คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตามหา...ลมหายใจ/3=เจอแล้ว
“ ฝันอีกแล้วเหรอเนี่ย ทำไมช่วงนี้เราถึงฝันถึงแต่เจ้าเด็กขี้แงนั้นบ่อยจังนะ ”
ร่างบางนึกถึงความฝัน ที่เจ้าเด็กขี้แงร้องไห้หาเขา
“ ไม่รู้ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง จะคิดถึงเราบ้างไหม ”
“แค่คำสัญญาในวัยเด็ก อีกคนหนึ่งจะให้ความสำคัญกับมันมากแค่ไหน
รอ ... รอ ... รอ เพราะอะไร ?
ทั้ง ๆ ที่อีกคนอาจจะไม่เห็นค่าของมันด้วยซ้ำ
แต่ถึงอย่างไรก็ขอเลือกที่จะจมอยู่กับอดีต ที่เขาได้ให้คำมั่นสัญญาเอาไว้”
ตลอดเวลาที่ผ่านมาใช่ว่าร่างบางคนนี้จะไม่มีคนเข้ามาหาซะเมื่อไหร่
แต่ร่างบางไม่คิดจะเปิดใจรับใครเข้ามามากกว่า ไม่รู้เพราะอะไร
แต่เวลามองหน้าคนที่เข้ามาหา หน้าเจ้าเด็กขี้แงก็จะลอยขึ้นมาทุกที
“ นายอยู่ไหนฉันรอนายอยู่นะ หวังว่าแม้เวลาเปลี่ยน นายคงไม่เปลี่ยนนะ คิบอม ”
**********
ณ บริษัทตระกูลคิม
“ เออ คุณคิบอมครับถึงเวลาเข้าประชุมแล้วนะครับ ”
“ อืม ”
มีเพียงคำตอบสั้น ๆ ตอบกลับมา แต่เพียงแค่นั้นคนที่คอยดูแลอยู่ ก็พอจะเข้าใจ
คนตรงหน้า ที่ตอนนี้กำลังดูรายละเอียดเอกสารเกี่ยวกับปัญหา ที่เกิดขึ้นของบริษัท
อย่างเอาเป็นเอาตาย ทำให้ผู้ที่ยืนดูอยู่ตลอด อดที่จะชื่นชมในความตั้งใจ
ของเจ้านายหนุ่มไฟแรงคนนี้ไม่ได้
“ เฮ่อ น่าเสียได้จริง ๆ ถ้าดงเฮลืมคนนั้นได้ก็ดีสินะ
จะได้แนะนำให้รู้จักคุณคิบอมรับรองว่าถ้าได้เจอดงเฮ
คุณคิบอมจะต้องตาค้างตกตะลึงในความน่ารักของน้องรักของเขาเป็นแน่ ”
ผู้ที่คอยดูแลมองดูเจ้านายของเขาไปก็คิดถึงน้องรัก
ที่ตอนนี้ยังคงอยู่กับอดีต
ที่มีแต่การรอคอยใครคนนั้นอยู่
“ อยากรู้จริง ๆ ว่ามันเป็นใครบังอาจมากที่ทำให้ใบหน้าหวานของน้องรักยังมีความเศร้าปนอยู่
ถ้าเจอขอตะบันหน้ามันสักหน่อยเถอะ ”
ร่างสูงนั่งคิดถึงน้องรัก ขณะที่รอเจ้านายเข้าห้องประชุม
“ ยุนโฮ ยุนโฮ ยุนโฮ ”
คนที่ต้องเข้าประชุมเรียกคนที่นั่งเหม่อ
“ ครับ เอ่อมีอะไรครับคุณคิบอม ? ”
คนที่นั่งเหม่อสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเจ้านายของเขาดังขึ้น
“ ฉันจะเข้าประชุม นายมัวคิดอะไรอยู่ ”
“ ขอโทษด้วยครับพอดีผมคิดอะไรเพลิน ๆ เลยไม่ได้ยินที่คุณคิบอมเรียก ”
“ รีบไปเถอะ ”
ผู้ที่เป็นเจ้านายพูดขึ้นพร้อมกับเร่งฝีท้าวเดินนำไปยังห้องประชุม
********
ณ ร้านของหน้าหวาน
“ อ้าว พี่แจจุง มาได้ไงเนี่ยฮะ ”
เสียงของหน้าหวานเจ้าของร้านทักทายบุคคลที่เข้ามาในร้าน
ซึ่งเป็นพี่ชายสุดสวยของเขานี่เอง
“ พี่จะมาช่วยด๊องเรียกลูกค้าไงจ๊ะไม่ดีเหรอ ”
ใบหน้าหวานคนพี่ตอบคำถามที่น้องรักตัวแสบอยากรู้
“ เชอะ ตัวเองไม่ต้องมาพูดเลยปกติเขาเห็นตัวเองมาทีไรก็ต้องมีเงาของร่างสูง
นามว่า ยุนโฮ มาด้วยตลอด ไม่ต้องมาอ้อนเขาเลย พี่ยุนโฮบอกให้มารอร้านเขาใช่ไหมหละ เชอะ ”
“ โอ๋ ๆ อย่างอนนะเดี๋ยวไม่สวยไม่รู้ด้วยนะ ”
“ ก็ได้ แต่เขาไม่ได้กลัวไม่สวยนะเขากลัวไม่หล่อต่างหาก ”
ร่างบางช่างกล้าพูดว่ากลัวไม่หล่อทั้ง ๆ ที่เวลาไปไหนมีแต่หนุ่ม ๆ เข้ามาจีบ
เพราะความสวยไม่ใช่ความหล่อ
“ แล้วพี่ยุนหละฮะทำไมไม่มา งานยุ่งหรอฮะ ”
“ คงงั้นมั้งเห็นบอกว่าวันนี้มีประชุมที่บริษัท ต้องเข้าประชุมด้วยเพราะคุณคิบอมที่เพิ่งมาจากอเมริกาเขาไม่ค่อยคุ้นเคยเลยต้องคอยอยู่ดูแลในบางเรื่องหนะ เห็นบอกว่าถ้าประชุมเสร็จแล้วจะมาที่นี่ ”
“ เออ........... แล้วคุณคนนั้นเขาจะมาด้วย......รึเปล่าฮะ ”
“ คุณคนนั้นใครเหรอดงเฮ ? ”
“ ก็คนที่เพิ่งมาจากอเมริกาอะฮะ ”
“ เอ๊ะ มีอะไรรึเปล่า รึว่าอยากเห็นใช่ไหมหละ
เดี๋ยวพี่จะบอกให้ยุนโฮชวนเขามา หล่อมากด้วยนะ
“ไม่ใช่ซะหน่อยไอ้พี่บ้า”
ใครจะรู้บ้างที่เขาอยากเห็นไม่ใช่อย่างที่หน้าหวานคนพี่พูดว่า เพราะความหล่อ
เพราะคนที่เข้ามาจีบเขาก็หล่อลากดินทั้งนั้น แต่ที่อยากเห็นเนี่ยเพราะอะไรมีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้
“ ถ้าป็นนายฉันจะทำยังไง ?
แล้วนายหละจะรู้สึกยังไง ?”
***********
“ คุณคิบอมครับประชุมเสร็จแล้วจะไปไหนต่อรึเปล่าครับ”
“ ไม่หละฉันว่าจะกลับไปพักซะหน่อย ไม่ต้องไปส่งหรอกนายจะไปไหนก็ไปเถอะ”
“ ครับ งั้นถ้าคุณคิบอมมีอะไรก็โทรหาผมได้ตลอดนะครับ ”
“อืม”
Sory ๆ ๆ ๆ เสียงโทรศัพท์ของร่างบางดังขึ้นพร้อมกับหน้าจอที่โชว์ว่าสุดที่รักยุนโฮโทรมา
“ฮัลโหลยุนประชุมเสร็จแล้วหรอฮะ เขารอตัวเองอยู่ที่ร้านด๊องนะ
ตัวเองพาคุณคิบอมมาด้วยรึเปล่าอะ”
“ ทำไม *** ผมโทรมาหาแต่คุณกับถามหาเขา ”
“ ไม่มีอะไรสักหน่อยเขาแค่อยากให้ด๊องเจออะ ตัวเองหึงเขาเหรอ ”
“ ไม่ให้หึงได้ไงก็แจน่ารักอย่างเนี่ย แต่วันนี้คุณคิบอมไม่ได้มาด้วยหรอกครับ
คงเหนื่อยจากการประชุมเลยขอกลับไปพักก่อน ”
“ งั้นเหรอฮะ น่าเสียดายจังคราวที่แล้วด๊องก็ไม่ได้เจอ ”
“ ไม่เป็นไรฮะเขาไม่ได้อยากเจอสักหน่อยพี่ก็ทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้
เขาคงไม่อยากมาหรอกฮะเสียเวลาเขาเปล่า ๆ ”
“ แจจ๋ากลับกันเถอะผมหิวแล้ว”
“ หิวเหรอฮะ งั้นก็หาไรทานที่ร้านด๊องเลยสิฮะ จะได้อยู่เป็เพื่อนน้องก่อนอะ ”
“ ไม่ได้หรอกครับ ”
“ ทำไมหละฮะยุน ”
“ ก็ที่ผมหิว ก็คือ แจ ไงครับอยากให้ด๊องดูเราเหรอครับ ไม่อายหรอครับคนดี ”
“ คนบ้านี่หื่นจริง ๆ เลยนะเขาอายด๊องนะ ”
“ รีบกลับเถอะฮะพี่ คนทั้งร้านเขาเลือดกำเดาจะพุ่งแล้วนะฮะ ”
“ เอ่อ พี่ขอโทษนะงั้นขอกลับก่อนนะ
อย่าสิ อืม อ้า ... ” หื่นไม่ดูเวลาและสถานที่ 555
**********
“ รับซะทีสิวะ ”
เสียงบ่นของใครคนหนึ่งที่กำลังโมโหหิวกำลังโทรหาคนที่บอกว่าโทรหาได้ตลอดเวลา
“ บอกว่าโทรหาได้ แต่โทรไปมันกลับไม่รับ โธ่เว้ย
หิวก็หิวแล้วจะไปไหนถูกวะเราสุ่มออกไปเดียวหลงซวยอีก
เฮ้ย นึกออกแล้วไปร้านนั้นดีกว่าอย่างน้อยก็ไม่หลงหละวะ ”
หลังจากที่พยายามโทรอยู่นานแต่ก็ไม่มีคนรับสาย
ร่างสูงจึงตัดสินใจขับรถมายังร้านที่เคยมากับยุนโฮครั้งแรกในวันที่เขามาถึงเกาหลี
เมื่อมาถึงขายาวก้าวลงจากรถคันหรูเพื่อมุ่งตรงไปยังร้านที่ตั้งเด่นในย่านนั้น
“ เชิญด้านในก่อนฮะ”
เสียงร่างบางผู้เป็นเจ้าของร้านเอ่ยทักผู้ที่เดินเข้ามาพร้อมกับค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น
มองหน้าของคน ๆ นั้น
“ รับอะไรดีฮะ”
ใบหน้าหวานถามคนที่เดินเข้ามา แต่เพียงเท่านั้นก็เหมือนมีมนต์มาสะกดให้หยุดนิ่ง
ด้วยสายตาของคนที่เพิ่งเข้ามามันช่างเหมือนสายตาที่เขา รอคอย
ตาสองคู่ประสานกันพร้อมกับส่งสายตาที่ใครก็ไม่สามารถเข้าใจได้
มีเพียงคนที่อยู่ตรงหน้าเท่านั้นที่แอบแปลกใจ
และเหมือนดวงตาของทั้งคู่กำลังทักทายและถามข้อสงสัยกัน
“ คุณ ... คุณ ... คุณ ... คุณฮะ ”
ร่างบางที่ดูเหมือนได้สติกลับคืนมาก่อนคนตรงหน้า เรียกบุคคลที่ยังคงยืนนิ่งอยู่
“ รับอะไรดีฮะ”
ผู้ที่เป็นเจ้าของร้านถามคนตรงหน้าแต่สายตายังคงสำรวจอย่างละเอียดยิบ
“ เหมือน ”
ร่างสูงพูดออกมาโดยไม่รู้ตัว เขาไม่ได้ยินด้วยซ้ำว่าร่างบางถามอะไร
“ ว่าไงนะฮะ ”
“ เปล่าครับไม่มีอะไร งั้น ผมขอเบอเกอร์ปลาแล้วกันผมชอบกินปลา ”
“ ฮะ รอสักครู่นะฮะ ”
หลังจากที่ร่างบางหันหลังเดินจากไป ยังมีสายตาคู่หนึ่งที่ตามร่างบางไปด้วยทุกฝีก้าว
จนร่างบางลับตาไป เหมือนกับว่ามันไม่ต้องการที่จะพลัดพรากกับร่างบางที่อยู่ในสายตา
แม้แต่วินาทีเดียว
“ แววตาคู่นั้น ... ความรู้สึกที่คุ้นเคย ”
มันทำให้ร่างสูงนึกถึงใครคนนึงในวัยเด็ก แววตาที่อบอุ่น ที่เคยได้รับตลอดมา
ที่ต่างจากทุกวันนี้คิบอมกลายเป็นนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงที่เป็นที่จับตามองของนักธุรกิจด้วยกัน
ที่มีแต่การแข่งขัน เขามีลมหายใจไว้เพื่องาน เพื่อความรับผิดชอบ
ผิดกับแต่ก่อนเขามีลมหายใจไว้เพื่อหล่อเลี้ยงชีวิตที่ไม่มีใครต้องการของเขา
แต่แล้ววันหนึ่งเขาก็ได้เจออ้อมกอดของคนที่ทำให้เขารู้สึกว่า ลมหายใจมีค่าเพียงใด
“ ลี ดงเฮ ”
ความคิดเห็น