คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : (os) - white shirt. /hopega
Title; White Shirt
Paring; Junghoseok x Minyoongi
Note; เห็นเซ็ตคุณจองใส่เชิ้ตขาวที่สนามบินมั้ยคะ!(14-6-17) ไม่ไหวแล้วต้องหาทางระบาย ไม่ไหว ไม่ไหวจริงๆ มันรุนแรงมันสาหัส ใจพัง อยากหาตัวแทนมารองรับความหวีดนี้ค่ะ.. /ลากคุณมินมารับช่วงต่อ
cr. jai ho
ทุกคนที่ใส่เสื้อขาวนี่ดูดีทุกคนหรือเปล่านะ
ใช่ คงดูดีทุกคนแหละ ยกเว้นจองโฮซอก
น่ารำคาญสิ้นดี
ผมแอบเบะปากใต้แมสปิดปากสีดำที่ผมชอบเอามันมาใช้บ่อยๆเวลาออกมาเดินข้างนอก เพราะโดนฝุ่นเข้ามากๆเวลาผิวหน้าเสียมันรักษายาก ยุ่งยากจะตาย มือสองข้างของผมซุกอยู่ในกระเป๋ากางเกงยีนส์สีเข้ม ในขณะที่คนข้างๆปล่อยมันตามสบาย มือหนึ่งถือสมาร์ทโฟนเครื่องบางเลื่อนไปเลื่อนมาทั้งที่กำลังเดินอยู่แท้ๆ
“จะตอบใครกันหนักกันหนาโฮซอก เดินดูทางหน่อยดิ” ผมไม่ได้เอามือออกจากกระเป๋าเพื่อคว้าแขนอีกคนมาเดินด้วย แต่เป็นก้าวนำหน้าเจ้าคนในเชิ้ตสีขาว(ที่ผมว่าโคตรน่าหมั่นไส้)ขึ้นมาอีกหน่อยให้โฮซอกละสายตาจากเครื่องบางในมือเพื่อตามมาให้ทัน
แต่เปล่าเลย เจ้านั่นกลับเลือกที่จะเลียบเข้าข้างทางแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กดโทรศัพท์อยู่ตรงนั้น
แม่งเอ้ย น่ารำคาญ
หงุดหงิด
คิดว่าวันนี้แต่งตัวดูดีแล้วจะเก๊กหล่อยังไงก็ได้เหรอ จะยืนเล่นโทรศัพท์ยังไงก็ได้งั้นเหรอ? คิดว่าเชิ้ตสีขาวกางเกงสีดำแล้วก็รองเท้าสีดำเงาวับแบบนั้นมันดูดีนักสินะ
หึ ไม่จริงเลย
ก็ไม่ค่อยเข้าใจว่ายัยผู้หญิงผมแดงในร้านกาแฟที่โฮซอกพิงกระจกอยู่จะยกมือถือขึ้นมาถ่ายรูปมันทำไม
ผมดึงผ้าปิดปากผมไปกองไว้ตรงคาง “จองโฮซอก!”
“จะยืนเล่นโทรศัพท์อีกนานแค่ไหนไม่ทราบ”
ผมดึงแมสกลับไปไว้ที่เดิมที่มันเคยอยู่และยืนกอดอกรอหลังจากอีกคนพยักหน้าเป็นสัญญาณรับรู้พร้อมทำท่าเก็บของในมือใส่กระเป๋ากางเกง ผมมองรอยยิ้มของโฮซอกผ่านดวงตาที่หยีเป็นพระจันทร์เสี้ยวคว่ำนั่น มันเกือบจะทำให้ผมอารมณ์ดีขึ้น ถ้าไม่ใช่ซักคนแถวนั้นพูดขึ้นมา เธอ เขาชื่อจองโฮซอกล่ะ! จะตื่นเต้นทำไมนักหนา ไม่เข้าใจจริงๆ ชื่อมันแปลกหรือไง โว๊ะ
มินยุนกิจะไม่ทนแล้วครับ เกะกะสายตาจริงๆ
ผมเดินไปลากข้อมือโฮซอกให้เดินตามมาไวๆ ฝ่ามือของผมรู้สึกเย็นๆเพราะสร้อยข้อมือโซ่ของอีกคนที่ตากลมตากอากาศมาพักใหญ่ ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่ได้ปล่อยมือหรอกนะ
ผมดันหมวกแกปสีดำที่บดบังทางข้างหน้าขึ้น แอบเหล่หางตาไปมองคนข้างหลังว่าทำหน้ายังไง เพราะแม้ว่าจะดึงอีกคนให้เดินอยู่ แต่กลับไม่ได้รู้สึกเหนื่อยหรือกำลังลาก กลับรู้สึกเหมือนจับมือคนข้างหลังเดินมากกว่า
สีหน้าโฮซอกทำให้ผมแปลกใจนิดหน่อย นึกว่าจะขมวดคิ้วบางๆที่วันนี้ดูเต็มขึ้นมา ผมรู้นะว่าวันนี้จองโฮซอกแอบเขียนมันมานิดนึง คึ
เพราะออกมาเที่ยวข้างนอกน่ะสิ รำคาญจริงๆ เฮ้อ
รำคาญด้วยที่ดึงผ้าปิดปากสีขาวลงแล้วยิ้มอวดฟันเป็นคนบ้าแบบนั้น กลัวคนอื่นไม่รู้หรอว่ามีลักยิ้ม แม่ง
สุดท้ายก็ลากเขามาถึงร้านกาแฟร้านโปรดของผม มันเป็นเป้าหมายแรกของเราในวันนี้ ไม่รู้เหมือนกันว่าอีกคนใส่แมสกลับไปที่เดิมตั้งแต่เมื่อไหร่ โฮซอกเดินมาจิ้มทาร์ตส้มผ่านตู้กระจกใสก่อนจะคว้ากระเป๋าผมไปวางที่โต๊ะให้อย่างเงียบๆ
ผมถืออเมริกาโน่เย็นของตัวเองกับทาร์ตที่โฮซอกอยากกินมาวางให้ที่โต๊ะ คนตรงข้ามวางโทรศัพท์ลงกับพื้นโต๊ะไม้สีเข้ม เรานั่งกันใกล้กระจก แสงสว่างข้างนอกทำให้ผมเห็นได้ชัดว่าวันนี้จองโฮซอกแต่งตัวออกมาดูดีแค่ไหน ผมสีน้ำตาลเข้มดูนุ่มลื่นนั่นเป็นธรรมชาติสุดๆไปเลยล่ะ ไม่ได้แต่งอะไรมากแท้ๆ แต่กลับดูดีได้มากขนาดนี้มันไม่ธรรมดาเลยนะ
ไม่จริงหรอก ธรรมดาจะตาย ยุนกิก็ทำได้ครับ ดูดีกว่าแน่นอน
โฮซอกคนกระจอก 20xx
ผมทำได้แต่จิบเครื่องดื่มที่ตัวเองสั่งมาพลางฟังดนตรีสบายๆที่คลออยู่ในร้าน โฮซอกหรอ ทั้งที่ตัวเองเป็นคนชวนผมออกมาเพราะอยากกินทาร์ตร้านนี้แท้ๆ ยังมัวแต่เลื่อนหน้าจอโทรศัพท์ไปเรื่อยอยู่ได้ แล้วก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามีความลับอะไรนักหนา ถึงได้หรี่แสงหน้าจอขนาดนั้น
‘ จองโฮซอกน่ารำคาญ ’
‘ กดโทรศัพท์อยู่ได้ไม่เห็นสนใจกันเลยแม่ง ’
ไม่ใช่ทวิตแรกที่ผมบ่นเกี่ยวกับโฮซอกในวันนี้ ผมทวิตไปหลายรอบในแอคลับของผม จริงๆผมสร้างมันมาเพื่อบ่นจองโฮซอกโดยเฉพาะ ขืนบ่นในแอคที่มันฟอลไว้ผมก็ซวยโดนแซวตายดิ
ผมเปลี่ยนแอคเคาท์ก่อนไล่สายตาไปบนไทม์ไลน์ที่ไม่ค่อยมีใครนอกจากคนรู้จักเท่าไหร่ ผมก็เจอทวิตบางอย่างของเพื่อนโฮซอกซักคน ก็ไม่ได้อะไร แต่ว่าเนื้อหาและรูปภาพที่ถูกแนบมาทำให้ผมหยุดอ่านมันทันที
พอกดล็อคหน้าจอเงยหน้าขึ้นมาก็เจอส้อมอันจิ๋วที่มีส่วนขนมหวานในจานของคนนั่งตรงข้ามจ่ออยู่ตรงปาก
“อ้าปากสิ ป้อนนายนั่นแหละยุนกิ”
ไม่รู้ว่าเพราะอะไรแต่ผมทำตามที่อีกคนบอกอย่างว่าง่าย ครีมหวานๆแตะเข้าที่ลิ้น ส้อมคันเล็กถูกดึงผ่านริมฝีปากผมออกเพื่อตักคำต่อไปเข้าปากโฮซอกเอง สัมผัสกรุบกรอบและรสชาติเปรี้ยวอมหวานของส้มในโพรงปากไม่ทำให้ผมสงสัยเลยว่าทำไมโฮซอกถึงชอบมากินมันนัก
เราไม่ได้คุยอะไรกันหลังจากนั้น ตอนนี้อเมริกาโน่ของผมลดไปกว่าครึ่งแก้วได้ ดูเหมือนคนในเสื้อขาวเอี้ยวตัวก้มลงหยิบอะไรซักอย่างในกระเป๋าสีดำที่วางไว้ชิดฝั่งหน้าต่าง
“โอ๊ะ..” โฮซอกปล่อยหูฟังที่เพิ่งหยิบลงบนโต๊ะ เขาซี้ดปากเบาๆหลังจากร้องออกมา
“เป็นอะไรน่ะโฮซอก” ผมลุกขึ้นไปดูอาการอีกคนใกล้ๆ แต่โฮซอกยกมือดันแขนผมไว้ซะก่อน
“เจ็บไหล่ เจ็บนิดหน่อย เหมือนจะเอี้ยวตัวมากไปนิดนึง”
ผมหย่อนก้นลงบนเก้าอี้ฝั่งตัวเอง ก็เป็นห่วงอยู่หรอกนะ มันคงทรมานน่าดูเลยถ้าแขนมันเจ็บแบบนั้นซักสองสามวัน ในฐานะคนที่เคยเป็นมาก่อนคงรู้ดี โฮซอกยกๆหมุนๆไหล่อยู่อย่างนั้น แต่เหมือนว่ามันจะไม่ดีขึ้น พอผมจะอาสาไปช่วยนวดให้ก็ปฏิเสธซะอย่างนั้น สุดท้ายมันก็ตัดสินใจฝืนไหล่ตัวเอง โฮซอกยืดแขนข้างที่ปวดขึ้นสุดแล้วงอศอกลงนิดหน่อย
จริงผมไม่ได้ใจบาปหรอกนะครับ แต่ ก็รู้แหละว่าเจ็บถึงได้ซี้ดปากอยู่เรื่อยๆ แต่ไอ้ครางต่ำแบบนั้นในลำคอแถมกลางร้านกาแฟมันก็ไม่ค่อยเหมาะสมไหมนะ…
ทั้งเชิ้ตสีขาวตัวบางตึงจากการรั้งของแขนเสื้อที่ยืดขึ้นไปจนแนบแผ่นอกกว้าง หรือว่าจะเป็นช่องว่างกระดุมที่เผยให้เห็นหน้าท้องมีกล้ามมัดน้อยๆก็เถอะ
ไม่ใช่แค่ผมหรอกครับที่ลมหายใจเริ่มร้อนหน่อยๆ
แต่ผู้หญิงโต๊ะข้างๆน่ะ จะเลือดกำเดาไหลแล้วครับ เบาหน่อยครับคุณ เก็บอาการนิดนึง
‘น้องสาวกูถึงกับขอไอจีไอ้โฮซอกเลยเว้ย แค่ส่งรูปมันวันนี้ไปเท่านั้นเอง ฮอตใหญ่แล้วเพื่อนเอ้ย’
ภาพที่ถูกแนบมาเป็นแชทในคาทก ข้อความบนสุดของการสนทนามาเป็นรูปของโฮซอกกำลังเดินอยู่บนริมถนนเส้นเมื่อกี้ที่ผมกับมันเพิ่งผ่านกันมา
เพื่อนพี่ดูเป็นไงบ้าง พี่ดูดีกว่าใช่ปะน้องสาว
ไร้สาระน่า เขาหล่อกว่าพี่เยอะเลยอะ
โคตรหล่อ โคตรงานดี
เพื่อนพี่มีแฟนยัง
“โอ๊ะ ดูเหมือนว่าเสื้อนายจะเลอะนะ กลับไปเปลี่ยนเสื้อที่ห้องกันเถอะ”
ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่จู่ๆมือของผมมันก็ปัดไปโดนแก้วอเมริกาโน่หกใส่เชิ้ตโฮซอกซะอย่างนั้น
ผมยิ้มมุมปากเล็กน้อยตอนกดรหัสปลดล็อคประตูห้องของโฮซอก ผมจำมันได้แม่น แน่นอน ผมมาที่นี่บ่อยพอกับห้องพักของผมเอง
“นายถอดเสื้อไปใส่ถุงไป เดี๋ยวเอาไปซักให้ ฉันทำมันเลอะนี่” ผมพูดกับโฮซอกที่น่าจะเดินตามหลังผมมาพลางถอดเสื้อยีนส์สีดำซีดแขวนไว้กับเก้าอี้ไม้ก่อนจะถึงผ้าปิดปากออกแล้ววางไว้บนโต๊ะ แต่ผมกลับไม่ได้ยินเสียงอะไรตอบกลับมาแม้กระทั่งเสียงเนื้อผ้าที่เสียดสีกันตอนถอดออก
ใช่ จองโฮซอกกำลังกดโทรศัพท์อีกแล้ว
และใช่ ผมเริ่มจะเหนื่อยกับโฮซอกเต็มที
สมาร์ทโฟนเครื่องบางถูกดึงออกจากมือโดยผมเอง อีกคนทำตาโตเหมือนตกใจนิดหน่อย ผมโยนมันลงบนโซฟาใกล้ตัว
“นี่ถ้าวันนี้นายไม่ได้คิดว่าจะออกมาเที่ยวกับฉันก็ช่วยนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่บ้านไปเถอะ”
“…”
“กดมันอยู่ได้ ทำไม ถ้าชอบให้คนอื่นกรี้ดกร๊าดตอนนายใส่เชิ้ตบ้าบอนี่ก็ใส่ไปเดินคนเดียว ไม่ต้องเรียกฉันออกไปด้วย”
“…”
“มันน่ารำคาญที่เห็นนายนั่งอมยิ้มใส่มือถือ ฉันเห็นนะว่าวันนี้คนอื่นพูดถึงนายยังไงกันบ้าง”
“แล้วยุนกิไม่ชอบหรอ”
“ชอบ? ชอบอะไร”
“ชอบที่ฉันแต่งตัวแบบนี้ไง ไม่ถูกใจนายหรอ”
“…”
แม่งเอ้ย
“ชอบดิ นายแต่งตัวดูดีทำไมจะไม่ชอบ” ใครมันจะไปชอบให้มันไม่ดูแลตัวเองทั้งที่ทุกอย่างในร่างกายเหมือนถูกปั้นมาอย่างดีล่ะ
“แล้วทำไม…”
“แต่ไม่ชอบให้ใครต่อใครมามองแฟนในสายตาแบบนั้นเข้าใจปะ” หงุดหงิด “เหนื่อยจะตามหึงแล้ว”
ยิ้มหาอะไรวะไม่เข้าใจ ผมโมโหอยู่ไง
ก็รู้อยู่ว่าเคยบอกว่ารอยยิ้มมันทำให้ผมอารมณ์ดี แต่ตอนนี้ไม่ได้ช่วยเลยเหอะ
“เป็นบ้าหรอยิ้มอยู่ได้ รู้แล้วก็ไปเปลี่ยนเสื้อสิ”
ผมดันหลังโฮซอกเข้าไปในห้องนอน เพราะตู้เสื้อผ้าเจ้านี่มันอยู่ในห้องที่ว่า ผมเปิดตู้ไม้สีอ่อนก่อนจะคว้าเสื้อยืดสีดำหน้าตาคล้ายๆกับตัวที่ผมใส่อยู่ออกมาโยนพาดไว้บนเตียง
ใช่ ผมชอบมันมาก คนสดใสแบบโฮซอกน่ะ เหมาะกับสีขาวจนผมเองยังแปลกใจ แล้วก็ดูดีขึ้นไปอีกในเชิ้ตบ้าๆนี่
การแต่งตัวแบบไม่มากเกินไปทำให้สเน่ห์ของโฮซอกเด่นออกมา
ที่ผมบ่นๆไปวันนี้น่ะโกหกความรู้สึกตัวเองทั้งนั้น
จองโฮซอกในสายตาผมนี่โซฮอตจนอยากจะเก็บไว้ดูคนเดียวเลยแม่ง
แต่ผมทำเสื้อเขาเลอะไปแล้ว จริงๆมันก็เลอะนิดเดียว แล้วยังไงล่ะครับ ผมไม่อยากให้เขาใส่ให้ใครดูอีกนี่
โฮซอกยังไม่ได้ถอดมันออกจากตัว มือของผมเลื่อนไปปลดกระดุมออกให้อีกคนทีละเม็ดจนถึงช่วงหน้าท้องส่วนบนที่ผมทำกาแฟหกใส่ คราบสีน้ำตาลเข้มแต้มบนผิวเนียนของโฮซอกจางๆ
“เหนียวน่าดูเลยสินะ ขอโทษ”
กลิ่นของอเมริกาโน่ลอยแตะจมูกผมหลังจากคว้ากระดาษเปียกมาเช็ดจุดที่เลอะ กระดาษสีขาวเริ่มเปลี่ยนสีไป ผมโยนมันลงถังขยะก่อนหันมาแกะกระดุมเม็ดต่อไปให้
อาให้ตายเถอะ หุ่นแบบนี้ของโฮซอกทำผมจะบ้า
ก็เคยเห็น ก็ผู้ชายเหมือนกัน ก็ไม่ได้มีกล้ามหน้าท้องอะไรมากมาย
แต่ทำไมใจผมต้องเต้นแบบนี้ล่ะเนี่ย
ผมไม่ได้สูงกว่าโฮซอกหรือสูงขนาดที่ต้องก้มหน้าเยอะๆเพื่อปลดกระดุมเม็ดสองเม็ดสุดท้าย แต่ตอนนี้ผมกำลังก้มคางเกือบชิดอกอยู่ ถ้าเงยหน้าไปไอ้บ้านี่ต้องหน้าร้อนๆของผมแน่ แม่งเอ้ย
แต่ดูเหมือนว่ามันอาจจะปิดหูแดงๆของผมไม่มิด
“ยุนกิอา เขินหรอ”
สิ้นเสียงที่จงใจทำให้แหบต่ำของโฮซอก ข้อมือของผมก็ถูกดึงออกจากเชิ้ตที่ปลดเม็ดสุดท้ายเสร็จพอดี ผมสบกับดวงตายิ้มของไอ้ผู้ชายตรงหน้าในขณะที่ขาสองข้างเริ่มถอยหลังไปเรื่อยๆเพราะอีกคนกำลังไล่ต้อนผมเข้ากับกำแพงแข็งด้านหลัง
แผ่นหลังผมชนเข้ากับผนังเย็นๆ ผมรู้ว่าท่าทางแบบนี้ของโฮซอกคืออะไร แต่ผมก็ยังเลือกที่จะถาม
“จะทำอะไรของนายน่ะโฮซอก”
“เราต้องไปหาแทฮยองกันไม่ใช่รึไงวันนี้น่ะ”
“ฉันทักไปเลื่อนมันแล้วน่า”
“เฮ้ยเลื่อนท--”
จุ๊บ
“วันนี้นายบ่นว่าอยากไปซื้อคุมะมงไม่ใช่หรอ ลด30%วันสุดท้ายนี่” คนตรงหน้าพูดขึ้นหลังจากหยุดประโยคก่อนหน้าของผมด้วยปากของเขา ถึงแม้ว่าโฮซอกจะผละออกไปแล้ว แต่ว่าก็ยังไม่มีเสียงอะไรเล็ดลอดออกมาจากคอผมอยู่ดี
เหงสิ เคยบ่นให้ฟังที่ไหนล่ะว่าอยากไปซื้อ
แถมยังรู้อีกต่างหากว่าลด30%วันสุดท้ายด้วย
ดูเหมือนว่าดวงตาตี่ๆของผมจะเบิกกว้างจนคนผู้ล่วงรู้ความต้องการของผมสังเกตได้ โฮซอกผละจากตัวผมก่อนหมุนตัวเดินไปคว้าโทรศัพท์ที่ผมขว้างทิ้งไว้ด้านนอกห้อง
นิ้วเรียวแตะกับหน้าจอสมาร์ทโฟนอยู่สองสามที หน้าจอคุ้นเคยของแอพนกสีฟ้าปรากฏอยู่ตรงหน้า ผมยื่นคอเข้าใกล้โทรศัพท์ราคาแพงอีกนิด ไล่สายตาอ่านทวิตที่โฮซอกจงใจเปิดให้อ่าน
‘ อยากได้คุมะมงตัว60เซน วันนี้ลดราคาวันสุดท้ายด้วย ’
‘ ลด30%ด้วยนะ! มีของแถมด้วย อยากได้ ’
‘ แต่ลาก่อนนะ วันนี้ต้องไปหาแทแทล่ะ เจ้าหมี อันยอง... ’
หรือแม้กระทั่งทวิตที่โฮซอกไม่ได้ตั้งใจให้อ่านแต่มันอยู่ติดกัน เช่น
‘ เบื่อโฮซอกว่ะ ยิ้มให้ผู้หญิงคนนั้นทำไมวะ ’
‘ กดโทรศัพท์ไม่สนใจกันเลยแม่ง ’
ผมเงยหน้ายิ้มแหยให้อีกคนหลังจากเห็นสายตาเจ้าเล่ห์ที่พร้อมจะหัวเราะเยาะผมอยู่ตลอดเวลา รวมถึงท่าทางที่สื่อออกมาว่า เห็นหมดนะที่บ่นๆมาทั้งวัน
แต่ที่มันสำคัญกว่านั้นคือข้อความพวกนี้เนี่ย
มันอยู่ในแอคลับผมน่ะสิ…
โฮซอกมันมีแอคนี้ได้ไงวะ
ถ้าเข้าใจไม่ผิดตอนนี้หน้าและหูของผมจะต้องแดงมากแน่ๆ ผมคว้าโทรศัพท์ออกมาจากมือโฮซอกแล้วเบี่ยงตัวออกด้านข้างเพื่อหนีที่ไหนซักที่นึงแก้เขิน แต่ก้าวไปยังไม่พ้นตัวด้วยซ้ำ ไอ้แฟนบ้านี่ก็กระชากข้อมือไว้แล้วยันแขนคร่อมผมอีกรอบ
เห็นดูตัวบางอ้อนแอ้นแบบนี้แต่แรงเยอะชะมัด
“นายจำได้มั้ยว่าวันนี้ทวิตอะไปตอนประมาณ11โมง ยุนกิ” จองโฮซอกยกมุมปากจนขึ้นลักยิ้มเล็กๆแบบที่ผมชอบ แต่ไม่ใช่เวลานี้แน่ๆ
ผมเคยคิดว่าโฮซอกดูคล้ายม้า ไม่ก็กวาง สัตว์จำพวกที่เป็นเหยื่อน่ะ
แต่ไหงตอนนี้มินยุนกิกลับรู้สึกว่าตัวเองเป็นเหยื่อแทนละเนี่ย
ผมผลุบตาลงต่ำระหว่างคิดว่าวันนี้ผมเผลอทวิตอะไรประหลาดๆไปหรือเปล่า แต่พอเจอกับแผ่นอกกว้างและหน้าท้องแบนที่โผล่ออกมานอกสาบเสื้อ นั่นทำให้ผมเงยคอกลับมาอย่างช่วยไม่ได้ แต่เพราะทนมองสายตาที่จ้องมาของคนตรงหน้าไม่ไหว โฟกัสของผมจึงเปลี่ยนไปเป็นบริเวณเรียวคอสวยของโฮซอกแทน
ทันใดนั้นผมถึงนึกอะไรบางอย่างออก
แต่ก่อนที่จะได้พูดอะไรแก้ตัว ปากของผมมันก็ถูกปิดด้วยริมฝีปากอีกคนไปแล้วล่ะ
‘ อยากจะข่วนให้เป็นรอยแดงแม่งทั้งตัวเลย จะได้รู้กันซักทีว่าจองโฮซอกมีเจ้าของแล้วเว้ย!
“ยุนกิ เสื้อเชิ้ตสีขาวที่นายทำเลอะเมื่อไหร่จะได้คืนน่ะ อยากใส่”
‘ไม่คืน’
“ทำไมล่ะ คราบเราวันนั้นมันซักไม่ออกหรอ”
‘บ…บ้าดิ! ซักเสร็จแล้ว แต่เรื่องอะไรจะคืนล่ะ’
“ทำไม กลัวให้ฉันใส่แล้วนึกถึงตอนนั้นละสิ”
‘โฮซอก!
“ครับๆ ล้อเล่นครับ อย่าเสียงดังสิ แล้วพรุ่งนี้เจอกันนะยุนกิ รักนะครับ”
‘อืม รักเหมือนกันครับไอ้แฟน’
______________
มันก็นานแล้วนะคะจากวันนั้นที่พี่โฮซอกเขาใส่เชิ้ตสีขาว (เดือนนึงได้) แห่ะ หวีดรุนแรงมาก ถึงกับสร้างโฟลเดอร์ในโทรศัพท์ใหม่เลยทีเดียว ไว้ใส่รูปพี่โฮซอกเซ็ตนี้โดยเฉพาะ หลงแรง ฮื้อ ผมเข้มเชิ้ตขาวคือโคตรดี .. จริงๆแต่งค้างไว้นานมาก แต่ไปบนในทวิตไว้ว่าถ้าได้ตกต.เบโฮปมาไว้ในครอบครองจะมาอัพ 55555555 แล้วก็ได้ค่ะ น้องน่ารักมากแง ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ แค่ยอดวิวขึ้นก็ซึ้งใจแล่ว จุ๊บจุ๊บทุกคนเลย
(19072017) #โฮลดิ้งฮก
ความคิดเห็น