ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : สงครามอุนจิ
ทันใดนั้นเหล่าข้าศึกที่ตีหน้าด่านอยู่ ก็บุกเข้ามาถึงประตูเมืองชั้นใน ไม่นานนักเหล่ากองทัพข้าศึกก็สามารถพังประตูหน้าด่านได้อย่างไม่ยากเย็น เหล่าทหารม้าทัพหน้าก็วิ่งผ่านประตูเมืองเข้าไปก่อน
“ผลึดๆๆๆๆๆ...................แพลดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
ตามมาด้วยแตรนำขบวนของท่านแม่ทัพ
“ปูดดดดดดดดดดดดดดดดด....................ปราดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
ไม่นานนักเหล่ากองพลของแม่ทัพก็ย่างกรายผ่านประตูออกไป
“ปรูดดดดดดดดดดดดดด.............ปึกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
และตามด้วยทัพกองเสริมตามหลักของตำราพิชัยสงคราม
“ปุ๋ง............................................”
เหตุเพราะเหล่ากองทัพทั้งหลายทั้งปวงนี้ก็ทำให้ ห้องเรียนเริ่มแปรสภาพเป็น........................ส้วมที่มีอุนจิน้อยเรี่ยราด ดาษดื่น เริงร่า ร่าบระบำอยู่เต็มพื้น ขณะนี้เหล่าบรรดามวลชนผู้ประสบชะตากรรม กับเหตุการณ์ที่ไร้ที่อยู่ ซึ่งเปรียบเสมือนเหตุการณ์สึนามิก็ไม่ปาน เพราะมีกลิ่นอันไม่พึงประสงค์ตามหลอกหลอนพวกเขา แทนที่จะเป็นผีไร้ญาติ
เหล่าบรรดาผู้ประสบชะตากรรมในตอนนี้ต่างกรีดร้องขอความช่วยเหลือ
“ช่วยกูด้วย.............อ้วกกูจะแตกอยู่แล้ว”
“แม่รง....กินช้างเน่ามาไงวะ.........โอ้ยไม่ไหวแล้วโว้ย”
“เฮยมรีงช่วยกรูเอาอุนจิออกไปจากตรีนกรูทีสิวะ”
“โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยเหม็นโว้ยยยยยยยยยยยยยยยย”
และขณะที่ผูประสบภัยพิบัติกำลังหนีตายกันอย่างอลหม่านนั้น คุณชายบรรเจิดผู้สร้างกองทัพอุนจินับแสน ก็ออกมาป่าวประกาศว่า
“เพื่อนๆครับ ตอนนี้ฮองเต้จะเสด็จแล้วคร้าบบบบบบบบบบบบบบบ”
“เฮยยยยยยย..............!!!!!!!ไอ้พินไอ้แพรวิ่งเร็วยืนปื้ออยู่ได้ เร็ววววววววววววววว”
แรงระเบิดอันสูงสุดและรุนแรงยิ่งกว่าปรากฏการณ์ฟิวชั่น ที่ไอสไตน์ค้นพบ ทำให้คุณชายบรรเจิดของเรา กระเด็นกระดอนกระเด้งกระดึ๋งๆ ไปไกลลิบถึงดาวพลูโต ขณะที่ลอยคว้างอยู่ในอวกาศนั้น คุณชายบรรเจิดก็พบกับเหล่าบรรดาเอเลี้ยนที่รักความสงบ และไม่ชอบการใช้กำลัง ตามแบบฉบับหนังเรื่องเอเลี่ยนที่รัก
“ตามปรกติ เราเป็นผู้รักสงบ..........แต่” -_-*
“โอ้คุณคุณคือเอเลี่ยนจริงๆหรือครับ กระผมรู้สึก.................”
“กลับไปปล่อยกลิ่นมรณะนี่.....ที่โลกแกเหอะ..................กรูเหม็นแทบคลั่งแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยยยยย”
เหล่าเอเลี่ยนที่สวมหน้ากากกันแก็สพิษ ต่างใช้แท่งเหล็ก ที่มีความยาวถึงเจ็ดสิบกิโลเมตรช่วยกันเขี่ยคุณชายบรรเจิดกลับไปยังโลก
“ตุ๊บ.......................” แล้วขณะนี้คุณชายบรรเจิดก็ตกกลับมานั่งอยู่บนเหล่ากองทัพอุนจินับล้านของเขา
ภาพที่ปรากฏต่อหน้าเขาในขณะนี้ คือภาพของเหล่าคณาจารย์และนักเรียนทั้งโรงเรียน ตายหมด สาเหตุเนี่องจากไม่สามารถหนีแรงระเบิดของกองทัพอุจิพ้น (จมกองขี้ตาย ......ว่างั้นเหอะ)
และแล้วเฮลีคอปเตอร์ลำหนึ่งก็บินมาที่ตัวเขา
“ประกาศๆๆๆ.............นายบรรเจิด...............เราได้ล้อมที่นี่ไว้หมดแล้วยอมมอบตัวซะโดยดี”
คุณชายบรรเจิดเริ่มร้องไห้ เนื่องจากเขาทั้งตกใจกลัว และเสียใจกับการที่เขา ได้คร่าชีวิตผู้บริสุทธินับพันที่อาศัยอยู่ในโรงเรียนแห่งนี้ แล้วความคิดจากก้นบึ้งของหัวใจของเขาก็เรียกร้องให้เขาต้องเสียใจอย่างหนักเข้าไปอีก เพราะเขาได้ฆ่าคนที่เขารักที่สุดไปด้วน พินนภา ผู้หญิงที่แสนจะอ่อนหวานน่ารักในสายตาของเขา..............(ในสายตาของมันคนเดียว.............อิอิอิ......คนอื่นไม่เกี่ยว)
“คุณพินครับ นี่ผมเป็นคนที่ทำให้คุณพินตายหรอครับเนี้ย........ฮื้อออออออออออออออ................แง้ๆๆๆๆๆๆๆ”
ขณะที่คุณชายบรรเจิดร้ำร้องอย่างเอาเป็นเอาตายนั้น ฏ้พลันมีเสียงสำเนียกเพรียกหาที่เขาคุ้นหู ไม่ใช่ใครที่ไหน..........เธอ คอ พินนภานั่นเอง เธออยู่บนเฮลีคอปเตอร์ลำนั้น
“สงบตูดของแกไว้.........อย่าได้ขยับแม้แต่น้อย............ขมิมมันไว้..........มิฉะนั้นแกตายแน่..............ฮึฮึฮึ”
ว่าแล้วพินก็หยิบระเบิดนาวิถี มาวางในระดับสายตา พลางเล็งไปที่เป้าหมาย
“เป้าหมายเป็นอันตรายต่อมนุษย์โลก.................ทำลายๆๆๆๆๆๆๆๆ”เสียงประกาศก้อง จากสถานีวิทยุโทรทัศน์ และสัญญานเตือนภัยทั่วโลก
“เสร็จล่ะมรึง................ๆๆๆ55555555555555555555”ว่าแล้วหลังจากที่เธอระเบิดหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง เธอก็ยิงระเบิดนาวิถีนับล้านลูกไปที่คุณชายบรรเจิดทันที
“ไม่นะครับ................... ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
“ไอ้เจิด.................ๆตื่นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆไอ้เจิดตื่นสิว่ะ.............ไอ้เปรตตื่นได้แล้ว”พินพูดขึ้นด้วนความหงุดหงิด
“ไม่นะครับ !!!!!!!!!กรุณไว้ชีวิตกระผมเถอะครับ......ผม..........แง้ๆๆๆๆๆ”
“ป้าบบบบบบบบบบบบ.................นี่เป็นโทษของการทำให้ท่านพินคนนี้เสียเวลา”คุณพินคว้าไม้เท้าของนักเรียนที่ขาเป๋ ฟาดที่หัวของคุณชายบรรเจิด ไปเต็มแรง
ตอนนี้คุณชายบรรเจิดมึนเล็กน้อย และเริ่มมีน้ำสีแดงหลั่งไหลมาตามศรีษะ แต่ก็ยังสังเกตเห็นว่าโรงเรียนไม่ได้จมอยู่ในกองอุจิ
“คุณพินครับ เราปลอดภัยจากกองทัพอุนจิแล้วครับคุณพิน....................”
“ป้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ..................นี่นอกจากแกจะเมาขี้ตัวเองในส้วมแล้วยังปัญญาอ่อนอีกเรอะ”
คราวนี้น้ำสีแดงเริ่มไหลออกมาอย่างเชี่ยวกราดดังแม่น้ำแยงซีเกียง
“หิวแล้วววววววโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยย..............จาไปกินข้าวตามมาไอ้เตี้ย”
โชคดีที่คุณชายได้ฝีกวิธีการปฐมพยาบาลเบื้องต้นมาจากหม่อมยาย เพราะหลังจากเหตุการณ์เมื่อวานหม่อมยายก็เห็นว่าเขาควรเรียนรู้เอาไว้โดนเร็วที่สุด จึงได้ฝึกฝนเขาจนชำนาญอยู่ทั้งคืน ทำให้คุณชายบรรเจิดใช้เวลาจัดการกับแผลของตัวเองไม่นานนัก
แต่เรามาย้อนดูเหตุการณ์จริงหลังจากที่คุณชายบรรเจิดกินยาลูกกลอน ของยัยมารร้ายของเราดีกว่าค่ะ
หลังจากที่คุณชายบรรเจิดกินยาลูกกลอนเข้าไป เขาก็วิ่งไปเข้าห้องน้ำด้วยความเร็วที่แม้แต่เสือชีต้า ยังต้องขอคารา
วะ หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง
“พินนภา ไปดูนายเจิดจ้าซิว่ามันตกส้วมตายหรือยัง”
“ทำไมต้องเป็นหนูด้วยอ่ะ เจ้ม้าลายสุดที่ร้ากกกกกกกกกกกกกกกกก”
“รึเธออยากได้จิตพิสัยเต็มศูนย์ล่ะ...............ยัยซาลูมารรรรรรรรร”
“เอ่อ................ไปก็ได้เหงาแล้วอย่ามาง้อนะจานนนนนนนนนนนน”
“ชั้นจะดีใจล่ะไม่ว่าที่ไม่ต้องเห็นหน้าผีดิบอย่างเธอ”
(ความจริงแล้วที่ดูว่าพินจะเชื่อฟังคำสั่งของอาจารย์ นั้นก็เป็นเพราะว่าเธอต้องการได้เกรดดีๆเพื่อพ่อของเธอจะได้ไม่ผิดหวังในตัวเธอ ส่วนเจ้ม้าลายก็ดูเป็นอาจารย์ที่มักจะใช้จุดอ่อนอันนี้ของเธอแกล้งเธอเล่นเสมอๆด้วยความเอ็นดู พินเองก็เข้าใจในจุดนี้ทั้งยังรักและเคารพเจ้ม้าลายมากที่สุด จึงไม่เคยโกรธเจ้ม้าลายเลย แต่ถ้าเป็นอาจารย์คนอื่นละก็ตายยยยยยยยยยย !!!!!!!)
พินเดินมาที่ห้องน้ำที่ใกล้ห้องเรียนมากที่สุด และแล้วเธอก็ได้กลิ่นอันชวนอ้วก ลอยมาเตะจมูกเธอเข้าอย่างจัง
“เฮยยย!!!!!!!!!............ใครแมร่งขี้อยู่วะ........กลิ่นสุดยอด..งดอ้พระเจ้าจอร์ชบุช.........อย่างแรงอ่ะ”
ทันใดนั้นเธอก็สังเกตเห็นหัวของบุคคลที่เธฮต้องการตัว และด้วยความสุดจะทนกับกลิ่นอันร้อนแรง เธอจึงคว้าไม้ดูดส้วมด้ามยาวประมาณสี่เมตรเห็นจะได้ และมันคงจะเป็นไม้ดูดส้วมที่ควรค่าแก่การลงกินเนสบุ๊กไว้ เพราะคงจะมีแค่ที่โรงเรียนแห่งนี้แต่เพียงแห่งเดียว เนื่องจากแม่บ้านของที่นี่ขาเดี้ยง(โดยพินเป็นคนทำ) ว่าแล้วเธอก็จัดการเอาไอ้ดูดส้วมอัดเข้าไปที่หัวของคุณชายบรรเจิดอย่างแรง ด้วยแรงอัดขนาดแสนนิวตัน ทำให้หัวของคุณชายบรรเจิดติดกับไม้สูดส้วมด้ามยาวที่สุดในโลก อย่างเหนียวแน่นยิ่งกว่าแปะกาวตราช้าง
ในที่สุดพินก็ลากร่างของคุณชายบรรเจิดไปห้องพยาบาล และเป็นที่ฮือฮาแก่ผู้พบเห็นไปตลอดทางนั้น
“แมร่งอีศพแล้วว่ะ”นายก.พูดขึ้น
“ซวยชิบเลย แมร่งตายทั้งทียังขี้อยู่เลย”นายข.สมทบ
“หัวก็มีที่ดูดส้วมติดอยู้ด้วยนะเธอ.......อุบาสสสสสสสสสสมาก”นางสาวย.เสริม
“อยากโดยบ้างไง........ไอ้พวกปากไม่มีหูรูดทั้งหลาย”พินกล่าวขึ้นด้วยอารมณ์หงุดหงิด -^-*
ทันใดนั้นเหล่าเสียงเปรตขอส่วนบุญทั้งหลายก็สงบลง เมื่อมาถึงที่ห้องพยาบาล พินก็เหวี่ยงคุณชายบรรเจิดขึ้นที่เตียง ด้วยลีลาของนักทุ้มน้ำหนักเหรียญทองโอลิมปิก
“ตุ๊บ.......................ไอ้เวงนี่หนักชะมัดยากเลยวะ” ว่าแล้วเธอก็หันหลังกลับเพื่อที่จะเดินกลับไปยังห้องเรียน
“คุณพินครับ........................คุณพิน......................”คุณชายบรรเจิดละเมอเรียกชื่อเธอเสียงดันสนั่นจนเธอต้องย้อนกลับมา เพื่อที่จะปลุกให้ตื่น แต่แล้วเมื่อเธอได้สังเกตหน้าของคุณชายบรรเจิดใกล้ๆ
‘ไอ้บ้านี่มันก็หน้าตาดีเหมือนกันแฮะ’
เธอจึงนั่งพิจรณาร่างเล็กที่อยู่เบื้องหน้าของเธอ ผิวที่ขาวเนียนไร้ที่ติบ่งบอกถึงการเลี้ยงดูที่ไม่เหมือนคนทั่วไป
หน้าตาที่มีองค์ประกอบแต่ละส่วน มาผสมผสานกันอย่างลงตัวจนเหมือนภาพวาด สิ่งเหล่านี้ทำให้เธอนั้นเริ่มรู้สึกแปลกขึ้นมาทันที และเธอก็ลบอาการแปลกๆของเธอด้วยความคิดที่ว่า
“ไอ้เปรตที่อยู่ตรงนี้ มันก็แค่ไอ้สเมิร์มที่เมากระทั่งขี้ตัวเอง” แล้วเธอจึงจัดการปลุกคุณชายบรรเจิดด้วยความหมั่นไส้ ที่คุณชายบรรเจิดดูจะนอนอย่างมีความสุขเกินหน้าเกินตา
กลับมาที่เวลาปัจจุบันระหว่างทางไปโรงอาหาร
“คุณพินครับ คุณพินเป็นคนช่วยกระผมออกจากห้องอุจจาระปัสสาวะหรือครับ”
“หงึกหงึก” (-_-)( _ )(-_-)( _ )
“แล้ววันนี้คุณพิมรับประทานอาหารเช้าหรือยังครับ”
“พึบพับพึบพับ”(-_-)( -_)(-_-)(_-)
และแล้วเสียงท้องร้องของพินก็เริ่มโหยหวน คล้ายเสียงกลองตอนที่รีดเดอร์สั่งกับสแตนว่า..........รัว..............
“คุณพินคงจะหิวมาเป็นเพราะผมแท้ๆเลย คุณพินถึงได้เป็นแบบนี้...........แง้ๆๆๆๆ” T_T
พลางก้มลงมองพื้นอย่างเศร้าสร้อย และเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมาก็พบว่าพินหายไปเสียแล้ววววววววว!!!!!!!!!!
“คุณพินครับ..................คุณพิยนอญุ่ไหนครับ”
“ข้างหลังแกไอ้ทึ่ม....” -0-
“ทำไมคุณพินไปนอนกับพื้นอย่างนั้นล่ะครับ.............ห๊า..........หรือว่าคุณพินหิวมากจนเป็น”
“เปล่า....สะดุดเม็ดมะขามอะ”
ทันใดนั้นคุณชายก็ รีบเอามือมาปิดปากตัวเอง ก่อนที่จะหัวเราะออกมา ตามมรรยาทแบบผู้ดีที่ถูกฝึกมาแต่เล็กแต่
น้อย
“วอนซะแล้วไอ้นี่............กรูสั่งเงียบ.................เงียบ”
ไม่นานเกินรอเราก็ได้ยินเสียง
“ปึ้ง..............................................!!!!!!!!!!!!!”ดังสนั่นไปทั่วโรงเรียน
แต่ไม่มีน้ำสีแดงเหมือนทุกครั้งเพราะครานี้คุณชายบรรเจิดของเรา เริ่มฉลาดแอบพบถาดยาที่ห้องพยาบาลมาบังไว้ทัน ทำให้ฝ่ายที่ต้องเจ็บตัวกลับเป็นสาวน้อยพินนภาของเรา
“โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย...................เก่งนี่รู้จักป้องกันตัวแล้วเรอะ!!!!!!!!!.........คราวหน้าแกไม่รอดแน่ฮึมกรอดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ............!!!!!!”
“ผลึดๆๆๆๆๆ...................แพลดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
ตามมาด้วยแตรนำขบวนของท่านแม่ทัพ
“ปูดดดดดดดดดดดดดดดดด....................ปราดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
ไม่นานนักเหล่ากองพลของแม่ทัพก็ย่างกรายผ่านประตูออกไป
“ปรูดดดดดดดดดดดดดด.............ปึกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
และตามด้วยทัพกองเสริมตามหลักของตำราพิชัยสงคราม
“ปุ๋ง............................................”
เหตุเพราะเหล่ากองทัพทั้งหลายทั้งปวงนี้ก็ทำให้ ห้องเรียนเริ่มแปรสภาพเป็น........................ส้วมที่มีอุนจิน้อยเรี่ยราด ดาษดื่น เริงร่า ร่าบระบำอยู่เต็มพื้น ขณะนี้เหล่าบรรดามวลชนผู้ประสบชะตากรรม กับเหตุการณ์ที่ไร้ที่อยู่ ซึ่งเปรียบเสมือนเหตุการณ์สึนามิก็ไม่ปาน เพราะมีกลิ่นอันไม่พึงประสงค์ตามหลอกหลอนพวกเขา แทนที่จะเป็นผีไร้ญาติ
เหล่าบรรดาผู้ประสบชะตากรรมในตอนนี้ต่างกรีดร้องขอความช่วยเหลือ
“ช่วยกูด้วย.............อ้วกกูจะแตกอยู่แล้ว”
“แม่รง....กินช้างเน่ามาไงวะ.........โอ้ยไม่ไหวแล้วโว้ย”
“เฮยมรีงช่วยกรูเอาอุนจิออกไปจากตรีนกรูทีสิวะ”
“โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยเหม็นโว้ยยยยยยยยยยยยยยยย”
และขณะที่ผูประสบภัยพิบัติกำลังหนีตายกันอย่างอลหม่านนั้น คุณชายบรรเจิดผู้สร้างกองทัพอุนจินับแสน ก็ออกมาป่าวประกาศว่า
“เพื่อนๆครับ ตอนนี้ฮองเต้จะเสด็จแล้วคร้าบบบบบบบบบบบบบบบ”
“เฮยยยยยยย..............!!!!!!!ไอ้พินไอ้แพรวิ่งเร็วยืนปื้ออยู่ได้ เร็ววววววววววววววว”
แรงระเบิดอันสูงสุดและรุนแรงยิ่งกว่าปรากฏการณ์ฟิวชั่น ที่ไอสไตน์ค้นพบ ทำให้คุณชายบรรเจิดของเรา กระเด็นกระดอนกระเด้งกระดึ๋งๆ ไปไกลลิบถึงดาวพลูโต ขณะที่ลอยคว้างอยู่ในอวกาศนั้น คุณชายบรรเจิดก็พบกับเหล่าบรรดาเอเลี้ยนที่รักความสงบ และไม่ชอบการใช้กำลัง ตามแบบฉบับหนังเรื่องเอเลี่ยนที่รัก
“ตามปรกติ เราเป็นผู้รักสงบ..........แต่” -_-*
“โอ้คุณคุณคือเอเลี่ยนจริงๆหรือครับ กระผมรู้สึก.................”
“กลับไปปล่อยกลิ่นมรณะนี่.....ที่โลกแกเหอะ..................กรูเหม็นแทบคลั่งแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยยยยย”
เหล่าเอเลี่ยนที่สวมหน้ากากกันแก็สพิษ ต่างใช้แท่งเหล็ก ที่มีความยาวถึงเจ็ดสิบกิโลเมตรช่วยกันเขี่ยคุณชายบรรเจิดกลับไปยังโลก
“ตุ๊บ.......................” แล้วขณะนี้คุณชายบรรเจิดก็ตกกลับมานั่งอยู่บนเหล่ากองทัพอุนจินับล้านของเขา
ภาพที่ปรากฏต่อหน้าเขาในขณะนี้ คือภาพของเหล่าคณาจารย์และนักเรียนทั้งโรงเรียน ตายหมด สาเหตุเนี่องจากไม่สามารถหนีแรงระเบิดของกองทัพอุจิพ้น (จมกองขี้ตาย ......ว่างั้นเหอะ)
และแล้วเฮลีคอปเตอร์ลำหนึ่งก็บินมาที่ตัวเขา
“ประกาศๆๆๆ.............นายบรรเจิด...............เราได้ล้อมที่นี่ไว้หมดแล้วยอมมอบตัวซะโดยดี”
คุณชายบรรเจิดเริ่มร้องไห้ เนื่องจากเขาทั้งตกใจกลัว และเสียใจกับการที่เขา ได้คร่าชีวิตผู้บริสุทธินับพันที่อาศัยอยู่ในโรงเรียนแห่งนี้ แล้วความคิดจากก้นบึ้งของหัวใจของเขาก็เรียกร้องให้เขาต้องเสียใจอย่างหนักเข้าไปอีก เพราะเขาได้ฆ่าคนที่เขารักที่สุดไปด้วน พินนภา ผู้หญิงที่แสนจะอ่อนหวานน่ารักในสายตาของเขา..............(ในสายตาของมันคนเดียว.............อิอิอิ......คนอื่นไม่เกี่ยว)
“คุณพินครับ นี่ผมเป็นคนที่ทำให้คุณพินตายหรอครับเนี้ย........ฮื้อออออออออออออออ................แง้ๆๆๆๆๆๆๆ”
ขณะที่คุณชายบรรเจิดร้ำร้องอย่างเอาเป็นเอาตายนั้น ฏ้พลันมีเสียงสำเนียกเพรียกหาที่เขาคุ้นหู ไม่ใช่ใครที่ไหน..........เธอ คอ พินนภานั่นเอง เธออยู่บนเฮลีคอปเตอร์ลำนั้น
“สงบตูดของแกไว้.........อย่าได้ขยับแม้แต่น้อย............ขมิมมันไว้..........มิฉะนั้นแกตายแน่..............ฮึฮึฮึ”
ว่าแล้วพินก็หยิบระเบิดนาวิถี มาวางในระดับสายตา พลางเล็งไปที่เป้าหมาย
“เป้าหมายเป็นอันตรายต่อมนุษย์โลก.................ทำลายๆๆๆๆๆๆๆๆ”เสียงประกาศก้อง จากสถานีวิทยุโทรทัศน์ และสัญญานเตือนภัยทั่วโลก
“เสร็จล่ะมรึง................ๆๆๆ55555555555555555555”ว่าแล้วหลังจากที่เธอระเบิดหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง เธอก็ยิงระเบิดนาวิถีนับล้านลูกไปที่คุณชายบรรเจิดทันที
“ไม่นะครับ................... ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
“ไอ้เจิด.................ๆตื่นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆไอ้เจิดตื่นสิว่ะ.............ไอ้เปรตตื่นได้แล้ว”พินพูดขึ้นด้วนความหงุดหงิด
“ไม่นะครับ !!!!!!!!!กรุณไว้ชีวิตกระผมเถอะครับ......ผม..........แง้ๆๆๆๆๆ”
“ป้าบบบบบบบบบบบบ.................นี่เป็นโทษของการทำให้ท่านพินคนนี้เสียเวลา”คุณพินคว้าไม้เท้าของนักเรียนที่ขาเป๋ ฟาดที่หัวของคุณชายบรรเจิด ไปเต็มแรง
ตอนนี้คุณชายบรรเจิดมึนเล็กน้อย และเริ่มมีน้ำสีแดงหลั่งไหลมาตามศรีษะ แต่ก็ยังสังเกตเห็นว่าโรงเรียนไม่ได้จมอยู่ในกองอุจิ
“คุณพินครับ เราปลอดภัยจากกองทัพอุนจิแล้วครับคุณพิน....................”
“ป้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ..................นี่นอกจากแกจะเมาขี้ตัวเองในส้วมแล้วยังปัญญาอ่อนอีกเรอะ”
คราวนี้น้ำสีแดงเริ่มไหลออกมาอย่างเชี่ยวกราดดังแม่น้ำแยงซีเกียง
“หิวแล้วววววววโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยย..............จาไปกินข้าวตามมาไอ้เตี้ย”
โชคดีที่คุณชายได้ฝีกวิธีการปฐมพยาบาลเบื้องต้นมาจากหม่อมยาย เพราะหลังจากเหตุการณ์เมื่อวานหม่อมยายก็เห็นว่าเขาควรเรียนรู้เอาไว้โดนเร็วที่สุด จึงได้ฝึกฝนเขาจนชำนาญอยู่ทั้งคืน ทำให้คุณชายบรรเจิดใช้เวลาจัดการกับแผลของตัวเองไม่นานนัก
แต่เรามาย้อนดูเหตุการณ์จริงหลังจากที่คุณชายบรรเจิดกินยาลูกกลอน ของยัยมารร้ายของเราดีกว่าค่ะ
หลังจากที่คุณชายบรรเจิดกินยาลูกกลอนเข้าไป เขาก็วิ่งไปเข้าห้องน้ำด้วยความเร็วที่แม้แต่เสือชีต้า ยังต้องขอคารา
วะ หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง
“พินนภา ไปดูนายเจิดจ้าซิว่ามันตกส้วมตายหรือยัง”
“ทำไมต้องเป็นหนูด้วยอ่ะ เจ้ม้าลายสุดที่ร้ากกกกกกกกกกกกกกกกก”
“รึเธออยากได้จิตพิสัยเต็มศูนย์ล่ะ...............ยัยซาลูมารรรรรรรรร”
“เอ่อ................ไปก็ได้เหงาแล้วอย่ามาง้อนะจานนนนนนนนนนนน”
“ชั้นจะดีใจล่ะไม่ว่าที่ไม่ต้องเห็นหน้าผีดิบอย่างเธอ”
(ความจริงแล้วที่ดูว่าพินจะเชื่อฟังคำสั่งของอาจารย์ นั้นก็เป็นเพราะว่าเธอต้องการได้เกรดดีๆเพื่อพ่อของเธอจะได้ไม่ผิดหวังในตัวเธอ ส่วนเจ้ม้าลายก็ดูเป็นอาจารย์ที่มักจะใช้จุดอ่อนอันนี้ของเธอแกล้งเธอเล่นเสมอๆด้วยความเอ็นดู พินเองก็เข้าใจในจุดนี้ทั้งยังรักและเคารพเจ้ม้าลายมากที่สุด จึงไม่เคยโกรธเจ้ม้าลายเลย แต่ถ้าเป็นอาจารย์คนอื่นละก็ตายยยยยยยยยยย !!!!!!!)
พินเดินมาที่ห้องน้ำที่ใกล้ห้องเรียนมากที่สุด และแล้วเธอก็ได้กลิ่นอันชวนอ้วก ลอยมาเตะจมูกเธอเข้าอย่างจัง
“เฮยยย!!!!!!!!!............ใครแมร่งขี้อยู่วะ........กลิ่นสุดยอด..งดอ้พระเจ้าจอร์ชบุช.........อย่างแรงอ่ะ”
ทันใดนั้นเธอก็สังเกตเห็นหัวของบุคคลที่เธฮต้องการตัว และด้วยความสุดจะทนกับกลิ่นอันร้อนแรง เธอจึงคว้าไม้ดูดส้วมด้ามยาวประมาณสี่เมตรเห็นจะได้ และมันคงจะเป็นไม้ดูดส้วมที่ควรค่าแก่การลงกินเนสบุ๊กไว้ เพราะคงจะมีแค่ที่โรงเรียนแห่งนี้แต่เพียงแห่งเดียว เนื่องจากแม่บ้านของที่นี่ขาเดี้ยง(โดยพินเป็นคนทำ) ว่าแล้วเธอก็จัดการเอาไอ้ดูดส้วมอัดเข้าไปที่หัวของคุณชายบรรเจิดอย่างแรง ด้วยแรงอัดขนาดแสนนิวตัน ทำให้หัวของคุณชายบรรเจิดติดกับไม้สูดส้วมด้ามยาวที่สุดในโลก อย่างเหนียวแน่นยิ่งกว่าแปะกาวตราช้าง
ในที่สุดพินก็ลากร่างของคุณชายบรรเจิดไปห้องพยาบาล และเป็นที่ฮือฮาแก่ผู้พบเห็นไปตลอดทางนั้น
“แมร่งอีศพแล้วว่ะ”นายก.พูดขึ้น
“ซวยชิบเลย แมร่งตายทั้งทียังขี้อยู่เลย”นายข.สมทบ
“หัวก็มีที่ดูดส้วมติดอยู้ด้วยนะเธอ.......อุบาสสสสสสสสสสมาก”นางสาวย.เสริม
“อยากโดยบ้างไง........ไอ้พวกปากไม่มีหูรูดทั้งหลาย”พินกล่าวขึ้นด้วยอารมณ์หงุดหงิด -^-*
ทันใดนั้นเหล่าเสียงเปรตขอส่วนบุญทั้งหลายก็สงบลง เมื่อมาถึงที่ห้องพยาบาล พินก็เหวี่ยงคุณชายบรรเจิดขึ้นที่เตียง ด้วยลีลาของนักทุ้มน้ำหนักเหรียญทองโอลิมปิก
“ตุ๊บ.......................ไอ้เวงนี่หนักชะมัดยากเลยวะ” ว่าแล้วเธอก็หันหลังกลับเพื่อที่จะเดินกลับไปยังห้องเรียน
“คุณพินครับ........................คุณพิน......................”คุณชายบรรเจิดละเมอเรียกชื่อเธอเสียงดันสนั่นจนเธอต้องย้อนกลับมา เพื่อที่จะปลุกให้ตื่น แต่แล้วเมื่อเธอได้สังเกตหน้าของคุณชายบรรเจิดใกล้ๆ
‘ไอ้บ้านี่มันก็หน้าตาดีเหมือนกันแฮะ’
เธอจึงนั่งพิจรณาร่างเล็กที่อยู่เบื้องหน้าของเธอ ผิวที่ขาวเนียนไร้ที่ติบ่งบอกถึงการเลี้ยงดูที่ไม่เหมือนคนทั่วไป
หน้าตาที่มีองค์ประกอบแต่ละส่วน มาผสมผสานกันอย่างลงตัวจนเหมือนภาพวาด สิ่งเหล่านี้ทำให้เธอนั้นเริ่มรู้สึกแปลกขึ้นมาทันที และเธอก็ลบอาการแปลกๆของเธอด้วยความคิดที่ว่า
“ไอ้เปรตที่อยู่ตรงนี้ มันก็แค่ไอ้สเมิร์มที่เมากระทั่งขี้ตัวเอง” แล้วเธอจึงจัดการปลุกคุณชายบรรเจิดด้วยความหมั่นไส้ ที่คุณชายบรรเจิดดูจะนอนอย่างมีความสุขเกินหน้าเกินตา
กลับมาที่เวลาปัจจุบันระหว่างทางไปโรงอาหาร
“คุณพินครับ คุณพินเป็นคนช่วยกระผมออกจากห้องอุจจาระปัสสาวะหรือครับ”
“หงึกหงึก” (-_-)( _ )(-_-)( _ )
“แล้ววันนี้คุณพิมรับประทานอาหารเช้าหรือยังครับ”
“พึบพับพึบพับ”(-_-)( -_)(-_-)(_-)
และแล้วเสียงท้องร้องของพินก็เริ่มโหยหวน คล้ายเสียงกลองตอนที่รีดเดอร์สั่งกับสแตนว่า..........รัว..............
“คุณพินคงจะหิวมาเป็นเพราะผมแท้ๆเลย คุณพินถึงได้เป็นแบบนี้...........แง้ๆๆๆๆ” T_T
พลางก้มลงมองพื้นอย่างเศร้าสร้อย และเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมาก็พบว่าพินหายไปเสียแล้ววววววววว!!!!!!!!!!
“คุณพินครับ..................คุณพิยนอญุ่ไหนครับ”
“ข้างหลังแกไอ้ทึ่ม....” -0-
“ทำไมคุณพินไปนอนกับพื้นอย่างนั้นล่ะครับ.............ห๊า..........หรือว่าคุณพินหิวมากจนเป็น”
“เปล่า....สะดุดเม็ดมะขามอะ”
ทันใดนั้นคุณชายก็ รีบเอามือมาปิดปากตัวเอง ก่อนที่จะหัวเราะออกมา ตามมรรยาทแบบผู้ดีที่ถูกฝึกมาแต่เล็กแต่
น้อย
“วอนซะแล้วไอ้นี่............กรูสั่งเงียบ.................เงียบ”
ไม่นานเกินรอเราก็ได้ยินเสียง
“ปึ้ง..............................................!!!!!!!!!!!!!”ดังสนั่นไปทั่วโรงเรียน
แต่ไม่มีน้ำสีแดงเหมือนทุกครั้งเพราะครานี้คุณชายบรรเจิดของเรา เริ่มฉลาดแอบพบถาดยาที่ห้องพยาบาลมาบังไว้ทัน ทำให้ฝ่ายที่ต้องเจ็บตัวกลับเป็นสาวน้อยพินนภาของเรา
“โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย...................เก่งนี่รู้จักป้องกันตัวแล้วเรอะ!!!!!!!!!.........คราวหน้าแกไม่รอดแน่ฮึมกรอดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ............!!!!!!”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น