[Fic Naruto] Damn! แฟนของผมไม่มีทาง เป็น maid! หรอก

ตอนที่ 17 : Chapter 15 : Happy day :)

              เช้าวันรุ่งขึ้น ซาสึเกะตื่นมาก่อนซากุระ เขามองคนข้างตัวอย่างมีความสุข ความฝันของเขาก็คือการอยู่กับเธอนี่ล่ะ..อยากอยู่ด้วยกันให้มากกว่านี้

            ‘’ ที่รักครับ..เช้าแล้วนะ’’

ซาสึเกะก้มลงไปกระซิบข้างหูเบาๆ เธอทำหน้าหงุดหงิดหน่อยๆก่อนจะพลิกตัวไปเผยให้เห็นหลังขาวนวลของเธอ เมื่อคืนนี้เมื่อกลับมาบ้านพักแล้วซากุระดูเหมือนจะหายไปในทันที เธอไม่อยากกินยาก่อนจะขอตัวไปแช่น้ำสบายในห้องน้ำคนเดียว ส่วนเขาก็นั่งจัดที่นอน หาอ่านหนังสือที่ซื้อติดมือตอนไปซื้อยามาอ่านฆ่าเวลา ซักพักเธอก็ออกมาด้วยท่าทีหน้าแดงๆผิดไปจากเดิม เขาเลยอดใจไม่ไหว…..

            ‘’ตื่นสิ..หลังโผล่แล้วนะ ให้ตายสิ เธอนี่หัดระวังตัวบ้างสิ’’

            ‘’หนวกหู….นายพาฉันนอนดึกนะ..’’

            ‘’ไม่เอาน่า..ก็เธอ..เฮ้อ! เอาเถอะ ยังไงก็ช่วยปิดหลังนั่นหน่อยเถอะ ตอนนี้มันจะเห็นถึงบั้นท้ายเธอแล้วนะ’’

            ‘’ลามก’’ ซากุระพลิกกลับมาพร้อมผ้าห่มที่ปิดร่างกายไว้

            ‘’ไม่เอาน่า..งั้นฉันไปอาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวไปทานข้าวกัน’’

            ‘’อือออ’’

เขาก้มลงจูบแก้มเธอที่งอแงๆเหมือนเด็กๆ ลุกแล้วเดินไปทำธุระของตัวเอง ไม่นานนักเขาก็ปลุกซากุระสำเร็จ เธองอแงได้ใจสุดท้ายเธอก็ต้องยอมไปอาบน้ำแต่งตัวไม่นอนต่อตามคำของแฟนหนุ่มสุดที่รัก

            พวกเขาเดินมาศูนย์อาหาร ที่จริงมีการนำอาหารมาส่งให้ที่พักแต่ต้องเสียค่าใช้จ่ายเพิ่ม ซาสึเกะไม่ได้เอา ถึงอยากจะเป็นส่วนตัวแค่ไหนแต่ว่าการที่เขาเดินเคียงคู่ไปกับซากุระไปแค่ไหนมันคงจะดีมากกว่า

            ‘’หืม? ยังง่วงอยู่อีกเหรอ? ‘’

เขาหันหลังกลับมาดูซากุระที่เดินตามต้อยๆ เธอหาวไปพรางขยี้ตาไปพราง ซาสึเกะดึงมือเธอมาแล้วโอบไว้อย่างรักใคร่

            ‘’ก็แหม..เมื่อคืนพอนั่นล่ะก็นะ..นายหลับแต่ฉันไม่หลับ’’

            ‘’เธอนี่ถึกดีจังนะ’’

            ‘’ซาสึเกะล่ะก็! =^=’’

            ‘’เอาน่า..วันนี้จะไปไหนค่อยไปคิดต่อกันที่โต๊ะกินข้าวแล้วกันเนอะ’’

            ‘’รับทราบค่า’’

เขายิ้มให้เธอแล้วเดินไปกันต่อ ซากุระลอบมองเขาอย่างดีใจ ซาสึเกะยิ้มได้แบบนี้ก็ดีแค่ไหนแล้ว แถมเธอกับเขาคบกันมาตั้งแต่เรียนซึ่งหลายปีแล้ว..รักกันได้แบบนี้ดีมากแล้วแท้ๆ อนาคตจะเป็นยังไงนะ

            ‘’กินไรดีนะ? เช้าๆแบบนี้อยากกินอะไรเหรอ?’’

            ‘’โจ๊ก กาแฟ ก็ได้มั้ง ‘’

            ‘’งั้นกินเหมือนกันและกัน เธอไปนั่งตรงริมๆผนังแล้วกัน ฉันจะยกถาดไปให้’’

            ‘’ฉันช่วย’’

            ‘’ไม่ต้องๆ ไม่หนัก เดี๋ยวจ่ายให้เอง’’

ซากุระทำหน้างอๆแต่ก็ต้องยอมเขาแต่โดยดี เช้าๆแบบนี้ก็มีคนมานั่งกินด้วยเหมือนกันแฮะ..ซากุระคิดพรางเดินไปนั่งที่ริมผนัง นั่งนอนเล่นอยู่ตรงนั้นอย่างสบายใจ โดยเธอลืมไปว่าพวกคุณชายมาอยู่ที่นี่กันแล้ว

            ‘’ให้ตายสิ..ซาสึเกะมีเงินเยอะแค่ไหนกันนะ กับค่าโรงแรมค่าเที่ยวเนี่ย’’

เธอทาบหน้าลงกับแขนพรางใช้ความคิด เธอเองก็ไม่ได้ออกซักบาทเลย สงสัยเธอต้องแอบเอาตังเข้าไปใส่กระเป๋าแล้วมั้ง ตอนนี้เธอมีตังอยู่เยอะเลย พวกคุณชายทั้งหลายขยันให้แถมตอนนี้เธอก็ซื้อ ไอโฟนมาใช้จนได้ T_T ตอนแรกซาสึเกจะซื้อให้เพราะเขาใช้ด้วยและเห็นเธออยากได้ แต่ว่าเธอปฏิเสธไปเพราะบอกว่า ไม่อยากใช้โทรศัพท์ สุดท้ายเธอก็ต้องเอาตังที่ได้มาด้วยน้ำพักน้ำแรงมาซื้อจนได้ T^T

              อีกด้านของริมหน้าต่าง อิทาจิ เดอิดาระ กาอาระซาโซริ นั่งอยู่ พวกเขามองซากุระมาตั้งแต่เดินเข้ามาแล้ว เพราะพวกเขารู้ว่าเธอต้องมาที่นี่แน่ๆ แถมพวกเขาเองก็ต่างคนต่างตื่นจนสุดท้ายก็มาเจอกัน

            ‘’อยากจะถามเมดจังให้รู้แล้วรู้รอดเลย’’

เดอิดาระดูจะรู้สึกแย่กว่าคนในกลุ่ม เขาเจ็บปวดไปหมด ไม่รู้ทำไม ตั้งแต่เมื่อวานที่ซาโซริพูดคำนั้นเขาก็ไม่กล้าสู้หน้าซาโซริและซากุระอีกแล้ว

            ‘’จะยังไงก็ช่างสิ! ก็แค่ผู้หญิงคนเดียว จะมีแฟนไม่มีแล้วยังไง’’

            ‘’เห อิทาจิ..ใช่เหรอ?’’

            ‘’หุบปากไปซะ ซาโซริ’’

            ‘’ครับๆ เราเองก็ไม่อยากสะกดรอยเธอซักหน่อย ไหงถึงมาพร้อมกันแบบนี้ล่ะ หืม~’’

            ‘’………’’

            ‘’พูดกันไม่ออกเลยแฮะ..ก็แหม เป็นเมดที่พวกเราหวงที่สุดนี่นะ’’

            ‘’..!!’’

แล้วภายในโต๊ะนั้นก็เงียบกันต่อไป ต่างปกปิดความรู้สึกกันต่อไป…

            ซาสึเกะเดินถือถาดมาหาซากุระพร้อมกาแฟ และโจ๊ก เมื่อเห็นซากุระนอนเล่นอยู่ด็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข

            ‘’มาแล้ว..’’

            ‘’ขอบใจนะ J รักที่สุด’’

            ‘’ครับๆ ‘’

เขายิ้มแล้วนั่งลงตรงข้ามเธอ ก่อนจะว่างกระดาษแผ่นหนึ่งดูเหมือนเขาจะเอามาเพื่อจดที่เที่ยวในวันนี้กับซากุระ เธอกินไปมองไปไม่ได้พูดอะไรมากรอเขาอธิบายอย่างเดียว

            ‘’วันนี้ไปเที่ยวกัน J ให้ตายสิ สงสัยฉันต้องเก็บตังซื้อรถแล้วสินะ’’

            ‘’เอาจริงดิ’’

            ‘’อืม! แน่นอน ขอทางบ้านดีมั้ยเนี่ย? ‘’

            ‘’ซาสึเกะ..ถ้าไม่มีเงินก็ค่อยๆเก็บก็ได้ ฉันน่ะนั่งอะไรก็ได้ขอแค่มีนายก็พอ’’

            ‘’ไม่ได้หรอก..ฉันน่ะรักเธอ..ห่วงเธอ อยากให้เธอมีความสุข’’

            ‘’แค่นี้เค้าก็มีความสุขอยู่แล้วนะ สิ่งสำคัญของเค้าไม่ใช่เงินหรอก ‘’

            ‘’ถึงอย่างงั้นฉันก็จะซื้อ’’

ซากุระรู้ว่าซาสึเกะเป็นคนรั้นแค่ไหนเธอจึงปิดปากเงียบไม่พูดต่อแล้วดูเขานั่งจดแพลนไปเที่ยวต่อไป ส่วนซากุระก็หยิบโทรศัพท์ออกมาถ่ายรูปซาสึเกะไว้ทุกช็อต เอาไว้เก็บไว้ดูเวลาคิดถึง

            ‘’เดี๋ยวเหอะ ถ่ายอะไรน่ะรู้นะ’’

            ‘’อุตส่าห์ปิดเสียง’’

            ‘’ให้ตายสิ ว่าแต่ฉันคิดไว้ว่าจะไป นี่ก่อน มันมีสวนดอกไม้ เธอน่าจะชอบ ต่อจากนี้เราก็ไปที่นี่ เป็นที่พักกินข้าวกันได้ มีอาหารหลากหลายเลย มีจุดของฝากด้วยนะ เธอว่าไง’’

            ‘’อ่าๆ ได้หมดล่ะค่า นายนี่ขยันคิดจริงๆ ‘’

            ‘’ยังไงเราก็ต้องวางแผนไปก่อนนี่ เธอนี่นะ ‘’

จึก! เขาจิ้มปากกาลงที่หน้าผากของเธอ นี่ล่ะ..ซากุระของเขา ซากุระที่คิดอะไรง่ายๆ ไม่เรื่องมาก ไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่น..นี่ล่ะ คนที่เขารัก

            ‘’รักนะ =3= ‘’

            ‘’เธอนี่นะ ‘’

            ‘’นายก็กินสิ มัวแต่ทำนี่จนโจ๊กเย็นหมดแล้ว ‘’

            ‘’ครับๆ คุณนาย ‘’

เขายิ้มๆ ลูบหัวเธอ ซากุระพึ่งนึกได้ว่าไม่มีน้ำ เธอเลยเดินไปซื้อน้ำเพียงลำพัง ซากุระรู้สึกเสียวสันหลังวาบ พอหันกลับไปมองขณะซื้อน้ำก็ไม่มีใคร บางทีเธออาจจะคิดไปเองก็ได้

คุณชายคงไม่อยู่ทีนี่หรอกนะ…พวกเขาไม่ตื่นเช้าขนาดนี้

เธอเดินกลับมาด้วยน้ำเพียงขวดเดียว เพราะกินสองขวดเอกินไม่หมดและแถมพวกเขาก็กินอะไรร่วมกันอยู่แล้วด้วย ซากุระมองหลังของซาสึเกะที่นั่งกินอยู่ก็อดยิ้มออกมาไม่ได้

            ‘’ตัวเองงง!~~’’

            ‘’ซากุระ! อย่าทำให้ตกใจสิ’’

เธอพุ่งเข้าใส่ซาสึเกะทางด้านหลัง ยื่นน้ำไปข้างหน้าแล้วคลอเคลียๆทางด้านหลัง เธอไม่สนใจว่าอนาคตเธอจะเป็นยังไง แต่ตอนนี้ เธอรักเขามาก!

            ‘’ น้ำได้แล้วครับเจ้านาย J ‘’

            ‘’เล่นเป็นเด็กๆไปได้นะเรา’’

            ‘’อะไรอ่า เมื่อวานนายยังเล่นได้บ้างเลย ‘’

            ‘’แล้วจะยืนท้าวหัวผมอีกนานไหมครับ คุณนาย’’

            ‘’ค่ะๆ เจ้านาย J ขอกอดอีกนิดนะ ‘’

ซากุระไม่สนใจคำเขา กอดคอเขาจากด้านหลังด้วยความรักใคร่ยิ่งกว่าอะไร เขาก็ยอมเธอโดยดี หยิบน้ำขึ้นมาดูดก่อนจะส่งให้ซากุระดูดต่อ เธอก็รับแล้วไปนั่งที่ตัวเองพรางมองซาสึเกะนั่งจดอะไรต่อมิอะไรต่อ

ติ๊ด! เสียงข้อความเข้ามา ซากุระหยิบโทรศัพท์ออกมาดูเหมือนได้รับข้อความจากเดอิดาระ

เมดจัง!! ไอ้หมอนั่นมันเป็นใครกัน ผมโกรธแล้วนะ!

เธอแทบสำลักน้ำออกมาเลยด้วยซ้ำ พร้อมมองหาคนที่ส่งมาแต่เธอหาไม่เจอ เพราะคนเรื่มเยอะแล้ว เธอเองก็กลัวเขาจะมองจากไหนที่ไหน

            ฉันบอกแล้วนะคะ ว่ากลับไปจะบอกรายละเอียด..ฉะนั้นขออยู่แบบสงบๆค่ะ

ไม่รู้ว่าเธอส่งไปแรงหรือเปล่าแต่ว่า เธออยากอยู่แบบสงบๆกับซาสึเกะ L ไม่ได้มีเวลาแบบนี้มานานมากแล้ว รู้สึกแย่จริงๆ

            ‘’เป็นอะไรไปซากุระ? ‘’

            ‘’เปล่าๆ เราจะออกไปจากที่นี่ได้ยัง’’

            ‘’อ่อ ไปสิ ‘’

เขาแอบสงสัยที่ซากุระทำตัวแปลกไป แต่ก็ไม่ได้อะไรมาก ทั้งคู่เดินออกไปจากศูนย์อาหารเพื่อไปเที่ยวกันต่อแถวนี้ ซึ่งซาสึเกะต้องพาซากุระไปต่อรถอีก

            ‘’เอาล่ะ ไปเที่ยวกันให้สนุกเถอะ ค่อยกลับมาแช่น้ำด้วยกัน’’

            ‘’ค่ะๆ J ‘’

จากนั้นทั้งคู่ก็ไปเที่ยวกัน

             ระหว่างที่พวกซากุระไปเที่ยวกันนั้น พวกที่เหลือก็นั่งรวมหัวกันอยู่ในศุนย์อาหารอยู่นานสองนานไม่ได้ลุกไปไหน

            ‘’ซากุระไปแล้วนะ’’

            ‘’หนวกหูน่า กาอาระ’’

            ‘’…..’’

เดอิดาระดูอารมณ์ไม่ดี เพราะเมดจังของเขาเล่นตอบข้อความมาแบบนั้น เขาเองก็นั่งคิดทบทวนตัวเองอยู่เหมือนกันว่าเป็นอะไร แต่ก็คงเกิดอาการหวงไปนั้นแน่ๆ ไม่ได้คิดอะไร แต่น่าแปลกที่อิทาจิ พี่รองของเขาดูสงบกว่าที่คิด คิดแบบนั้นเขาก็แอบมองอิทาจิที่นั่งจิบกาแฟอ่านหนังสือไปพรางไม่สนใจอะไร

            ‘’ กาอาระแกจะไหนน่ะ’’ ซาโซริเอ่ยถาม

            ‘’ ว่าจะไปแช่น้ำซักหน่อย ‘’

            ‘’อ่อๆ ‘’

กาอาระลุกออกจากโต๊ะไป เหลือเพียงซาโซริ เดอิดาระและอิทาจิ

            ‘’ฉันว่านะ เรื่องเมดซากุระน่ะ อย่าไปถามอะไรเธอมากเลย’’

            ‘’พูดว่าไงนะ ซาโซริ’’ เดอิดาระหันขวับ

            ‘’ สงสารเธอนะ..ได้ยินมาจากกาอาระเหมือนกันว่า เธอน่ะเกิดมาในครอบครัวที่ยากจนแล้วก็เสียไปจนเธอถูกส่งมาอยู่กับลุงสองคน’’

            ‘’แล้วไอ้คนนั้นล่ะ’’

            ‘’ไม่รู้สิ เรื่องหมอนั่นฉันไม่รู้หรอก แต่เธอก็หางานทำเพื่อหาเลี้ยงลุงนะ’’

            ‘’ถึงแบบนั้นก็มาเที่ยวกับผู้ชายนี่’’

            ‘’อิทาจิ’’

ทั้งคู่หันไปมองอิทาจิที่เงียบมานานแสนนาน จู่ๆเขาก็พูดขึ้นมาแบบนี้ พวกเขายังชี้ชัดไม่ได้ว่าคนนั้นเป็นใครกันแน่ เพื่อน? แฟน? แต่ตอนนั้นที่พวกเขาเจอซากุระบอกว่าเป็นเพื่อน

            ‘’โธเว้ย..ฉันพึ่งเคยรู้สึกอะไรแบบนี้ครั้งแรกนะเนี่ย ชิ! กลับห้องล่ะ’’

เดอิดาระรู้สึกหงุดหงิดเลยลุกเดินหนีไป เหลือเพียง อิทาจิและซาโซริ เขาปิดหนังสือลงพร้อมจ้องหน้าน้องของเขาที่ยิ้มให้

            ‘’ซาโซริ แกรู้อะไรใชมั้ย?’’

            ‘’รู้อะไรเหรอ? ‘’

            ‘’เรื่องยัยนั่น’’

            ‘’ไม่รู้หรอก J ‘’

อิทาจิไม่พูดต่อ เขาหรี่ตามองน้องชายของเขา แน่นอนว่าต้องรู้แต่พูดไปงั้นมากกว่า ซาโซริเป็นพวกที่ดูจะไม่จริงจังแต่ที่จริงเขาเป็นพวกยิ้มนอกแต่ภายในร้ายลึก ชอบมีแผนการอะไรไวด้วยซ้ำ ตรงข้ามกับเดอิดาระที่ชอบปล่อยอารมณ์ตามใจตัวเอง ซึ่งเขารู้ดี เขาไม่พูดอะไรต่อไปจึงลุกออกไปเหลือเพียงซาโซริคนเดียวเท่านั้น

            ‘’เมดซากุระ ผมเจ็บจัง….’’

เมื่ออิทาจิหายไปแล้วเขาก็ก้มหน้าลงแนบกับโต๊ะ แววตาที่ดูขี้เล่นหายไปกลายเป็นแววตาที่ดูเจ็บปวดทันที ครั้งแรกเลยล่ะมั้งที่เขา จริงจัง….

ผ่านไปจนถึงตอนเย็น

            ทั้งคู่ที่เที่ยวกันจนเหนื่อยแล้วก็กลับมาที่พัก เมื่อหัวถึงหมอนซาสึเกะก็หลับลงไปทันทีด้วยความเหนื่อย ส่วนเธอก็ไปแช่น้ำแต่งตัวพร้อมปล่อยให้แฟนหนุ่มนอนต่อไป ถึงตอนเรียนจะเที่ยวกันบ่อยๆแต่พอโตมาทำงานก็ไม่ได้เที่ยวกันเลย…ทำงานเก็บเงินอย่างเดียว

ซากุระปิดประตูบ้านพักตัวเองแล้วเดินออกมาเพื่อจะไปซื้อของส่วนตัวที่ข้างๆศูนย์อาหาร เธอเดินเล่นไปพรางคิดอะไรไปพราง วันนี้ซาสึเกะพาเธอไปหลายที่เขาเลยเหนื่อยมากเช่นกัน ซาสึเกะทำเพื่อเธอมาเยอะแล้ว เธอก็อยากจะทำอะไรเพื่อเขาบ้างแต่ว่า…ซาสึเกะปฏิเสธ เขาอยากให้เธอมีความสุขมากกว่าที่เธอจะทำให้เขา

            ‘’เมดซากุระ ไม่สิ ซากุระจัง..’’

            ‘’เอ๊ะ?’’

เธอหันไปอย่างตกใจเมื่อเห็นซาโซริยืนอยู่

            ‘’ผู้ชายคนนั้นล่ะ?’’

            ‘’เอ่อ…นอนอยู่ค่ะ’’

            ‘’มาด้วยกันหน่อยได้มั้ย? พวกนั้นไม่อยู่หรอก ผมอยากเดินเล่นกับซากุระจัง’’

            ‘’ค่ะ’’

เธอตอบรับแต่โดยดีถึงจะแอบกังวลอยู่หน่อยๆแต่ซาสึเกะนอนอยู่ คาดว่าจะยังไม่ตื่นง่ายแน่ๆ เธอเลยยอมตามเขาไปแต่โดยดี

            ‘’ที่จริงพวกเราไม่ได้ตามเธอมาหรอกนะ พวกนั้นมันเห็นเธอไปบ้างเลยอยากมาบ้างน่ะ ‘’

            ‘’รู้ค่ะ’’

            ‘’พวกเราไม่อยากให้เธอเกลียดหรอกนะฉะนั้นอย่าระแวงพวกเราเลย’’

            ‘’……’’

            ‘’เหงาจังนะ ที่ไม่มีใครมาดูแลพวกเราเนี่ย’’

            ‘’คุณซาโซริ’’

ระหว่างเดินเขาก็หาม้านั่ง นั่งพักที่สวนในโรงแรมนั้นมีที่ให้เดินเล่นพักผ่อนได้อยู่ พวกเขาเดินมากันตรงนี้ ซากุระนั่งตามเหลือบมองซาโซริที่แปลกๆไป

            ‘’ว่าแต่แล้วคนอื่นๆล่ะคะ? ‘’

            ‘’ไม่รู้เหมือนกันเลย ^ ^ คงอยู่ห้องล่ะมั้งนะ’’

            ‘’ค่ะ’’

ซาโซริเอียงคอมองหน้าเธอด้วยรอยยิ้มสดใสเหมือนที่เคย หน้าเธอก็แดงขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ เขาที่ดูก็รู้ว่าเธอเขินอยู่ก็ผละออก แหงนมองไปที่ท้องฟ้า

            ‘’เดอิดาระกับอิทาจิดูโมโหมากเลยล่ะที่เธอมากับผู้ชาย’’

            ‘’แต่ฉัน..ลาแล้วนะคะ’’

            ‘’พวกนั้นยังไม่รู้ตัวเองน่ะ’’

            ‘’รู้ตัว?’’

            ‘’ฮ่าๆ เอาเหอะ ซากุระจังก็ไม่รู้ด้วยสิ แต่ผมน่ะรู้ตัวแล้วนะ’’

            ‘’คุณซาโซริพูดอะไรน่ะคะ?’’

            ‘’ช่างเหอะ J ยังไงซากุระจังก็เหมือน ‘เพื่อน’ ของผมนะ ‘’

ซากุระไม่รู้ว่าเขาจะสื่ออะไรกันแน่แต่ก็ไม่พูดอะไรออกไป นั่งอยู่อย่างงั้นกับเขาอย่างเงียบๆ จนเวลาล่วงเลยไปเท่าไหร่ไม่รู้ ซากุระนึกขึ้นได้ว่าเย็นมากแล้วแถมคาดว่าซาสึเกะน่าจะตื่นแล้ว

            ‘’ฉันว่าได้เวลาไปแล้วล่ะค่ะ หมอนั่นคงตื่นแล้ว’’

            ‘’สุดท้ายเธอก็ไม่บอกผมเลยนะ’’

            ‘’เอ๊ะ?’’

            ‘’ คนนั้นน่ะแฟนใช่มั้ยล่ะ?’’

            ‘’ค่ะ..เค้าเป็นแฟนกับฉันตั้งแต่ตอนสมัยเรียน..ขอโทษที่ปิดบังค่ะ’’

            ‘’ไม่หรอก ผมเองก็รู้ตั้งนานแล้ว..แค่เดา แถมถูกด้วย ^^ เอาเหอะยังไงความลับมันก็ไม่มีในโลก’’

            ‘’คุณต้องการจะบอกอะไรกันแน่คะ’’

ซาโซริไม่พูดอะไร เขาเอื้อมมือออกไปรวบตัวซากุระมากอดแน่น ไม่เหมือนเขาแต่ก่อนเลย เธอคิดออกมาอย่างงั้นก่อนจะผละออกมาอย่างตกใจ เขาเองก็มีสีหน้าอย่างเดียวกัน

            ‘’เอ่อ..ขอโทษนะ ผมไปก่อนล่ะ///’’

            ‘’……..’’

สุดท้ายเธอก็ต้องเดินงงเข้ามาที่บ้านพัก ซาโซริแปลกไปจริงๆแถมเธอลืมถามเขาว่าพวกเขาจะกลับตอนไหนด้วยสิ บางทีเธอก็ไม่เข้าใจผู้ชาย..ต้องการอะไรกันแน่นะ

            ‘’เดี๋ยวเหอะ! ไปไหนมา ทำไมไม่เอาโทรศัพท์ไปด้วยฮะ’’

            ‘’ซาสึเกะ’’

เขานั่งทำหน้าบึ้งอยู่บนฟูกนอน เหมือนจะตื่นนานแล้วแถมโทรศัพท์ซากุระก็อยู่ข้างตัวเขาอีกเขาโทรหาเธอที่หายตัวไปนั่นเอง

            ‘’ขอโทษๆ พอดีไปเดินเล่นน่ะ’’

            ‘’ให้ตายสิ อย่าทำให้เป็นห่วงมากนักสิ ตื่นมาก็อยากเจอเธอนะ’’

            ‘’ขอโทษค่ะ’’

สุดท้ายเธอก็ต้องยอมขอโทษเขา เดินเข้าไปกอดแน่น เพราะวันแบบนี้หายากที่จะอยู่ด้วยกันแบบนี้ เขาตอบรับเธอด้วยการกอดกลับเบาๆ ก้มหน้าซุกที่ไหล่ของเธอเบาๆ เหมือนแมวที่อ้อนเจ้าของ

            ‘’เดี๋ยวไปกินข้าวกัน’’

            ‘’ไม่เอา ขออยู่แบบนี้ก่อน’’

            ‘’เธออ้อนฉันเลยเหรอ ซากุระ’’

            ‘’เค้ารักซาสึเกะนะ รักมากเลย <3’’

            ‘’ครับ รักเหมือนกัน’’

คำพูดกลืนหายไปอีกครั้ง เมื่อซาสึเกะประทับริมฝีปากเบาๆให้เธอ ก่อนจะผละออกมาให้เธอและเขายิ้มให้กันเหมือนคู่แต่งงานใหม่ แต่ใครจะรู้ว่าความสงบสุขนี้มันไม่ยั่งยืน…

 ____________________________________________________________________________________

ไม่ค่อยได้อัพเท่าไหร่เพราะฝึกงาน! ค่ะ T_T เข้าใจหน่อยนะคะ ^ ^ แต่ยังไงก็อัพอยู่ดีอิอิ เรื่องอื่นด้วย เม้นๆให้หน่อยนะคะ อาจจะช้าไปบ้างแต่ก็จบแน่นอนค่ะ :) ...