ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : แบตหมด
“ ครับสำหรับผมนะครับ ไม่รอดจากคุณพินอยู่แล้วครับ เพราะทั้งกายและใจของผม มีไว้ให้คุณพินคนเดียว ที่หนึ่งของหัวใจดวงเล็กของผมครับ หุหุหุ” @0@
“หุบปากลิเกๆของแกได้แล้ว .................ต่อให้เป็นชาติหน้า............. ฉันก็ไม่มีความคิดที่จะมองมรึงเลยแม้แต่น้อย”
“ชาติหน้าผมก็อาจไม่ได้เจอคุณพินแล้วก็เป็นได้.................. ดังนั้นเราก็ควรที่จะทำวันนี้ให้ดีที่สุด
................ใช่แล้วครับ..............................คุณพินพูดถูกที่สุดเลยครับ.........คุณพินคร้าบบบบบบบบบ....................เรามารีบจัดพิธีแต่งงานกันเถอะครับ.....” @o@
“ได้สิ..............ฮึฮึฮึ..........อยากจัดพิธีมากนักใช่ไหม..............ฮึฮึฮึ..............งั้นเริ่มจากพิธีศพแกก่อนเป็นไงไอ้เจิด............ห้า!!!!!!!!!!!!!!!” -^-*
คุณพินคว้าถาดที่คุณชายบรรเจิดใช้ป้องกันตัวมาอย่ารวดเร็ว และว่องไว ปราดเปรียว ยิ่งกว่า ซูซูกิ สแวดดรากอนบอลz แต่แข็งแรงดังไฮลักซ์ไทเกอร์ไลออนคิงแอนเดอะควีน แล้วตบด้วยอัตราเร็วแสงแบบเมามันที่ร่างอันบอบบางอ้อนแอ้น อรชอน ของคุณชายบรรเจิด
“ปึ้งๆๆๆ ๆๆๆๆๆๆๆ......................................................โปกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆปั้งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“แฮกๆๆๆๆ.........................แฮกๆๆๆๆๆๆ................” เสรยงหอบหายใจเนื่องจากความเหนื่อยล้าของพินนภาหลังจากที่เธอใช้พลังงานในร่างกายเกินขีดจำกัด
“คุณพะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ.........พินคะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...........ครับ..........คุณ.......พินตีผมจำนวนเท่ากับนาทีที่เราได้รู้จะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ.................กันพอดีละๆๆๆๆๆ.....เลยนะครับ...สะๆๆๆๆ..........สแดงว่าคุณณณณณณณณณณ..................”
“ไอ้เปรตนี่อึดชะมัดเลยโว้ยยยยยยยยยยยยย..............ตายซะเหอะแกกกกกกกกกกกก..................”
“โครม..........................................”
พูดจบร่างของพินนภาก็ล้มลง ด้วยความที่อ่อนแรงมากเนื่องจากไม่ได้นอนมาทั้งคืน และไม่ได้ทานอะไรมาเลยตั้งแต่เช้า
“คุณพินครับ.............คุณพิน...............”คุณชายบรรเจิดสัมผัสร่างที่อยู่ตรงหน้าอย่างแผวเบา เพื่อที่จะปลุกร่างนั้นให้ฟื้นจากการหลับใหล เมื่อไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองกลับมา เขาจึงตัดสินใจแบกร่างนั้นขึ้นไว้ที่หลังของเขา และมุ่งหน้าไปยังโรงอาหาร แต่ด้วยความที่คุณชายนั้นถูกเลี้ยงดูมาอย่างดี ไม่เคยต้องใช้แรงทำอะไรเลยแม้แต่น้อย ดังนั้นการที่จะแบกร่างนั้นซึ้งอาจเป็นเรื่องสบายๆของผู้ชายทั่วๆไป แต่ไม่ใช่งานสบายสำหรับเขาแน่
เมื่อคุณชายมาถึงโรงอาหารเขาก็อยู่ในสภาพอิดโรยเต็มทน ขณะที่ร่างที่อยู่บนหลังเขานั้นเริ่มที่จะเปล่งเสียง
“คร่อก....................ฟี้..........................คร่อก........................ฟี้......................”
ตอนนี้คุณชายบรรเจิดก็แอบชำเลืองมองใบหน้าที่ฟาดอยู่บนบ่า ที่เล็กแต่ได้รูปของเขา ใบหน้ารูปไข่ ที่เสมือนถูกสร้างมาให้รับกับคิ้ว จมูก และปากของร่างนี้ได้เป็นอย่างดี ใบหน้านี้ช่างต่างกับใบหน้าที่เขาได้พบเห็นมาตั้งแต่เล็กจนโตเพราะมัน ไม่ได้ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางใดๆทั้งสิ้น แต่กระนั้นก็ยังมีความงามตามแบบธรรมชาตฺปรากฏอยู่ และแล้วเขาก็ต้องหยุดความคิดนี้ลงทันที แล้วหันกลับมาจองที่ใบหน้านั้นอย่างตกใจ
เมื่อปากที่เขาเองก็เคยคิดว่ามันช่างงดงาม ในตอนนี้มันเริ่มสั่นด้วยความถี่3ล้านเมกะเฮิร์ต
“คร่อก....................ฟี้..........................คร่อก........................ฟี้......................คร่อก....................ฟี้..........................คร่อก........................ฟี้......................คร่อก....................ฟี้..........................คร่อก........................ฟี้......................”
ปากที่ดูช่างเคยงดงาม บัดนี้สั่นระรัวยิ่งกว่าเข็มขัดลดน้ำหนักสลิมมิ้งเชพ ซึ่งดูเหมือนจะสั่นแรงขึ้นเรื่อยๆละเริ่มส่งเสียงคล้างเสียงนกหวีดกรีดร้อง
“วี้ดดดดดดดดดด............................วี้ดดดดดดดดด................................คร่อก....................ฟี้..........................คร่อก........................ฟี้......................วี้ด.........................................”
จากมาดชาย ผู้เต็มใจปกป้องหญิงสาวคุณชายบรรเจิดของเรา ก็เปลี่ยนไปเป็นอุนตร้าแมนกับสัตว์ประหลาดทันที
คงเป็นเพราะเสียงที่มีความสูงนั้น ได้แทรกซึมเข้าไปยังเซลล์สมองระบบพาราซิมพาเทติก ที่เคยทำงานอย่างอิสระส้รางฮอร์โมนบางอย่างขึ้นมา ทำให้สิ่งที่ถูกเก็บฝังอยู่ในสมองส่วนลึกปรากฏออกมา
“ฮาๆๆๆๆๆๆ............ข้าคืออุนตร้าแมน.......ฮาๆๆๆๆๆๆๆๆๆ.............ข้าจะจัดการกับเจ้าเจ้าปีศาจร้าย”
ว่าแล้วคุณชายบรรเจิดก็ทุ่มร่างของพินลงกับพื้น ท่ามกลางสายตาของไทยมุง
“ปี้ด....................ปี้ด...................”เสียงออดบอกเวลาพักกลางวันดังขึ้น ส่วนแพรที่มองเหตุการณ์อยู่ตรงหน้าต่างตลอดเมื่อได้ยินเสียงออดก็รีบวิ่งมายังคุณชายบรรเจิด
“เฮย!!!!!!...........ไม่ได้การแล้วพลังหมด....งงไม่ได้ๆอย่างนี้โลกก็เป็นอันตรายนะสิ........งเราต้องไปรับพลังงานจากดวงอาทิตย์แล้ว”
ว่าแล้วอุนตร้าแมน เอ้ย!คุณชายบรรเจิดก็วิ่งตรงไปยังครูใหญ่
“อ้าเราต้องถอดเสื้อผ้าเพื่อรับพลังงานจากแสงอาทิตย์ให้เต็มที่”
(ไม่บอกก็คงจะสามารถเดาได้นะว่าครูใหญ่มีลักษณะเด่นเป็นรอย่างไร อิอิอิ)
และก่อนที่เหตุการณ์อุจาดจะเกิดขึ้น
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ อุตร้าแมน ทิ้งสัตว์ประหลาดไว้ให้ข้าเซเลอร์มูนจัดการเถอะ”บ้าพูดด้วยน้ำเสียงที่ใส่ความบ้าเกินร้อย
“โอม..........มนต์แห่งจันทราจงสำแดงฤทธิทรานะบัดนี้..............”ว่าแล้วเธอก็เตะร่างของพินด้วยรองเท้าผิดระเบียบยี่ห้อพราด้า ที่เธอชอบแอบใส่ประจำ จนส้นเข็มของรองเท้ากระเด็นไปทำโฮมรันที่ประเทศญี่ปุน
“พราด้าช้านนนนนนนนนนนนนนนนนน...........ตื่นสิวะไอ้พิน....เฮยตื่นๆๆๆๆ” T_T
พินเริ่มกลับสู่ภาวะกรนปรกติ มำให้ฮอร์โมนในตัวคุณค่อยๆลดลงช้าๆ
“โอ้ยยยยยยยย.....ทำไมกระผมรู้สึกมึนศรีษะแบบนี้ล่ะครับ......ท่านอาจารย์ใหญ่”
ตอนนี้อาจารย์ใหญ่เปล่งสีหน้าที่มีอักษรงองู เนื่องจากเหตุการณ์ณืที่เพิ่งประสบ สองตัวพลางสบดกับตัวเองว่า
“ไม่น่าเลยกรู นี่โตอนนี้รงเรียนกรูมีคนที่ติดเชื้อ (บ้า) กี่คนแล้วนี้”แล้วมองไปยังเหล่านักเรียนอย่างเลื่อนลอย
ตาของพินค่อยๆลืมขึ้นทีละน้อยๆ ทันใดนั้น!!!!!!!!
“โครกกกกกกกกกกกก...........คร้ากกกกกกกกกกกกกก”เสียงท้องร้องที่สามารถทำให้ภูเขาไฟฟูจิระเบิดได้ดังขึ้น
“พินนี่แกใช้พลังงานเกินขีดความสามารถมนุษย์ทั่วไป จนเป็นลมอีกแล้วใช่ไหม.............ใช้ไหมอีพิน”
“หงึก...หงึก”(-_-)(__)(-_-)(__)
“นี่ชั้นคิดถูกหรือคิดผิดที่มาเป็นเพื่อนกับแกวะ.............”แพรเสยผมที่เป็ฯลอนสวยได้ทรงของเธอ พลางมองเพื่อนที่นอนแผ่หลาทำตาปริบๆอยู่ที่พื้น
“หะๆๆๆๆ...........หิวอะ...........”พินพูดด้วยเสียงที่เหมือนแบตหมด
“เออ...........ชั้นก็หิว ......... แกรีบๆลุกมาสิ......จะได้ไปกินข้าวด้วยกัน”
“ปริ้บๆๆๆๆๆ........”พินกระพริบตา
“นี่แกอย่าบอกนะว่าแกใช้พลังงานหมดจนแกลุกยังไม่ได้เลย...ฮะไอ้พิน”
“หงึก...หงึก”(-_-)(__)(-_-)(__)
ว่าแล้วแพรก็เหวี่ยงพินไว้บนหลังอย่างง่ายดาย เหมือนโยนลูกโป่งสวรรค์ และเดินมุ่งหน้าไปยังโรงอาหาร
ขณะเดียวกัน
“ครูใหญ่ครับ กระผมมาทำอะไรที่นี่ครับ”
“มาเล่นเกมมั้ง”-_-*
ว่าแล้วครูใหญ่ก็เดินมุ่งหน้าไปยังห้องของตน ท้งคุณชายบรรเจิดให้อยู่ในสภาพที่มีเครื่องหมายเควกชั้นมาร์กวิ่งเล่นไปมาอยู่เต็มหัวของเขา จนกระทั้ง
“โครก...........ครับ..................โครก................งงครับ”เสียงท้องร้องที่แสนจะสุภาพของเขาดังขึ้นทำให้เขารู้ว่าต้องทำอะไรบางอย่าง เขากดปุ่มที่นาฬิกาข้อมือแล้วเดินไปนั่งที่โรงอาหาร
“เฮย.ๆๆๆไอ้พินนี่แกไปอยู่เอธิโอเปียมาเรอะ.....ถึงกินอลังการงานสร้างได้ขนาดนี้...เดี๋ยวแกก็ท้องแตกตายหรอก”
“เจ้......บะหมี่แห้งสองชาม..........เกาเหลาเลือดสาม..........ข้าวผัดไก่สี่”
“เฮยๆๆๆนี่แกฟังบ้างสิว่ะ”
หลังจากที่พินเก็บทุกรายละเอียดยิ่งกว่าฟูจิฟิล์ม จานชามที่วางอยู๋ตรงหน้าเธอนั้นก็สะอาดเหมือนยังไม่ได้ใช้
“เรี่ยมเร้เรรัยจริงๆหนูพินอย่างนี้..............เจ้ขายข้าวรักแกตายเลยว่ะ”
“เอิกกกกกกกกกกก................”เธอเรอเสียงดังลั่นก่อนส่งยิ้มหวานให้เพื่อนสาว
แล้วสายตาทุกคู่ก็หยุดจ้องมองรถบรรทุกขนาดใหญ่ ที่เข้ามาจอดกลางโรงอาหาร ตรงหน้าคุณชายบรรเจิด
“ขอประทานโทษครับคุณชายน้อย ที่เราดำเนินการล้าช้าไปสามจุสองห้าแปดวินาที”
“อะไรกันเนี้ย ทำไมถึงผิดพลาดเช่นนี้ ปุ่มนี่ถูกติดตั้งโดยนาซ่าไม่ใช่หรอ..........แล้วทำไมคุณถึงดำเนินการได้ล้าช้าแบบนี้....คุณมีข้อแก้ตัวอะไรไหม”คุณชายพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“นี่ไอ้เจิดมันไม่มากไปหน่อยหรอช้าแค่สามวิเอง.งะ......แค่นี่มรึงจะฆ่ากันเลยเรอะ”เสียงพินพูดขึ้น
“คราวนี้ผมเห็นแก่คุณพินนะ...........แต่อย่าให้เกิดเรื่องพันนี้อีก”
“ครับนายท่าน................พวกเราขอให้คุณพินอายุยืนหมื่นปีหมื่นๆปี”ว่าแล้วคนเหล่าก็คุกเข่าคับนับพิน
“เอาล่ะไปเอามาได้”คุณชายที่ดูเคยนิ่มนวลตอนนี้กลับสั่งคนเหล่านี้ด้วยท่าทางของผู้นำที่เข้มแข็ง จนทำให้แพรและเหล่านักเรียนหญิงอีกหลายๆคนเริ่มยิ้มโดยไม่รู้ตัว
ตอนนี้ชุดอาหารชุดหรูพร้อมอุปกรณ์ถูกจัดวางลงที่เบื้องหน้าของคุณชายบรรเจิด คุณชายบรรเจิดค่อยรับประทานอาหารที่อยู่ตรงหน้าด้วยกริยาผู้ดีทุกกระเบียดนิ้ว ท่าทางเช่นนี้ทำให้ความสูงและความบ้าเป็นบางเวลาของเขา ที่เคยเป็นปมด้อยถูกละเลยไปจนสิ้น หญิงสาวหลายคนต่างจ้องมองเขาพรางส่งยิ้มให้ด้วยความหลงใหล
“นี่แกไม่คิดจะแบ่งเพื่อนกินบ้างไหง”พินถามด้วยภาวะคล้ายคนที่เป็นโรคพิษสุนักบ้าขั้นรุนแรง(น้ำลายฟูมปาก หูตั้ง หางกระดิก อิอิอิ๗
“โอ้กระผมลืมไปครับ เชิญตามสบายครับ”
“งั้นไม่เกรงใจนะค่ะ”แพรพูดพลางลากเก้าอี้มานั้งแล้วก้มหน้าลงด้วยความเขินอาย
แต่แล้วเมื่อแพรเงยหน้าขึ้น เธอก็รู้สึกเหมือนมีเครื่องดูดฝุ่นขนาดยักษ์สูบอาหารที่วางตรงหน้าไปจบหมด
“ครืดดดดดดดด.....................”เสียงเครื่องสูบทำงานอย่างบ้าคลั้ง
“ไอ้พินแกมีมรรยาทบ้างไม่ได้รึไง”
“มรรยาทอยู่ในอก ไว้ซูฮกภายในใจโว้ยฮะๆๆๆๆๆๆ”
และแล้วอาหารทั้งหมดก็ตกลงไปในกระเพาะของตัวไดโว่นามว่าพินเป็นที่เรียบร้อย
“คุณพินครับ.................คุณพินเล่นรับประทานอาหารของผมหมด แล้วผมจะรับประทานอะไรล่ะครับ”T_T
“เอ่อ..............จิงๆๆๆๆๆ..................อ้านี่ไง...........ฮอลเย็นชื่นใจเอาไปดิ”
“แล้วผมจะอิ่มรึครับ”
“เรื่องของนายดิ”
“ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวแพรเลี้ยงข้าวเองนะค่ะคุณชาย”
“ไม่ได้หรอกครับคุณแพร อาหารเหล่านี้มันดูแล้วไม่สะอาดนะครับผมไม่กล้ารับประทานหรอกครับ”
และแล้วแหล่าสาก ครก ตะหลิว กระทะ จาน ชาม ฯก็โบยบินมายังร่างของคุณชายบรรเจิดประหนึ่งเม็ดฝนขนาดใหญ่
และแล้วมื้อนี้คุณชายก็มีชีวิตรอดด้วยข้าวอุ่นเซเว่นที่แพรบังคับให้พินซื้อให้คุณชายบรรเจิด โทษฐานที่เธอเป็นคนกินข้าวของคุณชายบรรเจิดจนหมดกิน
“ไรว่ะเนี้ย.................ซวยจริงกรู”พินบ่นพลางดูเงินในกระเป๋า ที่เหลือเพียงสามบาท แล้วจินตนาการว่ากำลังจับคุณชายบรรเจิดกดน้ำ อย่างสะใจ
“ฮึฮึฮึ”แล้วเธอก็ระเบิดหัวเราะออกมาคล้ายคนบ้า
“เผ็ดไปไหมเจ้าค่ะชายขา...........”แพรถามคุณชายบรรเจิด ด้วยน้ำเสียงออดอ้อน
“หุบปากลิเกๆของแกได้แล้ว .................ต่อให้เป็นชาติหน้า............. ฉันก็ไม่มีความคิดที่จะมองมรึงเลยแม้แต่น้อย”
“ชาติหน้าผมก็อาจไม่ได้เจอคุณพินแล้วก็เป็นได้.................. ดังนั้นเราก็ควรที่จะทำวันนี้ให้ดีที่สุด
................ใช่แล้วครับ..............................คุณพินพูดถูกที่สุดเลยครับ.........คุณพินคร้าบบบบบบบบบ....................เรามารีบจัดพิธีแต่งงานกันเถอะครับ.....” @o@
“ได้สิ..............ฮึฮึฮึ..........อยากจัดพิธีมากนักใช่ไหม..............ฮึฮึฮึ..............งั้นเริ่มจากพิธีศพแกก่อนเป็นไงไอ้เจิด............ห้า!!!!!!!!!!!!!!!” -^-*
คุณพินคว้าถาดที่คุณชายบรรเจิดใช้ป้องกันตัวมาอย่ารวดเร็ว และว่องไว ปราดเปรียว ยิ่งกว่า ซูซูกิ สแวดดรากอนบอลz แต่แข็งแรงดังไฮลักซ์ไทเกอร์ไลออนคิงแอนเดอะควีน แล้วตบด้วยอัตราเร็วแสงแบบเมามันที่ร่างอันบอบบางอ้อนแอ้น อรชอน ของคุณชายบรรเจิด
“ปึ้งๆๆๆ ๆๆๆๆๆๆๆ......................................................โปกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆปั้งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“แฮกๆๆๆๆ.........................แฮกๆๆๆๆๆๆ................” เสรยงหอบหายใจเนื่องจากความเหนื่อยล้าของพินนภาหลังจากที่เธอใช้พลังงานในร่างกายเกินขีดจำกัด
“คุณพะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ.........พินคะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...........ครับ..........คุณ.......พินตีผมจำนวนเท่ากับนาทีที่เราได้รู้จะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ.................กันพอดีละๆๆๆๆๆ.....เลยนะครับ...สะๆๆๆๆ..........สแดงว่าคุณณณณณณณณณณ..................”
“ไอ้เปรตนี่อึดชะมัดเลยโว้ยยยยยยยยยยยยย..............ตายซะเหอะแกกกกกกกกกกกก..................”
“โครม..........................................”
พูดจบร่างของพินนภาก็ล้มลง ด้วยความที่อ่อนแรงมากเนื่องจากไม่ได้นอนมาทั้งคืน และไม่ได้ทานอะไรมาเลยตั้งแต่เช้า
“คุณพินครับ.............คุณพิน...............”คุณชายบรรเจิดสัมผัสร่างที่อยู่ตรงหน้าอย่างแผวเบา เพื่อที่จะปลุกร่างนั้นให้ฟื้นจากการหลับใหล เมื่อไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองกลับมา เขาจึงตัดสินใจแบกร่างนั้นขึ้นไว้ที่หลังของเขา และมุ่งหน้าไปยังโรงอาหาร แต่ด้วยความที่คุณชายนั้นถูกเลี้ยงดูมาอย่างดี ไม่เคยต้องใช้แรงทำอะไรเลยแม้แต่น้อย ดังนั้นการที่จะแบกร่างนั้นซึ้งอาจเป็นเรื่องสบายๆของผู้ชายทั่วๆไป แต่ไม่ใช่งานสบายสำหรับเขาแน่
เมื่อคุณชายมาถึงโรงอาหารเขาก็อยู่ในสภาพอิดโรยเต็มทน ขณะที่ร่างที่อยู่บนหลังเขานั้นเริ่มที่จะเปล่งเสียง
“คร่อก....................ฟี้..........................คร่อก........................ฟี้......................”
ตอนนี้คุณชายบรรเจิดก็แอบชำเลืองมองใบหน้าที่ฟาดอยู่บนบ่า ที่เล็กแต่ได้รูปของเขา ใบหน้ารูปไข่ ที่เสมือนถูกสร้างมาให้รับกับคิ้ว จมูก และปากของร่างนี้ได้เป็นอย่างดี ใบหน้านี้ช่างต่างกับใบหน้าที่เขาได้พบเห็นมาตั้งแต่เล็กจนโตเพราะมัน ไม่ได้ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางใดๆทั้งสิ้น แต่กระนั้นก็ยังมีความงามตามแบบธรรมชาตฺปรากฏอยู่ และแล้วเขาก็ต้องหยุดความคิดนี้ลงทันที แล้วหันกลับมาจองที่ใบหน้านั้นอย่างตกใจ
เมื่อปากที่เขาเองก็เคยคิดว่ามันช่างงดงาม ในตอนนี้มันเริ่มสั่นด้วยความถี่3ล้านเมกะเฮิร์ต
“คร่อก....................ฟี้..........................คร่อก........................ฟี้......................คร่อก....................ฟี้..........................คร่อก........................ฟี้......................คร่อก....................ฟี้..........................คร่อก........................ฟี้......................”
ปากที่ดูช่างเคยงดงาม บัดนี้สั่นระรัวยิ่งกว่าเข็มขัดลดน้ำหนักสลิมมิ้งเชพ ซึ่งดูเหมือนจะสั่นแรงขึ้นเรื่อยๆละเริ่มส่งเสียงคล้างเสียงนกหวีดกรีดร้อง
“วี้ดดดดดดดดดด............................วี้ดดดดดดดดด................................คร่อก....................ฟี้..........................คร่อก........................ฟี้......................วี้ด.........................................”
จากมาดชาย ผู้เต็มใจปกป้องหญิงสาวคุณชายบรรเจิดของเรา ก็เปลี่ยนไปเป็นอุนตร้าแมนกับสัตว์ประหลาดทันที
คงเป็นเพราะเสียงที่มีความสูงนั้น ได้แทรกซึมเข้าไปยังเซลล์สมองระบบพาราซิมพาเทติก ที่เคยทำงานอย่างอิสระส้รางฮอร์โมนบางอย่างขึ้นมา ทำให้สิ่งที่ถูกเก็บฝังอยู่ในสมองส่วนลึกปรากฏออกมา
“ฮาๆๆๆๆๆๆ............ข้าคืออุนตร้าแมน.......ฮาๆๆๆๆๆๆๆๆๆ.............ข้าจะจัดการกับเจ้าเจ้าปีศาจร้าย”
ว่าแล้วคุณชายบรรเจิดก็ทุ่มร่างของพินลงกับพื้น ท่ามกลางสายตาของไทยมุง
“ปี้ด....................ปี้ด...................”เสียงออดบอกเวลาพักกลางวันดังขึ้น ส่วนแพรที่มองเหตุการณ์อยู่ตรงหน้าต่างตลอดเมื่อได้ยินเสียงออดก็รีบวิ่งมายังคุณชายบรรเจิด
“เฮย!!!!!!...........ไม่ได้การแล้วพลังหมด....งงไม่ได้ๆอย่างนี้โลกก็เป็นอันตรายนะสิ........งเราต้องไปรับพลังงานจากดวงอาทิตย์แล้ว”
ว่าแล้วอุนตร้าแมน เอ้ย!คุณชายบรรเจิดก็วิ่งตรงไปยังครูใหญ่
“อ้าเราต้องถอดเสื้อผ้าเพื่อรับพลังงานจากแสงอาทิตย์ให้เต็มที่”
(ไม่บอกก็คงจะสามารถเดาได้นะว่าครูใหญ่มีลักษณะเด่นเป็นรอย่างไร อิอิอิ)
และก่อนที่เหตุการณ์อุจาดจะเกิดขึ้น
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ อุตร้าแมน ทิ้งสัตว์ประหลาดไว้ให้ข้าเซเลอร์มูนจัดการเถอะ”บ้าพูดด้วยน้ำเสียงที่ใส่ความบ้าเกินร้อย
“โอม..........มนต์แห่งจันทราจงสำแดงฤทธิทรานะบัดนี้..............”ว่าแล้วเธอก็เตะร่างของพินด้วยรองเท้าผิดระเบียบยี่ห้อพราด้า ที่เธอชอบแอบใส่ประจำ จนส้นเข็มของรองเท้ากระเด็นไปทำโฮมรันที่ประเทศญี่ปุน
“พราด้าช้านนนนนนนนนนนนนนนนนน...........ตื่นสิวะไอ้พิน....เฮยตื่นๆๆๆๆ” T_T
พินเริ่มกลับสู่ภาวะกรนปรกติ มำให้ฮอร์โมนในตัวคุณค่อยๆลดลงช้าๆ
“โอ้ยยยยยยยย.....ทำไมกระผมรู้สึกมึนศรีษะแบบนี้ล่ะครับ......ท่านอาจารย์ใหญ่”
ตอนนี้อาจารย์ใหญ่เปล่งสีหน้าที่มีอักษรงองู เนื่องจากเหตุการณ์ณืที่เพิ่งประสบ สองตัวพลางสบดกับตัวเองว่า
“ไม่น่าเลยกรู นี่โตอนนี้รงเรียนกรูมีคนที่ติดเชื้อ (บ้า) กี่คนแล้วนี้”แล้วมองไปยังเหล่านักเรียนอย่างเลื่อนลอย
ตาของพินค่อยๆลืมขึ้นทีละน้อยๆ ทันใดนั้น!!!!!!!!
“โครกกกกกกกกกกกก...........คร้ากกกกกกกกกกกกกก”เสียงท้องร้องที่สามารถทำให้ภูเขาไฟฟูจิระเบิดได้ดังขึ้น
“พินนี่แกใช้พลังงานเกินขีดความสามารถมนุษย์ทั่วไป จนเป็นลมอีกแล้วใช่ไหม.............ใช้ไหมอีพิน”
“หงึก...หงึก”(-_-)(__)(-_-)(__)
“นี่ชั้นคิดถูกหรือคิดผิดที่มาเป็นเพื่อนกับแกวะ.............”แพรเสยผมที่เป็ฯลอนสวยได้ทรงของเธอ พลางมองเพื่อนที่นอนแผ่หลาทำตาปริบๆอยู่ที่พื้น
“หะๆๆๆๆ...........หิวอะ...........”พินพูดด้วยเสียงที่เหมือนแบตหมด
“เออ...........ชั้นก็หิว ......... แกรีบๆลุกมาสิ......จะได้ไปกินข้าวด้วยกัน”
“ปริ้บๆๆๆๆๆ........”พินกระพริบตา
“นี่แกอย่าบอกนะว่าแกใช้พลังงานหมดจนแกลุกยังไม่ได้เลย...ฮะไอ้พิน”
“หงึก...หงึก”(-_-)(__)(-_-)(__)
ว่าแล้วแพรก็เหวี่ยงพินไว้บนหลังอย่างง่ายดาย เหมือนโยนลูกโป่งสวรรค์ และเดินมุ่งหน้าไปยังโรงอาหาร
ขณะเดียวกัน
“ครูใหญ่ครับ กระผมมาทำอะไรที่นี่ครับ”
“มาเล่นเกมมั้ง”-_-*
ว่าแล้วครูใหญ่ก็เดินมุ่งหน้าไปยังห้องของตน ท้งคุณชายบรรเจิดให้อยู่ในสภาพที่มีเครื่องหมายเควกชั้นมาร์กวิ่งเล่นไปมาอยู่เต็มหัวของเขา จนกระทั้ง
“โครก...........ครับ..................โครก................งงครับ”เสียงท้องร้องที่แสนจะสุภาพของเขาดังขึ้นทำให้เขารู้ว่าต้องทำอะไรบางอย่าง เขากดปุ่มที่นาฬิกาข้อมือแล้วเดินไปนั่งที่โรงอาหาร
“เฮย.ๆๆๆไอ้พินนี่แกไปอยู่เอธิโอเปียมาเรอะ.....ถึงกินอลังการงานสร้างได้ขนาดนี้...เดี๋ยวแกก็ท้องแตกตายหรอก”
“เจ้......บะหมี่แห้งสองชาม..........เกาเหลาเลือดสาม..........ข้าวผัดไก่สี่”
“เฮยๆๆๆนี่แกฟังบ้างสิว่ะ”
หลังจากที่พินเก็บทุกรายละเอียดยิ่งกว่าฟูจิฟิล์ม จานชามที่วางอยู๋ตรงหน้าเธอนั้นก็สะอาดเหมือนยังไม่ได้ใช้
“เรี่ยมเร้เรรัยจริงๆหนูพินอย่างนี้..............เจ้ขายข้าวรักแกตายเลยว่ะ”
“เอิกกกกกกกกกกก................”เธอเรอเสียงดังลั่นก่อนส่งยิ้มหวานให้เพื่อนสาว
แล้วสายตาทุกคู่ก็หยุดจ้องมองรถบรรทุกขนาดใหญ่ ที่เข้ามาจอดกลางโรงอาหาร ตรงหน้าคุณชายบรรเจิด
“ขอประทานโทษครับคุณชายน้อย ที่เราดำเนินการล้าช้าไปสามจุสองห้าแปดวินาที”
“อะไรกันเนี้ย ทำไมถึงผิดพลาดเช่นนี้ ปุ่มนี่ถูกติดตั้งโดยนาซ่าไม่ใช่หรอ..........แล้วทำไมคุณถึงดำเนินการได้ล้าช้าแบบนี้....คุณมีข้อแก้ตัวอะไรไหม”คุณชายพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“นี่ไอ้เจิดมันไม่มากไปหน่อยหรอช้าแค่สามวิเอง.งะ......แค่นี่มรึงจะฆ่ากันเลยเรอะ”เสียงพินพูดขึ้น
“คราวนี้ผมเห็นแก่คุณพินนะ...........แต่อย่าให้เกิดเรื่องพันนี้อีก”
“ครับนายท่าน................พวกเราขอให้คุณพินอายุยืนหมื่นปีหมื่นๆปี”ว่าแล้วคนเหล่าก็คุกเข่าคับนับพิน
“เอาล่ะไปเอามาได้”คุณชายที่ดูเคยนิ่มนวลตอนนี้กลับสั่งคนเหล่านี้ด้วยท่าทางของผู้นำที่เข้มแข็ง จนทำให้แพรและเหล่านักเรียนหญิงอีกหลายๆคนเริ่มยิ้มโดยไม่รู้ตัว
ตอนนี้ชุดอาหารชุดหรูพร้อมอุปกรณ์ถูกจัดวางลงที่เบื้องหน้าของคุณชายบรรเจิด คุณชายบรรเจิดค่อยรับประทานอาหารที่อยู่ตรงหน้าด้วยกริยาผู้ดีทุกกระเบียดนิ้ว ท่าทางเช่นนี้ทำให้ความสูงและความบ้าเป็นบางเวลาของเขา ที่เคยเป็นปมด้อยถูกละเลยไปจนสิ้น หญิงสาวหลายคนต่างจ้องมองเขาพรางส่งยิ้มให้ด้วยความหลงใหล
“นี่แกไม่คิดจะแบ่งเพื่อนกินบ้างไหง”พินถามด้วยภาวะคล้ายคนที่เป็นโรคพิษสุนักบ้าขั้นรุนแรง(น้ำลายฟูมปาก หูตั้ง หางกระดิก อิอิอิ๗
“โอ้กระผมลืมไปครับ เชิญตามสบายครับ”
“งั้นไม่เกรงใจนะค่ะ”แพรพูดพลางลากเก้าอี้มานั้งแล้วก้มหน้าลงด้วยความเขินอาย
แต่แล้วเมื่อแพรเงยหน้าขึ้น เธอก็รู้สึกเหมือนมีเครื่องดูดฝุ่นขนาดยักษ์สูบอาหารที่วางตรงหน้าไปจบหมด
“ครืดดดดดดดด.....................”เสียงเครื่องสูบทำงานอย่างบ้าคลั้ง
“ไอ้พินแกมีมรรยาทบ้างไม่ได้รึไง”
“มรรยาทอยู่ในอก ไว้ซูฮกภายในใจโว้ยฮะๆๆๆๆๆๆ”
และแล้วอาหารทั้งหมดก็ตกลงไปในกระเพาะของตัวไดโว่นามว่าพินเป็นที่เรียบร้อย
“คุณพินครับ.................คุณพินเล่นรับประทานอาหารของผมหมด แล้วผมจะรับประทานอะไรล่ะครับ”T_T
“เอ่อ..............จิงๆๆๆๆๆ..................อ้านี่ไง...........ฮอลเย็นชื่นใจเอาไปดิ”
“แล้วผมจะอิ่มรึครับ”
“เรื่องของนายดิ”
“ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวแพรเลี้ยงข้าวเองนะค่ะคุณชาย”
“ไม่ได้หรอกครับคุณแพร อาหารเหล่านี้มันดูแล้วไม่สะอาดนะครับผมไม่กล้ารับประทานหรอกครับ”
และแล้วแหล่าสาก ครก ตะหลิว กระทะ จาน ชาม ฯก็โบยบินมายังร่างของคุณชายบรรเจิดประหนึ่งเม็ดฝนขนาดใหญ่
และแล้วมื้อนี้คุณชายก็มีชีวิตรอดด้วยข้าวอุ่นเซเว่นที่แพรบังคับให้พินซื้อให้คุณชายบรรเจิด โทษฐานที่เธอเป็นคนกินข้าวของคุณชายบรรเจิดจนหมดกิน
“ไรว่ะเนี้ย.................ซวยจริงกรู”พินบ่นพลางดูเงินในกระเป๋า ที่เหลือเพียงสามบาท แล้วจินตนาการว่ากำลังจับคุณชายบรรเจิดกดน้ำ อย่างสะใจ
“ฮึฮึฮึ”แล้วเธอก็ระเบิดหัวเราะออกมาคล้ายคนบ้า
“เผ็ดไปไหมเจ้าค่ะชายขา...........”แพรถามคุณชายบรรเจิด ด้วยน้ำเสียงออดอ้อน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น