คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 1/5
ทางด้านประเทศไทย
ปาณิศาหญิงสาวกำลังนั่งกอดเข่าใบหน้าซบลงบนหัวเข่าอย่างหมดอาลัยตายอยาก
“แสนคะ นิคงไม่สามารถอยู่เห็นคุณเสียใจกับอาการของนิได้
ถึงเวลาที่นิคงต้องไปจากคุณแล้วนะคะ”
เธอเงยหน้าขึ้นมาบอกกับภาพถ่ายของชายหนุ่มที่ถ่ายคู่กับเธอตอนที่ไปเที่ยวภูเก็ตด้วยกัน
เธอหยิบกรอบรูปขึ้นมากอดเอาไว้อย่างแสนรัก
ใช้นิ้วชี้ลูบไล้ไปตามรูปของเขาพร้อมน้ำตา
“นิขอโทษนะคะแสน
แต่นิไม่อยากให้แสนเห็นตอนที่นิแย่ไปกว่านี้”
เธอบอกแล้วซบหน้าลงกับรูปร้องไห้ออกมาอย่างอดสูใจ เธอนั่งอยู่แบบนั้นอีกนานก่อนที่จะหอบเอาร่างกายอ่อนแรงของตัวเองมายังตู้เสื้อผ้าและลงมือเก็บลงกระเป๋าอย่างช้าๆพร้อมน้ำตาที่ไหลออกมาเรื่อยๆ
จนเสร็จเรียบร้อยจึงเดินมานั่งที่โซฟาในห้องนั่งเล่น หยิบกระดาษออกมาเขียนระบายความในใจของเธอเพื่อบอกลาชายหนุ่มผู้เป็นที่รัก
ก่อนที่จะถอดแหวนที่พันแสนให้เธอตั้งแต่สมัยเรียนวางเอาไว้บนจดหมายฉบับนั้นก่อนที่จะลากกระเป๋าออกจากห้องไป
ปล่อยให้ห้องพักสุดหรูเหลือเพียงความเงียบเหงา
ด้านพันแสนเขาเดินทางติดต่อเซ็นต์สัญญากับคู่ค้า
เพื่อนำสินค้าไปวางขายในห้างของเขาเป็นที่แรกและที่เดียวของประเทศ
เขาทำงานอย่างเร่งด่วนจนเสร็จก่อนกำหนดสองวัน
ทำให้เขารีบเดินทางกลับทันทีในเช้าวันรุ่งขึ้น
“กลับไปถึงแล้วฉันให้นายพักสองวันนะกริช
ไม่ต้องเข้าบริษัท เราทำงานเสร็จเร็วกว่ากำหนดก็ควรจะได้พักผ่อนให้เต็มที่”
“ครับ
คุณแสนเตรียมจะไปเที่ยวที่ไหนหรือครับ ยิ้มแบบนี้” กริชชัยถามเจ้านายหนุ่มออกไป
เมื่อเห็นเขายิ้มอย่างมีความสุข
“ฉันว่าจะพานิไปเที่ยวหัวหินนะ
เวลาน้อยก็เลยไปหัวหินดีกว่าใกล้หน่อย”
“ก็ดีนะครับ
คุณแสนไม่ได้พักมาหลายเดือนแล้ว”
“ฉันก็เลยต้องหาเวลาพานิไปเที่ยวบ้างนี่แหละ
ห้ามโทรไปรบกวนฉันเด็ดขาดเลยนะ”
“ได้เลยครับ
ผมจะไม่โทรไปขัดจังหวะเจ้านายแน่นอนครับ”
“ดีมาก”
จากนั้นทั้งสองก็พากันขึ้นเครื่องเพื่อเดินทางกลับประเทศไทย
หลายชั่วโมงต่อมา
พันแสนและกริชชัยก็เดินทางมาถึงสนามบินสุวรรณภูมิ หลังจากผ่านขั้นตอนต่างๆเรียบร้อยทั้งสองก็พากันออกมาขึ้นแท็กซี่เพื่อแยกย้ายกันกลับบ้าน
เขานั่งยิ้มอย่างมีความสุข เมื่อคิดว่าพรุ่งนี้เขาจะพาคนรักไปเที่ยว รับลมชมวิว
หาอาหารอร่อยๆกินด้วยกันอย่างมีความสุข
เมื่อรถแท็กซี่ฝ่าการจราจรที่ติดขัดมาหลายชั่วโมงก็มาจอดลงที่หน้าคอนโดหรูใจกลางเมืองเพื่อส่งลูกค้าหนุ่ม
ก่อนที่จะขับออกไปเจอการจราจรที่ติดขัดอีกครั้ง
พันแสนรีบขึ้นลิฟต์ไปยังห้องพักของตนเพื่อเจอหน้าคนที่อยู่ในความคิดของตนเองตลอดเวลา
“นิครับผมกลับมาแล้ว”
พอเปิดประตูออกก็ตะโกนบอกคนรักที่คิดว่าอยู่ในห้องทันที แต่ก็ผิดคาด เมื่อห้องมืดสนิท
ไร้วี่แววของปาณิศาเขาเปิดไฟและเดินมาทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟา
เมื่อผิดหวังที่ไม่เห็นคนรัก แต่จะโทษเธอก็ไม่ได้
เพราะเขาไม่ได้บอกว่าเขาจะกลับมาวันนี้จึงตัดสินใจจะไปยังห้องนอนเพื่ออาบน้ำชำระร่างกายให้สดชื่นขึ้นเพื่อรอคนรักกลับมา
แต่แล้วสายตาของเขาก็หันไปเห็นแหวนที่เขาใช้เป็นแหวนหมั้นกับปาณิศาตั้งแต่สมัยเรียนปริญญาตรีวางอยู่บนกระดาษแผ่นหนึ่งจึงหยิบมันขึ้นมาอ่านด้วยใจที่สั่นไหวเมื่อเห็นแหวนวางอยู่
เพราะปาณิศาไม่เคยถอดแหวนวงนี้เลยตลอดเวลาที่คบกันมา
ถึงแสนที่รัก
แสนคะ
เมื่อแสนได้อ่านจดหมายฉบับนี้นิคงไกลจากแสนมากแล้ว นิขอโทษนะคะที่ตัดสินใจแบบนี้
นิเสียใจที่ต้องทิ้งแสนมา นิไม่อยากเห็นแสนเสียใจเพราะนิ
นิเป็นมะเร็งระยะสุดท้ายแล้วนะคะแสน คุณหมอบอกว่านิจะอยู่ได้อีกไม่นาน
นิไม่อยากให้แสนเห็นสภาพของนิที่แย่ลงทุกวัน ไม่อยากเป็นตัวถ่วงของแสนที่จะต้องมาคอยดูแล
นิถึงตัดสินใจแบบนี้ นิหวังว่าแสนจะเข้าใจนินะคะ นิขอให้แสนลืมนิ
ลืมผู้หญิงขี้โรคและใกล้ตายคนนี้ไปเสียนะคะ ขอให้แสนได้เจอผู้หญิงที่ดีกว่านิ
ให้แสนเปิดใจรับคนใหม่นะคะ อย่าฝังใจกับนิเลยนะคะ ลืมนิไปเถอะนะคะ
รักแสนมากนะคะ
ปาณิศา
พันแสนน้ำตาหยดลงบนกระดาษอย่างเจ็บปวดใจ
เขาขย้ำกระดาษแผ่นนั้นจนมันยับยู่ยี่ไม่เหลือชิ้นดี
“คุณให้ผมลืมคุณ ขอให้ผมมีคนใหม่
แล้วคุณทำได้หรือไงกันนิ” เขาพูดออกมาอย่างแผ่วเบาราวกับคนที่กำลังจะหมดแรง
“คุณทิ้งผมไปทำไม ทำไมถึงไม่ให้โอกาสผมได้อยู่กับคุณในวาระสุดท้ายของคุณกันล่ะนิ
ทำไมคุณตีค่าความรักของผมต่ำแบบนี้”
เขาปาดน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างหมดหวังในความรักของตัวเอง เขาจะอยู่ได้อย่างไรในเมื่อเธอพรากเอาหัวใจของเขาไปด้วยแบบนี้
เขาจมอยู่กับความเศร้าและโหยหาคนรัก ไม่รู้จะทำอย่างไร
ไม่รู้ว่าจะไปตามหาเธอได้จากที่ไหน เพราะครอบครัวของเธอก็เสียไปหมดแล้ว
เหลือเพียงแต่ตัวหญิงสาวเพียงคนเดียวเท่านั้น
“ผมจะตามหาคุณได้ยังไงที่รัก
คุณอยู่ที่ไหนนิ กลับมาหาผมเถอะนะ” เขาบอกออกไปกับความว่างเปล่าเพราะไม่มีคนข้างกายอีกต่อไปแล้ว
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
ความคิดเห็น