ตอนที่ 4 : Chapter 2 : อาหารมื้อแรกกับการขอความช่วยเหลือ (?)
Writer Talk
ณ ห้องครัว….
‘’เว้ย!!!!! กับอีแค่ทำอาหาร ทำไมมันใช้เวลา 2 ชั่วโมงวะเนี่ย !! L ‘’
อิทาจิโวยวายทันที เมื่อมองสภาพห้องครัว ตอนนี้เหมือนกับห้องเก็บของไปซะมากกว่า ทั้งอะไรต่อมิอะไร..เรี่ยราดที่พื้นหมดแล้ว ข้าวก็ไม่มีใครหุงเป็น ส่วนกาอาระที่หั่นผักอยู่ตอนนี้หลายเป็นว่า หั่นจนเป็นน้ำไปซะแล้ว
‘’ มาม่า คือที่พึ่งสุดท้าย เอ้า !!! ‘’
ซากุระโยน ห่อมาม่าถ้วยมาวางไว้
‘’กระติกน้ำร้อน แค่เสียบปลั๊กใช่ไหมอ่ะ ? ‘’
ซาโซริถาม เขาเองก็เริ่มทนไม่ไหวแล้ว ใช้เวลามากเกินไป แถมไม่มีใครทำอาหารเป็นจริงๆซักคน กาอาระที่เหมือนจะทำเป้นสุดท้ายก็คว้าน้ำเหลว !
‘’ก็ใส่น้ำลงไป แล้วก็เสียบปลั๊ก รอให้มันไปเขียวก็เสร็จแล้วล่ะมั้ง ? ‘’
ซากุระพูด ซาโซริจึงทำตาม ส่วนกาอาระเองก็หยุดหั่นผักแล้วยืนพิงประตูเอา อิทาจิกับซาสึเกะเองก็ยืนเฉยๆ..
‘’ให้ตายสิแบบนี้มันขาดสารอาหาร สุดๆเลยว่ะ !! = =!!! ‘’ อิทาจิพูด
‘’ เอาเถอะ ไม่มีใครทำอาหารไม่เป็นซักคน กินไปเหอะ ไม่ตายเท่าไหร่หรอก’’ ซาสึเกะพูด
‘’ชิ !! ทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยวะ …’’
ติ๊ก !!!
‘’ เสร็จแล้วครับ ทุกคนเอาถ้วยตัวเองมารองได้เลย เอ? ต้องกดตรงนี้ใช่ไหมเนี่ย ? ‘’
ซาโซริพูดก่อนจะลงกดน้ำดู มันไหลลงมา เขาจึงเอาถ้วยของทุกคนใส่น้ำแล้วปิดไว้ ก่อนจะไปรมตัวกันที่ห้องอาหาร
‘’ 3 นาทียัง.หิวแล้ว ? ‘’ อิทาจิพูด
‘’ยังครับ อดใจรอหน่อยนะ ถ้าไม่กินให้ตรงเวลาที่มันบอกคงไม่ดี..’’ ซาโซริพูด
‘’เฮ้อ เกิดมาไม่เคยทำอะไรแบบนี้เลย T___T ‘’ ซากุระนั่งฟุบหน้าลง
‘’ มีให้กินก็ดีแล้วน้า !!’’ ซาสึเกะพูด
‘’………….’’
กาอาระไม่ได้พูดอะไรออกไปแค่มองคนรอบข้างเท่านั้น ทุกคนในที่นี้ต่างก็รอคอย ว่าจะครบ 3 นาทีเมื่อไหร่….
‘’อ่า ครบแล้วครับ J เชิญทานกันได้เลย ‘’
ซาโซริพูด ไม่รอช้าทุกคนก็เปิดฝาออกก่อนจะมีกลิ่นลอยเต็มไปหมด ทั้งหอม ทั้งน่ากิน
‘’ T_____T หอมดีอ่ะ ไม่คิดว่ามาม่าจะอร่อยแบบนี้ ‘’ ซากุระยกดมแล้วพูด
ซุ๊ดดด !
‘’ กินๆไปเหอะน้า !! รองท้องก็ยังดี ‘’
อิทาจิพูดแล้วกินเข้าไปอย่างเร็วด้วยความหิว
‘’ รสชาติก็ดีนิ ว่าไหม ? ‘’
ซาโซริพูด หลายๆคนก็พยักหน้าเห็นด้วย ตลอดจนถึง เกือบ 2 ทุ่ม เสียงซู๊ดซ๊าดก็หยุดลง ทุกคนก็มานั่งรวมกันที่ห้องโถง
‘’ถามจริง อิ่มไหม ? ‘’
อิทาจิถามขึ้น
‘’ไม่อิ่ม !! ‘’
ทุกคนตอบเป็นเสียงเดียวกัน.
‘’นี่ก็มืดแล้วนะครับ จะแยกย้ายกันไปไหนต่อดี ? ‘’
ซาโซริเปลี่ยนเรื่อง เพราะถ้ามัวแต่คิดถึงเรื่องกินแบบนี้ ให้ตายก็ไม่อิ่มกันง่ายๆหรอก เขาจึงเปลี่ยนเรื่อง..
‘’ไม่รุ้ล่ะ ? เรายังไม่ค่อยไว้ใจบ้านนี้เท่าไหร่ และก็ยังไม่แน่ใจด้วยว่าจะมีใครอยู่นอกจากเราอีกไหม แต่ดูเวลามันน่าจะดึกแล้วมั้ง นาฬิกาก็ไม่มีดู บ้านหรูซะเปล่า’’ ซาสึเกะพูด
‘’นั่นสิๆ แต่ว่าฉันอยากอาบน้ำแล้ว T_______T ฉันขอขึ้นห้องไปก่อนดีกว่า…’’ ซากุระพูดก่อนจะลุกขึ้น
‘’ให้ไปส่งไหม ? ดูเธอยังกลัวอยู่เลย หรือว่าไม่ไว้ใจพวกเรา ก็ไม่เป็นไรนะ J’’ ซาโซริพูด
‘’เอ่อ ช่างเหอะ ฉันก็ไม่ได้ไม่ไว้อะไรขนาดนั้น เห็นพวกนายทำอาหารกันแล้ว ก็พอเดาได้ว่าเป็นคนยังไง..แถมฉันก็พอรู้จักพวกนายอีก ถ้าเกิดทำอะไรฉันจริงๆ กลับไปฉันไปฟ้องท่านพ่อได้ = =; ไปล่ะ ‘’
ซากุระพูดแล้วก็เดินขึ้นห้องไป
‘’.เฮอะ ! เป็นผู้หญิงที่หลงตัวเองจังนะ ก็บอกว่าเห็นแบบนี้ก็เลือก ! ขึ้นห้องดีกว่า ไปล่ะ ’’
อิทาจิพูดแล้วเดินขึ้นไป ส่วนพวกที่เหลือก็แยกย้ายไปเลือกห้องที่มีเตียงอยู่….
เช้าวันรุ่งขึ้น !
‘’หาววว ~~~ =O= ‘’
ซากุระเดินลงมาด้วยความง่วง เธอนอนไม่หลับ เพราะมัวแต่ระแวง ถึงล็อคประตูเธอก็ระแวงอยู่ดี ต้องมาอยู่กับผู้ชายตั้ง 4 คน
‘’ตื่นเช้าจังนะ ซากุระ J ‘’ ซาโซริเดินลงมาตาม
‘’ อ่อ นอนไม่ค่อยหลับน่ะ = = ไม่คุ้นที่ นายล่ะตื่นเช้าเหมือนกันนิ ‘’
ซากุระหันไปมอง ก่อนจะเดินลงมาด้วยกัน
‘’ ??? ’’
กาอาระเดินออกมาจากห้องครัวพรางมองทั้งสองคนที่ยืนอยู่
‘’ นี่นาย เข้าไปทำอะไรในห้องครัวน่ะ ? ‘’ ซากุระถาม
‘’แค่..เข้าไปหา..อะไร..ที่กินได้’’
‘’ =_______=’’
ซากุระกับซาโซริหันไปมองหน้ากัน…
‘’ไง ตื่นเช้ากันจังเลยนะ พวกแกน่ะ !!’’
เสียงอิทาจิดังขึ้นจากด้านหลัง ตามด้วยซาสึเกะที่เดินตามลงมา
‘’มาพอดีเลยครับ พวกเรากำลังคิดอยู่ว่า จะทำอะไรตอนเช้ากินกันดี’’
‘’= _______=’’ หน้าของทุกคน
‘’ฉันเจอ…กาแฟ….เป็นถุง…เลยน่ะ’’ กาอาระพูดขึ้น
‘’กาแฟหรอ ? !!! ดีเลยๆ จะได้รองท้องซักนิด ‘’
จากนั้นไม่นานพวกเขาก็พากันเข้าไปในห้องครัวแล้วก็ชงกาแฟกันเองทุกคน เพราะไม่มีคนใช้ทำให้ถึงต้องทำกันเอง แล้วพากันออกมากินที่ห้องอาหาร
‘’ค่อยอิ่มหน่อยนะเนี่ย ‘’ ซาโซริพูด
‘’ทำไมฉันต้องมาทำบ้าอะไรแบบนี้ด้วยเนี่ย !! หงุดหงิดชะมัดเรย !! ‘’
อิทาจิพูดอย่างไม่สบอารมณ์
‘’บ่นเป็นตาแก่ไปได้ =3= บ่นไปก็เท่านั้น ยังไงก็ออกจากเกาะไม่ได้หรอก :p ‘’
ซากุระพูดขึ้นก่อนจะยกกาแฟดื่ม เธอเริ่มชินและไม่ค่อยกลัวพวกนี้เท่าไหร่แล้ว แต่ก็มีบ้างที่แอบระแวง
‘’หุบปากเลยเธอน่ะ! ชิ !! ‘’
อิทาจิพูดขึ้นอย่างโมโห ถึงซากุระจะพูดถูกแต่เขาก็หงุดหงิดอยู่ดี
‘’ไป เล่นน้ำทะเลกันไหมครับ J ‘’ ซาโซริพูดขึ้น
‘’ นี่ มาอารมณ์ไหน - - * ทั้งที่โดนปล่อยเกาะแบบนี้นี่นะ’’ ซาสึเกะพูด
‘’ก็ดูทุกคนจะยังกังวลกับเรื่องแบบนี้อยู่เลยนิครับ Jไม่ใช่ว่าผมไม่กังวลหรอกนะ แต่ว่า พวกเราก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี มาเล่นน้ำทะเลผ่อนคลายกันเถอะครับ หายากนะครับ ที่จะเล่นน้ำโดยไม่มีใครเลยน่ะ น่าสนุกออกจริงมะ !! J ‘’
ซาโซริร่ายยาวว ….
‘’อาจจะเจอ เครื่องบินบินผ่าน ก็ได้…นะ…’’
กาอาระพูด ทำให้ทุกคนเริ่มคิดอะไรกันได้มากขึ้น ดังนั้นพวกเขาและเธอก็พากันเดินออกมาอยู่ตรงชายหาดห่างจากบ้านไม่เท่าไหร่ด้วย
‘’เฮ้ย !! แกไปเอาห่วงยางมาจากไหนวะ..’’
อิทาจิที่ยืนมองซาโซริถือห่วงยางออกมา 2 อัน ถามขึ้น
‘’อ๋อ ผมเจอในห้องเก็บของครับ J เอามาเผื่อซากุระด้วยเผื่อจะเล่น เอาไหมครับอิทาจิ ‘’
‘’ไม่เอาเว้ย !! ฉันไม่เล่นหรอก !! ปัญญาอ่อนจริงให้ตายสิพวกแกนิ !! ว่าแต่แกเหอะ !! จะเขียนทั้งทีทำไมไม่เขียนให้ใหญ่กว่านี้วะ !! ‘’
อิทาจิพูดกับาโซริอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะหันไปมองกาอาระที่ใช้ไม้เขียนหาดทราย ว่า Help Me Now !! ตัวเล็กแทบจะมองจากด้านบนไม่เห็น
‘’ เล็ก….ไป….งั้นเหรอ ? ‘’
กาอาระเงยหน้ามองอิทาจิที่ยืนมองเขาอยู่
‘’.ก็เออสิวะ ! Help me Now !! งั้นหรอ ? !!! ใครมันจะมาช่วยเดี๋ยวนี้วะ !!! = = ให้ตายสิ เกาะนี่มีแต่พวกบ้าหรือยังไง = =*** ‘’
‘’ว่าคน ว่าบ้า แบบนี้ไม่ค่อยสมอารมณ์เลยแฮะ ! - -* ‘’
ซาสึเกะเดินมา เขาเองได้ยินอิทาจิพูด
‘’ชิ !! ก็จริงๆนี่หว่า ! โอ้ยย !! ไม่ไหวแล้วเว้ย !! นี่แก บอกให้เขียนตัวใหญ่ๆไงเว้ย !! เอามานี่ ‘’
อิทาจิหันไปมองซาสึเกะที่เดินออกมาจากทางป่า แล้วหันไปมองกาอาระที่ยังนั่งเขียนอยู่ มันทำให้อิทาจิหงุดหงิดยิ่งกว่าอะไร เขาจึงเข้าไปกระชากไม้จากมือของกาอาระมาแล้วก็วิ่งเขียนตัวใหญ่ๆบนหาด
Help Me Now !!!
‘’พวกนายทำอะไรกันน่ะ = = ;; ‘’
ซากุระเดินออกมาอีกทาง เธอใส่เสื้อยืดกับกางเกงขาสั้น แน่นอนว่าใครมันจะใส่ชุดว่ายน้ำล่ะ !!
‘’อ่อ ไอ้บ้านี้กำลัง โมโหน่ะ อย่าไปยุ่งเลย - - * ‘’
ซาสึเกะตอบแทน ก่อนจะมองอิทาจิที่ยังวาดเขียนบนหาดทรายต่อไปไม่หยุด
‘’.หมอนั่นเป็นพวกถึกสินะ ! = =** ว่าแต่กาอาระ ? นายไปนั่งอะไรตรงนั้นน่ะ… ‘’
ซากุระพูดก่อนจะมองกาอาระที่นั่งกอดเข่า มองไปทางทะเลอย่างไมมีจุดหมาย..
‘’เปล่า’’
กาอาระหันมามองซากุระ
‘’ ซากุระๆๆ >0< ทางนี้ น้ำเย็นมากเลยล่ะ เอาไหม ผมเอาห่วงยางมาให้ ‘’
เสียงซาโซริที่ดังมาจากทะเล เขากำลังเล่นน้ำอยู่บนห่วงยาง แล้วโบกมือมาทางซากุระ
‘’ ฉันว่ายน้ำเป็นเว้ยยยยยยยยค่ะ !!! > [] < ‘’ ซากุระตอบกลับไป …
‘’ดูไอ้บ้านั่น จะดูลัลล้าที่สุดในกลุ่มเลยล่ะมั้ง ‘’ เสียงซาสึเกะดังขึ้นข้างๆซากุระ
‘’ พูดกี่ทีๆก็ถูกนะ ไม่เหมือนคนบางคน = __ = ;; ‘’
ซากุระหันหน้าไปมองอิทาจิที่กำลังง่วนอยู่กับการ เขียนบนชายหาด ไม่หยุด แถมไปตัดใบไม้แถวนั้นมาปักๆ เป็นรูปร่าง
‘’.นี่ๆๆๆๆๆ !!! อิทาจิ หยุดเลยนะ !!! คุณกำลังตัดไม้ทำลายป่า อยู่นะครับ !!! =O= รู้ไหมว่า การเด็ดใบไม้ออกมาแบบนี้ มันทำให้โลกร้อนได้นะ และกว่าจะ ขึ้นมาทีละใบๆ มันต้องใช้เวลานะครับ !!! ‘’
เสียงซาโซริดังขึ้น เขากำลังหอบห่วงยางเดินมาทางอิทาจิที่กำลังนั่งเด็ดไม้แถวนั้นเอามาประกอบทำอะไรซักอย่าง ส่วนซากุระ ซาสึเกะ กาอาระก็นั่งมอง อย่างเอือมๆ
________________________________________________________________________________________________ตัดฉับ !!!
อัพเเล้วนะคะ :D เม้ลให้กำลังใจกันด้วยน้าา
ช่วงนี้ฟิคทุกฟิคของส้มเงียบแปลกๆ = =;; ก้นะ 555
ใครว่างๆมาทักได้นะ เหงา 5 5 เเล้วจะมาอัพอีกนะคะ ฝากติิดตามด้วย >_O
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ

โอ๊ยก้า อย่าทำให้ขำ55555555555555 help me now
กาอาระถึงจะเงียบๆนิ่ง แต่ถ้าพูดแล้วทุกคนจะหลงนะ
(เค้าชอบ สงสัยมีแต่เค้านี่แหละที่หลงอ่ะ แพนด้าของเค้าน่ารักก)
ว่าแต่อิจจัง(อิทาจิ) ฟิคนี้นายขี้บ่นจัง เหมือนตาแก่ขี้บ่นเลย
เปนซาสึเกะที่สุขุมมากกต่างจากที่เคยเห็นเลย แตกต่างงง
เป็ดกับซากุจังนี่พอไปกันได้นะ (ฟิคนี้กาอาระเปป็นคนคิดมากหรอ 555)
ติดตามอยู่นะคะไรเตอร์ส้ม พยายามเข้าน้าาา~ >_<) /
ซาโซริ ลั้นลาไปป่าว 55
อิทาจิดูโมโหไปทุกเรื่องเลย
กาอาระ....เอ่อ
อิทาจิจริงจังไป ซาโซริ ก็ลัลล้าไป กาอาระก็แอบรั่วนิ่งไป ซาสึเกะเอ็งเงียบไป
และ หนูซากุระที่รัก ก็แอบ นิ่ง เงียบ 555+ ทุกคนเป็นแบบนี้เราว่าได้อยู่ เกาะยันชาติหน้าเลย
ตอนทำอาหาร กาอาระนึกว่าจะทำได้ ที่ไหนได้ กลับไม่รอด สรุปยังดีที่คนทิ้งลงเกาะยังมี มาม่าให้
ไม่งั้น พวก คุณชาย คุณหนูได้ตายที่เกาะ แน่ ๆ
ปล. วันนี้เม้นยาวอีกแล้ว ไม่เบื่อ เนอะ