วันหนึ่งแห่งการจากลา

ตอนที่ 4 : ความรู้สึกของการสูญเสีย

(5ปีผ่านไป)

.

.

(ณ วัดพุลคยองเฮ)

“เร็วเข้าสิ… วันนี้วันครบรอบวันตายพี่แกนะ”   “รู้แล้วน่ะแม่…หนูไม่ลืมหรอก”  เสียงแม่และน้องสาวของชั้นคุยกัน

“แม่วันนี้แม่ทำอะไรมาน่ะ?  อู้วว… ของโปรดของหนูทั้งนั้นเลยนี่น่า”  ชั้นพูดกับแม่ด้วยท่าทางมีความสุข  

“แกกลับบ้านไปกับพ่อก่อนนะ  เดี๋ยวแม่ขอทำธุระเสร็จแล้วจะตามไป”  “ค่ะแม่” น้องสาวของชั้นตอบและเดินลงไปหาพ่อที่ยืนอยู่ตรงลานวัด

 .

แม่ของชั้นสวดมนต์อยู่นานพอสมควรแล้วจึงเดินออกไปจากวิหาร  “สวัสดีค่ะคุณ..พบกันอีกแล้วนะคะ” เสียงคนทรงคนหนึ่งพูดทักทายแม่ของชั้น  “สวัสดีค่ะ…ยินดีที่ได้พบกันอีกครั้งนะคะ"  

“มาสวดมนต์ถึงลูกสาวอีกแล้วงั้นหรอ..  ใยแฮซานยังวนเวียนอยู่แถวนี้แท้ๆ*"  (คนทรงพูดออกมาเบาๆ)  “นี่คุณพูดอะไรของคุณน่ะ.. ลูกสาวชั้นจากไปในที่ที่ดีแล้ว..!  เสียมารยาทมาก…”  แม่แฮซานพูดแบบเหวี่ยงและโมโหแล้วจึงเดินจากไป

“(ตายแล้วชั้นนี่นะ.. เผลอพูดไปตอนไหนเนี่ย)” (คนทรงพูดในใจ)

.

.

หลังจากนั้นแม่แฮซานก็มานั่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ในลานวัด เพื่อพูดคุยกับเหล่าแม่ๆที่ได้สูญเสียลูกไป  

แม่แฮซานเห็นผู้หญิงคนหนึ่งอายุราวๆ 32ปีเหมือนกับอายุของแฮซานในตอนนั้น  เธอจึงเข้าไปนั่งใกล้ๆ และได้พูดคุยเกี่ยวกับการสูญเสีย  “รู้ไหม…ทำไมคนถึงเรียกผู้หญิงที่เสียสามีว่าแม่ม่าย…และทำไมถึงเรียกผู้ชายที่เสียภรรยาว่าพ่อม่าย…แต่ไม่มีคำเรียก ผู้หญิงที่สูญเสียลูกเลย"   “เพราะ…ไม่มีคำใดในโลกที่สามารถบรรยายถึงความเจ็บปวดนั้นได้ยังไงล่ะ”  แม่แฮซานพูดด้วยน้ำเสียงที่โรยราพร้อมเอามือไปจับที่แผ่นหลังของผู้หญิงคนนั้น  

.

ผู้หญิงคนนั้นเริ่มร้องไห้อย่างหนัก  และแม่แฮซานก็พูดขึ้นว่า “อย่าร้องไห้เลย… ชั้นสูญเสียลูกสาวไปตอนที่เค้าอายุ32เท่าเธอ… ได้โปรดช่วยใช้ชีวิตให้มีความสุขที่สุด แทนลูกสาวชั้นทีนะ" สิ้นเสียงของแม่แฮซาน ผู้หญิงคนนั้นก็กอดแม่แฮซานเป็นการขอบคุณ  

.

“ชั้นสัญญาค่ะ… ชั้นจะใช้ทุกช่วงเวลาของชีวิตให้มีความสุขแทนลูกสาวของคุณเองค่ะ”  แม่แฮซานที่ได้ฟังอย่างนั้นก็น้ำตาคลอ แล้วพูดขึ้นว่า “ขอบคุณมากๆนะ”  

.

.

(แฮซาน)

ชั้นมานึกดูดีๆแล้ว  ในตอนที่ชั้นยังมีชีวิตชั้นไม่เคยคิดถึงชีวิตของตัวเองเลย ชั้นเอาแต่คิดถึงชีวิตของคนอื่น

ความตายก็เหมือนกัน  ในห่วงชีวิตที่ชั้นได้อยู่มีการตายเกิดขึ้นทุกวัน  แต่ชั้นไม่เคยสนใจเลยว่าวันหนึ่งความตายจะมา พรากชั้นกับครอบครัวได้  

“ถ้าสวรรค์มีจริงชั้นขอร้องล่ะ… ขอให้ชั้นได้มีชีวิตอีกครั้งเพื่อลูก…”