ยัยมารร้ายกับนายหงุมหงิม

ลำดับตอนที่ #4 : ไปโรงเรียนกันนะ

หลังจากที่ความเงียบเข้าคืบคลานได้เพียงไม่กี่นาที ก็เหมือนกับว่ามีระเบิดนับล้านลูกระเบิดออกมาพร้อมกัน



“คุณพินครับ..........มวลดอกไม้ที่น่ารักเหล่านี้สวยไหมครับ”



“ไหนอะ............”



“นี่ไงครับ   ดอกไม้ที่งดงามดังใบหน้าของพระนางซูสีไทเฮา”ว่าแล้วคุณชายบรรเจิดของเรา ก็หยิบดอกชบาที่มีสีแดงสด ราวกับตกสีย้อมผ้าที่ไม่ได้มาตรฐาน ออกมา



“อื่ม........................ก็ดีอะ.....................แล้วไงอะ..................”



“ก็ถ้าหากว่า มันได้ประดับอยู่เคียงข้างของคุณพิน ก็คงจะทำให้มันดูมีชีวิตขึ้นได้นะครับ.....” คุณชายบรรเจิดส่งสายตาหวานซึ้ง จนไหมพรมกลายร่างเป็นมดงานตัวน้อย เดินยั้วเยี้ยเต็มไปหมด



“ไม่......................” -_-



“นา...............................ครับ.........................................................” ตาของคุณชายบรรเจิดก็ค่อยๆหวานขึ้นอีก จนคราวนี้เหล่ามดงานตัวน้อยๆ เริ่มกลายร่างเป็นมดคันไฟ



“ไม่..............แล้วถ้าแกไม่หยุดทำตาทุเรศๆนั่นของแก.............รับรองว่าแกไม่ได้ไปแค่โรงบาลแน่.....”



“น้า..................ครับบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ”



“ไม่ไหวแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย......................”



และแล้วรถเลมูซีนคันงาม ก็มาจอดยังหน้าประตูโรงเรียน



“ไม่สมศักดิ์............ชายไม่ชอบแดด.....นายช่วยขับไปตรงที่นักเรียนเข้าแถวได้ไหม”



“ผมเกรงว่าจะไม่สามารถฝ่าเหล่านักเรียนได้ขอรับ”



“งั้น........สมศักดิ์ช่วยจอดที่หน้าเสาธงทีเถอะ”



“ครับคุณชาย...............”



และแล้วรถเลมูซีนคันงามก็มาจอดที่หน้าเสาธง เหล่านักเรียนและครูต่างจ้องมองที่รถด้วยความตื่นเต้นพลางเดาว่าใครจะเป็นคนที่นั่งอยู่ในรถคันนั้น



“คุณพินครับ.............เรามาถึงแล้วครับ”



“หงึกๆ...............” +_+



“เชิญครับเจ้าหญิงของผม.............”



“หงึกๆ...........................................”พินก้าวลงจากรถด้วยภาวะที่ยังงงๆเนื่องจากเพิ่งตื่นนอน



“กรี๊ด................................ว๊ายยยยยยยยยยยยยย......................ฮาษ....................555555555555555555..................................................”



เสียงของนักเรียนและครูก็ต่างดังขึ้น



“ไรว่ะ.....................................”พินพูดด้วยความงง และแอบดีใจเพราะคิดว่าพวกนั้นแหกปากเนื่องจากวันนี้เธอนั่งรถเลมูซีนมาเรียน จึงส่งเสียงยินดี



“ยัยพินทางนี้.........................ทางนี้..................”



“ไรอะ........วันนี้กรูเท่ปะ...................อิอิอิ...........เลมูซีนเชียวนะโว้ยยยยยยยยยยยยยยยย............”



“เออใช่แกจะเท่.............ถ้าแกไม่ทำตัวเป็นเงาะป่าซาไก เดินลงมาจากรถเลมูซีน...................เอ่แต่ถ้าจะดูให้ดี.............................อื่มแกเหมือนตานีมากกว่าว่ะ...55555555555555555”



“ไรวะ.................................”



แพรยื่นกระจกให้พินดูสารรูปตัวเองตอนนี้ ที่หน้าตาดูไม่ได้เพราะเธออดนอนมาทั้งคืน เหมือนผีตาโบ๋ก็ไม่ปาน  แล้วยังทัดหูด้วยชบาสีแดงเลือดกระอักนั่นอีก



“เฮยยยยยยยยยยยยยยยย..........งงงทามไมแกไม่รีบบอกวะ”



“ก็ฉันเห็นแกยิ้มน้อย ยิ้มใหญ่อยู่ ก็เลยไม่อยากขัดพระประสงค์อะ.....”



“แกสสสสสสสสสสสสสสสส.............จำไว้เลยนะไอ้เพื่อนทรพี..........แกล้งกันได้ไอ้เพื่อนบังเกิดเกล้า...................แกสสสสสสสสสสสส.......................”



“เฮย..................ไอ้เตี้ยนี่ใครวะ”



“สามีในอนาคตคุณพินครับ      กระผมมีนามว่านายบรรเจิด   แจ่มจรัสมนัสนัย        เกิดที่โรงพยาบาล.......................  พ่อกระผม..............................................................แม่กระผม................................................................เหลนคนที่สิบเอ็ด.............................................................................................”แล้วนายบรรเจิดก็เริ่มร่ายสักวายาวจนทุกคนที่ได้ยินต่างพากันตกอยู่ในห้วงนิทรา





“เออ............โทษทีนะครับ.....ไม่ทราบว่าคุณมีชื่อว่าอะไรหรือครับ”



“……………………zzzzzzzzzzzzzzzzzz…………zzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz…………………………..zzzzzzzzzzzzzzzzzz……….”





“คือ..................เออ............โทษทีนะครับ.....ไม่ทราบว่าคุณมีชื่อว่าอะไรหรือครับ”





“……………………zzzzzzzzzzzzzzzzzz…………zzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz…………………………..zzzzzzzzzzzzzzzzzz……….”





“อะแฮมมมมมมมมมมม............เออ............โทษทีนะครับ.....ไม่ทราบว่าคุณมีชื่อว่าอะไรหรือครับ”



“……………………zzzzzzzzzzzzzzzzzz…………zzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz…………………………..zzzzzzzzzzzzzzzzzz……….”





ไม่มีใครทำทีท่มว่าจะตื่นกันง่ายๆทันใจนั้น



“เพราะชีวิตคือชีวิต.......................................เมื่อมีเข้ามาก็มีเลิกไป....................มีสุขสมมีผิดหวัง..........................................................................อยู่ที่เรียนรู้อยู่ที่ยอมรับมัน..............”เสียงอันเป็นอำมตะที่อาจทำลายโครโมโทรมทั้งสี่สิบสี่ที่มีอยู่ในร่างกายคน ก็ทำให้เหล่าผู้ที่หลับใหลนั้นฟื้นคืนชีพ



“ทุกคนครับ.........................................ผมคือคุณชายบรรเจิด.....................สวัสดีครับทุกคน”ตอนนี้คุณชายบรรเจิดของเรายืนอยู่ที่สแตนที่เสาธง แล้วชูมือเป็นรูปควายที่เขาคิดว่ามันเท่ที่สุด



“เอ่อ..................พินเราขอให้แกโชคดีวะ”แพรพูดขึ้นแล้วมองไปทางคุณชายบรรเจิดด้วยความเอือมระอา



แล้วจึงค่อยหยิบกระจกเพื่อมาตรวจดูความเรียบร้อยของใบหน้า ว่าแป้งที่ทามาไดลดเลือนลงไปบ้างหรือเปล่า





“สวยแล้วย่ะแม่คูณ...................สวยแล้ว.................ไป๊...............แกเดินไปได้แล้วร้อนตับจะระเบิดอยู่แล้ว”



ว่าแล้วก็ไล่เพื่อนสาวให้เดินตามแถวเพื่อกลับไปยังห้องเรียน

“เออ.....พินนี่แกดูเล็บฉันสิ................เพิ่งไปทำมาสดๆร้อนๆเลนนะโว้ย ...ลายใหม่ล่าสุดสั่งตรงจากเจแพนนนนนนนนนนเชียวนะแกสสสสสสสสสสสส.......ดูสิๆๆๆ”



“พินแกว่ามันดูโอเคไหม    ......................เฮยพิน...................ถามอะไม่ได้ยินหรือไงฟะ..................ห๊า..................”



“ได้ยินโว้ย.....................................แต่แกเอาฉันขึ้นจากที่นี่ได้ไหมวะ................เหม็นจะตายอยู่แล้ว”



“เฮยไอ้พิน.....................นี่แกนอกจากจะตกท่อเป็นประจำแล้ว...ถังส้วมแกก็ไม่เว้นเลยหรอวะ........5555555555555555555555555”



“เอ่อไอ้แพร........นี่ถ้าฉันขึ้นไปได้นะคอยดู”



โชคดีของพินที่ถังส้วมที่เธอเพิ่งจะตกลงไปนั้น เหลือซากเน่าเหม็นแต่ก้นถัง เธอจึงสามารถกลับไปนั่งเรียนได้



“เอ่อ.........นะฮะนักเรียน.................ครูอยากให้พวกเราได้รู้จักกับนักเรียนคนใหม่” เจ้ม้าลายพูดขึ้น ก่อนที่เธอจะเริ่มสอนวิชาสังคมในเช้าวันนี้



(ความจริงแล้วที่อาจารย์ท่านนี้ถูกเรียกว่าเจ้ม้า  ก็เป็นเพราะว่าเธอมีชื่อจริงว่ามาลัย ฉะนั้นเพื่อเป็นเชิดชูเกียรติของเธอ เหล่าเด็กนรกทั้งหลายจึงเรียกเธอว่าเจ้ม้าลาย   อิอิอิ)



“นายบรรเจิดมานี่ซิ..................... กราบเพื่อนที่เคารพรักของเธอซะ         .................ก่อนที่อีพวกสิงสาราสัตว์ทั้งหลายทั้งปวงเหล่านี้จะจับเธอกิน”



“ทำไมล่ะครับท่านอาจารย์ที่เคารพรักของกระผม”



“เดี๋ยวต่อไปเธอก็รู้เองว่าฉันให้ทำไปทำไม”    *_ *;



“นี่............นายเจิดจ้า............เธอไปนั่งที่โต๊ะตรงที่มันติดกับโต๊ะของฉัน......ไม่งั้นเธอไม่รอดเกินวันนี้แน่”



“แต่ท่านอาจารย์ครับ......งผมขอนั่งข้างสาวน้อยผู้นั้นได้ไหมครับ คือกระผมอยากนั่งที่ริมหน้าต่างบานนั้น เพราะมันเป็นบริเวณที่มีแสงเข้า ได้ความเข้มแสงที่พอเหมกับระดับสายตาของกระผมครับ”คุณชายบรรเจิดพูดพลางชี้นิ้วไปที่สาวผมดำยาว สยายที่นั่งหันหลังให้กับกระดานอยู่ในขณะนี่



“ได้สิ....................หุหุหุ......................แต่พอเธอเดินเข้าไปถึงยัยนั่นแล้วช่วยตบหัวมันแรงๆด้วยนะ.......งมันจะได้หันหน้ามาเรียนอย่างคนอื่นเค้าบ้าง”



“ผมคงไม่สามารถทำร้ายร่างกายผู้หญิงได้หรอกครับ หม่อมยายของกระผมท่าน ได้สั่งสอนผมทุกวันว่า  เป็นบุรุษต้องไม่ทำร้ายสตรีเพศครับ”



“งั้นเธออยากโดนสรีเพศทำร้ายร่างกายมั่งไหม??????????????”



“ไม่ครับท่าอาจารย์”



คุณชายบรรเจิดของเราเดินเข้าไปถึงเป้าหมาย   เค้าคำนวณแรงกริยาที่จะปะทะกับผู้หญิงคนนั้นและแรงปฏิกริราที่เค้าจะได้รับ จนได้แรงที่พอเหมาะ





“ง้างมือขึ้น87.5องศา ระยะห่าง30เซนติเมตร  ปล่อยแรงจากหัวไหล่”



“โครม.....................................................................................”



ตอนนี้หน้าของผู้หญิงคนนั้นคว้ำลงกับโต๊ะ      ห้องเรียนในตอนนี้ก็เงียบกริบในทันควัน และแล้วคุณชายบรรเจิดก็เริ่มรับรู้ได้ถึงรังสีอำมหิตที่เริ่งแผ่มาที่ตัวเขา



“ใครวะ.......................มึงอยากตายมากนักใช้ไหม.........................” -_-*



“หยุดนะยายพินนภาครูเป็นคนสั่งเพื่อนของเธอเอง....งงเวลาเรียนเนี้ยครูขอได้ไหมช่วยกรุณาหันหน้ามาที่กระดานหน่อยเถอะ..................ยัยเจ้าชีวิต.......................ความเคารพนะมีไหม....”ด้วยเสียงอันทรงอำนาจของเจ้ม้าลายก็สามารถทำให้รังสีอำมหิตหายไปได้อย่างรวดเร็ว



“โหเจ้ม้าลาย............เล่นแรงนะวันเนี้ย...........................”แพรก็แอบกระซิบกับพิน แล้วหยิบกระจกมาหวีผมต่อ



“คุณพินเองหรอครับ ผมเสียใจกับการกระทำวันนี้จริงๆครับ ความผิดของกระผมวันนี้กระผมจะต้องชดใช้ให้นะครับ แม้ตายข้าก็ไม่เสียดายชีวิตหรอกอึ้งย้ง...............55555555555555555555555”



“อะนี่ฉันเอามาให้ที่รักโดยเฉพาะ.....................................ทานสิค่ะ”



“เมื่อเจ้าเป็นห่วงข้าถึงเพียงนี้ ไยเราชายกลางแห่งบ้านทรายทองจะไม่รันน้ำใจอันบริสุทธิที่เธอมอบให้ล่ะค่ะ”



(โหมันบ้าได้ที่เลนค่ะ........ฮุฮะฮะ)



“เฮยพินนั่นมันอะไรวะ” แพรถามอย่างสงใส



“ยาลูกกลอนอะ”



“แกไปเอามาจากไหนวะ”



“ถังส้มเมื่อกี้ไง เก็บมาเป็นที่ระลึกที่ตกถังส้วมครบร้อยครั้งอะ”