พ่ายสวาทเพลิงปรารถนา (บอกเลยว่า พระเอกหื่นมากกกก+++)

พ่ายสวาทเพลิงปรารถนา

ทิพย์ธารินทร์/พริมาลา

‘พิมลดา  เดชาวงศ์’ จิตรกรสาวสวยที่ทำทุกอย่างเพื่อทวงความยุติธรรมให้พี่สาว

ส่วนเขา ‘กฤตวิทย์ ดนุเดชกรณ์’ หมากสำคัญในเกม และจะเกิดอะไรขึ้นถ้า ‘หมาก’ อย่างเขาได้รู้ความจริง!

ความรักบริสุทธิ์ที่เขาเผลอมอบให้ต้องกลับกลายเป็นทัณฑ์ร้ายในชั่วพริบตา

****************************

                “ถ้าไม่เงียบเสียง ฉันจะจับเธอโยนลงทะเลเดี๋ยวนี้!” เสียงห้วนห้าวขู่ปาวๆ ทว่าหญิงสาวมิหวั่นกลัว ซ้ำยังเผยอเรียวปากสวยสีชมพูเรื่อพ่นโต้ตอบแว้ดๆ

        “เอาสิ! โยนเลย โยนฉันลงเลยสิ!”

        อาการอวดเก่งของแม่คุณนั้นทำให้กฤตวิทย์อยากจะโยนเธอทิ้งลงกลางทะเลเสียจริงๆ แต่ติดตรงที่ว่าเขายังไม่ทันได้มอบโทษทัณฑ์แก่เธอน่ะสิ!

        “เธออย่าท้าฉันพิมลดา!” สิ้นเสียง อสูรร้ายเร่งเครื่องยนต์ออกไปอย่างรุนแรง แรงเสียจนคนที่ยืนขาเดียวต้องก้นจ้ำเบ้า

        “ว้ายยย! โอ๊ยยย!” สะโพกอวบอัดกระแทกพื้นแข็งดุจขดานหินไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ กระนั้นเธอยังทำเก่งกาจเชิดหน้าคอตั้งบ่าแล้วพ่นเสียงหวานแหลมถามเขาอีกครั้งเมื่อเส้นทางที่สปีดโบ้ทลำเก่งแล่นออกไปนั้นมันไม่คุ้นหูคุ้นตาเอาเสีย ซ้ำร้ายท้องฟ้ายังแวบวาบจนเธอต้องห่อไหล่หลีบกายแล้วมองสภาพอากาศด้วยความระแวดระวัง  

        “คุณจะพาฉันไปไหน…” ถึงถ้อยคำจะห้วนกระด้าง ทว่าน้ำเสียงมีความหวาดกลัวเคลือบแฝง หัวใจดวงน้อยไหวระริกครั้นเสียงเข้มพร้อมใบหน้าเหี้ยมหันมาให้คำตอบ

        “เดี๋ยวเธอก็รู้!”

        “คุณ…” พิมลดาเริ่มอยู่ไม่สุข เมื่อบรรยากาศเริ่มแปรเปลี่ยน เสียงหวานขานเรียกชายหนุ่มไม่ขาดปาก กฤตวิทย์แสนจะรำคาญ ไม่รู้แม่คุณเป็นอะไรกันนักกันหนา

                “ฉันกลัว…” เสียงหวานเอ่ยบอก ครั้นเขาหันหน้าตวัดสายตามอง กฤตวิทย์ได้ยินแล้วนึกขำ!

                “อย่างเธอกลัวเป็นด้วยเหรอฮึ!” ถามติดจะล้อนิดๆ

                “ฉะ ฉัน” เรียวปากสีสวยรูปกระจับสั่นระริก ยิ่งท้องฟ้าคำรามลั่นเธอยิ่งหวาดกลัวจับขั้วหัวใจ เนื้อกายผ่องโสภาพลันเต้นระริก ร่างบางนั่งคู้เข่าก้มหน้าเหมือนลี้หลบอะไรบางอย่าง

                เปรี้ยง!

                “กรี๊ดดด!!” คนกลัวเสียงฟ้าคำรามกรี๊ดร้องลั่นท้องทะเลกว้างไพศาล กฤตวิทย์แสนจะรำคาญ ชายหนุ่มจึงตวาดเสียงห้วนกระด้างออกมาอย่างพิโรธโกรธกรุ่น

                “จะแหกปากร้องทำไมห๊ะ หนวกหูโว้ยยย!!” สิ้นเสียงอสูรร้ายหยุดเครื่องเดินทาง แล้วหันมาคว้านหาเศษผ้าเพื่อปิดเสียงแว้ดๆ ให้พ้นหู

                ส่วนอีกคนน่ะหรือ…ไม่ต้องพูดถึง ขณะนี้กำลังหลีบกายให้เหลือทักทายท้องนภาน้อยที่สุด ทว่าพยายามหลบอย่างไรมันก็ไม่ได้ผล จวนทำให้สมองน้อยพลันนึกไปว่า เธอต้องตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ไปจนกว่าจะถึงที่หมายของเขาอย่างนั้นเหรอ…

                “เงียบเสียงซะ! ประเดี๋ยวลมเข้าท้องแล้วจะตายชักก่อนเวลาอันควร” คำพูดของคนใจอำมหิต กระแทกกลางแสกหน้าหลังจากที่เขาใช้ผ้ามัดคาดปากเธอได้สำเร็จ ซึ่งพิมลดาได้แต่ตาเบิกกว้าง ดีดดิ้นทั่วทั้งเรือ ทว่ากฤตวิทย์ทำเป็นไม่สน ชายหนุ่มกลับไปประจำตำแหน่งพลขับ แล้วนำยานพาหนะทะยานออกไปอย่างเร็วรี่ เพราะขืนเล่นแง่มากนักประเดี๋ยวได้เป็นวิญญาณเฝ้าท้องทะเล เนื่องจากขณะนี้ท้องฟ้ากำลังส่งสัญญาณว่าในไม่อีกกี่นาทีข้างหน้าพายุยักษ์จะพัดโหมกระหน่ำลงมา…

ฝากแฟนนิยายที่น่ารักทุกท่านติดตามด้วยนะคะ แอดแฟนพันธุ์แท้ไว้เลยนะจ๊ะ อย่าลืมโหวตให้คะแนนกันด้วยน้าาาา ม๊วฟๆ

เฟคบุ๊ค>>>  ทิพย์ธารินทร์  นามปากกา 

ส่วนแฟนเพจก็เชิญกดได้จ้ะ...