ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : เพ่งกสิณ
“อ๊อดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ........................”เสียงอ๊อดที่ดังขึ้น เป็นสัญญานของการเริ่มต้นชั่วโมงเรียนในตอนบ่าย
วันนี้ที่ห้องของพินต้องเรียนวิชาพระพุทธศาสนาในคาบนี้
(อาจารย์ที่สอนวิชาพระพุทธศาสนา ก็ไม่ใช่ใครที่ไหนครูใหญ่ของเรานั่นเอง ดังนั้นเหล่านักเรียนจึงขนานามครูใหญ่ว่าพระอาจารย์ และนอกจากนี้พระอาจารย์ของเรายังนิยมชมชอบที่จะลงโทษนักเรียนด้วยการเขกหัว แต่ถ้าเป็นการเขกหัวโดยทั่วไปก็เห็นจะดูธรรมดาไปหน่อย พระอาจารย์จึงใส่สบับมือทุกครั้งก่อนเข้าสอน คงไม่ต้องให้พูดนะค่ะว่าถ้าโดนสนับมือเขกหัวแล้วจะเป็นอย่างไร หุหุหุ)
“พระพุทธอีกแล้วหรอเนี้ย....................แมร่งโว้ยขี้เกียจนั่งสมาธิจริงๆเลยวะ...........กรูยิ่งเป็นโรคสมาธิสั้นอยู่ด้วย..................วันนี้โดนเขกกระโหลกชัวร์ปาบเลยกรู...............”นาย ฉลู หนึ่งในแก็งจักราศีบ่นเสียงดัง
“กูซวยบรมเลยว่ะ ยังไม่ได้หาบทสวดที่อาจารย์ให้หาเลยวะ ทำไงดีซวยชิบเลย..............ถ้าโดนเขก” ขานบ่นตอบด้วยเสียงดังกว่า
“กูสิซวยสุด................ไม่ได้เข้าคาบพระอาจารย์มาตั้งสามอาทิตย์แล้ว เวงกรูไปหายืมหมวกกันน๊อกมาดีไหมว่ะเนี้ย”เถาะพูดด้วยเสียงดังที่สุด
“กรูซวยที่สุด...............”สิง หัวหน้าแก็งตะโกน ด้วยน้ำเสียงอัดอั้น
“ทำไมว่ะ” เหล่าสมาชิกจักราศีเอ่ยปากถามพร้อมกัน
“มรึงรู้ไหมว่าแม่กรูขายส้มตำอยู่ที่ตลาด”
“เออ”(-_-)(__)(-_-)(__)
“แล้วเมื่อวานก็วันสงกราณ”
“เออ”(-_-)(__)(-_-)(__)
“แม่กรูสั่งกรูล้างครก”
“เออ ”(-_-)(__)(-_-)(__)
“พอกรูล้างเสร็จกรูก็ไปเล่นสงกราน”
“เออ.................แล้วไงวะ..............เฮยเอาแบบเนื้อๆดิ...............มึงใส่น้ำจนพวกกรูจะหลับอยู่แล้ว.......ไอ้สิง”
“แล้วกรูก็เล่นกับอาจารย์ใหญ่” -_-;
“แมร่งนั่งฟังตั้งนานไม่เห็นว่ามันจะมีอะไรเลยนี่หว่า”-^-*
“ก็น้ำที่กรูเอามาสาดอ่ะ เป็นน้ำที่กรูเพิ่งล้างจานอะ แม่กรูอะดิบอกให้ช่วยชาติประหยัดน้ำว่ะ กรูก็เลยต้องช่วยชาติ”
“เฮย....แปรว่าน้ำที่มรึงมาสาดกรูก็........กรูว่าแล้วนี่มึงนอกจากจะช่วยชาติแล้วยังอุทิศส่วนกุศลมาให้พวกกรูอีก ....มิน่ากรูเป็นขี้กลากเลยมรึง....................................ไอ้สิงมรึงตายยยยยยยยยยยยยย.............................”ระกาพูดพลางวิ่งไล่สิงอย่างเอาเป็นเอาตาย
“เฮยตระกลูจักราศี......................มรึงหยุดได้ยัง.............................พระอาจารย์มาที่บันไดแล้วนะโว้ยยยยยยยยย.............!!!!”
“เฮยกรูไปเอาหมวกกันน๊อกก่อนนะโว้ยยยยยยยยย.............”เถาะพูดขึ้น
“เฮยให้กูใบดิ .......................กรูด้วย..........................ๆๆๆๆๆๆ”
“อยากได้ก็ไปเอาเองสิวะ..........ไอ้เพื่อนยาก.............55555.............ช้าหมดอดนะโว้ยยยยย..........”
“ปึ้ง..............................”เสียงปิดประตูของอาจารย์ใหญ่ดังลั่น
“นักเรียนเคารพ”ตุ๋ยหัวหน้าห้องส่งเสียงร้องบอกบรรดาฝูงลิง
“สวัสดีค่ะ/คับ.....................อาจารย์”
“เออ..............วันนี้ห้องนี้มันสีสันสดใสดีนะ”
พระอาจารย์พูดพลางกวาดตามองไปรอบๆห้องเรียน ที่เต็มไปด้วยเครื่องบรรเทาภัยทางศรีษะของนักเรียน
“ไอ้ตุ๋ย...........นี่ก็เป็นไปกับเค้าด้วยเรอะ................” พระอาจารย์พูดพลางจ้องมองพานที่ครอบอยู่บนหัวของตุ๋ย
“แหมอาจารย์ครับ..................พานกันน๊อกไงครับ.............ดังก่อนตาย..............เตือนก่อนวายวอด”
“เออดี...............วันนี้ครูเตรียมไม้ระนาดมาด้วย.............ฮึฮึฮึ...................จะเคาะให้เป็นเพลงเลย......................................ฮึฮึฮึ”
ว่าแล้วพระอาจารย์ก็หบิบไม้ระนาดขึ้นมาง้างอยู่ที่พานบนหัวของนายตุ๋ย
“เสร็จล่ะมรึง......................55555”อาเฮียที่นั่งอยู่ข้างๆและเอาฉาบมาบังหัวพูดขึ้น พลางหัวเราะอย่างสะใจ
“ผ่างๆๆๆ!!!!!!!!!.....................................”เสียงฉาบดังลั่นห้อง
“อื่มเสียงดีนี่ซื้อที่ไหนหรอ”พระอาจารย์ถามขึ้น@o@
แต่ตอนนี้ มันกลับไม่มีสัญญานตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียกซะแล้ว เพราะอาเฮียดูจะล่องลอยไปในไปในดินแดนปิกกาจูซะแล้ว เนื่องจากได้รับเสียงที่ดังเกินไป
“ปีกก้าจู๋.....เหอๆๆๆๆๆ”อาเฮียพูดพร้อมทำท่าเตรียมส่งปิกกาจูลงในสนามแข่งขัน
“ป้าบบบบบบบบบ...............”มันเตะฟรีคิกไซด์โค้งอย่างแรงไปที่ไอ้ตุ้ยที่นั่งข้างๆมัน
“เฮียมึงตาย........................”
“อักๆๆๆๆๆๆๆๆ..............ปึง้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ.....................”
หมัดนับร้อยจากไอ้ตุ้ยระดมใส่อาเฮียจนมันสามารถกลับมาอยู่ในโลกมนุษย์เหมือนเก่า
“เอาล่ะ..............พอที...........เธอยังจำ.การบ้านที่ครูให้ไปเมื่อคราวที่แล้วได้ไหม”
“พึ่บพั่บพึ่บพับ”(_-)(-_)(_-)(-_)
“ครูไม่ได้สั่งให้ห้องเธอเตรียมท่องบทสวดมนต์หรอ”
“พึ่บพั่บพึ่บพับ”(_-)(-_)(_-)(-_)
“เอางี้.................ถ้าใครบอกความจริงครูให้ห้าสิบ”
เงียบ...........................
“หกสิบ”
“หวี่..................หวี่....................ปึ้ก!.”เสียงแมลงวันที่ตอนนี้ถูกฆาตรกรรมซะแล้ว
“แปดสิบห้า”
“เจ้าคือทายาทคนต่อไป....................”เสียงริงโทนของพินดังขึ้น
“โทดทีปู่ลืมเปิดระบบสั่นง่ะ”
เงียบ..............
“ห้าร้อย”
“เฮย...........ทำไมกรูจำไม่ได้นะ...............ว่าปู่บอกไว้ตั้งแต่เมื่อชั่วโมงที่แล้วว่าให้เตรียมบทสวดมนต์มาด้วย..............แหม.............ทำไมขี้ลืมงี้ว่ะ”
“ไอ้พิน...................!!!!”เสียงเพื่อนทั้งห้องพูดพร้อมกันแล้วหันมามองทางพิน ด้วยสายตาอาฆาตพยาบาทยิ่งกว่าตาของตุ๊กแกผี
“หุหุหุ ...............เธอไม่เคยเปลี่ยนเลยนะพินนภา...............มิหน้าลากทางเดินเป็นทางเชียว”^^ (เขี้ยวลากดิน)
“ปู่ห้าร้อย.................หนูอุตส่าห์ทนสายตาเลเซอร์ แอกชั้นบี้น.............ของเพื่อนๆนะ..............ดังนั้น.เอามาเลยปู่”
“อ่ะ”
“จายจ้า...........อิอิอิ”
“เฮยไอ้พินมันไม่ง่ายไปหน่อยหรอวันนี้อะ..........กรูว่ามันแม่งๆนะ”ไหมเพื่อนสนิทอีกคนของพินถามขึ้น
“เออ..................ก็นี่มันแบงค์ไรล่ะ”
“เออๆ............แบ่งมั่งเลยเอามา”
“เออๆเอามาเลย”
แล้วระหว่างที่มีการแย่งชิงเงินกันอยู่นั้น
“เฮย................!!!!..............เงินหาย.............เป็นไปได้ไงว่ะเมื่อกี้ยังอยู่เลย”
ว่าแล้วแพรก็ก้มลงมองที่พื้นห้องและแล้ว
“เฮย................!!!...........เงินมันเดินได้ว่ะ..................พระอาจารย์ทำของ!!!!!.....................”
“โอม.............จามะจ๊ะทิงจา........................โอม...................จามะจ๊ะทิงจา...................เงินจ๋ามามะมามะ”พระอาจารย์ร่ายคาถาทันใดนั้นเงินก็กลับมายังกระเป๋าเงินของพระอาจารย์
“ปู่ทำได้ไงเนี้ย”@o@
“เฮยข้าไม่ได้ทำอะไรมาก................แค่เพ่งกสิณไฟไปที่เงินมันก็เดินได้เลย5555555”พระอาจารย์พูดด้วยท่าทีของหมอผีที่มีอาคมแกร่งกล้า
“จิงอะปู่สอนเพ่งหน่อยดิ”
“ได้..................แล้วมีใครอยากเรียนอีกไหมล่ะ”
“ผมครับ/หนูค่ะ”
“เอาล่ะคนที่อยากเรียนก่อนอื่นต้องมานั่งเรียงแถวที่หน้าห้องก่อน”
นักเรียนเกือบทั้งห้องก็ออกมานั่งที่หน้าห้องยกเว้นแต่ คุณชายบรรเจิดและแพร
“เฮย............แพรแกไม่ไปหรอ”
“ไม่อ่ะชั้นไม่ชอบพวกศาสตร์ลี้ลับอะ”
“เฮย............ไม่ลองไม่รู้นะโว้ย”
“ตามบายเหอะพิน”
“ไอ้เจิดแกก็ด้วยหรอ”
“ครับ หม่อมยายสอนให้ผมไม่เชื่อในเรื่องพวกนี้ ท่านสอนให้ผมยึดแต่ในคำสอนของพระศาสดาครับ”คุณชายบรรเจิดตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“เอาล่ะ..............พวกเธอนั่งเรียงตามลำดับไหล่นะ”
“พระอาจารย์ทำไมเพ่งกสิณต้องเรียงตามลำดับไหล่ด้วยล่ะครับ”อาเฮียถามด้วยความสงใส
“เอะไอ้นี่................วอนซะแล้ว.............เดี๋ยวครูไม่สอนเลยนิ.............งอนแล้วนะตัวเอง”
“ไอ้เฮี้ย(ห่า+เอี้ย)...............เงียบไปเลยเจ้เค้างอนแล้วเห็นไหมมมมมมมมมมม!!!”
“แล้วเธอต้องถอดอุปกรณ์ที่อยู่บนหัวด้วย............หัวเธอจะได้โล่ง................สมองของเธอจะได้ปลอดโปร่ง”
นักเรียนทุกคนถอดอุปกรณ์บนหัวอย่างรวดเร็วปานเสียงด่า ยามลมจากทวาร(ตูด)โชยมา
“เอาล่ะทีนี้ทุกคนหลับตานึกถึงพ่อแก้วแม่แก้วเอาไว้น่ะ....................ฮึฮึฮึ”
“โป้กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ.................................โอ้ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ.........................................................โป้ก........................”
พระอาจารย์ของเราเขกหัวนักเรียนอย่างเมามัน เป็นจังหวะชะชะช่า
“มันไหมล่ะ.................ทีนี้จะกล้าโกหกครูบาอาจารย์อีไหม”
“พระอาจรย์ครับแต่ทำไมไอ้แพรกับไอ้เจิดไม่โดนบ้างล่ะครับ..............ไม่แฟร์อะ...................แง้ๆๆๆๆ”ไอ้สิงถามพลางลูบหัวไปพลาง
“แล้วพวกเธอโง่เองทำไมล่ะ...................หลอกควายสบายใจจังหลอกกี่ครั้งก็ยังเป็นควาย.............5555555555555555”
“ปู่ทามงี้ได้ไงอะ”พินถาม
“มันอะมีไรปะ55555555555”
“ปู่วอนหรอปู่!!!!!!”
“เออ................แล้วจะทำไมอยากเป็นหนุมานกินลมเรอะ”
“เออ..............”-_-
“ไอ้พิน...............ไปยืนอ้าปากขาเดียวที่หน้าห้องเดี๋ยวนี้”
“ปู่ตายซะเหอะ..................!!!!!..” -^-***
“ตูม.................................................................................................................”
“เอิกกกกกกกกกกกกกกก.......................!!!!”
พระอาจารย์ชกพินที่ท้องเต็มแรง ด้วยความที่เธอกินอาหารเกินอัตราศึกนั้นไปทำปฏิกิริยากับน้ำย่อย ได้ก๊าสชนิดหนึ่ง พอได้รับความกระทบกระเทือนรุนแรงทำให้เกิดการระเบิดเป็นลมที่รุนแรง ออกมาทางปาก
ไม่ต้องนึกภาพของพระอาจารย์หรือครูใหญ่ตอนี้เลยว่ามันเป็นอย่างไร ทั้งอาหารที่ย่อยแล่ว ย่อยบางส่วนขนาดที่ ติดอยู่ที่ฟัน(ขี้ฟัน)ก็ยังมี.............มันหลั่งใหลออกจากปากของพิน ดูแล้วพระอาจารย์ตอนนี้คงคล้ายพระอาจมมากกว่า เพราะยัยพินเล่นพ่นสิ่งปฏิกูลที่เธอเพิ่งกินไปคล้ายมังกรพ่นไฟเลยทีเดียวทำให้การเรียนในชั่วโมงนี้สิ้นสุดอย่างรวดเร็ว และหลังจากครูใหญ่หรือพระอาจารย์เดินจากไป หั้งห้องก็เริ่มจับกลุ่มคุยกัน ตามประสานกกระจอกที่น่ารัก
วันนี้ที่ห้องของพินต้องเรียนวิชาพระพุทธศาสนาในคาบนี้
(อาจารย์ที่สอนวิชาพระพุทธศาสนา ก็ไม่ใช่ใครที่ไหนครูใหญ่ของเรานั่นเอง ดังนั้นเหล่านักเรียนจึงขนานามครูใหญ่ว่าพระอาจารย์ และนอกจากนี้พระอาจารย์ของเรายังนิยมชมชอบที่จะลงโทษนักเรียนด้วยการเขกหัว แต่ถ้าเป็นการเขกหัวโดยทั่วไปก็เห็นจะดูธรรมดาไปหน่อย พระอาจารย์จึงใส่สบับมือทุกครั้งก่อนเข้าสอน คงไม่ต้องให้พูดนะค่ะว่าถ้าโดนสนับมือเขกหัวแล้วจะเป็นอย่างไร หุหุหุ)
“พระพุทธอีกแล้วหรอเนี้ย....................แมร่งโว้ยขี้เกียจนั่งสมาธิจริงๆเลยวะ...........กรูยิ่งเป็นโรคสมาธิสั้นอยู่ด้วย..................วันนี้โดนเขกกระโหลกชัวร์ปาบเลยกรู...............”นาย ฉลู หนึ่งในแก็งจักราศีบ่นเสียงดัง
“กูซวยบรมเลยว่ะ ยังไม่ได้หาบทสวดที่อาจารย์ให้หาเลยวะ ทำไงดีซวยชิบเลย..............ถ้าโดนเขก” ขานบ่นตอบด้วยเสียงดังกว่า
“กูสิซวยสุด................ไม่ได้เข้าคาบพระอาจารย์มาตั้งสามอาทิตย์แล้ว เวงกรูไปหายืมหมวกกันน๊อกมาดีไหมว่ะเนี้ย”เถาะพูดด้วยเสียงดังที่สุด
“กรูซวยที่สุด...............”สิง หัวหน้าแก็งตะโกน ด้วยน้ำเสียงอัดอั้น
“ทำไมว่ะ” เหล่าสมาชิกจักราศีเอ่ยปากถามพร้อมกัน
“มรึงรู้ไหมว่าแม่กรูขายส้มตำอยู่ที่ตลาด”
“เออ”(-_-)(__)(-_-)(__)
“แล้วเมื่อวานก็วันสงกราณ”
“เออ”(-_-)(__)(-_-)(__)
“แม่กรูสั่งกรูล้างครก”
“เออ ”(-_-)(__)(-_-)(__)
“พอกรูล้างเสร็จกรูก็ไปเล่นสงกราน”
“เออ.................แล้วไงวะ..............เฮยเอาแบบเนื้อๆดิ...............มึงใส่น้ำจนพวกกรูจะหลับอยู่แล้ว.......ไอ้สิง”
“แล้วกรูก็เล่นกับอาจารย์ใหญ่” -_-;
“แมร่งนั่งฟังตั้งนานไม่เห็นว่ามันจะมีอะไรเลยนี่หว่า”-^-*
“ก็น้ำที่กรูเอามาสาดอ่ะ เป็นน้ำที่กรูเพิ่งล้างจานอะ แม่กรูอะดิบอกให้ช่วยชาติประหยัดน้ำว่ะ กรูก็เลยต้องช่วยชาติ”
“เฮย....แปรว่าน้ำที่มรึงมาสาดกรูก็........กรูว่าแล้วนี่มึงนอกจากจะช่วยชาติแล้วยังอุทิศส่วนกุศลมาให้พวกกรูอีก ....มิน่ากรูเป็นขี้กลากเลยมรึง....................................ไอ้สิงมรึงตายยยยยยยยยยยยยย.............................”ระกาพูดพลางวิ่งไล่สิงอย่างเอาเป็นเอาตาย
“เฮยตระกลูจักราศี......................มรึงหยุดได้ยัง.............................พระอาจารย์มาที่บันไดแล้วนะโว้ยยยยยยยยย.............!!!!”
“เฮยกรูไปเอาหมวกกันน๊อกก่อนนะโว้ยยยยยยยยย.............”เถาะพูดขึ้น
“เฮยให้กูใบดิ .......................กรูด้วย..........................ๆๆๆๆๆๆ”
“อยากได้ก็ไปเอาเองสิวะ..........ไอ้เพื่อนยาก.............55555.............ช้าหมดอดนะโว้ยยยยย..........”
“ปึ้ง..............................”เสียงปิดประตูของอาจารย์ใหญ่ดังลั่น
“นักเรียนเคารพ”ตุ๋ยหัวหน้าห้องส่งเสียงร้องบอกบรรดาฝูงลิง
“สวัสดีค่ะ/คับ.....................อาจารย์”
“เออ..............วันนี้ห้องนี้มันสีสันสดใสดีนะ”
พระอาจารย์พูดพลางกวาดตามองไปรอบๆห้องเรียน ที่เต็มไปด้วยเครื่องบรรเทาภัยทางศรีษะของนักเรียน
“ไอ้ตุ๋ย...........นี่ก็เป็นไปกับเค้าด้วยเรอะ................” พระอาจารย์พูดพลางจ้องมองพานที่ครอบอยู่บนหัวของตุ๋ย
“แหมอาจารย์ครับ..................พานกันน๊อกไงครับ.............ดังก่อนตาย..............เตือนก่อนวายวอด”
“เออดี...............วันนี้ครูเตรียมไม้ระนาดมาด้วย.............ฮึฮึฮึ...................จะเคาะให้เป็นเพลงเลย......................................ฮึฮึฮึ”
ว่าแล้วพระอาจารย์ก็หบิบไม้ระนาดขึ้นมาง้างอยู่ที่พานบนหัวของนายตุ๋ย
“เสร็จล่ะมรึง......................55555”อาเฮียที่นั่งอยู่ข้างๆและเอาฉาบมาบังหัวพูดขึ้น พลางหัวเราะอย่างสะใจ
“ผ่างๆๆๆ!!!!!!!!!.....................................”เสียงฉาบดังลั่นห้อง
“อื่มเสียงดีนี่ซื้อที่ไหนหรอ”พระอาจารย์ถามขึ้น@o@
แต่ตอนนี้ มันกลับไม่มีสัญญานตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียกซะแล้ว เพราะอาเฮียดูจะล่องลอยไปในไปในดินแดนปิกกาจูซะแล้ว เนื่องจากได้รับเสียงที่ดังเกินไป
“ปีกก้าจู๋.....เหอๆๆๆๆๆ”อาเฮียพูดพร้อมทำท่าเตรียมส่งปิกกาจูลงในสนามแข่งขัน
“ป้าบบบบบบบบบ...............”มันเตะฟรีคิกไซด์โค้งอย่างแรงไปที่ไอ้ตุ้ยที่นั่งข้างๆมัน
“เฮียมึงตาย........................”
“อักๆๆๆๆๆๆๆๆ..............ปึง้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ.....................”
หมัดนับร้อยจากไอ้ตุ้ยระดมใส่อาเฮียจนมันสามารถกลับมาอยู่ในโลกมนุษย์เหมือนเก่า
“เอาล่ะ..............พอที...........เธอยังจำ.การบ้านที่ครูให้ไปเมื่อคราวที่แล้วได้ไหม”
“พึ่บพั่บพึ่บพับ”(_-)(-_)(_-)(-_)
“ครูไม่ได้สั่งให้ห้องเธอเตรียมท่องบทสวดมนต์หรอ”
“พึ่บพั่บพึ่บพับ”(_-)(-_)(_-)(-_)
“เอางี้.................ถ้าใครบอกความจริงครูให้ห้าสิบ”
เงียบ...........................
“หกสิบ”
“หวี่..................หวี่....................ปึ้ก!.”เสียงแมลงวันที่ตอนนี้ถูกฆาตรกรรมซะแล้ว
“แปดสิบห้า”
“เจ้าคือทายาทคนต่อไป....................”เสียงริงโทนของพินดังขึ้น
“โทดทีปู่ลืมเปิดระบบสั่นง่ะ”
เงียบ..............
“ห้าร้อย”
“เฮย...........ทำไมกรูจำไม่ได้นะ...............ว่าปู่บอกไว้ตั้งแต่เมื่อชั่วโมงที่แล้วว่าให้เตรียมบทสวดมนต์มาด้วย..............แหม.............ทำไมขี้ลืมงี้ว่ะ”
“ไอ้พิน...................!!!!”เสียงเพื่อนทั้งห้องพูดพร้อมกันแล้วหันมามองทางพิน ด้วยสายตาอาฆาตพยาบาทยิ่งกว่าตาของตุ๊กแกผี
“หุหุหุ ...............เธอไม่เคยเปลี่ยนเลยนะพินนภา...............มิหน้าลากทางเดินเป็นทางเชียว”^^ (เขี้ยวลากดิน)
“ปู่ห้าร้อย.................หนูอุตส่าห์ทนสายตาเลเซอร์ แอกชั้นบี้น.............ของเพื่อนๆนะ..............ดังนั้น.เอามาเลยปู่”
“อ่ะ”
“จายจ้า...........อิอิอิ”
“เฮยไอ้พินมันไม่ง่ายไปหน่อยหรอวันนี้อะ..........กรูว่ามันแม่งๆนะ”ไหมเพื่อนสนิทอีกคนของพินถามขึ้น
“เออ..................ก็นี่มันแบงค์ไรล่ะ”
“เออๆ............แบ่งมั่งเลยเอามา”
“เออๆเอามาเลย”
แล้วระหว่างที่มีการแย่งชิงเงินกันอยู่นั้น
“เฮย................!!!!..............เงินหาย.............เป็นไปได้ไงว่ะเมื่อกี้ยังอยู่เลย”
ว่าแล้วแพรก็ก้มลงมองที่พื้นห้องและแล้ว
“เฮย................!!!...........เงินมันเดินได้ว่ะ..................พระอาจารย์ทำของ!!!!!.....................”
“โอม.............จามะจ๊ะทิงจา........................โอม...................จามะจ๊ะทิงจา...................เงินจ๋ามามะมามะ”พระอาจารย์ร่ายคาถาทันใดนั้นเงินก็กลับมายังกระเป๋าเงินของพระอาจารย์
“ปู่ทำได้ไงเนี้ย”@o@
“เฮยข้าไม่ได้ทำอะไรมาก................แค่เพ่งกสิณไฟไปที่เงินมันก็เดินได้เลย5555555”พระอาจารย์พูดด้วยท่าทีของหมอผีที่มีอาคมแกร่งกล้า
“จิงอะปู่สอนเพ่งหน่อยดิ”
“ได้..................แล้วมีใครอยากเรียนอีกไหมล่ะ”
“ผมครับ/หนูค่ะ”
“เอาล่ะคนที่อยากเรียนก่อนอื่นต้องมานั่งเรียงแถวที่หน้าห้องก่อน”
นักเรียนเกือบทั้งห้องก็ออกมานั่งที่หน้าห้องยกเว้นแต่ คุณชายบรรเจิดและแพร
“เฮย............แพรแกไม่ไปหรอ”
“ไม่อ่ะชั้นไม่ชอบพวกศาสตร์ลี้ลับอะ”
“เฮย............ไม่ลองไม่รู้นะโว้ย”
“ตามบายเหอะพิน”
“ไอ้เจิดแกก็ด้วยหรอ”
“ครับ หม่อมยายสอนให้ผมไม่เชื่อในเรื่องพวกนี้ ท่านสอนให้ผมยึดแต่ในคำสอนของพระศาสดาครับ”คุณชายบรรเจิดตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“เอาล่ะ..............พวกเธอนั่งเรียงตามลำดับไหล่นะ”
“พระอาจารย์ทำไมเพ่งกสิณต้องเรียงตามลำดับไหล่ด้วยล่ะครับ”อาเฮียถามด้วยความสงใส
“เอะไอ้นี่................วอนซะแล้ว.............เดี๋ยวครูไม่สอนเลยนิ.............งอนแล้วนะตัวเอง”
“ไอ้เฮี้ย(ห่า+เอี้ย)...............เงียบไปเลยเจ้เค้างอนแล้วเห็นไหมมมมมมมมมมม!!!”
“แล้วเธอต้องถอดอุปกรณ์ที่อยู่บนหัวด้วย............หัวเธอจะได้โล่ง................สมองของเธอจะได้ปลอดโปร่ง”
นักเรียนทุกคนถอดอุปกรณ์บนหัวอย่างรวดเร็วปานเสียงด่า ยามลมจากทวาร(ตูด)โชยมา
“เอาล่ะทีนี้ทุกคนหลับตานึกถึงพ่อแก้วแม่แก้วเอาไว้น่ะ....................ฮึฮึฮึ”
“โป้กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ.................................โอ้ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ.........................................................โป้ก........................”
พระอาจารย์ของเราเขกหัวนักเรียนอย่างเมามัน เป็นจังหวะชะชะช่า
“มันไหมล่ะ.................ทีนี้จะกล้าโกหกครูบาอาจารย์อีไหม”
“พระอาจรย์ครับแต่ทำไมไอ้แพรกับไอ้เจิดไม่โดนบ้างล่ะครับ..............ไม่แฟร์อะ...................แง้ๆๆๆๆ”ไอ้สิงถามพลางลูบหัวไปพลาง
“แล้วพวกเธอโง่เองทำไมล่ะ...................หลอกควายสบายใจจังหลอกกี่ครั้งก็ยังเป็นควาย.............5555555555555555”
“ปู่ทามงี้ได้ไงอะ”พินถาม
“มันอะมีไรปะ55555555555”
“ปู่วอนหรอปู่!!!!!!”
“เออ................แล้วจะทำไมอยากเป็นหนุมานกินลมเรอะ”
“เออ..............”-_-
“ไอ้พิน...............ไปยืนอ้าปากขาเดียวที่หน้าห้องเดี๋ยวนี้”
“ปู่ตายซะเหอะ..................!!!!!..” -^-***
“ตูม.................................................................................................................”
“เอิกกกกกกกกกกกกกกก.......................!!!!”
พระอาจารย์ชกพินที่ท้องเต็มแรง ด้วยความที่เธอกินอาหารเกินอัตราศึกนั้นไปทำปฏิกิริยากับน้ำย่อย ได้ก๊าสชนิดหนึ่ง พอได้รับความกระทบกระเทือนรุนแรงทำให้เกิดการระเบิดเป็นลมที่รุนแรง ออกมาทางปาก
ไม่ต้องนึกภาพของพระอาจารย์หรือครูใหญ่ตอนี้เลยว่ามันเป็นอย่างไร ทั้งอาหารที่ย่อยแล่ว ย่อยบางส่วนขนาดที่ ติดอยู่ที่ฟัน(ขี้ฟัน)ก็ยังมี.............มันหลั่งใหลออกจากปากของพิน ดูแล้วพระอาจารย์ตอนนี้คงคล้ายพระอาจมมากกว่า เพราะยัยพินเล่นพ่นสิ่งปฏิกูลที่เธอเพิ่งกินไปคล้ายมังกรพ่นไฟเลยทีเดียวทำให้การเรียนในชั่วโมงนี้สิ้นสุดอย่างรวดเร็ว และหลังจากครูใหญ่หรือพระอาจารย์เดินจากไป หั้งห้องก็เริ่มจับกลุ่มคุยกัน ตามประสานกกระจอกที่น่ารัก
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น