คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : นายตัวร้ายสุดที่รัก
“ ยุนโฮ .. ค่ะ ยูริ ... อือ ไม่ไหว ... อือ แล้วนะค่ะ ”
เสียงหญิงสาวที่ตอนนี้ขาดห้วง เพราะคนที่ทาบทับอยู่ด้านบน
“ อีกนิดเดียวนะครับ ยูริ ”
เสียงชายหนุ่มกระซิบข้างหูหญิงสาวด้วยอารมณ์ที่พุ่ง
พร้อมกับโถมเขาใสด้วยจังหวะที่ร้อนแรงและเร็วจนร่างที่อยู่เบื้องล่างบิดไม่เป็นท่า
“ อา .. ยูริ ยูริ ... อา ”
เสียงชายหนุ่มที่บัดนี้เร่งจังหวะมาจนถึงขีดสุด
พร้อมกับหลั่งน้ำสีขาวขุ่นออกมาเปื้อนขาทั้งสองข้างของหญิงสาว
ที่อยู่เบื้องล่าง ซึ่งตอนนี้หลับไปแล้วเพราะความเพลียจากบทบาทที่ร้อนแรงที่พึงจะจบไป
ชายหนุ่มลุกขึ้นเดินตรงเข้าห้องน้ำ เพื่อชำระล้างร่างกายที่เปรอะเปื้อน
ในการทำพลกิจโดยไม่ได้หันกลับไปสนใจคนที่ยังนอนอยู่ที่เดิม
“ ยุนโฮค่ะ จะไปไหนค่ะ ” เสียงหญิงสาวที่ตอนนี้ยังคงอยู่บนเตียงถามคนที่กำลังสวมเสื้อผ้า
ที่ก่อนหน้านี้เธอเป็นคนปลด
“ จะกลับ ” ชายหนุ่มตอบเพียงสั้นๆ แต่นั้นก็คือคำตอบที่ชัดเจนที่สุด
“ คุณจะไม่อยู่กับยูริก่อนเหรอค่ะ ”
“ ไม่ ” คำตอบเพียงสั้นๆที่ชายหนุ่มพูดออกมาด้วยสีหน้าที่ไร้ความรู้สึก
จนทำให้คนที่สนทนาด้วยถึงกับหน้าชา
“ ไม่ได้นะ คุณต้องอยู่กับยูริก่อน ยูริไม่ยอมจริง ๆ ด้วย พอเสร็จคุณก็จะทิ้งยูริให้อยู่คนเดียว
ไม่ใจร้ายไปเหรอ ”
หญิงสาวพยายามเรียกร้อง ออดอ้อนชายหนุ่มหวังว่าสิ่งที่เธอพูดอาจจะได้ผล
“ ฮึ ” เสียงพ่นลมหายใจของชายหนุ่มที่ยืนหันหลังอยู่ในตอนนี้
“ เธอมีสิทธิ์อะไรมาเรียกร้องน่าขำชะมัด ในเมื่อเธอต้องการฉันก็สนอง ก็แค่นั้น
อย่ามาทำตัวเป็นเจ้าของฉัน เธอมันไม่มีค่าขนาดนั้นหรอก ”
ชายหนุ่มพูดพร้อมกับหันหลังเดินออกจากตรงนั้น
ซึ่งตอนนี้มีเพียงเสียงกรี๊ดของหญิงสาวที่คลั่งกับคำพูดเหยียดหยามของชายหนุ่มที่เดินจากไป
**** ณ มหาลัยโซล
“ หนังสือวิชาสังคมอยู่ไหนนะ หาไม่เจอเสียที ต้องรีบทำรายงานด้วยทำไงดีเนี่ย
ป่านนี้ยังหาไม่เจอเลยอะ ” ร่างบางเดินบ่นมาจนมาหยุดอยู่ที่หญิงสาวสองคนที่ยืนคุยกันอยู่
“ นี่ได้ข่าวว่า ยายยูริหนะโดนยุนโฮเขี่ยทิ้งแล้วหละ เหรอ เชอะสมน้ำหน้าตอนคบกับยุนโฮนะ
ทำเป็นเชิด ช่างไม่รู้บ้างเลยหรือไงว่ายุนโฮหนะไม่เคยคบใครนาน แล้วยังจะมาทำชูคอ
ถ้าทำเฉย ๆ ฉันอาจจะสงสาร แต่ยังเนี่ยนะน่าสมเพชชะมัด ”
ตลอดการสนทนาของทั้งสองสาว ร่างบางนั้นได้ยินตลอด
ไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟัง แต่มันบังเอิญจริง ๆ ที่ต้องมารับรู้เรื่องของคนที่เข้าเกลียดที่สุด
“ นายอีกแล้วเหรอเนี่ย ” ร่างบางบ่นในสิ่งที่พึงได้ยินกับตัวเองเบา ๆ
เพราะตั้งแต่ร่างบางเข้ามาเรียนที่นี่ก็ได้ข่าวการคบผู้หญิงของเจ้าพ่อคาสโนว่า
นามว่า ยุนโฮ มาโดยตลอด สาวๆต่างคลั่งไคล้เขา ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าเจ้าคนนั้นไม่เคยรักใครจริง
แต่ก็ยังอยากจะคบโดยไม่กลัวเลยว่าสักวันตัวเองอาจจะเจ็บและเสียน้ำตา
“ อ้า เจอแล้ว ” ในที่สุดร่างบางก็เจอหนังสือที่หาอยู่แต่ติดอยู่ตรงที่ว่ามันอยู่สูงเกินกว่าที่เขาจะหยิบมันถึงร่างบางพยายามเขย่งปลายเท้าเพื่อจะหยิบมัน
“ อีดนิด...เกือบแล้ว ” เสียงร่างบางพูดกับตัวเองในขณะที่พยายามหยิบหนังสือเล่มนั้น
“จะได้แล้ว...เฮ้ย ”
ขณะที่ร่างบางกำลังจะหยิบหนังสือเล่มนั้น ก็มีมือๆหนึ่งที่มาหยิบไปได้อย่างง่ายดายด้วยความสูงที่ต่างกัน ร่างบางตกใจที่โดนแย่งหนังสือที่พยายามหยิบไปอย่างง่ายดาย รีบหันหลังกลับไปทันทีทำให้น่าผากสวยนั้นประทับเข้ากับริมฝีปากหยักได้รูปของร่างสูงที่ยืนอยู่ด้านหลัง
“ นาย... ” ร่างบางพูดเสียงสั่นด้วยความตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นถ้าเป็นไปได้เข้าอยากจะย้อนเวลาให้เขาไม่ได้มายืนอยู่ตรงนี้
“อะ...หนังสือของเธอ” ชายหนุ่มยื่นหนังสือในมือให้ร่างบางที่ตอนนี้ยืนหน้าซีดเหมือนร่างกายกำลังขาดเลือด
ร่างบางหยิบหนังสือมาแล้วหันหลังเดิน ไม่กลับไปมองสิ่งที่ไม่อยากเห็นแต่คงเหมือนสุภาษิตที่ว่ายิ่งเกลียดยิ่งเจอ
“นี่..เธอ ไม่คิดจะขอบคุณสักคำเหรอ อุตสาห์หยิบหนังสือให้” ชายหนุ่มเดินตามร่างบางที่พอได้สิ่งที่ต้องการก็เดินจากไปด้วยความเร็วเหมือนกำลังหนี..ใคร ?
ร่างบางหยุดเดินทันทีเมื่อได้ยินคนที่เดินอยู่ข้างหลังพูด ทำให้คนที่เร่งฝีเท้าเพื่อตามร่างบางที่เดินด้วยความเร็วเหมือนกึ่งเดินกึ่งวิ่งนั้นหยุดฝีเท้าไม่ทันหันมาเผชิญหน้ากันแบบแนบชิด
“นี่...นาย..ถอยไปนะ”
“แล้วทำไมเธอไม่ถอยหละฉันยืนอยู่เฉยๆ เธอก็เข้ามาหาฉันเอง ตั้งสองครั้ง ฉันยังไม่ว่าเธอสักคำ แล้วเธอจะมาโวยวายทำไม ฉันยังไม่โวยวายเลย ” ร่างสูงพูดทั้งที่รู้ว่าที่ร่างบางทำนั้นไม่ได้เกิดจากความตั้งใจแต่เขาอยากจะแกล้งร่างบางตรงหน้า ก็มันน่ารักดี ก็มีสักที่ไหน เขาใกล้ชิดกลับเดินหนีทั้ง ๆ ที่มีแต่คนวิ่งเข้าหาเขาทั้งนั้น
“หยุดพูดเดียวนี้นะ”
ร่างบางสั่งให้คนตรงหน้าหยุดพร่ำเพราะเขาไม่อยากจะรับฟังสิ่งที่ร่างสูงตรงหน้าพูดนัก
และเขาก็ไม่ได้พิศวาสร่างสูงแม้แต่น้อย ในทางกลับกันร่างสูงจะรู้ไหมว่าร่างบางตรงหน้านั้น
ไม่ชอบเขาเอามาก ๆ
“ ถ้าคุณต้องการให้ผมขอบคุณหละก็ ไม่ เพราะผมหยิบเองได้ และก็เลิกเรียกผมว่าเธอด้วย
ผมไม่ชอบ ” ร่างบางหันหลังเดินทันทีที่พูดเสร็จแต่ขาทั้งสองข้างก็ต้องหยุดลงทันที
เพราะมีมือหนึ่งมาจับแขนทั้งสองข้างของร่างบางให้หันกลับมา
“อวดดีนักนะ ฉันพูดดีๆ ด้วย ไม่ชอบใช่ไหม” ชายหนุ่มที่ตอนนี้ชักฉุนกับการที่คนตรงหน้าไม่สนใจเขา ทั้งๆ ที่เขาไม่เคยต้องเดินตามใครแบบนี้มาก่อน
“ ปล่อยผมนะ ” ร่างบางบอกให้คนที่ออกแรงจับแขนทั้งสองข้างรับรู้
“ไม่”
“ เธอนี้ร้ายไม่เบานะไม่เหมือนทุกคนที่ฉันเคยผ่านมา รู้จักเล่นตัว แต่อย่าให้มันมากนักฉันลำคาญ ”
ชายหนุ่มที่ยังเชื่อในเสน่ห์ของตัวเองพูดกับร่างบางตรงหน้า
เพราะเขาคิดว่า ที่ร่างบางทำอยู่นี้ คือการเรียกร้องความสนใจ
ซึ่งที่เขาเล่นด้วยก็เพราะว่าร่างบางตรงหน้านี้น่าหลงใหลกว่าทุกคนที่เขาได้เจอมา
“ นายมันบ้า หลงตัวเอง รู้ไว้ซะไม่ว่าใครจะต้องการนายแค่ไหน แต่คนคนนั้นไม่ใช่ฉัน ”
สิ่งที่ร่างบางพูดออกมานั้นทำให้ทุกการกระทำหยุดชะงัก ร่างสูงค่อยๆ คายมือที่จับแขนทั้งสองข้างของร่างบางออก แต่กลับใช้สายตาจับจ้องมาแทน
“ ฮึ จำคำพูดของเธอในวันนี้ไว้นะว่าเธอพูดอะไร อย่าลืมหละเดียวมันจะไม่สนุก ? ”
ร่างสูงพูดเพียงเท่านี้ แล้วหันหลังเดินจากไป
ทิ้งไว้เพียงความสงสัยให้กับร่างบาง
ที่ตอนนี้มองตามแผ่นหลังของคนที่เขาเกลียดตั้งแต่ยังไม่เคยเห็นหน้า
แต่ก็ได้มาเจอกันจนได้ วันนี้มันช่างเป็นวันซวยของเขาแท้ ๆ
“เชอะ ..อยากจำอะไรก็จำไปคนเดียวเถอะฉันจะไม่จำวันซวย ๆ ที่ได้เจอนายหรอกไอบ้า”
ฝากด้วยนะค่ะ
ช่วยโหวตและเม้นท์ด้วยนะคะ
รักทุกคนนะค่ะ
ความคิดเห็น