วันหนึ่งแห่งการจากลา

ตอนที่ 2 : การจากลาที่ไม่จากไป

(เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในห้องๆหนึ่งของโรงพยาบาล)

“สวัสดีครับ… มีอะไรรึเปล่าครับ?” เสียงรับสายโทรศัพท์ของผู้ชายคนหนึ่ง “ค…คุณหมอครับ… ทำใจดีๆไว้นะครับ”

.

เสียงเจ้าหน้าที่แผนกบริการของโรงพยาบาลพูดขึ้นด้วยเสียงที่สั่นเครือ “ครับ?” ผู้ชายที่ถูกเรียกว่าหมอตอบด้วยความสังสัย “คือว่า… ภรรยาของคุณหมอเข้าห้องไอซียูครับ” 

ผู้ชายที่เป็นหมอไม่ตอบอะไร  แต่เค้ารีบวิ่งไปที่ห้องไอซียูด้วยความตกใจและช็อค

.

.

.

(ณ ห้องICU)

"ตี๊ด…  ตี๊ด… ตี๊ด… ตี่ด…!"  เสียงเครื่องวัดชีพจรขาดหายไป   คนในห้องICUเริ่มแตกตื่นและวิตกกังวล  ทันใดนั้นเองมีหัวหน้าทีมแพทย์คนหนึ่งพูดขึ้นว่า “ทุกคน… เราไม่สามารถทำอะไรได้แล้วล่ะ.. แม่ของเด็กเค้าได้จากไปแล้ว…”  “เวลาเสียชีวิต 20:30 นาฬิกา” พยาบาลคนนึงบอกเวลาเสียชีวิตด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือพร้อมกับน้ำตาที่เหมือนกำลังจะไหลออกมา

.

“ปึ่งง!” เสียงผลักประตูด้วยความรุนแรงของผู้ชายคนหนึ่ง  “แฮซาน…!!!!  แฮซานตื่นสิ… ที่รักผมอยู่ตรงนี้แล้วครับ!” สามีของแฮซานพูดขึ้นพร้อมกันเขย่าร่างที่ไร้วิญญานของแฮซาน  “ผมเสียใจด้วยครับหมอ  แต่เรายื้อชีวิตของเค้าได้แค่นี้จริงๆครับ” เสียงหัวหน้าทีมแพทย์พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง  

.

สามีของแฮซานล้มลงไปกองกับพื้นพร้อมกับเริ่มเอามือทุบไปที่น่าอกตัวเอง แล้วน้ำตาก็เริ่มไหลออกมา    “แฮซาน!!  ทำไมคุณถึงรีบจากไปไวขนาดนี้…  ผมยังอยากทำอีกหลายสิ่งกับคุณ!! ทำไมม!!”     “ผมยังอยากพาลูกกับคุณไปเที่ยวสวนสนุก พาไปกินข้าวเดี๋ยวกัน ทำไมกัน! ทำไมคุณถึงจากไปไวขนาดนี้”    สามีของแฮซานพูดพรางเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างหยุดไม่ได้  ทุกคนในห้อง ICU ต่างพากันหดหู่ไปกับภาพที่เห็นตรงหน้า  จนมีหมอคนหนึ่งเดินเข้ามาแล้วพาสามีของแฮซานไปปลอบ  แต่ว่าเค้าเหมือนจะขออยู่คนเดียวในห้องนี้ซักพัก  ทุกคนเลยเดินออกมาและเหลือสามีของแฮซานคนเดียวในห้องICU 

. 

สามีของแฮซานล้มลงไปอีกครั้งและไม่ขยับร่างกายเลย เหมือนกับว่าหมดแรงและเสียใจมากในเวลาเดียวกัน

.

.

.

ชั้นลืมตาขึ้นอีกครั้ง และภาพที่เห็นตรงหน้าคือยุน  สามีของชั้นที่ล้มกองลงไปนั่งกับพื้นและกำลังร้องไห้อยู่  “ยุน!! เป็นอะไรหรอคะ ทำไมถึงล้มลงไปนั่งแบบนั้น? ล…แล้วคุณร้องร้องไห้ทำไม? เกิดอะไรขึ้น?”   ชั้นตะโกนถามยุนในขณะที่กำลังเดินตรงไปที่เค้า 

 “!!!”  

ชั้นแตะตัวของยุนไม่ได้  “ท…ทำไมถึงเป็นแบบนี้”  ฉันพูดเสร็จแล้วเหลือบไปเห็นร่างของชั้นเอง  แต่กำลังนอนตัวซีดอยู่บนเตียงขนไข้ 

“นี่ชั้นตายแล้วหรอเนี่ย…”