บันทึกมรณะ

ลำดับตอนที่ #1 : Chepter01

                ความมืดสลัวปกคลุมห้องพักของบ้านพักคนชราจนหมดสิ้น เหลือไว้เพียงแสงไฟสลัวๆจากโคมไฟหัวเตียงที่เปิดค้างไว้เท่านั้น ซึ่งตามที่จริงตอนนี้เจ้าของห้องก็ควรจะปิดมันได้แล้วตามกฎระเบียบของห้องพัก แต่ทว่าตอนนี้เจ้าของห้องกลับไม่อยู่ในสภาพที่จะไปปิดได้
 

                “เธอ.....ทำแบบนี้ทำไม....”หญิงชราพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเทาเพราะความกลัวตาย ถึงแม้ตอนนี้อายุของเธอจะเป็น 65 ปีแล้ว แต่ความหวาดกลัวต่อความตายกลับไม่ได้ลดน้อยลงไปจากตอนยังสาวๆเลย เนื้อตัวของหญิงชราบัดนี้เต็มไปด้วยรอยพกช้ำดำเขียวจากการโดนด้ามปืนลูกซองกระแทก เบื้องหน้าของเธอปรากฎร่างของบุรุษภายใต้ผ้าคลุมสีดำสนิท หน้ากากตัวตลกอันโปรดบัดนี้ตกไปอยู่บนพื้น เผยให้เป็นเค้าโครงหน้าที่หญิงชราคุ้นตา..

                “ก็....บทมันมาอย่างนี้นี่นา”คนๆนั้นพูดพลางหัวเราะเบาๆ เส้นผมปลิวไสวตามลมราตรีที่ลอดผ่านกระจกหน้าต่างเบาๆ รอยยิ้มเย็นชาปรากฎบนใบหน้าเรียบนิ่ง ก่อนปากกระบอกปืนลูกซองจะถูกจ่อเข้ากับใบหน้าของหญิงชราที่ไร้ทางหนี

                “ลาก่อนนะ “นางรำ” ”เขาพูดเบาๆ ก่อนจะลั่นไกปลิดชีพเธอซะ

                ปัง!.....

ปี2000 : โรงเรียนxxxxx

                “เฮ้ นายได้ดูหนังเมื่อวานป่ะ”ธันตะโกนโหวกเหวกหลังจากเปิดประตูห้องมาได้ไม่ถึงวินาทีด้วยซ้ำ เรียกความสนใจของทั้งนักเรียนที่กำลังอ่านการ์ตูน และคนที่กำลังทำการบ้านอย่างขมักเขม้นได้เป็นอย่างดี ทำให้ตอนนี้สายตาของคนทั้งห้องจับจ้องอยู่ที่ธันคนเดียว

                “เรื่องแจ๊คเดอะริปเปอร์ใช่ป่ะ”วิท เพื่อนสนิทของธันคุยกับเขาหลังจากเด็กหนุ่มวัย12ปีเดินมานั่งที่ตัวเองซึ่งอยู่หลังๆแล้ว ซึ่งตอนนี้เด็กหนุ่มกำลังคุยกับเพื่อนอีกคนเรื่องเกมที่กำลังออกใหม่อย่างเมามัน

                “ใช่ๆ เรื่องนั้นแหละ สนุกโคตรๆเลยเนาะ”ธันหันกับมาคุยกับวิทอย่างออกรส ทำให้ทั้งคู่ใช้เวลาทั้งหมดที่มีนั่งคุยกันจนจะหมดช่วงพักก่อนเข้าแถว

                “นี่ เราลองมาทำอะไรกันหน่อยดีไหม สมมุติว่าเราเป็นฆาตกรโหดน่ะ”ธันออกความเห็นพร้อมหยิบสมุดเปล่าขึ้นมา ก่อนจะเขียนตรงหน้าสมุดด้วยปากกาเมจิกตัวโตๆ

                “สมุดฆาตกรรมหรอ ชื่อไม่เลวนี่”วิทชมเพื่อน ก่อนจะเปิดไปที่หน้าแรกอย่างรวดเร็วด้วยความอยากรู้อยากเห็น

                “ว่าแต่ ใครจะเป็นคนแรกล่ะ”วิทถามธันซึ่งกำลังนั่งเขียนข้อมูลของเหยื่อลงในสมุดอย่างสนุกสนาน วิทที่เห็นดังนั้นจึงถือวิสาสะชะโงกหน้าเข้าไปดูด้วย

                “ยัยครูฝ่ายปกครองนั่นน่ะหรอ ไม่เลวนี่ ว่าแต่ไอ้ชื่อที่อยู่ในวงเล็บนี่คืออะไรวะ”วิทถามพลางมองสมุดที่เปิดอ้าอยู่บนโต๊ะข้างๆเขาอย่างสนอกสนใจ

                “โค้ดเนมไง แบบ007น่ะ ยัยนั่นน่ะแต่งหน้าจัดจนจะเป็นนางรำแล้ว ก็เลยให้โค้ดเนมว่านางรำไง”ธันพูดพลางมองรายละเอียดเหยื่อในจินตนาการของเขาอย่างภูมิใจ แต่ทว่าวิทกลับคิดว่าเหมือนยังขาดอะไรไปบางอย่าง เขาจึงมองไปรอบๆพร้อมกับครุ่นคิดถึงคำตอบที่เขาต้องการ ก่อนเขาจะไปสะดุดเข้ากับ”คำตอบ”ที่นั่งอยู่มุมห้อง ทั้งๆที่ช่วงก่อนเข้าแถวเป็นเหมือนสวรรค์ของการมาเรียน แต่ทว่าเขาคนนั้นกลับนั่งอยู่คนเดียว

                วิทที่คิดได้ดังนั้นจึงหยิบสมุดฆาตกรรมขึ้นมา แล้วฉีกหน้าแรกของสมุดที่มีข้อมูลของครูฝ่ายปกครองซึ่งพวกเขาสมมุติให้เป็นเหยื่อของการฆาตกรรมเป็นรายแรกออก ก่อนจะเขียนข้อมูลของใครบางคนลงไปแทน โดยพวกเขาไม่รู้เลยว่า สมุดเล่มนี้จะนำมาซึ่งความตายของคนอีกหลายคนในอนาคต....ไม่รู้เลยจริงๆ

                “เฮ้ย ไอ้ธัน ไปซีเอกสารให้หน่อย”กิจ เพื่อนร่วมงานของธันพูดขึ้นมือของเขายังพรมลงไปบนคีย์บอร์ดอย่างชำนาญ แสงจากจอสะท้อนกับแว่นตาของเขาเป็นระยะระยะ

                “เออ”ธันตอนเขา ก่อนจะถอนสายตาจากไอแพดสีเงินของเขา แล้วรับเอกสารจากผู้เป็นผู้จัดการเก่าของแผนกซึ่งเป็นเพื่อนสมัยประถมของเขามา แล้วเดินไปที่เครื่องถ่ายเอกสารเพื่อทำตามคำสั่งของเพื่อน

                “แกนี่จริงๆเลยว่ะ แบบนี้ถึงไม่ได้เลื่อนขั้นซะที”กิจพูดพลางถอนหายใจยาวๆเพราะเขากับธันสมัครเข้าทำงานพร้อมกัน แต่ทว่าตอนนี้เขาเป็นถึงผู้จัดการแผนกธุรการ แต่ธันก็ยังคงเป็นพนักงานชั้นเลวอยู่เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง

                “หุบปากน่า ยังไงแกก็ไม่เอาไปแจ้งประธานบริษัทหรอก ใช่ป่ะ”ธันพูดหลังจากยืนเอกสารตัวจริงและสำเนาให้เพื่อนแล้ว กิจจึงถอนหายใจอีกรอบด้วยความเซง เพราะที่ชายหนุ่มตรงหน้าเขาพูดก็ไม่ผิด เพราะเขาไม่คิดจะทำให้เพื่อนต้องตกงานหรอก

                “เอาเหอะ ถือว่าทำบุญทำทานวะ”กิจบอกกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะหันไปเซ็นเอกสารต่ออย่างขมักเขม้น ส่วนธันก็ยังคงนั่งเล่นไอแพดเหมือนเดิม

                “ไปเข้าห้องน้ำหน่อยนะครับ คุณหัวหน้า”ธันพูดด้วยน้ำเสียงยั่วโทสะผู้เป็นเพื่อนที่กำลังเซ็นเอกสารอยู่ตามนิสัยของเขา กิจที่ได้ยินดังนั้นจึงส่ายหน้าอย่างเอือมระอา ก่อนจะหยิบหูฟังแบบครอบหัวขึ้นมาใส่เพื่อให้มีสมาธิกับงานมากขึ้น

                เสียงน้ำไหลดังขึ้นเบาๆ พร้อมๆกับมือของธันที่เริ่มยื่นเข้าไปในสายน้ำ ก่อนเขาจะกวักน้ำในอุ้งมือวักใส่หน้าเพื่อให้หายง่วง แต่ทว่าจู่ๆก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น

                “ใครจะเป็นรายต่อไปน้า”

                “ใครน่ะ”ธันถาม เพราะที่ทำงานของเขาอยู่ในชั้นที่ไม่ค่อยมีพนักงาน ซึ่งอยู่ติดๆกับโต๊ะของผู้จัดการแผนกธุรการ ทำให้ไม่ค่อยมีใครย่างกรายเข้าห้องน้ำนี้บ่อยนักนอกจากเขาและกิจ และตอนนี้ก็เช่นกัน ที่ห้องน้ำนี้มีเพียงเขาคนเดียว

                แล้วเสียงนั่นมาจากไหน

                “’นางรำ’ตายไปแล้ว คนต่อไปคือใครล่ะ หืม?”เสียงปริศนาดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ธันสามารถจับที่มาของเสียงได้อย่างชัดเจน เขาจึงเดินไปหาห้องน้ำห้องริมสุดทันที โดยกะว่าจะด่าไอ้คนที่แกล้งเขาบ้าๆแบบนี้ในหูชา

                “ไม่ได้ล๊อก”ธันพูดเบาๆเมื่อเห็นว่าหน้าประตูมีแถบสีเขียวที่บ่งบอกว่าประตูนั้นไม่ถูกล๊อกจากข้างใน ธันที่เห็นดังนั้นจึงยิ้มออกมาอย่างสะใจ เพราะคนที่แกล้งเขานั้นสะเพร่าเกินไปจนทำให้เขาสามารถเข้าถึงตัวได้ มือกำยำนั้นจึงแตะที่บานประตู ก่อนจะผลักไปอย่างรุนแรงหวังว่าจะให้กระแทกหน้าไอ้บ้าตัวไหนที่อยู่ข้างใน แต่ทว่าสิ่งที่เขาเห็นกลับไม่ใช่คน! แต่กลับเป็นร่างบวมอืดของผู้ชายคนหนึ่ง กลิ่นเหม็นเน่าคละคลุ้งไปทั่ว ใบหน้าแหลกเละจนมองไม่ออกว่าเป็นใคร เลือดสีแดงสดไหลออกมาจากใบหน้าหยดแหมะลงพื้น นัยน์ตาที่หลุดถลนออกมานอกเบ้าจับจ้องมาที่ชายหนุ่มเขม็ง

                “คนไหนล่ะนะ หรือว่า....นาย....”มันพูดออกมา ก่อนจะแสยะยิ้มด้วยริมฝีปากที่แหว่งเว้าไปกว่าครึ่ง ธันที่เห็นดังนั้นจึงพยายามวิ่งหนีออกจากห้องน้ำห้องนั้นสุดชีวิตโดยไม่คิดหันกลับไปมองเลย เหงื่อกาฬไหลเต็มใบหน้าคมเข้ม ใจที่คิดว่ากล้าแล้วบัดนี้กลับฝ่อลงไปอย่างน่าอนาถ

                “ใคร...น้า.....อ๋อ....”เสียงจากห้องน้ำห้องนั้นยังดังตามมาหลอกหลอนธันอย่างไม่หยุดหย่อน แต่ทว่าชายหนุ่มก็ยังคงบังคับขาตัวเองให้วิ่งต่อไปเรื่อยๆแม้จะหมดแรงแล้วด้วยความกลัวตาย

                ““จรวด”นี่เอง”

                เสียงนั้นทำให้ธันถึงกับชะงักกึก ภาพของความทรงจำวัยเด็กผุดขึ้นมาให้หัวของเขาอย่างช้าๆราวกับกำลังฉายให้ชายหนุ่มดูซ้ำ ลำคอที่แห้งผากของเขาเปร่งเสียงแหบพร่าออกมาเบาๆ

                ““จรวด”คือไอ้กิจ......”