ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    depth passage ห้องต้องห้าม

    ลำดับตอนที่ #32 : WoH EP1

    • อัปเดตล่าสุด 26 เม.ย. 58



    EPISODE 1


                    อา....ที่นี่....ที่ไหน...

                    ฮาราร์ตค่อยๆขยับเปลือกตาที่หนักอึ้งขึ้นอย่างช้าๆ ก่อนความเจ็บปวดทรมานจะแปประดังเข้ามาจนชายหนุ่มกู่ร้องลั่นอย่างลืมตัว นัยน์ตาที่พร่ามัวสาดส่องไปรอบๆอย่างหวาดระแวง หากแต่ก็ไม่เจอคนที่เขาเกรงกลัว ทำให้มารหนุ่มถอนหายใจหนักๆด้วยความโล่งอก

                    แต่บางครั้ง....พระเจ้าก็มักจะเล่นตลกเสมอๆ...

                    ซึ่งมันก็ไม่ได้ละเว้นไปสำหรับมารผู้ทรยศพระเจ้าเช่นกัน เห็นได้ชัดเมื่อเสียงทุ้มต่ำดังขึ้นราวกระซิบข้างๆหูของฮาราร์ต ทำเอาชายหนุ่มตาเหลือกโผล่งด้วยความหวาดกลัว แผลที่นัยน์ตาข้างขวาเริ่มรู้สึกปวดแปลบขึ้นมาอย่างไร้เหตุผล

                    “คิดถึงข้าไหม....ไฮ้สวะ”

                    มันพูดสั้นๆ ก่อนเหล็กร้อนๆจะถูกนาบที่แขนอย่างไม่ปราณี ทำเอาเด็กหนุ่มร้องโหยหวนดังลั่น ก่อนร่างกำยำในชุดสีขาวที่เปรอะเปื้อนเลือดจะเดินมาตรงหน้าของมารหนุ่มผู้เพลี่ยงพล้ำ มือกำยำดันบริเวณหน้าผากของชายหนุ่มอย่างรุนแรงราวกับบังคับให้ชายหนุ่มเผชิญหน้ากับผู้ทรมานอย่างไร้สิ่งกำบัง

                    “ดูไม่จืดเลย....แม่ทัพฮาราร์ต....ไม่สิ ต้องบอกว่าไอ้มารโสโครกมากกว่า”มันพูดพลางหัวเราะพลางยิ้มเย้ยหยั่นฮาราร์ตที่ถูกมัดติดกับเก้าอี้ทรมานอย่างน่าเจ็บแสบ ทำเอามารหนุ่มกำมือแน่นด้วยความโกรธแค้น

                    “แกก็เหมือนกันล่ะ สวะอย่างแกพร้อมจะลงจากสวรรค์ไปเสวยสุขในนรกรึยัง ฮานิเบล”ฮาราร์ตกล่าวพลางเค้นเสียงหัวเราะทั้งๆที่ตนเองก็เจ็บปวดเจียนตายอยู่เช่นกัน หากแต่ศักดิ์ศรีของชายหนุ่มนั้นเป็นสิ่งที่ทำให้เขายังคงสติอยู่ได้

                    หากแต่คำพูดนั้นกลับทำให้อีกฝ่ายโมโหจนสติแตกขึ้นมาแทน...

                    และด้วยผลแห่งคำพูดนั้น หมัดใหญ่จึงถูกกระแทกเข้าไปยังช่องท้องของชายหนุ่มอย่างรุนแรงจนทั้งร่างงองุ้มราวกับกุ้ง หากแต่รอยยิ้มอันเต็มไปด้วยเพลิงแค้นของฮาราร์ตก็ยังไม่หุบลงแม้แต่น้อย

                    เพราะสำหรับเขา การไร้ศักดิ์ศรีก็ไม่ต่างอะไรกับตายไปแล้วแม้แต่น้อย....

                    “หนอย...ปากดีนักนะมึง!”ฮานิเบลที่ฟิวส์ขาดไปแล้วกล่าวอย่างบ้าคลั่ง ก่อนจะเงื้อหมัดสุดระยะ แล้วปล่อยหมดเข้าไปยังใบหน้าของมารหนุ่มเต็มแรงพลางเหลือบมองนัยน์ตาที่เต็มไปด้วยความหวาดผวาอันเป็นเรื่องปกติในถานการณ์เช่นนี้ของฮาราร์ตอย่างสมแค้น หากแต่สิ่งที่เขาเห็นกลับทำเอาเขานั้นหวาดกลัวแทน

                    นัยน์ตาของฮาราร์ตบัดนี้เต็มไปด้วยความเย็นยะเยือกราวหล่มน้ำแข็งอันลุกโชนไปด้วยเพลิงแค้น หาใช่นัยน์ตาขอเกรงกลัวไม่!

                    นัยน์ตาของฮาราร์ตนั้นทำเอาฮานิเบลสะดุ้งเฮือกด้วยความกลัว และแรงสะดุ้งนั้นเองทำให้หมัดที่ส่งไปเบนทิศทางเล็กน้อย หากแต่ก็เพียงพอที่จะทำให้ฮาราร์ตเอี้ยวคอหลบหมัดนั้นได้อย่างหวุดหวิด ทำให้หมัดที่พลาดเป้าหมายพุ่งเลยพนักเก้าอี้ไปท่ามกลางสายตาตื่นตระหนกของผู้ทรมานผู้โชคร้าย

                    “เฮ้ย!

                    มันร้องเสียงหลง ก่อนทั้งร่างจะเซถลาไปข้างหน้าอย่างหยุดไม่ได้ ฮาราร์ตที่เห็นโอกาสอันงามนั้นจึงจัดการอ้าปากกว้าง แล้วฝังเขี้ยวเข้าบริเวณลำคอของเหยื่อทันที

                    อ้ากกกกกกกก

                    เสียงร้องโหยหวนดังก้องไปทั่วห้องทรมานพร้อมๆกับเลือดที่ไหลออกมาจากลำคอราวท่อน้ำแตก ก่อนร่างกำยำจะกระตุกเบาๆแล้วแน่นิ่งไป พร้อมๆกับร่างที่นอนพิงเก้าอี้อันชโลมด้วยเลือดที่แห้งกรังอย่างปวดร้าว หากแต่บนใบหน้าก็ยังเผยยิ้มสะใจไม่ขาด

                    “ผ่านการทดสอบ เจ้าถูกเลือกแล้ว....”

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×