คลังแยมโรล(?)//ส่งโรลเท่านั้น!!!

ลำดับตอนที่ #2 : ในวันที่ฉันตาย

      มันเป็นวันที่4มิถุนายน เวลาบ่ายนิดๆ..

      ผมจำวันได้ดีเลยล่ะ วันเป็นหนึ่งในไม่กี่วันที่ผมได้กลับบ้านเร็วกว่าปกติ เนื่องจากในวันนั้นเป็นงานเทศกาลของโรงเรียน ประกอบกับที่ผมได้ไปช่วยบรรดาอาจารย์ตกแต่งงานเมื่อวาน ทำให้ผมได้สิทธิ์นี้มาครอง ผมฮัมเพลงในลำคอเบาๆ ก่อนจะหยุดกึกตรงหน้าร้านขายของร้านหนึ่งเพราะผมเริ่มรู้สึกคอแห้งขึ้นมา มือของผมค่อยๆล้วงลงไปเพื่อควักเหรียญเงินออกมานับ

      "อุ๊บ!"
ผมร้องออกมาด้วยความตกใจ เพราะจู่ๆก็มีผ้าชุบสารเคมีบางอย่างอุดที่จมูก ก่อนทุกๆอย่างจะค่อยๆเลือนลางและมืดลงในที่สุด..
       ผมรู้สึกตัวอีกทีก็พบว่าตัวเองถูกจับให้นั่งจ้องโน๊ตบุ๊คเครื่องหนึ่งในที่มืดๆ หน้าจอล๊อกถูกแสดงเด่นหรา บ่งบอกถึงเจตนาของผู้ลักพาตัวได้เป็นอย่างดี ซึ่งผมก็คาดแล้วล่ะว่าจะต้องเป้นแบบนี้สักวัน ก่อนคู่สนทนาของผมจะเริ่มพูดเพื่อบีบให้ผมคายรหัสออกมา แต่....เรื่องอะไรจะยอมบอกล่ะ
       และเมื่อมันเห็นว่าวิธีขู่ไม่ได้ผล มันจึงหยิบมีดสีเงินวาวขึ้นมา ก่อนจะค่อยๆบรรจงกรีดเข้าที่แขนอย่างช้าๆ
       มันเจ็บ...เจ็บมากจนอยากให้แขนหายไปเลยล่ะ
       แล้วเวลาก็ผ่านไปเลยไปอย่างช้าๆ พร้อมกับชิ้นเนื้อที่ตกลงพื้นอย่างช้าๆทีละชิ้น จนในที่สุดผมก็ยอมคายรหัสออกไปจนได้..
       และมันก็นับเป้นโชคดีครั้งสุดท้ายของผม ที่มันนั้นตัดสินใจใช้มีดเล่มนั้นจ้วงเข้าที่ลำคอของผมแทนที่จะปล่อยให้ผมทรมานต่อไปจนตาย ก่อนตายนั้นผมก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง
       "โง่จริงๆเลย ถ้าไม่สอดก็คงไม่ต้องตายหรอกไอ้หนู"
       "ไอ้นี่โง่ชะมัด อยู่ดีๆไม่ชอบนะ"
ผมหลับตาลง แต่ถึงอย่างนั้นโสตประสาทก็ยังได้ยินเสียงนินทาจากผู้คนรอบข้างอยู่ดี