีตค่ะ ตอนนี้เราหนีมันมาแล้ว
อีกไม่นานดาราก็จะสลัดมันทิ้งไปได้ค่ะ
แล้วเราสามคนก็จะได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขนะคะคุณแม่” เธอบอกกับผู้เป็นแม่ออกไป
เพราะตั้งแต่ที่กลับมาจากฝรั่งเศสเธอก็ประกาศลาออกจากวงการ ขายบ้าน ขายรถ
ขายทุกสิ่งทุกอย่างที่มี แล้วมาเริ่มต้นชีวิตใหม่พร้อมกับมารดาและลูกน้อยในครรภ์
เพื่อลืมทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอตัดสินใจทิ้งไปและหนีมา
“แม่รู้ว่าลูกของแม่เข้มแข็ง แม่จะเป็นกำลังใจให้นะลูกนะ”
ท่านบอกกับเธอพร้อมกับลูบผมของเธออย่างรักใคร่
“ดาราขอบคุณคุณแม่มากนะคะที่เป็นกำลังใจให้ดารามาตลอด”
เธอบอกพร้อมกับสวมกอดผู้เป็นแม่เอาไว้แน่น
“ไม่เป็นลูก หนูทำเพื่อแม่มามากเกินพอแล้วนะ
ต่อไปเราจะอยู่ด้วยกันแค่สามคนนะลูกนะ” คุณภัทราบอกกับลูกสาวที่กอดท่านเอาไว้แน่น
เพราะตั้งแต่ที่ท่านตัดสินใจหย่ากับคุณดนัยผู้เป็นสามีท่านกับลูกก็ขายทุกอย่างและมาซื้อที่ดินที่แม่ฮ่องสอนซึ่งเป็นบ้านเกิดของท่านและเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่นี่
โดยมีดาราพรเป็นเสาหลักของบ้าน
“ไม่เป็นไรค่ะแม่ ดาราทำได้ทุกอย่างเพื่อแม่กับหนูดาวค่ะ
ดารารักแม่นะคะ” เธอบอกและคลายอ้อมกอดออกก่อนที่จะหอมแก้มของผู้เป็นแม่ไปหนึ่งที
“คุณแม่ขา หนูดาวเสร็จแล้วค่ะ”
เสียงร้องบอกของหนูน้อยทำให้สองแม่ลูกหันไปมองเด็กน้อยที่วิ่งลงบันใดเข้ามาสวมกอดผู้เป็นแม่เอาไว้
“งั้นไปกันค่ะ สวัสดีคุณยายก่อนนะคะ” ดาราพรบอกกับลูกสาว
“สวัสดีค่ะคุณยาย หนูดาวไปโรงเรียนก่อนนะคะ”
หนูน้อยบอกผู้เป็นยายก่อนที่จะชวนผู้เป็นแม่ไปขึ้นรถ
“ดาราไปก่อนนะคะ แล้วจะรีบกลับมาค่ะ”
เธอบอกผู้เป็นแม่ที่เดินตามออกมาส่งก่อนจะก้าวขึ้นรถและขับออกไป
คุณภัทรามองตามหลังรถของลูกสาวไปจนลับสายตาจึงเดินกลับเข้ามาภายในบ้านอีกครั้ง
...........................................................
ขอให้อ่านอย่างมีความสุขนะคะทุกคน
ขอฝาก E-BOOK ด้วยนะคะทุกคน
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
ความคิดเห็น