ป่วนรัก อสูรร้าย

ลำดับตอนที่ #2 : ความหล่อมันเป็นเหตุ

หลังจากที่ภาคภูมิได้ทำภารกิจสำคัญของเขาเสร็จสิ้นและตกลงที่จะลงทุนกับนักธุรกิจในไทยแล้ววันนี้เป็นวันที่พวกเขาได้จัดงานเลี้ยงฉลองความร่วมมือในการลงทุนครั้งนี้

 และสถานที่ในการจัดงานครั้งนี้ก็หนีไม่พ้นโรงแรมที่เขาเข้ามาพักอยู่นั้นเอง 

มุกประกายกับเกวลินได้รับหน้าที่รับรองการประชุมครั้งนี้ด้วย ซึ่งหน้าที่คือจัดการด้านอาหารและสถานที่               

หญิงสาวแต่งตัวสวยรอเพื่อนสนิทที่จะมารับถึงบ้าน เพราะขืนให้แต่งราตรีลากยาวออกไปขึ้นรถเมล์หรือแท็กซี่คงไม่ดีแน่

รถเก่งสีดำสนิทเป็นมันปลาบวิ่งเข้ามาจอดที่หน้าบ้านของมุกประกาย ประตูขวาถูกเปิดออกพร้อมกับที่เรียวขาเรียวยาวที่ใส่ส้นสูงหลายนิ้วก้าวลงมาจากรถแล้วหันหน้าไปทางหน้าบ้าน

“แม่ค่ะ สวัสดีค่ะ”

หญิงสาวผู้เป็นเจ้าของรถหันมาไหว้เจ้าของบ้าน

“อ้าวลิน ว่าไง มาหามุกเหรอลูก”

“ค่ะแม่ พอดีวันนี้หนูกับมุกต้องได้ออกไปงานเลี้ยงรับรองแขกสำคัญที่โรงแรมนะค่ะแม่”

“แล้วจะอยู่ดึกไหมละลูก”

“งานเสร็จก็คงไม่ดึกมากนะคะ”

เกวลินรีบรับรอง เพราะรู้ดีว่าแม่ของมุกประกายนั้นเป็นอย่างไร

“มุกแต่งตัวเสร็จยังจ๊ะ”

เสียงของเกวลินเพื่อนสาวที่ทำงานด้วยกันกับเธอส่งเสียงเรียก เมื่อเห็นเพื่อนแต่งตัวช้า จนเกินไป

ไม่นานมุกประกายก็ลงมาจากห้องด้วยสีหน้าแจ่มใส เพราะนานๆ ทีถึงจะหาเหตุออกไปนอกบ้านได้สักที

“เสร็จแล้วจ๊ะ…แหมรอนิดหรอหน่อยเป็นไม่ได้นะ”

“ไปก่อนนะคะแม่ ไม่ต้องรอกินข้าวนะ”

หญิงสาวหันมาทางผู้เป็นแม่ซึ่งยืนมองสีหน้าระรื่นนั้นอย่างหมั่นไส้ปนเอ็นดู

“ขับรถดีๆ นะลูก อย่ากลับดึกมากนะ เราเป็นผู้หญิง กลับดึกมันอันตราย”ผู้เป็นมารดาของหญิงสาวบอกขึ้นด้วยความกังวลพร้อมกับมองตามหลัง เมื่อเกวลินขับรถยนต์ส่วนตัวออกไปไกลลับตา

                “วันนี้ฉันตื่นเต้นมากเลยนะมุก นี้ฉันจะได้ต้อนรับนักธุรกิจระดับประเทศและที่สำคัญนะ คนที่ชื่อภาคภูมิหล่อมากๆ เลย มองแล้วหัวใจแทบจะละลายตรงนั้นเลยนะแก”เกวลินบอกขึ้นเมื่อพ้นมาจากบ้านของมุกประกายออกมาได้

                “แกอย่าเว่อร์ไปหน่อยเลย เขาคงจะมองพวกเราหรอกนะ ก็เขาน่ะทั้งรวยทั้งหล่อขนาดนั้น”

มุกประกายเอ่ยขึ้นขณะกำลังจะเดินทางไปโรงแรมเพื่อทำหน้าที่ต้อนรับและรับรองนักธุรกิจที่ต่างมาฉลองความยินดีที่โรงแรมที่เธอทั้งสองทำงานอยู่

                เมื่อมาถึงโรงแรมสองสาวก็แยกย้ายทำหน้าที่ของตนเอง ทักทักทายแขกที่มีทั้งชาวไทยและชาวต่างประเทศ ตลอดทั้งติดต่อด้านอาหารและเครื่องดื่มที่ทางคณะของนักธุรกิจต้องการ

                “ทุกท่านครับขอแสดงความยินดีกับโครงการนี้ ขอให้พวกเรามีผลกำไรมากมายขึ้นทุกปีครับ และเพื่อเป็นการขอบคุณทุกๆ ท่านผมขอดื่มแก้วนี้เพื่อเป็นเกียรติครับ”

สิ้นเสียงของนักธุรกิจหนุ่มหล่อแล้ว ทุกคนในที่นั้นต่างก็ยกแก้วไวท์ชั้นดีขึ้นดื่มพร้อมกัน

                “น้องครับขออาหารเหมือนเดิมอีกชุดนะ”

ภาคภูมิหันหน้ามาบอกพนักงานโรงแรมที่กำลังคอยบริการความสะดวกให้กับแขกที่กำลังกินเลี้ยงในค่ำคืนนี้

                “ค่ะท่าน รอสักครู่ค่ะ”

มุกประกายรับทราบถึงคำสั่งของแขกที่แสดงถึงความต้องการจึงรีบอกไปจัดการให้ในทันที

                ขณะที่นักธุรกิจทั้งชาวไทยและชาวต่างชาติกำลังกินเลี้ยงอย่างชื่นมื่น ทั้งมุกประกายและเกวลินก็กำลังยืนมองภาคภูมิอยู่ มุกประกายกำลังมองความหล่อของภาคภูมิอย่างหลงใหลทั้งที่เพิ่งจะเอ่ยเตือนเพื่อนสนิทอยู่หยกๆ เมื่อครู่นี้เอง

                ก็เธอแค่อบมองนี่นะ แค่เก็บเอามาคิดเพ้อฝัน ไม่ได้คิดเป็นจริงเป็นจังสักหน่อย

                ไม่น่าเชื่อในโลกนี้จะมีผู้ชายที่หล่อเหลาอย่างนี้ แถมยังทั้งเก่งทั้งรวย ขนาดอยู่ไกลขนาดนี้ยังรู้สึกถึงความอบอุ่นได้

            เธอมองใบหน้าซีกหนึ่งของหนุ่มหล่ออย่างภาคภูมิอยู่อย่างเหม่อลอย เธอคงจะมองเขามากไปหน่อยกระมังจนทำให้อีกฝ่ายรู้สึกตัวและเขาก็หันมามองตรงๆ ดูเหมือนจะเกิดอาการงันไปเล็กน้อยกับใบหน้าแฉล่มนั้น เขามองเธอไม่หลบเช่นเดียวกัน ทำเอาหญิงสาวรีบหลบพัลวัน

มุกประกายเสเดินเลี่ยงออกไปทักทายแขกคนอื่นๆ แก้เก้อ ภาคภูมิยิ้มขัน เพราะรู้เท่าทันกิริยาเขินอายของอีกฝ่าย ดูเหมือนเขาจะชาชินเสียแล้วกับสายตาของผู้หญิงมากมายที่มองเขามาด้วยสายตาชื่นชมเปิดเผย

แต่หญิงสาวผู้นี้ก็ถือได้ว่าหน้าตาสวยจัดทีเดียว แทบจะไม่น่าเชื่อเลยว่าเธอจะสามารถทำให้ผู้ชาย อย่างเขาถึงกับยืนทึ่งกับความสวย

ใบหน้าที่แต่งแต้มบางๆ ทำให้เห็นถึงความสวยงามของผิวพรรณโดยแท้จริงบวกกับแสงไฟอ่อนๆ ที่สาดจับเข้ามา จึงทำให้หนุ่มหล่ออย่างภาคภูมิถึงกับยืนทึ่งไปพักหนึ่งได้เลยทีเดียว

                “เหนื่อยมากเลยนะมุกเอาใจคนนี่ ว่าไหม มุก ยัยมุ๊ก!”

เกวลินขึ้นเสียงสูง เมื่อเห็นว่าเรียกนานหลายประโยคแล้วเพื่อนสาวยังมีทีท่าว่าจะไม่รู้สึกตัว

                “หือ ว่าไงนะลิน”

มุกประกายมัวแต่คิดถึงใบหน้าหล่อเหลาราวเทพบุตรของหนุ่มนักธุรกิจคนนั้น จนทำให้เขาไม่รู้ว่ามีเรื่องราวอะไรเกิดขึ้น

                “ฉันง่วงน่ะเลยไม่ได้ยิน”

                “เหรอ…ฉันว่าเธอน่ะกำลังใจลอยไปถึงใครบางคนละมั้ง นี่ ๆ คงไม่ใช่คุณภาคภูมิของฉันอยู่นะ”

เกวลินแกล้งวางหน้าขึงขัง

“บ้า ใครจะไปคิด”

หญิงสาวปฏิเสธขึงขังเช่นกัน แต่ใบหน้านั้นหลุบลงต่ำไม่ยอมสบตา

เพราะกลัวสายตาวาววามของเขาและสายตาจับผิดของเกวลินหญิงสาวจึงพยายามเลี่ยงไม่ออกไปเผชิญหน้ากับเขาจนกระทั่งงานเลิก

เกวลินพาเธอกลับมาถึงบ้านในเวลาสี่ทุ่ม ไม่ดึกจนเกินไปสำหรับคุณแก้วใจ

“ถึงบ้านแล้วหละ เอาไว้เจอกันที่ทำงานนะ”

เกวลินหันมาโบกมืออำลา

“ขอบใจนะ ขับรถดีๆ ละ”

มุกประกายโบกมือตอบและแอบอมยิ้ม ขำๆ กับสีหน้าที่ดูเหมินจะล้อเลียนเธอเรื่องภาคภูมิไม่เลิก

*********************************************

วันนี้เป็นวันหยุดงานของมุกประกาย เธอจึงถือโอกาสนี้ออกมาชื้อของใช้จำเป็นที่ห้างสรรพสิ้นค้าใกล้บ้าน

ขณะที่เธอกำลังเข็นรถเข็ญในห้างและเลือกซื้ออาหารสดอยู่นั้น สายตายของเธอนั้นเหลือบแลไปมองอีกด้านของห้างโดยบังเอิญ

ที่มุมเสื้อผ้าผู้ชายนั้น ดูเหมือนจะเห็นใครบางคนที่ดูคุ้นตา เพราะใครคนนั้นติดตาติดใจเธอไปตั้งแต่งานเลี้ยงคืนนั้นไม่ลืมเลือน

แทบจะไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่าเธอจะได้พบกับเขาอีกครั้ง เมื่อผู้ชายที่กำลังเลือกชื้อของอยู่ในร้านเสื้อผ้ายี่ห้อหรูและราคาแพงนั้นเป็นภาคภูมิ

ในใจคิดอยากจะเดินเข้าไปทักแต่ก็ฉุกใจคิดเอาไว้ ก็เธอเป็นผู้หญิงนี่นะ จะให้เดินไปทักก่อนได้อย่างไร

แต่ถ้าจะให้เขาผ่านเลยไป โดยที่มีได้ทำอะไรเลยมันก็กระไรอยู่

ดังนั้นเธอจึงเปลี่ยนจากความคิดที่จะเดินเข้าไปทักอย่างซึ่งหน้าเป็นการพบปะกันโดยบังเอิญแทน

ไวเท่าความคิด เมื่อขาทำงานกันอย่างสอดประสานด้วยการพาเธอเดินเข้าไปใกล้และทำท่าเข่าอ่อนเซไปปะทะด้านข้างของเขาจนข้าวของในมือหล่นกระจายหล่นเต็มพื้น

“ว้ายยยย!”

“เอ่อ…ขอโทษครับ ผมไม่ทันระวังเลยเดินชนคุณ เป็นอะไรมากไหมครับ”

เป็นไปตามแผนของมุกประกาย เอ๋?…แต่เขาจำเธอไม่ได้เลยหรือไงกันเนี่ย

                “ฉันก็ต้องขอโทษคุณเหมือนกันนะค่ะ ฉันก็ไม่ทันระวังคุณ”

“ของคุณกระจายเต็มพื้นหมดเลย เดี๋ยวผมช่วยเก็บนะครับ”

หนุ่มหล่อก้มลงเก็บของที่กระจายไปทั่วพื้นในบริเวณนั้นจนกระทั้งมาถึงชิ้นสุดท้ายที่มืออันเลียวยาวยื่นไปหยิบ

ในเวลาเดียวกันนั้นมือใหญ่หนาอุ่นๆ ก็ได้จับกุมมือเธอเอาไว้ ทำให้ทั้งสองต้องเงยหน้าขึ้นมาจ้องหน้ากันครู่ใหญ่ แก้มที่ลงแป้งที่ครีมกลับเปลี่ยนเป็นสีแดงที่เต็มไปด้วยเม็ดเลือดที่เธอกำลังเขินอาย

“อุ้ย…”

หญิงสาวสะบัดมือของเธอเอามาเก็บข้างๆ ลำตัวก่อนที่เธอจะกล่าวออกไป

“ขอคุณนะค่ะ”

ชายหนุ่มหยิบของชิ้นสุดท้ายส่งให้เธอ

ทั้งสองพยายามลุกขึ้นยืนแต่ทว่า เมื่อกี่มุกประกายเธอพึ่งจะโดยชนมาหมาดๆ ทำให้เธอต้องเซถลาไปนิดหนึ่ง ชายหนุ่มที่กำลังลุกขึ้นยืนเหลือบเห็นเข้าพอดีจึงได้โผเข้าโอบกอดร่างอันเรียวยาวนั้นที่เอวของเธอ

“ โอ้…นี้มันเป็นละครน้ำเน่าในนิยายหรือว่าในทีวีกันแน่“

มุกประกายเธอคิดในใจว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกลับเธอตอนนี้มันช่างเกินความคาดคิดของเธอ

“คุณไม่เป็นไรนะครับ”

“เท้าฉันเจ็บเท้าฉันเจ็บนิดหน่อยนะค่ะ”

“คุณจะไปชื้อของอะไรเพิ่มไหมครับ”

“ไม่หรอกค่ะ ฉันกำลังจะกลับนะค่ะ”

“งั้น เพื่อเป็นการขอโทษที่ผมต้องทำให้คุณได้รับบาดเจ็บผมขอไปส่งคุณที่บ้านนะครับ”

หญิงสาวยืนนิ่งไปพักหนึ่งแล้วเธอก็ได้แต่พยักหน้างงๆ

ในรถเบนซ์คันหรูที่แอร์เย็นสบายมีกลิ่นของน้ำหอมนิดๆ ทำให้เธออยากจะหลับมันชะตรงนี้ให้ได้

ทั้งสองต่างก็พูดคุยชักถามชื่อกันมาในคันรถจนกระทั้งใกล้ที่จะถึงบ้านของเธออีกไม่กี่นาที

“บ้านคุณไปทางในครับ”เสียงของผู้เป็นเจ้าของรถและกำลังขับอยู่ทางพวงมาลัยเอ่ยถามขึ้น

“เลี้ยวขวาตร”งแยกข้างหน้าแล้วก็ตรงไปสักพักก็จะถึง”

“จอดข้างหน้านี้แหละค่ะ ขอบคุณมากนะค่ะที่มาส่งฉันวันนี้”

“ครับ ยินดีครับ นี้นามบัตรของผม”

เขาหยิบนามบัตรของตัวเองยื่นให้กับเธอหลังจากที่ยกของออกจากท้ายกระโปรงรถเสร็จ

“ค่ะ”

รถเบนซ์คันหรู่แล่นออกไปลับตาทำให้เธอได้แต่อมยิ้มและขนของเข้ามาภายในบ้านแต่ก็ถือว่าโชคดีที่แม่ของเธออยู่หลังบ้านไม่ทันได้เห็นว่าใครมาส่งเธอไม่งั้นเธอคงจะโดนดุไม่ใช่หน่อยเหมือนกัน