[Fic Naruto] Damn! แฟนของผมไม่มีทาง เป็น maid! หรอก

ตอนที่ 10 : Chapter 8 : เหตุร้าย!

      ณ บนเตียงที่ห้องหนึ่งภายในคอนโด ชายหญิงคู่หนึ่งกำลังนั่งอยู่บนเตียง ม่านที่ถูกปิดกับประตูที่ถูกล็อคเพราะต้องการความเป็นส่วนตัว พวกเขามีเสียงรอดออกมาจากลำคออย่างแผ่วเบา อืม~ อ่า~ ดังอยู่เรื่อยๆไม่ยอมหยุดมาหลายนาที

‘’ ซาสึเกะ..’’

‘’ หืม? ‘’

‘’ เอาอีก..’’

‘’ เห? วันนี้ต้องการมากไปหรือเปล่านะ’’

‘’ คิดถึง..นะ ขออีก อีกครั้ง’’

       เขายิ้มออกมาอย่างพอใจก่อนจะพรมจูบไปตามริมฝีปากของเธอ เลื่อนลงมาที่ซอกคอ ละเลียดลิ้นไปทั่วผิวที่เนียนนุ่มนั้นอย่างเบาๆ เธอครางออกมาเบาๆเพื่อปลดปล่อยความสุขนั้น

       ตั้งแต่มาที่นี่เธอก็คุยกับลุงตัวเองที่เป็นยามอยู่พักหนึ่ง ซื้อของมาฝากและเงินที่เก็บส่วนหนึ่งให้ลุงไว้ ไม่ว่ายังไงลุงก็ไม่ยอมลาออกจากการเป็นยาม เพราะแกอยากจะช่วยหลานตัวเองหาเงินเหมือนกัน ซากุระจึงไม่พูดอะไรมากเดินขึ้นคอนโดมาหาซาสึเกะทันที ตั้งแต่มาหาเขาก็พรมจูบกันอยู่อย่างงั้นตลอดหลายนาที ซากุระเป็นคนขอเพราะเธอ…รู้สึกผิดอะไรหลายอย่างต่อเขา เรื่องที่ไม่อยากบอก เรื่องที่ใจเต้นกับชายคนอื่น เรื่องหลายๆอย่างที่ทำให้เธอบอกเขาไม่ได้ตอนนี้มันกลายเป็นเธอเก็บกดและผ่อนคลายให้กับเขา..

‘’ พอก่อนเถอะ ดูเธอฝืนนะ ‘’

    เขาเงยหน้าขึ้นมามองเธอที่หน้าแดงก่อนจะติดกระดุมเสื้อให้เธอ ก่อนจะรวบตัวมากอดไว้แล้วนอนลงไปด้วยกัน นิ้วมือสางไปตามเส้นผมของเธอเบาๆอย่างอ่อนโยน

‘’ อือ ขอโทษนะ ฉันแค่..คิดถึง..ก็ไม่เคยอยู่ห่างกันขนาดนี้เลยนี่’’

    น้ำตาปริ่มขึ้นมาเมื่อพูดไปตอนนี้เธอไม่สามารถจะบอกเขาได้ว่าทำงานอะไร ถ้าบอกไปเขาก็เป็นห่วงจนไม่เป็นอะไรทำอะไรเลย เก็บไว้แล้วอึดอัดเองดีกว่า..

‘’ นั่นสิ..เหนื่อยมากไหม? นอนพักก่อนก็ได้นะ อุตส่าห์ลางานมาหาฉันทั้งทีไม่โดนว่าหรอกมั้ง’’

‘’ ไม่..ที่นั่นมีแต่คนใจดี..มั้งนะ ฮะๆ’’

‘’ ผู้ชายหรือผู้หญิงล่ะ’’

‘’ ทั้งสองแหล่ะ’’

‘’ โดนรังแกมาบ้างหรือเปล่า..’’

‘’ ไม่หรอก..’’

     เขาพูดขณะสางผมเธอไปด้วย ยังไงซากุระก็ไม่คิดจะบอกเรื่องงานกับเขา เขาจึงไม่ลื้อฟื้นเพื่อให้ทะเลาะกันอีกแล้ว เลยถามเรื่องคนร่วมงานของเธอเลย..แต่เขาก็เป็นห่วงเธอมากๆ ซากุระเป็นคนอ่อนโยน ใสซื่อมากเกินไปกลัวเธอจะโดนลากเข้าไปพัวพันกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง

‘’ ซาสึเกะล่ะ..มีสาวมาตอมเต็มไปหมดเลยสินะ’’

‘’ หึงเหรอ? ‘’

‘’ หึงสิ….หึงมากด้วย..’’

    เธอลุกขึ้นเท้าแขนแล้วมองหน้าเขาที่อยู่ห่างไม่ถึงคืบ เขาหัวเราะออกมาเบาๆ ดึงตัวเธอมากอดแน่น หน้าของเธอตอนนี้แนบอยู่ตรงอกของเขาแค่นี้…เธอก็รู้สึกว่าเธอลอยไปทั้งตัวเลย

ณ คฤหาสน์

      ซาโซรินั่งเท้าคางอยู่กับโซฟาอย่างเบื่อๆ ทั้งๆที่เป็นเวรที่ซากุระจะต้องมาดูแลเขาแล้วแต่เจ้าตัวกลับไม่อยู่ซะนี่ มันเลยเซงอย่างที่เห็น..

‘’ ทำหน้าแบบนั้นนี่…ไม่เบื่อบ้างหรือไง ซาโซริ ‘’

อิทาจิเงยหน้าจากหนังสือมามองน้องตัวเอง(?) เขาอยู่แบบนั้นมาร่วมชั่วโมงแล้ว สีหน้าก็เคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด อิทาจิเลยทำหน้าที่พี่ที่ดี(?) ถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง

‘’ ห่วงน้องหรือไง พี่ อิ-ทา-จิ =3= ‘’

‘’ มันรกลูกตาน่ะ.. บรรยากาศมาคุแบบนี้ มันน่าสอิดเสอียนเป็นบ้า - - ‘’

‘’ ไอ้เราก็ว่าห่วง J ‘’

    อิทาจิหันหน้าหนีซาโซริ ก้มลงมามองตัวหนังสือในหนังสือต่อ เดอิดาระก็มองอย่างมีเลศนัย ยิ้มๆเหมือนเด็กที่ถ้าไม่ได้แกล้งคนก็คงไม่มีความสุข

‘’ เฮ้อ หนังสือนั่นอะไรน่ะ..ถึงหน้าปกมันจะเขียนว่า ‘ฆาตรกรรมต่อเนื่อง’ แต่ในเนื้อหาคงจะมีเรื่อง ‘อย่างว่า’ เต็มไปหมดเลยสินะ คิกๆ J ‘’

‘’ จะพูดอะไรกันแน่ เดอิดาระ ‘’ อิทาจิเงยมองอย่างไม่สบอารมณ์

‘’ ก็เนื้อหาในนั้นน่ะ ต้องเป็นแบบนี้แน่….โอ้ ลิซ่า..เธอต้องเป็นของผมนะ ผมจะแย่งชิงคุณมา..ถ้าแย่งชิงคุณมาแล้วล่ะก็ผมคงจะทำอย่างนั้น..อย่างนั้น..และก็อย่างนั้น..ผมจะทำให้คุณไม่ลืมเรื่องวันคืนที่เรารวมเป็นหนึ่งเดียวกันแน่นอน’’

‘’ ไร้สาระ!..’’

‘’ โกรธซะแล้ว ฮะๆ ^ ^ ‘’

‘’ เดี๋ยวสิ เดอิดาระไปแกล้งอิทาจิพี่รองของเราได้ไงน่ะ นิสัยไม่ดีเลยน้า J ‘’

ซาโซริเมื่อเห็นท่าทีของอิทาจิเขาก็เข้าร่วมเล่นกับเดอิดาระ เพราะเบื่อๆเลยจำเป็นต้องหาคนแกล้ง..ทำไมเป็นอิทาจิ..

‘’ ไอ้พวกบ้า! ถ้าไม่มีอะไรทำก็ไปถูบ้านไป ล้างห้องน้ำด้วยล่ะ..แล้วก็นะ..อย่าลืมล้างปากตัวเองด้วยล่ะ! ชิ’’

กึก! อิทาจิลุกอออกจากเก้าอี้แล้วเดินออกจากห้องโถงไป เขาเบื่อที่ต้องต่อปากต่อคำเลยเดินออกไปหาที่เงียบๆนั่งอ่านหนังสือ ส่วนสองคนที่เห็นท่าทีของอิทาจิแล้วก็หัวเราะออกมาอย่างสะใจ

‘’ อุ้ย! โกรธซะแล้ว ‘’

‘’ อุ้ย! เจ็บจัง ‘’

‘’ ฮะๆๆๆๆ ‘’

‘’…………’’

กาอาระเงยมองพี่ๆตัวเองด้วยสีหน้าที่สมเพช ก่อนจะงีบลงนอนต่อ ไม่รู้ว่าซากุระจะเป็นยังไงบ้าง เขาแอบเป็นห่วงแต่เจ้าตัวไม่รู้ตัว พรางคิดเรื่องของเธอไปต่างๆนาๆจนเผลอหลับไปแบบไม่รู้ตัว

‘’ นี่..ซาโซริ..กาอาระหลับแล้วล่ะ’’

‘’ นั่นสิ..คิดอย่างที่ฉันคิดหรือเปล่า เดอิดาระ..’’

รอยยิ้มชั่วร้ายผุดขึ้นที่หน้าของทั้งสองก่อนจะเริ่มลงมือกับคนที่นอนหลับอยู่ตรงโซฟา…

     ซากุระเดินออกมาซื้อของไปทำที่คอนโดกับซาสึเกะสองคน  เธอแอบนึกว่าพวกคุณชายทั้งหลายจะตามมาแต่..ไม่มีใครน่าสงสัยอยู่แถวนี้เธอก็โล่งใจหน่อยๆ

‘’ เป็นอะไรไปซากุระ? เห็นมองซ้ายมองขวามาตั้งนานแล้วนะ ‘’

‘’ อ๊ะ! เปล่าๆ แหะๆ J ‘’

‘’ แน่นะ..’’

‘’ ค่ะ ‘’

    เขายกมือลูบหัวเธอเบาๆ แล้วทั้งคู่ก็ไปหยุดที่หน้าร้านซุปเปอร์มาเก็ต เขาหยิบตะกร้าแล้วเดินตามซากุระไป อย่างน้อยๆวันนี้ก็อยากจะอยู่ร่วมกับเธอให้มากๆ

‘’ วันนี้เรากินอะไรดีกันดีนะ ‘’

‘’ หม้อไฟไหม? ลุงเธอจะได้มากินด้วย ‘’

‘’ เอาสิๆ ไปกันเถอะ ^^’’

    เขาตามเธอไปอย่างมีความสุข เนื่องจากงานไม่ได้ทำที่เดียวกัน ไม่ได้อยู่ด้วยกัน แหมเจอกันก็ไม่ค่อยเจอ บางทีเขาก็กลัว กลัวเธอเปลี่ยนไป

และถ้าเกิดมันเป็นอย่างงั้นล่ะ…เขาจะทำยังไง…

เวลาล่วงเลยไปถึงตอนเย็น

        ภายในคอนโดมีกลิ่นหม้อไฟอบอวนไปทั่วห้อง เสียงหัวเราะ ดังลั่นห้องไปอย่างสนุกสนานครอบครัว..  ครอบครัวที่อบอุ่น ซากุระแอบยิ้มออกมาเมื่อเห็นรอยยิ้มที่หน้าของลุงตัวเองแล้วแฟนหนุ่มสุดที่รัก..

ตรู๊ดดด ตรู๊ดดด
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา เธอพอเดาได้ว่าใครโทรมาจึงเดินไปรับตามด้วยสายตาของซาสึเกะที่มองตามอย่างไม่ห่าง

‘’ ฮัลโหลค่ะ คุณเดอิดาระ -_- ‘’

เธอกรอกเสียงลงไปอย่างเบื่อๆ คงโทรตามไม่ก็เรียกตัวกลับไป อุตส่าห์อยู่กับพวกลุงและแฟนตัวเองทั้งที อยากจะพักบ้างอะไรบ้าง

[แย่แล้วล่ะ! เมดจัง!! ]

‘’ อะไรแย่คะ? ‘’

‘[อิทาจิตกบันไดน่ะสิ!! ]

‘’ เห? ไหงงั้นคะ? แล้วทำไมถึงตกแบบนี้ล่ะ’’

[ มันเดินสะดุดขาตัวเองน่ะสิ!! โง่มากเลย อ๊ะ! อยู่ไหนอ่ะ รีบกลับมาดูมันด้วย เพนไม่อยู่บ้าน พวกคนอื่นก็ปฐมพยาบาลอยู่ด้วย T_T ไม่ยอมไปโรงพยาบาลด้วย ]

‘’ !!? ‘’

[ อ๊ะ! ซากุระเหรอ? นี่ซาโซริพูดนะ ตอนนี้กาอาระโดนน้ำร้อนลวกตัวน่ะ ]

‘’ เหหหห!!?????? ‘’

[ ใช่ๆ รีบกลับมาเลยนะ กาอาระแย่แล้วล่ะ ตอนนี้มันมีเลือด! ว๊ากกกก เลือดด!!! เดอิเค้ากลัว ฮัลโหลๆ ซากุระ..ติ๊ด!! ]

‘’ !!? เรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย ‘’

ซากุระตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นเลยวิ่งไปเก็บของใส่กระเป๋า

‘’ ขอโทษนะคะ คุณลุง ซาสึเกะ ขอกลับบ้านก่อนนะ พอดีมีเรื่องนิดหน่อย’’

‘’ เดี๋ยวสิ ซากุระ…’’

‘’ ขอโทษนะ ซาสึเกะ ไว้จะมาใหม่ พอดีมีเรื่องนิดหน่อย’’

‘’ ให้ไปส่งไหม? ‘’

‘’ ไม่เป็นอะไร เดี๋ยวเรียกแท็กซี่เอง..ไปนะ รักนะคะ!’’

ซากุระรีบร้อนออกไปทันที เขามองตามอย่างท้อใจเมื่อกี้เห้นเธอคุยโทรศัพท์อย่างร้อนใจ ถึงจะไม่รู้ว่าเรื่องอะไรแต่เขากลัว..กลัวเธอเปลี่ยนไป…

ตึก ตึก ตึก!!

เมื่อถึงคฤหาสน์เธอรีบวิ่งเข้ามาที่บ้านอย่างร้อนใจ ไม่รู้ว่าทำไมถึงรับร้อนได้ขนาดนี้ เลือด..เธอไม่ชอบเลือด…เพราะเธอเคยเจอเรื่องร้ายแรงมากับตัว..น่ากลัว…น่ากลัว

เมื่อเธอเข้ามา วิ่งเข้าไปที่ห้องก็ไม่มีใครอยู่ เลยรีบวิ่งไปที่ห้องของอิทาจิทันที เพราะห้องของอิทาจิจะใกล้กว่า

ปัง!!!

‘’ คุณอิทาจิคะ!! ‘’

ซากุระเปิดประตูเข้าไปอย่างดัง มองไปที่เตียงก็ไม่มีอิทาจิแต่เจอเขานั่งอ่านหนังสืออยู่ที่เก้าอี้ตัวโปรดของเขาแทน เขามองหน้าเธออย่างสงสัย

‘’ เป็นบ้าอะไรน่ะ…’’

‘’ คุณอิทาจิเป้นอะไรมั่งคะ? ขา ตัว หรือหน้า!’’

‘’ เฮ้ย!! //////’’

    เธอถือวิสาสะเข้าหาเขา จับไปทั่วร่างกายของเขา ทั้งหน้าหรือตัว แขนขา ของเขาจนเขาต้องผลักเธอออกอย่างงงๆ และหงุดหงิด+เขินอายในเวลาเดียวกัน

‘’ เฮ้ย! ทำบ้าอะไรเนี่ย ยัยนี่นิ’’

‘’ ก็คุณ….’’

‘’ ก็อะไร..จู่ๆพรวดเข้ามาแบบนี้นี่นะ!’’

‘’ อะไรกัน..คุณไม่ได้ตกบันไดหรอกเหรอคะ’’

ซากุระเข่าทรุดลงไปอย่างเหนื่อยๆ อิทาจิก็มองเขาด้วยสายตาแปลกไปกว่าเดิม ตกบันได? ใครจะโง่ตกบันได

‘’ ตกบ้าอะไร ใครบอกเธอ! ‘’

‘’ ก็คุณเดอิดาระโทรมาบอกว่าคุณตกบันได…คุณกาอาระโดนน้ำร้อนลวกเลือดออก’’

‘’ หา???? ‘’

        เขาร้องออกมาอย่างตกใจ ก่อนจะฉุดเธอให้เดินขึ้นมาแล้วพาเดินไป พรางร้องเรียก เดอิดาระกับซาโซริไปอย่างโมโห ระหว่างนั้นเธอก็บอกเขาว่าเดอิดาระโทรมาบอกว่าอะไรบ้าง เขาหงุดหงิดตรง โง่ใช่ไหมล่ะ? ของเดอิดาระ แล้วดันโกหกเรื่องไม่เป็นเรื่องจนเขาเดือดร้อน

ปัง!!
อิทาจิเปิดเข้าประตูห้องโถงอย่างโมโหก่อนจะเจอตัวการที่ทำให้เขาอับอายขายขี้หน้ายืนยิ้มอย่างร่าเริงอยู่

‘’ ไอ้พวกบ้า!! แกโทรไปบอกอะไรยัยนี่ฮะ!!’’

‘’ ฮ่าๆๆ สนุกดีออก เมดจังตกใจมากเลยล่ะสิ J ‘’

‘’ ก็แค่แกล้งเฉยๆน่ะ…ไม่ว่ากันนะซากุระจัง..’’

‘’ ……….’’

‘’ ซากุระจัง..’’

       จู่ๆซากุระก็ล้มพับเข่าทรุดลงไปท่ามกลางทุกๆคน เธอเงยหน้าขึ้นมามองพวกเขาสามคน..แล้วน้ำตาก็ไหลรินมาลงไม่ขาดสาย มือทั้งสองถูกยกขึ้นมาปิดหน้าร้องไห้ออกมาไม่หยุด.. เดอิดาระกับซาโซริหันหน้ามามองกันอย่าง….

‘’ ระ..ร้องไห้ทำไมน่ะ!!! ‘’

‘’ เมดจัง! ร้องไห้ทำไมอ่า! ‘’

‘’ แหงล่ะ! แกไปหลอกเธอ..เธอเลยเสียใจไง ไอ้พวกบ้า!! ‘’ อิทาจิโวยวาย

‘’ มีอะไรกัน..หนวกหูชะมัด’’

กาอาระเดินเข้ามาด้วยสีหน้าบูดสุดๆเพราะ อิทาจิทั้งตะโกนไปรอบบ้านเขาเลยหลับไม่ลงเลย

‘’ กาอาระนี่แก…’’

อิทาจิมองหน้าอย่างตกใจ เขาทำหน้างงเหมือนกัน แต่ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจแล้วรีบไปดูซากุระที่ร้องไห้ทันที

‘’ เมดจัง / ซากุระจังเป็นอะไรอ่า ‘’

‘’ นี่พวกแกทำอะไรน่ะ ‘’

‘’ ก็แค่……’’ พวกเขาเล่าให้กาอาระฟังไปขณะที่ปลอบซากุระร้องไห้ไปด้วย

‘’ฉัน…’’

ซากุระพูดขึ้นมา พร้อมเอามือออกหน้านั้นเต็มไปด้วยน้ำตา

‘’ ฉันตกใจ..เป็นห่วงคุณอิทาจิ..คุณกาอาระมากๆ..ไม่รู้ทำไมพอรู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นก็รีบวิ่งออกมาจากบ้านทันที..ฮึก ฮืออ ฉันแค่ตกใจเพราะเป็นห่วงมากไป แต่ก็โล่งอกที่ไม่เป็นอะไรจริงๆ’’

‘’ พวกแกนี่นะ!! ขอโทษเธอเดี๋ยวนี้นะ!! ‘’

‘’ อิทาจิ…’’

กาอาระพึมพัมๆหน่อยๆ แอบตกใจที่อิทาจิดูโกรธแบบนี้

‘’ ขอโทษครับ!!! ‘’

        ทั้งสองก้มหัวขอโทษอย่างง่ายๆ มองหน้าเธอที่ยังร้องไห้เพราะตกใจและโล่งใจไปในเลาเดียวกัน พวกเขาแค่อยากให้เธอกลับมาเร็วๆเลยแต่งเรื่องขึ้นมา แต่ไม่คิดว่าจะทำให้เธอตกใจได้ถึงขนาดนี้

‘’ อึก ฮืออ ‘’

‘’ ไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ ‘’

        กาอาระตบบ่าเธอเบาๆ ก้มมองหน้าเธอใกล้ๆเพื่อให้เธอคลายเศร้า เขาไม่รู้ว่าจะปลอบเธอยังไงดีเลยได้แต่ตบบ่าเบาๆ ลูบหลังให้เบาๆ ก้มหน้าเข้าไปใกล้ๆเพื่อมองหน้าเธอตรงๆ มือของเขาก็หยิบผ้าเช็ดหน้ายื่นให้เธอ

‘’ …!! ‘’

        ซากุระดูอึ้งไปนิดนึง แต่ก็รับมาเช็ดน้ำตา พรางอดกลั้นอะไรบางอย่างไว้ พวกที่เหลือก็มองเหมือนกาอาระเป็นคนอื่น..ด้านอ่อนโยนของเขา..ไม่เคยมี

‘’ ไม่ต้องกลั้นหรอก มีอะไรก้ระบายออกมาเลยนะ’’

‘’…..’’’ ซากุระตัวสั่น

‘’ ฉันจะอยู่ข้างๆเธอเอง’’

‘’ ขะ…’’

‘’ ? ‘’

‘’ ขอร้องเถอะค่ะ…’’

‘’ ? ‘’

‘’ กำลังจะซึ้งอยู่แล้วนะคะ..ถ้าไม่ติดที่ ฮ่าๆๆๆๆ ‘’

‘’ ????? ‘’

        จู่ๆซากุระก็หัวเราะออกมาทั้งน้ำตา เธอเอื้อมมือไปหยิบแป้งพลับในกระเป๋า เปิดกระจกให้เขาเห็นสารรูปตอนนี้ของเขา กาอาระดูอึ้งเมื่อเห็นหน้าตัวเอง ตาดำๆของเขาโดนเมจิสีชมพูๆมาเขียนรอบดวงตาทั้งสองข้าง จมูกเป็นรอยดำหลายจุด แถมมีหัวใจเต็มหน้าไปหมด มิน่าเมื่อกี้ทำไมอิทาจิถึง…….

‘’ ซาโซริ..เดอิดาระ’’

‘’ หึยยย!!! ‘’

‘’ แกตาย!!! ‘’

        จากนั้นก็เต็มไปด้วยเสียงโอดครวญของคนทั้งสอง อิทาจิถอนหายใจด้วยความเหนื่อย หันมามองซากุระที่หัวเราะไปด้วยเช็ดคราบน้ำตาไปด้วย ไม่นึกว่าจะห่วง..ตกใจ จนร้องไห้ออกมาแบบนี้ ภายในใจของเขาตอนนี้กำลังเต้นรัว ความอ่อนโยนของเธอโดนใจเข้าเต็มๆ

ขอบคุณนะซากุระ….

เขาหันหลังแล้วเดินไปด้วยรอยยิ้มที่หายากในรอบหลายปี…


_____________________________________________________________________________________

ซาสึเกะ!! ทำไมบทน้อยแบบนี้ล่ะลูก แถมไม่รู้ว่าแฟนตัวเองทำงานอะไรด้วย ช่างน่าช้ำใจยิ่งนัก! (แกแต่งเองไม่ใช่เรอะ!) เอาเถอะค่ะ หลังๆซาสึเกะออกโรงเยอะแน่ =[]= ตอนนี้ขอหนุ่มๆคุณชายทั้งหลายออกโรงไปก่อน >__<b 
วันนี้อัพ 3 เรื่องติดเลย เม้นให้กำลังใจกันหน่อยนะคะ! :D