[FIC HTF] The Puzzle ปริศนาปมมรณะ

ลำดับตอนที่ #3 : คดีฆาตกรรม ณ ซอกตึก

 ตอนที่หนึ่ง คดีฆาตกรรม ณ ซอกตึก

“ขอร้องล่ะ....ปล่อยฉันไปเถอะนะ อ๊าก!” เสียงร้องของบุคคลปริศนา ดังไปทั่วบริเวณ มีดเล่มเล็กกรีดแทงลึกเข้าไป ในหัวใจของเหยื่อ เสียงขอร้องสุดท้ายดังขึ้นอย่างสิ้นหวัง ก่อนที่เขาผู้นั้น จะสิ้นลมหายใจ

“see you again หึ” ฆาตกรพูด หลังจากปักมีดเข้าไปจนมิดด้าม เขาพูดทิ้งท้ายให้กับร่างที่ไร้ลมหายใจ ก่อนเดินจากไปจากบริเวณนั้น “ซอกตึก เวลา เที่ยงคืนตรง”

Pop & Cup

เวลา 7.30 น.

“หาว ง่วงนอนชะมัด ทำไมนาฬิกาปลุกมันถึงดังเร็วขนาดนี้ล่ะเนี่ย”  หนุ่มวัยกลางคน ใส่ชุดคลุมสีน้ำตาล กับหมวกปีกสีน้ำตาล ซึ่งเด่นเป็นเอกลักษณ์ กำลังเดินบ่นระหว่างทางไปที่ทำงานของตน

“แฮกๆ รอด้วยสิครับพ่อ” เด็กผู้ชายใส่หมวกแคป น่าตาน่ารัก ซึ่งจู่ๆก็วิ่งมาจากทางด้านหลัง เพราะว่าเสียงอันเป็นเอกลักษณ์ ทำให้เขาถึงกับมองมาที่ชายเสื้อของตน

“Cup นี่ลูกวิ่งตามพ่อมาจากโรงเรียนเลยหรอเนี่ย” ผู้เป็นพ่อถามลูกน้อย ซึ่งวิ่งมาเกาะที่ชายเสื้อคลุมของตนอย่างแน่นหนาจนทำให้เขารู้สึกตัวได้

“อืม ก็แหม ผมไม่ชินกับโรงเรียนใหม่นี่นา ประหลาดชะมัด” เด็กน้อยตอบผู้เป็นพ่อ

“นี่ลูก ระยะทางจากที่นี่ไปโรงเรียนนี่มันตั้ง 5 กิโล เชียวนะ พ่อต้องเดินกลับไปส่งจริงๆหรอเนี่ย” ผู้เป็นพ่อเริ่มทำหน้าบึ้ง แต่พอเห็นท่าทางของลูกแล้ว จึงต้องกลับไปส่งลูกแต่โดยดี

ระหว่างทางนั้น เด็กน้อยได้เล่าเรื่องราวต่างๆในโรงเรียนใหม่ให้ผู้เป็นพ่อซึ่งกำลังทำหน้าบึ้งตึงฟัง

“พ่อครับ ทำไมผมต้องย้ายโรงเรียนด้วยล่ะ” คำถามของลูกทำให้ผู้เป็นพ่อถึงกับหยุดนิ่งอยู่กับที่ ก่อนก้มลงมายิ้มให้กับลูกของตน

“ก็...มันจำเป็นนี่นา แต่เอาเถอะนะ ถึงจะมีพ่อแค่คนเดียว แต่พ่อสัญญาว่า พ่อจะดูแลลูกให้เหมือนกับตอนที่มีแม่อยู่เอง”  พ่อพูดกับลูกของตนด้วยแววตาไม่สู้ดีนัก แววตาที่ฝืนดีใจเพื่อไม่อยากให้ลูกชาย ต้องเห็นน้ำตาที่ซ่อนอยู่ภายใน ความจริงที่แสนเจ็บปวด

“งั้นหรอครับ เราเดินต่อดีกว่านะครับพ่อ เดี๋ยวสาย” เด็กชายจูงมือพ่อของตนเดินไปตามทาง

“ชะ....ช่วยด้วย.......” เสียงปริศนาดังขึ้น

“อ๊ะ..พ่อครับได้ยินเสียงอะไรมั้ย” เด็กน้อยถามพ่อของตน

“หืม...เสียงอะไร ไม่มีสักหน่อย”  ผู้เป็นพ่อพูดขึ้น สีหน้าตอนนั้นของเด็กน้อยดูไม่สู้ดีนัก เมื่อจู่ๆตนก็ได้ยินเสียงประหลาดดังขึ้นเป็นระยะๆ แต่ ทำไมถึงมีแค่เขาเท่านั้นล่ะที่ได้ยิน

“ชะ..ช่วยด้วย...”  เสียงประหลาดที่ได้ยินไปเมื่อครู่ ดังขึ้นอีกครั้ง ดูเหมือนว่าตอนนี้สองพ่อลูกเดินมาถึงด้านหลังของหมู่บ้านร้างกันแล้วสินะ

“ได้ยินอีกแล้ว พ่อครับ ไม่ได้ยินอะไรบ้างหรอ” เด็กน้อยถามผู้เป็นพ่ออีกครั้ง

“เปล่านี่ เรารีบเดินกันเถอะ พ่ออุตส่าห์พามาทางอ้อมที่สุดแล้วนะ” ผู้เป็นพ่อพูดขึ้นก่อนเร่งฝีเท้าให้ผ่านตรงนั้นไปให้เร็วที่สุด

Witness I

 นี่แค่เป็นการทดลองลงตอนแรกมาให้อ่านกันก่อนนะค่ะ เพราะตอนอื่นๆมีหวังคงไม่ได้ลงแบบรวดเร็วแบบนี้ ToT แต่ว่าก็จะพยายามลงให้ไวไวก็แล้วกันนะค่ะ ตามเสียงเร่งรัด เอ้ย ตอบรับ ไปก่อนนะค่ะ