ปราบมาร

ลำดับตอนที่ #10 : นินจับซา

เรือลำใหญ่กางใบแล่นออกไปจากฝั่ง บนเรือมีเพียงจับซาอยู่ผู้เดียว จับซาย่อมควบคุมบังคับเรือใหญ่คนเดียวได้ เพราะมันมีพลังยุทธที่สูงยิ่ง ประกอบกับ มันได้รับการอบรมฝึกฝนเรื่องทางน้ำและบังคับควบคุมเรือมาอย่างดีจาก ขุนศึกกองเรือคนสนิดของบิดามัน หลังจากออกเรือมา เจ็ดวัน ในที่สุด เรือลำใหญ่ก้แล่นมาถึงฝั่งตะวันตกของเกาะพู่ซึ้ง มองจากเรือเข้าไปยังฝั่ง พบเห็นตัวเมืองที่เจริญรุ่งเรืองยิ่ง บ้านเรือนออกแบบก่อสร้างได้เป็นระเบียบผู้คนขวักไขว่ อาจเป็นเพราะเป็นเมืองท่าและผู้คนร่ำรวยจากทรัพสมบัติที่ไปปล้นชิงมาได้

จับซาไม่ได้ลงจากเรือ เหมือนมันกำลังรอคอยอะไรบ้างอย่าง และในค่ำคืนวันที่สองที่เรือมาถึง จับซาก้ได้ยินเสียงแผ่วเบาแตะลงบนพื้นเรือ จึงคว้าจับดาบซึ่งเป็นสมบัติของหัวหน้าโจรสลัดขึ้นมาพร้อมสกิดกายไปยังต้นเสียง

วูบ จับซาปรากฏร่าง ขวางหน้า สตรีในชุดพื้นเมืองที่เพิ่งเท้าสัมผัสพื้นเรือ

-เอ๊ะ // เสียงนางอุทาน พร้อมดวงตาจ้องมองมายังมือของจับซาที่กุมอาจอยู่

-แม่นางเป็นใคร // จับซาถาม

-ท่านได้ดาบนั้นมาได้อย่างไร // นางถามกลับ

-ข้าย่อมสังหารเจ้าของดาบและยึดมันมาได้

นางเดินตรงเข้ามาหา จับซา พร้อมนั่งทาบเข่าลงกับพื้นและโค้งคำนับ พร้อมกล่าวว่า

-ข้า รันโกะ มิยาม่า ขอคารวะนายท่าน

-เอ๊ะยังไง แม่นางโปรดลุกขึ้นมาก่อนแล้วช่วยบอกกล่าวให้ข้าเข้าใจด้วยเถิด

-ค่ะนายท่าน // นางกล่าวพร้อมลุกขึ้น

-ข้าเป็นภรรยาของ หัวหน้าโจรสลัด ผู้ครอบครอง ดาบที่ท่านครอบครองอยู่ ตามกฏกฏของสำนัก ผู้เข้มแข็งที่สามารถครอบครองดาบไว้คือเจ้าสำนักรุ่นต่อไป

-อ้อเป็นเช่นนั้น

-ท่านเจ้าสำนักกลับมาเพียงผู้เดียว

-ใช่ เหล่าโจรสลัดล้วนโดนข้าฆ่าตายไปหมดสิ้นแล้ว

-ดีล่ะ เมื่อนางเป็น ภรรยาของเจ้าสำนักรุ่นก่อน แม่นางพอจะทราบเรื่องคัมภีแสงหรือไม่

-ข้าย่อมทราบ

-แม่นางนำมาส่งมอบให้ข้าได้ศึกษาได้หรือไม่

-ย่อมได้ค่ะนายท่าน // นางกล่าวพร้อม หันหลังให้จับซาและ ค่อยๆถอดชุดกิโมโนออก

แสงจันส่งทาบทับแผนหลังสาวเนียนของนาง จับเห็นรอยสักสีทองตัดขอบดำเต็มไปทั่วแผ่นหลังของนาง

-อ้า ที่แท้คำภีแสงถุกสักไว้บนหลังท่าน

-ใช่แล้วค่ะนายท่าน

-ถ้างั้นข้าก็ต้องขอบรบกวนท่านอยู่ร่วมกับข้าซักระยะแล้ว

-หาได้เป็นการรบกวนไม่ เพราะข้าย่อมเป็นคนของท่านแล้ว

จับซายิ้มพร้อมเดินเข้ามาโอบนางไว้ในอ้อมกอดและพุ่งร่างกลับไปยังห้องนอน

เจ็ดวันผ่านพ้นไป จับซาใช้เวลาศึกษาตีความคัมภีแสงและฝึกฝนตลอดเวลา นับว่ามันมีความพยายามและเฉลียวฉลาดยิ่ง ในที่สุดมันก็สำเร็จสุดยอดเคล็ดวิชาในคัมภีแสง อันประกอบไปด้วย เพลงดาบจอมเทพร่างทอง และ พลังปราณโฟตรอน

-แปลกจริง นอกจากท่านทำไมไม่มีผู้ใดบุกรุกขึ้นมาบนเรือนี่เลย

-เพราะสัญญลักณ์ของเรือนี้ คือเรือเจ้าสำนัก ผู้ใดที่บุกรุกโดยพละการย่อมถูกฆ่าโดยไม่ละเว้น

-อ้อเป็นเช่นนั้น

 จับซาเดินไปโอบกอดนางแล้วกล่าว

-น้องหญิง วันนี้เราออกไปหาอาหารในเมืองทานกันดีหรือไม่

-ดียิ่งค่ะ ข้าเบื่อรสชาติอาหารของท่านพี่จะแย่อยู่แล้ว

-ฮ่าๆ // จับซาหัวเราะออกมา แล้วทั้งสองก็ทะยานออกไปจากเรือตรงไปยังในเมืองเพื่อหาอาหารเย็นทานกัน

รันโกะพาจับซาไปทานอาหารในร้านข้าวปั้นซึ่งมาข้าวปั้นหน้าต่างๆให้เลือกมากมาย พร้อมเครื่องดื่มชาเขียวอุ่นๆ

หลังจากดื่มกินจนอิ่มหนำแล้ว ทั้งสองจึงชักชวนกันออกเดินท่องเที่ยวในเมืองในยามราตรี เนื่องจากเป็นเมืองท่า มีผู้คนมาจากหลายถิ่นในเมืองจึงสนุกครึกครื้นยิ่ง

-อ๊ากกกก   

จับซาได้ยินเสียงร้องจึงชวนรันโกะเดินไปดู ภาพที่เห็นคือ ศพของผู้มีอิทธิพลผู้หนึ่ง ถูกฟันหัวขาด เหล่าบริวานกำลังนำผ้ามาห่อหุ้มร่างเพื่อเคลื่อนย้ายกลับไป

-ฝีมือนินจาเงา // รันโกะกล่าว

-อะไรคือนินจาเงา

-ไว้กลับไปที่เรือแล้วน้องจะเล่าให้ท่านพี่ฟัง

-งั้นเรากลับกันเถอะ

เมื่อมาถึงเรือ จับซาก้ได้เอามือโอบรันโก๊ะไว้ในอ้อมกอด ทั้งสองนั่งอยู่บนดาดฟ้าของเรือ เพื่อรับลมทะเลยามค่ำคืนและชมดูแสงจันทร์

-อะไรคือนินจาเงารึน้องหญิง

-นินจาเงาคือสำนักรับจ้างสังหารบุคคลที่มีชื่อเสียงอันดับหนึงในเกาะพู่ซึ้ง มีวิชาที่สำคัญคือวิชาซ่อนกาย ซึ่งอยากแก่การค้นหา นอกจากนั้นก็มีอาวุธลับที่เรียกว่าดาวกระจายมีความรวดเร็วว่องไวอยากแก่การหลบหลีก และยังมีระเบิดควันที่ใช้อำพรางตัวในการหลบหนี

-ช่าวน่าสนใจยิ่ง // จับซากล่าว

-พี่มีโอกาสจะได้เรียนรู้วิชาเหล่านี้บ้างหรือไม่

-ท่านพี่ต้องการฝึกวิชานินจา

-พี่ย่อมต้องการ

แม่นางรันโกะยิ้มออกมาพร้อมพูดว่า

-ท่านพี่โชคดียิ่ง ก่อนที่ข้าจะได้แต่งงานเป็นคนของสำนักแสง ข้าคือลูกหลานของ นินจาอิเงะ และได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี

-แล้วเรื่องนี้เจ้าสำนักรุ่นก่อนทราบหรือไม่

-ย่อมไม่ทราบเพราะข้าได้รับการฝึกฝนจากแม่นม และเจ้าสำนักคนเก่าเป็นนักรบซามูไร รังเกียจวิชานินจายิ่ง น้องจึงต้องเก็บงำไว้ไม่ให้ทราบ

-อ้อเป็นเช่นนั้น ถ้ายังงั้นก้ขอรบกวนน้องหญิงฝึกฝนวิชานินจาให้พี่ด้วยเถอะ

-ย่อมได้ค่ะท่านพี่ พรุ่งนี้เราย้ายเข้าไปพำนักในป่ากัน

จับซาฝึกฝนเรียนรู้วิชานินจาของสายอิเงะเป็นเวลากว่าหนึ่งเดือนจึงเรียนรู้ได้หมดสิ้น และมีฝีมือในระดับที่จัดได้ว่ายอดเยี่ยม

หลังจากฝึกฝนสำเร็จจับซารู้สึกคิดถึงสาวๆที่แผ่นดินใหญ่ยิ่งจึงชวนรันโกะเดินเรือกลับมายังแผ่นดินใหญ่ไปเดินทางกลับเปียงยาง