วันหนึ่งแห่งการจากลา

ตอนที่ 6 : ความคิดถึงนั้นเจ็บปวด

“ฉันคิดถึงแกจังแฮซาน…”  เสียงที่ออกมาจากปากของผู้หญิงคนหนึ่งที่มีชื่อว่าซอนยูเผลอพูดออกมาโดยไม่ตั้งใจ

“วันนี้บงซุนพูดเก่งมากเลย… ชั้นให้อยากให้แกมาเห็นจัง” ซอนยูพูดขึ้นพลางพิมข้อความถึงแฮซานลงในโทรศัพท์

.

.

(ภาพสะท้อนในอดีต)

.

.

(วันที่ 26-07-48)

“แกจะไปงานศพเพื่อนแกไมได้  แกท้องอยู่!”  แม่สามีของซอนยูพูดขึ้น  “ไม่ได้ค่ะแม่… ไม่ว่ายังไงชั้นก็ต้องไป”

ซอนยูตอบแม่สามีด้วยความโศกเศร้าเสียใจ  “หนูกับแฮซานเป็นเหมือนพี่น้อง!  ไม่ว่ายังไงหนูก็ต้องไป!”  

แม่สามีดึงแขนเสื้อของซอนยูไว้  “ผลั่ก”  ซอนยูผลักแม่สามีออกไปและรีบขับรถไปที่งานศพของแฮซานแสดงให้เห็นถึงความรักและความเชื่อใจของทั้งสอง  

.

(งานศพแฮซาน 26-07-48)

ซอนยูรีบวิ่งเข้ามาในงานและได้เห็นพ่อของแฮซานนั่งคุกเข่าพร้อมร้องเสียใจอย่างเสียงดังทำให้ ซอนยูล้มลงไปคุกเข่าที่พื้น  “ฮึก… ฮ…”  ซอนยูเอามือปิดปากเพื่อไม่ให้ร้องออกมา  แต่น้ำตามันไหลออกมาไม่หยุดเลยน่ะสิ 

“ฉันขอโทษนะแฮซานที่ปล่อยให้แกไปในวันนั้น… ชั้นน่าจะอยู่เคียงข้างแกแท้ๆ” ซอนยูคิดในใจพร้อมเอามือกดตรงหน้าอกฝั่งซ้าย แสดงให้เห็นอย่างยิ่งว่าซอนยูแสดงความเจ็บปวดออกมาจากเบื้องลึกของหัวใจ

.

.

(ปัจจุบัน)

ซอนยูจากที่ส่งความคิดถึงให้แฮซานผ่านทางมือทือเสร็จเหมือนที่ทำอย่างทุกวันก็ออกไปซื้อของที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตที่หน้าปากซอยบ้าน 

“วันนี้บงซุนกลับบ้านไวนี่นา  ไปเยี่ยมคุณยายแฮซ็อกดีกว่า” แฮซานที่กลับมามีชีวิตพูดขึ้น  และกำลังเดินเข้าไปในซอยของบ้านพี่ซอนยูเพื่อใช้ทางลัด 

.

(ทันใดนั้นเอง!)

“โอ๊ยย… เดินดูทางบ้างสิเธอนี่!”  เสียงซอนยูพูดขึ้น              "เจ็บชะมัด"  เสียงแฮซานพูดพร้อมกำลังเงยหน้าขึ้นไปมองคนที่เดินชน  “ฮ…ฮ..แฮซาน”  ซอนยูพูดพร้อมเอามือปิดปากแสดงให้เห็นถึงความตกใจ (ทั้งสองนิ่งเงียบไปซักพักเพราะความตกใจ แล้วซอนยูก็พูดขึ้น) “แฮซาน…นี่เธอจริงๆใช่มั้ย!! แฮซาน!!" ซอนยูพูดพร้อมกอดแฮซานอย่างแน่นหนา  “ชั้นจะไม่ทิ้งแกไปไหนอีก… อย่าจากไปอีกนะ”  “ชั้นจะไม่จากไปไหนอีกแล้วล่ะ ชั้นขอโทษ… ขอโทษจริงๆ"  แฮซานพูด   

ทั้งสองคนรู้สึกโล่งใจและแสดงน้ำตาแห่งความสุขออกมา

.

.

(บ้านพี่ซอนยู)

“แกฟื้นคืนชีพขึ้นมาหรอ? ” ซอนยูถามขึ้นด้วยความสงสัย  “…”  “ชั้นตื่นขึ้นมาในโรงพยาบาลน่ะ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเหมือนกัน…พระเจ้าคงเบื่อชั้นงั้นมั้ง” (แฮซานโกหกออกไป)

“อ๋อ…ช่างมันเถอะกลับมาก็ดีมากแล้ว" พี่ซอนยูพูดด้วยน้ำตาที่ไหลพรากออกมา  จากดวงตาที่มีแต่ความทุกข์ตอนนี้มันได้สิ่งที่ขาดหายไปมาเติมเต็มแล้วล่ะ

.

.

.

(โปรดติดตามตอนต่อไป)