[Fic Naruto] Damn! แฟนของผมไม่มีทาง เป็น maid! หรอก

ตอนที่ 18 : Chapter 16 : Happy birth day

            เข้าสู้วันที่ 3 วันสุดท้ายที่เขาและเธอจะอยู่ด้วยกัน ตอนนี้เป็นเวลา 7 โมงเช้า ซากุระนอนขุกอยู่ในผ้าห่มกับซาสึเกะ ตรงหน้าเธอมีเขาที่นอนหลับอยู่แผงอกเปลือยนั่นทำให้เธอใจเต้นหลายรอบต่อหลายรอบ เขาและเธอคบกันมาหลายปีแล้วเป็นธรรมดาที่ต้อง…และก็ได้ป้องกันไว้อยู่แล้วด้วย อีกอย่างการร่วมรักกันและกันแบบนี้เป็นสัญญาระหว่างเขาและเธอว่าจะไม่มีคนอื่นและจะอยู่ด้วยกันตลอดไป…

            ‘’วันสุดท้ายจริงๆเหรอเนี่ย’’

เธอแอบเซงนิดหน่อยอยากจะหยุดเวลาแบบนี้ไว้ตลอด คิดแบบนั้นเธอก็แอบน้ำตาไหลออกมา อยาก..อยากจะอยู่กับเขาให้มากกว่านี้ เพราะพอทำงานก็ไม่ได้เจอกันเลยด้วยซ้ำ

            ‘’ซากุระ? ระ..’’

            ‘’อย่ามองนะ! ‘’

ซาสึเกะเหมือนจะได้ยินเสียงเธอ เขาลืมตามามองแต่โดนเธอปิดตาไว้ซะก่อน เธอไม่อยากให้เขาเห็นเธอร้องไห้ เพราะร้องไห้แต่ล่ะครั้งมันก็เหมือนทำร้ายซาสึเกะด้วยซ้ำ

            ‘’ซากุระ..’’

            ‘’อรุณสวัสดิ์นะคะ ตัวเอง <3’’

เธอลุกขึ้นนั่งพร้อมผ้าห่มที่ปิดบังร่างกายเอาไว้ อีกอย่างเธอหันหน้าหนีเขาทันทีเพื่อไม่ให้เห็นน้ำตา ซาสึเกะเองก็ลุกพรวดขึ้นมามองเธออย่างตกใจ

            ‘’เป็นอะไร ร้องไห้เหรอ?’’

            ‘’ไม่ได้ร้องซักหน่อย ไปอาบน้ำเถอะ’’

            ‘’ซากุระ..เป็นอะไรน่ะ ร้องไห้ทำไม’’

            ‘’ไม่ได้ร้อง…’’

แน่นอนว่าเขารู้ว่าซากุระร้องไห้..เธอปิดบังเขาไม่พ้นหรอก ซาสึเกะไม่พูดอะไรเขาเอื้อมมือไปกอดซากุระไว้จากด้านหลัง..เธอคงจะเหงา..อยู่กับใครก็ไม่รู้ เธอคงจะเหงาจริงๆสินะ แต่ถ้าเขาพูดออกไปว่าให้เธอเลิกทำงาน..เธอคงไม่ยอม

            ‘’วันนี้เป็นวันดีของเธอนะ เดี๋ยวตอนเย็นกลับไปฉลองกับลุงกัน’’

            ‘’จ้า J ‘’

เธอหันกลับมายิ้ม..วันนี้คือวันเกิดเธอ..หลายปีที่ผ่านมาเธอได้ฉลองกับซาสึเกะและลุงของเธอมาโดยตลอดเพราะฉะนั้นเธอจะร้องไห้ไม่ได้

ไม่นานนักซาสึเกะดูเหมือนจะนอนไม่เต็มอิ่มเท่าไหร่เลยนอนต่อ ส่วนซากุระเธอก็ลุกไปอาบน้ำแต่งตัวรอซาสึเกะตื่นอย่างเดียว

ติ๊งต่อง! ติ๊งต่อง!

            ‘’ ซากุระ~ ใครมาน่ะออกไปดูหน่อยสิ’’

            ‘’นายนอนไปเหอะ เดี๋ยวออกไปดูเอง’’

ซากุระลุกจากฟูกที่ซาสึเกะนอนอยู่เพื่อเดินไปเปิดประตูหน้าบ้าน สงสัยคงจะเป็นพนักงานหรืออะไรซักอย่างแน่ๆเลย

แอ๊ดด! ปัง! ปัง!

          ‘’เซอร์ไพร์!!~~ สุขสันต์วันเกิด!!! J ‘’

            ‘’เอ๊ะ! O_O’’

ซากุระแทบจะหงายตึง! คุณชายทั้งหลายแถมโคนันเข้ามาร่วมเซอร์ไพร์อยู่หน้าประตู เมื่อเธอเปิดออกมาก็เห็นพวกเขายืนอยู่

            ‘’ สุขสันต์วันเกิด เรามาเซอร์ไพร์ <3 ‘’ โคนันพูดพร้อมยื่นของขวัญ

            ‘’เมดจังโตขึ้นอีกปีแล้ว > < ‘’

            ‘’โทษนะซากุระ…’’ กาอาระพูดอย่างเอือมๆ

            ‘’โฮ่ๆ รบกวนด้วยนะ ‘’ เพนพูด

            ‘’ชิ! ไม่ได้อยากมาเซอร์ไพร์หรอกนะ’’ อิทาจิพูด

            ‘’โทษทีนะ แต่สุขสันต์วันเกิด เราเตรียมเค้กไว้ให้แล้วล่ะ J ‘’ ซาโซริแจม

ซากุระแข็งเป็นหินโดยปริยาย…

            ‘’เดี๋ยวสิคะ!! นี่มันอะไรกันน่ะ’’

            ‘’วันเกิดเธอไม่ใช่เหรอ? J เรามาเซอร์ไพร์’’

            ‘’ก็ดีใจอยู่หรอก…แต่ว่า รู้ได้ไงคะ?’’

            ‘’ฮ่าๆ ประวัติเธอเราก็ต้องรู้อยู่แล้วล่ะ เป็นการขอบคุณที่ดูแลไอ้พวกนี้ด้วยไง’’ เพนพูด

ซากุระแทบจะบ้าตาย..อะไรกัน..นี่มันเรื่องอะไร..ซาสึเกะเธออยู่ในห้องนะ แถม..พวกนี้มันอะไรกันเธอแค่คนใช้นะ มาเซอร์ไพร์อะไรแบบนี้เนี่ย!!

            ‘’ฮ่าๆ ดูสิ ซากุระจังน่าเอ๋อเลย ‘’ โคนันพูด

ปึก!!

          ‘’เอะอะอะไรกันน่ะ…เดี๋ยวสิ ซากุระ..พวกนี้มันใครกัน’’

            ‘’ซาสึเกะ!!’’

            ‘’ !!?’’

ซาสึเกะเดินมาด้วยท่าทีงัวเงียแปลกๆ แต่ที่หน้าตกใจก็คือเขาไม่ได้เสื้อน่ะสิ!! ใส่แค่กางเกงเท่านั้น ภาพนี้มันทำให้บาดตาบาดใจใครหลายๆคนมาก…….

            ‘’นี่มันอะไรกันน่ะ…’’

ซาสึเกะนั่งบ่นอย่างหงุดหงิดในห้องๆหนึ่งเหมือนจะเป็นห้องนั่งเล่นของพวกคุณชาย ตรงหน้าซากุระมีเค้กและมีพวกคุณชายทั้งหลายนั่งบึ้งๆอยู่ หลายนาทีก่อนนี้ ซากุระดันซาสึเกะเข้าไปในห้องเพื่อให้เขาแต่งตัวทันที ส่วนที่เหลือก็ได้บอกให้ซากุระไปห้องนั่งเล่นบนโรงแรมของพวกเขาเพือเลี้ยงวันเกิด..แน่นอนว่าซาสึเกะต้องตามมาอย่างไม่เต็มใจด้วย

            ‘’ชิ! วันเกิดซากุระทั้งทีอยากจะอารมณ์ดีกว่านี้น่ะเนี่ย’’

เดอิดาระพูดขึ้นมาแน่นอนว่าเปลี่ยนคำที่ชอบพูดออกไปด้วยเพนได้สั่งบอกให้ว่าห้ามพูดว่า เมดเด็ดขาดถ้ายังอยากให้ซากุระอยู่ต่อ…

            ‘’เอาน่าๆ ยินดีที่ได้รู้จักนะ เราเพื่อนร่วมงานของซากุระ ฉันชื่อ ซาโซริ คนนั้นคือเดอิดาระ ส่วนกาอาระคงรู้จักแล้วใช่มั้ย? อีกคนที่นั่งอ่านหนังสือคือ อิทาจิ คนนั้นที่อยู่กับผู้หญิงคือ เพนกับโคนัน พวกเราเป็นพี่น้องกันและเพื่อนร่วมงานของซากุระ J ‘’

ซาโซริยื่นมือมาทางซาสึเกะอย่างเป็นมิตร เขาเองก็ตอบรับมันอย่างหงุดหงิดหน่อยๆ

            ‘’อุจิฮะ ซาสึเกะ…’’

            ‘’ดะ..เดี๋ยวสิคะ คุณซาโซริ ฉันดีใจนะคะที่เซอร์ไพร์แต่ว่า..แบบนี้..’’

            ‘’ไม่เอาน่า ซากุระจัง J ถือว่าทำเพื่อเธอนะ..ฉันซื้อเสื้อผ้ามาให้เป็นของขวัญด้วยล่ะ ถึงจะไม่รู้ไซต์แต่ก็ซื้อมาให้ด้วย > < ‘’

            เดอิดาระเดินหยิบกล่องของขวัญมาให้เธอ เธอเองก็ดูตกใจหน่อยๆเพราะของขวัญนั้นไม่ได้ห่อ..แต่มีตรายี่ห้อเสื้อที่แพงมากๆให้เธอ

            ‘’ฉันเกรงใจจังค่ะ..’’

            ‘’ไม่เอาน่า > < เป็นการขอบคุณด้วยไง J’’

            ‘’อุ้ยตายจริง!! หล่อจังเลย > < ซากุระจัง แฟนหนูหล่อมากเลยล่ะ ‘’

โคนันวิ่งมาหาซากุระแล้วเหลือบมองซาสึเกะที่นั่งหน้าบึ้งอยู่

            ‘’แหะๆ…’’

            ‘’…..’’

            ‘’เอาเถอะ เต็มที่เลยนะซากุระ โคนัน…ฉันโกรธจริงๆนะ = = ‘’

            ‘’เพนล่ะก็ โถๆ ล้อเล่นเอง >< นี่ๆของขวัญๆ ถึงจะคุยกันไม่ได้นานแต่ก็ เอ็นดูเธอมากเลยยล่ะ เครื่องสำอางยี่ห่อดังส่งตรงมาจากฝรั่งเศล รับไว้หน่อยนะจ๊ะ J ‘’

            ‘’เอ๋? มันจะดีหรือคะ?’’

            ‘’ดีๆสิ >< ‘’

ซากุระรับไว้อย่างเต็มใจแต่ก็มีเกรงๆ ส่วนซาสึเกะเองก็มองซากุระอย่างเคืองๆ ไม่เห็นรู้มาก่อนเลยว่าพวกที่ซากุระทำงานมาโรงแรมนี้ แต่ซากุระคงไม่รู้…ละมั้ง

            ‘’ขอโทษนะ ซากุระขอคุยด้วยหน่อยสิ’’

            ‘’คุณกาอาระ..งั้นตัว..ซาสึเกะรออยู่นี่นะ’’

            ‘’อย่าไปนานล่ะ…’’

            ‘’อื้อ.. J ‘’

ซากุระเดินไปคุยกับกาอาระอีกฝั่งหนึ่ง

            ‘’โทษนะ พวกนั้นอยากจะมาเซอร์ไพร์เธอให้ได้น่ะ.’’

            ‘’เข้าใจค่ะ..คงปิดพวกเขาไม่อยู่แล้วล่ะ ซาสึเกะออกมาขนาดนั้น’’

            ‘’……..’’

            ‘’มีอะไรอีกหรือเปล่าคะ?’’

            ‘’เอ่อ..สุขสันต์วันเกิด..นี่ของขวัญ’’

กาอาระยื่นกล่องน้อยๆให้เธอ เมื่อเปิดออกมาเหมือนจะเป็นกำไลข้อมือ เธอหน้าแดงด้วยความเขินทันที เขามองเธอด้วยแววตาต่างจากเดิมเล็กน้อย

            ‘’ขอบคุณมากค่ะ ‘’

            ‘’ ไม่เป็นอะไร กลับไปเหอะ ดูแฟนเธอจะอารมณ์บูดเต็มที่เลย’’

            ‘’ค่ะ’’

ซากุระเดินกลับไปนั่งข้างๆซาสึเกะที่ดูจะไม่ค่อยพอใจที่เธอมีเพื่อนร่วมงานมีแต่ผู้ชาย แถมตอนนี้เขาก็นั่งจ้องตากับอิทาจิอยู่อีกฝั่ง..จะบอกว่ายังไงดี เขาไม่ถูกกับหมอนั่นจริงๆ

            ‘’ซากุระ! กลับได้ยัง’’

            ‘’เดี๋ยวสิๆ คุณแฟน เรายังไม่ได้ทานเค้ก และอวยพรกันเลยนะ ใช่มั้ยซากุระจัง J อยู่ด้วยกันก่อนสิ ไหนๆก็อุตสห์พักงานแล้ว สนุกเต็มที่แบบไม่ต้องเกรงใจพวกเราเลยสิ’’

โคนันเดินเข้ามากล่อมซาสึเกะที่จับมือซากุระเหมือนจะออกจากห้องไปได้ทุกเมื่อ

            ‘’ฉันว่าฉันรบกวน…’’

            ‘’ฮ่าๆ ไม่เป็นอะไรๆ ตามสบายเลยซากุระ ^^ ‘’ เพนพูดขัดขึ้น

            ‘’ใช่ๆ นี่พวกผมสั่งเค้กอย่างดีมาให้เลยนะ ซากุระจังมากินด้วยกันเถอะนะ ‘’

ซาโซริยื่นมือจูงมือเธอเข้ามาหาเขาแล้วพาเดินไปดูเค้กนั้น ซึ่งตบแต่งด้วยช็อคโกแลต 5 ปอนด์ เธอแอบน้ำตาคลอเบ้า เพราะตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเห็นเค้กและได้กินเค้กที่สุดยอดแบบนี้

            ‘’ถ้านายอยากกลับไปก็ไปก่อนเลย..ยัยนี่ต้องอยู่กับพวกเรา’’

อิทาจิเดินมาทางข้างหลังซาสึเกะ เขาหันไปมองอย่างไม่พอใจ

            ‘’เข้าใจแล้ว!! จะอยู่กับซากุระก็ได้’’

            ‘’ซาสึเกะ….’’

ทางด้านหนึ่งเดอิดาระนั่งเก้าอี้เหลือบมองซาสึเกะและซากุระเป็นพักๆ หงุดหงิด…ความหงุดหงิดของเขานี่มันอะไรกัน ไม่ชอบเลย ผู้ชายคนนั้น..น่าหงุดหงิดเป็นบ้า

            ‘’เมด…ไม่สิ ซากุระจัง!! ลองชุดที่ผมซื้อให้ให้ดูหน่อยสิครับ J’’

เดอิดาระตะโกนออกมา

            ‘’เอ๋? ไม่ดีกว่าค่ะ’’

            ‘’นะครับๆ ผมว่าเธอใส่ต้องเหมาะและสวยมากแน่ๆ โคนันจัดการที’’

            ‘’รับแซ่บ! งั้นมากับเจ๊นะ!! รอก่อนนะหนุ่มๆ > < ‘’

            ‘’ดะ..เดี๋ยวสิคะ!! > < ‘’

สุดท้ายเธอก็โดนโคนันลากเข้าไปอีกห้องหนึ่ง เหลือเพียงพวกผู้ชายเท่านั้น ทุกคนหันไปมองซาสึเกะโดยพร้อมเพรียงกัน

            ‘’นี่แกน่ะ..แฟนเธอเหรอ?’’

เดอิดาระเปิดปากออกมา พร้อมเดินเข้ามาใกล้ซาสึเกะ

            ‘’ถ้าใช่ แล้วจะทำไม?’’

            ‘’!? ทำไม เธอถึงไม่บอกกันเลยนะ…’’

            ‘’ไม่เอาน่า เดอิดาระ ขอโทษแทนหมอนี่ด้วยนะ พอดีเป็นพวกอารมณ์ร้อน ^^ พวกเราดูก็รู้แล้วล่ะว่านายคือแฟนของซากุระจังน่ะ ‘’

ซาโซริเดินมาจับไหล่ของเดอิดาระไว้ แล้วพูดกับซาสึเกะอย่างเป็นมิตร

            ‘’เหรอ?...ว่าแต่พวกนายไม่มีการมีงานทำกันหรือไง? ถึงมาเที่ยวเล่นแบบนี้’’

            ‘’งานน่ะมี แต่ว่าพอซากุระไม่อยู่ พวกเราก็พลอยหยุดไปด้วยน่ะ J อีกอย่าง โรงแรมนี้คือของพวกเรา  งานน่ะเลยจะทำตอนไหนก็ได้’’ เพนแก้ต่างให้

            ‘’เหรอ? พวกคุณหนูก็งี้ล่ะนะ ‘’

            ‘’นี่แก..ปากเหรอนั่น!’’

อิทาจิเดินไปจับไหล่ของซาสึเกะอย่างโมโห ซึ่งเขาก็ปัดออกมาอย่างไม่พอใจเมื่อโดนจับไหล่อย่างแรง

            ‘’นี่..จะเป็นอะไรมั้ย? ถ้าจะบอกว่า อยากให้เธอลาออกจากงานนี้ซะ’’

            ‘’…!!’’

ซาสึเกะนั่งลงที่โซฟา พูดด้วยท่าทีนิ่งๆ ทำเอาคนในห้องตกใจกันไปหมด อิทาจิแสระยิ้มออกมาอย่างกับว่าเขาจะถูกใจผู้ชายคนนี้ที่ปากคอเราะร้าย

            ‘’คงไม่ได้..เพราะยัยนี่คือของพวกเรา ไม่สิ-‘’

            ‘’อย่าลืมสิ เธอทำสัญญากับเราไว้ 3 ปี’’

กาอาระพูดแทรกขึ้นมา

            ‘’เดี๋ยวสิ กาอาระ สัญญา-‘’

            ‘’จำที่บอกไม่ได้ที่คอนโดนายไม่ได้เหรอ? สัญญาคือสัญญา ใช่มั้ยเพน’’

กาอาระเอื้อมมือไปปิดปากเดอิดารทีจะแทรกพูดขึ้นมา พรางหันไปขอความช่วยเหลือจากพี่ใหญ่ทันที

            ‘’ใช่ สัญญา..แต่ลืมเอามาน่ะ ไว้วันหลังจะส่งให้ดู อีกอย่างนะ บริษัทของเราจะไม่ให้พนักงานลาออกกลางคัน ฉันเข้าใจความรู้สึกนายดีนะ แต่เธอเองก็ช่วยเราไว้เยอะ เราต้องการคนแบบเธอ’’

            ‘’จะบ้าเหรอ?!! นายก็มีแฟนนี่ น่าจะรู้นี่ ใครมันจะปล่อยให้แฟนตัวเองไปทำงานที่มีแต่ผู้ชายล่ะฮะ!’’

            ‘’เหรอ? ฉันว่าฉันเข้าใจนายนะ ซาสึเกะ J แต่รับรองจะไม่เกิดเรื่องอะไรแน่นอน พวกนี้เป็นน้องๆของฉัน พวกนี้จะไม่ทำอะไรแฟนนายแน่ๆ ใช่ไหม?พวกแก…..’’

            ‘’…!!’’

พวกกาอาระยืนนิ่งทันที เมื่อเพนได้ปล่อยรังสีโหดใสพวกเขา เพนเป็นคนใจดี มีเหตุผลอยู่เสมอ แต่ลึกกว่านั้นเขาเป็นพวกจริงจัง รักษาสัญญา รักษาคำพูด ซึ่งพวกน้องๆของเขาก็รู้ดี แต่เมื่อได้โกรธมาแล้วเพนจะไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้น แม้กระทั่งเป็นคนในครอบครัว เขาก็จะออกปากไล่ให้ออกไปจากบ้านได้ทุกเมื่อ

อึก!..เสียงกลืนน้ำลายของทุกคนดังขึ้นพร้อมกัน

            ‘’ฉันจะเชื่อแกได้ไง?’’

            ‘’ฮ่าๆ เจอคนนิสัยเหมือนกันนี่ดีจังนะ ^^’’

            เหมือนตรงไหน!!?? แว่วเสียงในใจของทุกคน

            ‘’……….’’

            ‘’นี่เป็นนามบัตรของฉันโดยเฉพาะ..มีอะไรก็โทรมาได้นะ อีกอย่างฉันรับรองได้เลยว่าทุกคนที่นี่จะไม่ทำอะไรแฟนนายแน่นอน อีกอย่างผู้หญิงก็มีไม่ต้องห่วง J ถ้านายติดขัดอะไรล่ะก็โทรมาหาฉันนะ แบบว่า โทรมาถามว่าซากุระเป็นไงบ้างก็ได้นะ ฮ่าๆ ^^’’

            ‘’……….’’

            ‘’ถ้านายรักแฟนนายก็จงเชื่อใจเธอซะนะ!’’

            ‘’ไม่เชื่อใจพวกนายมากกว่า’’

            ‘’ฮ่าๆ ชอบว่ะ คนแบบนี้ J นายแน่มาก รักแฟนยิ่งชีพ! แต่จะไม่มีอะไรแน่นอน เชื่อเถอะ พวกนี้ก็นานๆทีจะมาอยู่รวมกัน เพราะทำงานคนล่ะที่น่ะ ‘’

            ‘’เหรอ?’’

            ‘’ใช่ๆ เนอะ ถ้าเกิดใครทำอะไรขึ้นมาล่ะก็…ฉันก็คงต้องลงโทษร้ายแรงกันบ้างแล้ว จะได้รู้จักโตๆกันบ้าง เนอะ…’’

            ‘’….!!’’

            ‘’ชิ! ถ้าเพนพูดแบบนั้นล่ะก็..ยอมก็ได้’’

อิทาจิหันตัวหนีไปนั่งตรงริมหน้าต่างอย่างโดนขัดใจ..ไม่ให้ทำอะไรนี่มันอะไรกัน เขาหงุดหงิด..ตั้งแต่รู้ว่าเธอมีแฟนก็โครตหงุดหงิดเป็นบ้าเลย แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพนอยู่…

ปัง!

‘’ขอโทษที่ทำให้รอนานจ้า พอดีแต่งหน้าด้วยน่ะ เป็นไง แต่นแต้นน!! ‘’

‘’…!!’’

โคนันตะโกนออกมาพร้อมดันหลังซากุระ เธอปล่อยผมยาวสลวยถึงบ่า แต่งหน้าอ่อนๆและใส่ชุดของเดอิดาระ แน่นอนว่าเธอใส่สร้อยข้อมือของกาอาระประดับด้วย ชุดของเดอิดาระเป็นชุดกระโปรงสีชมพูอ่อนๆ แขนตุ๊กตาด้านหลังเป็นเชือกที่ไข้วไปมาทำให้เห็นหลังขาวนวล ตรงชายกระโปรงบานหน่อยๆ มีลูกไม้ติดประดับอยู่

            ‘’โห!! สวยจัง!! ซากุระจัง <3 ‘’

            ‘’มะ..ไม่หรอกค่ะ อีกอย่าง มันโชว์หลังแบบนี้..อายจังค่ะ’’

            ‘’ไม่ๆ สวยมากเลยๆๆ > < ‘’

เดอิดาระวิ่งกรูไปรับตัวเธอคนแรก

            ‘’สวยจังนะ ซากุระจัง สมแล้วล่ะ นายก็มีเซนต์ในการเลือกชุดนี่ เดอิดาระ’’

            ‘’แน่นอน..ก็เลือกมาให้เธอนี่นะ’’

            ‘’ขะ..ขอบคุณจริงๆค่ะ ไม่รู้จะตอบแทนยังไงเลย ‘’

            ‘’น่าๆ J ‘’

ซาโซริเดินเข้ามาชมเธอ กาอาระยืนยิ้มอยู่ห่างๆ สบตากับเธอหน่อยๆเพื่อให้รู้ว่าเขามองเธออยู่ อิทาจิหันหน้าหนีพรางนั่งอ่านหนังสืออย่างไม่สนใจ

            ‘’ไม่เอาน่าอิทาจิ พูดอะไรหน่อยสิ’’

เพนเดินเข้ามาสะกิดเขาเบาๆ

            ‘’ยุ่งน่า’’

            ‘’สนใจเหรอ? ซากุระน่ะ?’’

            ‘’ใช่ที่ไหนล่ะ?’’

            ‘’ตานายมันฟ้องอิทาจิ ครั้งแรกหรือเปล่า ที่นายสนใจผู้หญิง’’

            ‘’พูดบ้าๆน่า’’

            ‘’เอาน่า..เธอมีแค่แฟน ไม่ได้มีสามี แฟนน่ะเลิกได้นะอิทาจิ’’

            ‘’พูดแบบนี้หมายความว่าไง เพน’’

            ‘’ฉันไม่ได้บอกนี่ว่า ห้ามทำอะไรเธอแบบไหน..ฉะนั้น ฉันเชียร์แกเต็มที่เลยนะอิทาจิ สู้เขาล่ะ ;) ฮ่าๆ โอ้ว ซากุระสวยจริงๆด้วย ฮ่าๆ ‘’

            ‘’……..’’

อิทาจิหน้าแดงขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเพนทิ้งคำๆหนึ่งที่ทำให้เขาตะลึง..ก่อนจะเดินไปชมซากุระ สมกับเป็นเพน ชั่วร้ายจริงๆ..หึ เชียร์งั้นเหรอ? แค่แฟนงั้นเหรอ? น่าสนใจดีนี่ น่าสนุกดีนะกับการแย่งอะไรที่มันมาไม่ได้ง่ายๆ ขอลองซักหน่อยแล้วกัน….

            ‘’นี่ ซาสึเกะ ไม่เห็นพูดอะไรเลย ไม่สวยเหรอ?...’’

ซากุระปลีกตัวออกมาหาซาสึเกะที่นั่งทำหน้านิ่งอยู่ที่โซฟาอยู่นานสองนาน เธออุตส่าห์แต่งแบบนี้ไม่ชมหน่อยเหรอ?

            ‘’อื้อ สวยดี ‘’

            ‘’พูดแบบนี้อีกแล้ว’’

            ‘’ไม่เอาน่า J เธอสวยในสายตาฉันเสมอแหล่ะ ซากุระ’’

            ‘’ซาสึเกะ…’’

            ‘’แหว่ะ J เธอสวยในสายตาฉันเสมอแหล่ะ ‘’

            ‘’………..’’

โป๊ก!! ฝ่ามือของซาโซริตรงเข้าที่กลางหัวของเดอิดาระ…

            ‘’โทษนะ ไอ้นี่มันพวกปากดีน่ะ ขอโทษนะ ซากุระจัง ซาสึเกะด้วย’’

            ‘’มันเจ็บนะซาโซริ!!’’

            ‘’พูดแบบนั้นอยากโดนเธอเกลียดอีกหรือไง เดอิดาระ ไม่จำเลยนะแก’’

            ‘’…..ขอโทษนะ ไม่ได้ว่าเธอนะ ผมน่ะแค่หมันไส้ที่มันพูดเท่านั้น เธอน่ะสวยอยู่แล้วซากุระจังเชื่อผมใช่มั้ย? =^=’’

เขาเดินเข้าไปกุมมือเธอและออดอ้อนอย่างน่ารัก เธอได้แต่หัวเราะแหะๆ นี่ถ้าไม่รู้นิสัยเธอคงหลงเขาแน่ๆ แต่ว่าพอรู้นิสัยแล้วหลงไม่ลง..โรคจิตดีๆนี่เอง =_=

            ‘’ทุกคน! ได้เวลากินเค้กแล้วนะ’’

            ‘’โอ๊ส!! ไปกันเถอะ ซากุระจัง! J’’

เดอิดาระดึงมือซากุระไปทางโต๊ะที่วางเค้กทันที รวมทั้งซาสึเกะที่ต้องไปอย่างช่วยไม่ได้ ไม่นานนักพวกเขาก็ได้อวยพรเป่าเค้กกัน ซากุระมีความสุขมากๆ ซึ่งซาสึเกะแอบมองหลายอยู่หลายครั้ง เธอคงมีความสุขที่ได้อยู่กับคนเยอะๆ แต่เธอจะมีความสุขที่ได้อยู่กับเขามั้ยนะ?

‘’ขอแบ่งเค้ก?’’

            ‘’ค่ะ เอาไปฝากลุง J ‘’

            ‘’ว่าแต่ทำไมลุงเธอไม่มาด้วยล่ะ? ‘’

ตอนนี้ระหว่างเก็บของ เธอยืนคุยกับซาโซริอยู่สองคน ทุกคนเริ่มอิ่มเค้ก เธอเองก็กินไปเยอะใช่เล่น เพราะเค้กนี้มันอร่อยมากๆๆๆ

            ‘’ซาสึเกะบอกว่า ที่เขาไม่มาเพราะอยากให้มากันสองคนมากกว่าน่ะค่ะ’’

            ‘’อ๋อ? เธอนี่เก่งจังนะ ต้องทำงานและเลี้ยงลุงเนี่ย’’

            ‘’ไม่หรอกค่ะ ลุงของฉันตอนนี้อยู่ที่คอนโดกับซาสึเกะ เขาเป็นคนคอยดูแลให้ แต่ต้องขอบคุณหลายๆอย่างค่ะ ที่ทำให้ความลับไม่แตก’’

เธอกระซิบเบาๆ

            ‘’ครับๆ ผมไม่มีวันให้แตกแน่นอน ถ้าแตกขึ้นมา เธอคงไม่อยู่กับพวกผมแน่ๆ ผมคิดแบบนั้นนะ ‘’

            ‘’คุณซาโซริคะ?’’

            ‘’อะไรเหรอ?’’

            ‘’แก้มมีรอยเค้กนะค่ะ ว่าจะทักอยู่ J ‘’

เธอเอื้อมไปปาดเค้กที่เปื้อนหน้าเขาอยู่ออกเบาๆ ซาโซริหน้าแดงขึ้นมาหน่อยๆ เขาดึงนิ้วที่ซากุระปาดเค้กเข้ามาดูดเบาๆ

            ‘’เอ๊ะ!?//////’’

            ‘’อร่อยจัง J ขอโทษนะ อิอิ ‘’

            ‘’คะ…ค่ะ/////////’’

            ‘’ส่วนของขวัญของผม กลับไปแล้วจะให้นะ ;) ‘’

            ‘’ค่ะ//////’’

            ‘’เดี๋ยวสิ เห็นนะ จีบอะไรกันอยู่น่ะ L ‘’

            ‘’คุณเดอิดาระ? ‘’

            ‘’ซาโซริทะลึ่ง L ฉวยโอกาส บ้าๆๆๆๆ’’

            ‘’พอเลยไอ้บ้า ด่าฉันจริง ขอไปเข้าห้องน้ำก่อนล่ะ J’’

            ‘’ชิ ดูอารมณ์ดีจริงจริ๊งงงงง!!’’

            ‘’ J ‘’

เดอิดาระเยาะซาโซรินิดหน่อย หันมาทางซากุระที่เก็บของอยู่ก็ทำหน้าหงุดหงิดนิดหน่อย ส่วนเธอเองก็ใจเต้นแปลกๆ ซาโซริเดี๋ยวนี้ชอบแทนตัวเองว่าผม? ทั้งที่แต่ก่อนชอบแทนตัวเองว่าฉัน

            ‘’หน้าแดงจังนะ ซากุระจัง J’’

            ‘’ไม่หรอกค่ะ ขอบคุณที่เลี้ยงจริงนะคะ’’

            ‘’แน่อน J พวกเราเต็มใจ อิอิ ‘’

เขายิ้มให้เธออย่างเป็นมิตร ซากุระแอบคิดว่าพวกเขาแปลกไปจากตอนแรกจริงๆ ดูเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ มันแปลกๆจริงๆ

            ‘’ซากุระ กลับกันเถอะ’’

เสียงซาสึเกะตะโกนเรียกทางด้านหลัง

            ‘’อ้อ อื้มๆ เอาสิ’’

            ‘’เหนื่อยชะมัด..เฮ้อ’’

            ‘’ โอเคนะ วันนี้ก็กลับบ้านแล้วนะ J ‘’

            ‘’เธอเหอะ..ไม่เป็นอะไรแน่นะ..ตอนเช้าน่ะ ร้องไห้ใช่มั้ย?’’

            ‘’……’’

            ‘’เอาเถอะ ไว้เจอกันก็ได้..ยัยบ้องอย่าร้องไห้ล่ะ’’

เขาพูดคุยกับซากุระที่เดินมาหาเพื่อเตรียมตัวกลับบ้านพักแล้วตอนเย็นจะได้ออกไปจากโรงแรมนี้เพราะวันนี้วันสุดท้ายแล้ว… ซาสึเกะยกมือลูบหัวซากุระเบาๆด้วยความรัก เขาห่วงเธอยิ่งกว่าอะไรเสียอีก ตอนนี้รักเธอมากกว่าใครทั้งโลกด้วยซ้ำ

            ‘’นี่! กลับด้วยกันมั้ย ^ ^ ‘’

            ‘’เห?’’

เพนเดินเข้ามาหาทั้งสองคน

            ‘’ทำไมฉันต้องกลับกับพวกแกด้วย’’

            ‘’เอาน่าๆ พวกเราก็กลับทางเดียวกันนี่ ‘’

            ‘’ไม่เอาหรอก…’’

            ‘’เพน..ฉันจะไปส่งสองคนนี้เอง สัญญาไว้แล้วว่าตอนกลับจะไปส่งสองคนนี้ที่คอนโด และจะรอรับซากุระกลับมาด้วย’’  กาอาระแทรกขึ้นพูด

            ‘’หา?? ฉันไม่เอาด้วยหรอก’’

            ‘’ซาสึเกะ…เราสัญญากับคุณกาอาระไว้แล้วนี่’’

            ‘’ชิ!...’’

            ‘’น่าๆ งั้นกาอาระฝากด้วยนะ’’

            ‘’อืม’’

เพนเดินไปจากตรงนั้น ซากุระยิ้มแหยๆให้กาอาระหน่อยๆ

            ‘’ไปเถอะ ฉันอยากไปแช่น้ำร้อน..ด้วยกันกับเธอ ‘’

            ‘’เอ๊ะ?// พูดแบบนั้นทำไมเนี่ย’’

            ‘’ไม่เห็นแปลก J วันนี้ให้ฉันถอดชุดให้นะ ‘’

            ‘’ซาสึเกะ!!!’’

            ‘’ไปเถอะ..’’

            ‘’อ๊ะ งั้นขอตัวก่อนนะคะ ขอบคุณที่เลี้ยงค่ะ ดะ..เดี๋ยวสิ ซาสึเกะล่ะก็..’’

และแล้วซากุระก็ออกจากห้องพร้อมกับซาสึเกะ แถมเขาได้ปล่อยคำพูดทำร้ายพวกที่เหลือไว้ด้วย เดอิดาระวิ่งเข้าไปในห้องทันที ส่วนคนอื่นก็หันไปทำธุระของตนเอง มีแต่เพนคนเดียวที่ยิ้มร่าเริงเพราะสนุกกับตรงหน้า…..