คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : CHAPTER 1 รบกันในห้าง 100%
Chapter 1 รบกันในห้าง
"คุณนายคะ คุณนายคะ คุณหนูกลับมาแล้วค่ะ" ยัยแจ๋วตะโกนเสียงดังจนบ้านแตก (เว่อร์แล้วเจ๊)
"อะไรนะ! ตาฟลุคลูกฉันกลับมาแล้วหรอ"ยัยคุณนายทำท่าตกใจยังกับเจอผี
"ค่ะคุณนาย อยู่นู่นน่ะค่ะ คุณหนูนี่ โตขึ้นเยอะเลยนะคะ ไปแค่ไม่กี่ปีตัวสู๊ง สูงงงงง….."ยัยแจ๋วพูดพร้อมชี้นิ้วไปทางประตูบานใหญ่
"ตาฟลุคลูกแม่ กลับมาแล้วหรอลูก แม่คิดถึงลูกมากเลยนะว่าแต่ ไปอยู่เมืองนอกเมืองนาเป็นไงบ้างเนี่ย"ยัยคุณนายพูดพร้อมโผกอด ผู้ชายที่ชื่อว่า ฟลุค
"ก็ดีครับ แต่ว่าตอนนี้ผมขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะครับ รู้สึกตัวเหนียวเหนอะหนะยังไงก็ไม่รู้"
"นี่! ยัยแจ๋ว แกไปเตรียมห้องให้ตาฟลุคลูกฉันให้เรียบร้อย แล้วค่อยลงมาทำกับข้าว"
"ค่ะคุณนาย เดี๋ยวแจ๋วจะจัดห้องให้เรียบร้อย แล้วรีบลงมาทำอาหารให้คุณนายเลยค่ะ"
"ไปทำงานได้แล้ว ยัยแจ๋ว เออลูก เดี๋ยวไปอาบน้ำแล้วลงมาทานข้าวด้วยกันนะ"
"ครับ คุณแม่"
กรี๊งงงงงงงงง กริ๊งงงงงงงงง กริ๊งงงงงงงงง เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
"บ้านเลิศยศศักดินา สวัสดีค่ะ"เสียงยัยแจ๋วพูดขึ้นเนือยๆ
"ฮัลโหล ขอสายฟลุคหน่อย"เสียงผู้หญิงพูดขึ้น
"ใครโทรมาน่ะ ยัยแจ๋ว"ยัยคุณนายพูดขึ้นก่อนที่แจ๋วจะคุยสายต่อไป
"แจ๋วก็ไม่รู้เหมือนกันนะคะ เห็นบอกว่า ขอสายคุณหนู"
"งั้น ฉันคุยเอง เอาสายมาให้ฉัน"
"นี่ค่ะคุณนาย"แจ๋วพูดขึ้นพร้อมยื่นโทรศัพท์ให้คุณนาย
"ฮัลโหลฟลุคอยู่รึเปล่าน่ะ ขอสายฟลุคหน่อยสิ"ปลายสายตะโกนเสียงดัง
"ฉันคือแม่ของฟลุคเอง ว่าแต่เธอเป็นใคร มีธุระอะไรมิทราบ"
"อ๋อ คุณแม่ของฟลุคหรอคะ จำหนูได้มั้ยคะ หนูแองจี้เองค่ะ"
"อ่าว แองจี้หรอลูก มีธุระอะไรกับฟลุครึเปล่า"
"แองจี้ได้ยินมาว่า ฟลุคพึ่งกลับมาจากเมืองนอกเลยโทรมาหา เพราะคิดถึงน่ะค่ะ"
"อ๋อได้จ่ะ แต่ตอนนี้ฟลุคกำลังอาบน้ำอยู่น่ะ อ้าว นั่นฟลุคมาพอดีเลย รอ
เดี๋ยวนะจ๊ะ หนูแองจี้"
"อ่ะ ตาฟลุค หนูแองจี้โทรมา"คุณนายยื่นโทรศัพท์ให้ฟลุค
"ฮัลโหล แองจี้หรอ มีอะไรหรอครับ"
"ทำไมวันนี้ฟลุคกลับมาที่เมืองไทย ไม่บอกแองจี้ซักคำล่ะคะ แองจี้กะว่าจะไปรับที่สนามบินซักหน่อย"
"อ๋อ ไม่เป็นไรหรอกครับ"
"เดี๋ยวพรุ่งนี้แองจี้ไปบ้านฟลุคนะคะ แองจี้คิดถึง"
"ครับ บ๊ายบายครับ"
"บ๊ายบายค่ะ จุ๊ฟๆ"
ติ๊งหน่องงงงง ติ๊งหน่องงงง
"มาแล้วค่า มาแล้วค่า"
แจ๋วพูดพร้อมเปิดประตูบานใหญ่ออก ต้อนรับรถหรูคันงามที่ขับเข้าไปในบ้านเลิศยศศักดินา
"นี่! ไปตามฟลุคให้ฉันหน่อยซิ" หญิงสาวตะคอกเสียงดัง
"อ่อ ค่ะๆ"
"คุณหนูคะ มีคนมาพบคุณหนูค่ะ"
"อืม"
ฟลุคพยักหน้าเบาๆก่อนจะลงบันไดไป
"ฟลุคค้า"
หญิงสาวพูดลากเสียงพร้อมเดินไปเกาะแขน ฟลุค
"ฟลุคคะ วันนี้เราไปดูหนังกันมั้ยคะ แองจี้อยากดูหนังค่ะ"
"ก็ได้ เดี๋ยวฟลุคจะพาแองจี้ไปดูหนัง"
ฟลุคพูดพร้อมจูงมือแองจี้ออกไปที่โรงรถ
แจ๋วมองตามไปอย่างงงๆ ก่อนที่จะตะโกนออกไปว่า
"คุณหนูคะ วันนี้คุณนายจะพาคุณหนูไปหาโรงเรียนนะคะ คุณหนูจะไปไหนคะ คุณหนูค้า"
"ไม่เป็นไร แม่ไม่ว่าฉันหรอก เดี๋ยวฉันบอกแม่เอง"
"แต่ว่า"
"ไม่ต้องแต่ จะไปทำอะไรก็รีบไปทำเถอะ"
ณ ห้างสรรพสินค้า
"ฟลุคคะ แองจี้ว่าเราดูเรื่องนี้ดีกว่า"
แองจี้พูดพร้อมชี้มือไปที่โปสเตอร์หนังผี
"แต่แองจี้กลัวผีไม่ใช่หรอ"
"แต่แองจี้อยากดูหนิคะ"
แองจี้พูดพร้อมเกาะแขนฟลุคไปมา
"ก็ได้ครับ"
"ฟลุคน่ารักที่สุดเลย "
"นี่ๆ ยัยเหมี่ยว แกดูนั่นสิ อายุยังน้อยแท้ๆ เกาะกันไปเกาะกันมา ไม่อายชาวบ้านชาวช่องเล๊ยยย ดูนั่นสิ มีกอด เกาะแขน หอมแก้ม ฉันล่ะ หมั่นไส้ เผลอๆ อายุก็แค่เท่าฉัน จะอะไรกันนักกันหนา ทั้งผู้หญิงทั้งผู้ชาย จริงๆเล๊ย วัยรุ่นสมัยนี้ น่ากลุ่มใจ เฮ่ออ"
"นี่ ยัยแพร แกจะไปยุ่งอะไรกับเค้านักหนา เค้าจะทำอะไรก็เรื่องของเค้าเหอะ ที่สำคัญนะ ผู้ชายก็ออกจะน่าตาดี ส่วนผู้หญิง น่าตาไม่เห็นดีเลย ทุเร๊ศ ทุเรศ สวยสู้ฉันไม่ได้ซักนิด"
"หืมม ยัยเหมี่ยว แกก็เหมือนกันแหละ ยุ่งเรื่องชาวบ้านไม่แพ้ฉันเหมือนกัน แหมทำเป็นว่าแต่ฉัน ทีตัวเองวิจารณ์น่าตาผู้ชายล่ะ เก่งนัก (ภาษาชาวบ้านเค้าเรียกว่า เสือก)
"ไปกันเถอะ ฉันขี้เกียดฟังแกบ่น ฉันง่วงจะตายอยู่แล้วววว"
เหมี่ยวพูดพร้อมฉุดกระชากลากถูแพรไป
ในโรงหนัง
"กรี๊ดดดดดดดดดดด น่ากลัวจังเลยค่ะฟลุค แองจี้กลัวจังเลยย"แองจี้กรี๊ดกร๊าดพร้อมเกาะแขนฟลุค เมื่อมีฉากที่ผีโผล่ออกมา
"เฮ้ยย เหมี่ยว แกดูนั่นสิ นั่นมันไอคนที่เกาะกันไปเกาะกันมานอกโรงหนังนี่หน่า"
"เออ จริงๆด้วย แกดูสิ กอดกันซะกลม น่าเกลียดจริงๆ ทำอะไรก็ไม่รู้ บัดสีเป็นที่ซู๊ดดดดดดดดดดด"
ต่อจากนั้น เราสองคนก็เม้าท์กันไม่หยุดไม่หย่อน โดยลืมไปว่า เรามาดูหนังในโรงหนัง -*-
เมื่อหนังจบ
"ฟลุคคะ แองจี้ว่าน่ากลัวจังเลย โดยเฉพาะตอนที่ผีมันโผล่ออกมาจากตู้น่ะ น่ากลั๊ว น่ากลัว"
"นี่ ยัยเหมี่ยว แกได้ยินเหมือนที่ฉันได้ยินมั้ย มันบอกว่า ตอนที่ผีโผล่ออกมาจากตู้น่ากลัวอะ ฉันว่า ตัวอีนังนั่นน่ะ น่ากลัวกว่าผีซะอีก"
"เออ จริงว่ะไอแพร 55+"
"นี่! พวกเธอออออออ ขำไรกันน่ะ เสียงดังรบกวนฉัน คนจะคุยกัน
แองจี้พูดพร้อมหันมาทำตาเขียวใส่ แพรและเหมี่ยว
"แน่ใจนะคะว่าจะคุยกัน ไม่ได้ทำอย่างอื่น"
"นี่ แกว่าใครน่ะ แกว่าฉันหรอ"
"แล้วคุณว่าฉันคุยกับหมาที่ไหนหรอคะ"
แพรพูดพร้อมทำหน้าใสซื่อบ้องแบ๊ว
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดด ฟลุคคะ มันว่าแองจี้ค่ะ มันว่าแองจี้ กรี๊ดดดดดดดดด"
ทุกคนในห้างต่างปิดหูกัน พร้อมส่ายหน้า ไม่ไหว! ไม่ไหว!
"นี่เธอ หัดสำรวมมารยาทบ้างสิ ขนาดไอด่างที่บ้านฉันมันยังมีมารยาทกว่าเธอเลย"
"กรี๊ดดดดดดด ฟลุคคะ แองจี้ไม่ยอมนะคะ แองจี้ไม่ยอม"
"ฟลุคคะ แองจี้ไม่ยอม แองจี้ไม่ยอม"
แพรพูดพร้อมทำท่าล้อเลียน ทำให้เจ้าหล่อนโมโหสุดขีด เกิดอาการบ้า เหมือนหมาบ้าขึ้นมา
"ว้ายยยยยยย เหมี่ยว ดูหมาบ้าสิ แกอย่าอยู่ใกล้มันนะ เดี๋ยวจะติดเชื้อหมาบ้าจากมันน 55+"
"เออจริงด้วย เราไปกันเถอะแพร เดี๋ยวเราจะโดนหมาบ้ากัดซะก่อน"
ฉันกับเหมี่ยวเดินจากไปพร้อมปล่อยให้อีนังหมาบ้านั่นกรี๊ดแบบแรดๆอยู่กับผัวของมัน
"นี่ แองจี้ แองจี้ แองจี้ตื่นสิ แองจี้ตื่น"
ฟลุคพูดพร้อมเขย่าตัวแองจี้ไปมา ก็เจ้าหล่อนน่ะสิ กรี๊ดจนเป็นลม โธ่ น่าสงสาร ToT
"นี่ ยัยบ้า แน่จริงแกก็เข้ามาสิ แกแพ้ฉันแน่"
แองจี้เกิดอาการละเมอทำให้คนมองเป็นสายตาเดียวกัน
"แองจี้ ตื่นเหอะ คนมองใหญ่แล้ว ไว้ไปละเมอที่บ้านละกันนะ"
ฟลุคพูดพร้อมเขย่าตัวแองจี้
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด"
แองจี้ตื่นขึ้นมาโดยส่งเสียงโหยหวน (กรี๊ดนั่นเอง)
"ฟลุคคะ ฟลุคเห็นมันด่าแองจี้มั้ยคะ ดูมันทำสิคะ มันยังว่าว่าแองจี้เป็นหมาอีกนะคะ แองจี้ไม่ยอมนะคะ"
"ช่างมันเหอะแองจี้ พวกปากหมาปากแมวน่ะ"
"จริงด้วยค่ะ ฟลุคว่ายังไงแองจี้ก็ว่าอย่างงั้น"
แองจี้และฟลุคเดินออกไปจากบริเวณนั้น
"ฟลุคคะ ไปกินข้าวกันเถอะค่ะ แองจี้หิวแล้วอะ"
"จะกินอะไรล่ะแองจี้"
"กินร้านนั้นน่ะค่ะ วันนั้นแองจี้กินกับยัยหวาน อาหารเค้าอร่อยดีค่ะ"
"อืม"
"เห้ยย! ไอแพร แกดูนั่นดิ"
เหมี่ยวพูดพร้อมพยักหน้าไปทางข้างหลังของฉัน
"เฮ้ยย คนกำลังหิวอยุ่ อย่ามารบกวนความสุขการกินของฉัน"
"แกนี่มันเห็นแก่กินจริงๆเลย แต่ถ้าแกไม่หันไปดูก็ตามใจ"
"ทำยังกับมีชะนีตัวไหนมาค้ำหัวฉันอย่างนั่นแหละ"
"มันก็คงจริงอย่างที่แกพูดว่ะ"
"ไหนวะ"
ฉันพูดพร้อมหันหลังไป
"เฮ้ย นั่น ไอหมาบ้า!"
"เห็นมั้ยฉันบอกแกแล้วยัยแพร"
"ทำไมแกต้องบอกฉันด้วย ฉันว่าเราไปกินร้านอื่นเหอะ ฉันไม่อยากมีเรื่อง เพราะดูท่าทางยัยนี่มันไม่ยอมคนหรอก"
"มันก็จริงของแก ไปเถอะ"
จากนั้นฉันและไอเหมี่ยวก็ย่องเบาออกจากร้านไป แต่ทว่า!
"โอ้ยยยยยยยย เจ็บนะ ทำไมเดินไม่ดูตาม้าตาเรือเลยเนี่ย ดูซิ กระเป๋าฉัน
ตกเละเทะไปหมดเลย นายช่วยฉันเก็บเดี๋ยวนี้เลยนะ อย่าคิดนะว่าฉันจะยอมนายง่ายๆน่ะ"
ฉันก้มหน้าก้มตาบ่นโดยไม่รู้ว่าคนที่ชนฉันเป็นใคร
"เฮ้ย ไอแพร แกรีบๆเก็บของเหอะ ฉันว่าแกต้องมีเรื่องแน่ๆถ้าแกยังมัวชักช้าอย่างเงี้ย"
"มีเรื่องไรเล่า ก็คนมันชนก็ต้องช่วยเก็บของ จะไม่มีน้ำใจกันหน่อยรึไง ผู้ชายอะไร ไม่มีความเป็นสุภาพบุรูษ"
ฉันพูดพร้อมเงยหน้าขึ้นมาเพื่อมองอีคนที่มาชนฉัน แต่ฉันก็ต้องช๊อคซีนีม่า เพราะนายนั่นมันคือ ผัวอีชะนีหมาบ้า
"เอ่อ ฉันไม่เป็นไรและ ไม่ต้องช่วยฉันก็ได้นะ แหะๆ ไปก่อนนะ บ๊ายบาย"
ฉันพูดพร้อมจะออกจากร้านไปเพื่อเอาตัวรอด
"เดี๋ยวก่อน"
ผัวชะนีมันรั้งฉันไว้
"นี่ นาย จับแขนฉันทำไม ปล่อยมือฉันเดี๋ยวนี้นะ"
ฉันพูดพร้อมสะบัดมือแรงที่สุดเท่าที่จะทำได้
"เดี๋ยวก่อนสิยัยเบ๊อะ เธอจะไม่เอากระเป๋าไปหรอ"
นายนั่นพูดกับฉันพร้อมยื่นกระเป๋าสะพายที่ฉันลืมไว้ในร้านอาหาร
"ขอบใจ ฉันไปก่อนนะ ก่อนที่เมียนานจะมาตะคอกใส่หูฉัน"
ฉันพูดพร้อมหันหน้าไปทางยัยชะนีหมาบ้าที่กำลังหันหลังสั่งอาหารอยู่ (ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเร๊ยยยย นังแองจี้)
"ฟลุคคะ สั่งอะไรดีคะ ฟลุคคะ ฟลุค!"
"เอ่อ อะไรหรอแองจี้"
"ฟลุคทำไรอยู่น่ะ ทำไม่มานั่งสั่งอาหารกับแองจี้"
"เอ่อ คือ กำลัง กำลัง กำลังจะไปห้องน้ำน่ะ แป๊บนึงนะ"
"ค่ะ รีบไปรีบมานะคะ"
แองจี้พูดพร้อมสั่งอาหารต่อไป
++++++++++++++++++++++++++++++++
ย่าฮู้ววววววววว ในที่ซู๊ดดดดดดด
วันนี้ก็มาถึง วันที่ครบ 100%
โฮะๆๆ ขอบกันมั้ยคะ ถ้ามีไรขาดตกบกพร่องก็บอกกันหน่อยเน้อ
จาได้ปรับปรุง
แชปเตอร์ที่สองยังไม่รู้จะมาเมื่อไหร่เน้อ
ต่อไปนี้จะอัพทุกวัน มั้ง
ช่วงนี้ก้สงกรานต์
ไปเที่ยวที่ไหนบอกกันบ้างจิ
แต่ก้ต้องระวังตัวกันบ้างนะคะ พักนี้ไม่ค่อยน่าไว้ใจ
พวกระเบิดแล้วก้ การเล่นที่รุนแรงอะ
เล่นให้ถูกต้องนะจ๊ะ
บ๊ายบาย
ความคิดเห็น