นักเขียนหน้าใหม่กับใจซนๆ

ลำดับตอนที่ #2 : วันนี้^-^

           ยามเช้า  แดดสาดส่องมายังเตียงนอนของใครหลายคนที่ยังอยากจะหลับไหลต่อ   แต่คงไม่มีใครที่จะว่างถึงขนาดนอนต่อจนถึงเที่ยงวัน  เช่นเดียวกัน  ฟ้าใสเป็นคนหนึ่งที่อยากจะหลับไหลบนที่นอนนุ่มๆที่ได้นอนอย่างสบายใจ  สบายกายมาตลอดคืน



    “กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงง”  เสียงนาฬิกาปลุกรูปร่างแปลกๆ ร้องขึ้นเหมือนโดนน้ำร้อนลวก



    “ฮ้าวว(^O^)  ช้าววแล้ววเหรอเนี่ย  ง่วงจังเยย”  เสียงของคนพึ่งตื่นสาวน้อยทำท่าจะนอนต่อ

    

    “ฟ้า  ตื่นได้แล้วลูก  เดี๋ยวไปโรงเรียนสายนะ”  เสียงคุณแม่ผู้หวังดี  ปลุกลูกสาวช่วยนาฬิกาอีกแรง



---ฟ้าจำใจลุกขึ้นมา  บิดขี้เกียจอย่างช้าๆ  แล้วรีบปฏิบัติการกับชีวิตประจำวัน  หลังจากอาบน้ำแล้ว  ตัวของเธอก็ถูกดึงดูดด้วยกระจกบานใหญ่ภายในห้องของเธอ  เมื่อหันซ้ายหันขวาดูตัวเองว่าวันนี้สวยรึยัง  ฟ้าเป็นคนไม่เรื่องมาก  เครื่องสำอางค์ของเธอจึงมีเพียง   แป้งฝุ่น  โลชั่นและลิปมัน  ผมที่ค่อนข้างยาวกว่าเดิมถูกรวบไว้ด้วยยางเพียงเส้นเดียว



    “สวัสดีค่ะคุณแม่  คุณพ่อ  ฟ้าไปโรงเรียนแล้วนะค่ะ”

    

    “กลับเร็วๆนะลูก  แม่เป็นห่วง”ประโยคนี้ถูกย้ำเตือนทุกวันโดยมารดาผู้แสนห่วงใยเธอ  และมันก็ทำให้เธอออกจากบ้านไปด้วยความมั่นใจ

    ป้ายรถเมล์  ที่ประจำของสาวน้อยเนืองแน่นไปด้วยผู้คน  ที่แออัดและเตรียมพร้อมที่จะไปทำหน้าที่ของตนในวันนี้



    “เอี้ยดดดด”  เสียงรถเมล์เบรกดังสนั่น  พร้อมๆกับผู้คนที่ต่างพากันมากันเบียดเสียดแย่งกันขึ้นไป  ฟ้าใสก็เป็นคนหนึ่งในนั้น

    เมื่อลงจากรถเมล์เธอก็หอบของที่พะรุงพะรัง  ที่ประกอบไปด้วยต้นฉบับที่เธอปั่นเสร็จเมื่อคืนนี้  และเธอจะต้องแวะเอาไปส่งในเช้านี้ก่อนเข้าโรงเรียน

    ฟ้ารีบเดินอย่างรีบเร่งไปที่สำนักพิมพ์ “สดใส”  ขณะที่เธอเดินไปอย่างเร่งรีบและไม่สนใสจะมองอะไร(แม้แต่ทางเดิน)แล้วเหตุการณ์ที่(ไม่)คาดฝันก็เกิดขึ้น(ตามฉบับหนังไทย)



    “โครมมม”เสียงของสองสิ่งที่ปะทะกันอย่างแรง

    ตามมาด้วยเสียงร้อง  “โอ้ย///  อะไรเนี่ย  เดินไม่ดูตาม้าตาเรือเลย”ไม่ต้องสงสัย  เป็นเสียงโวยวายของผู้ถูกชนนั้นเอง



    “ขอโทษค่ะ  ขอโทษ  พอดีฟ้ารีบไปหน่อย”  สาวน้อยรีบเก็บของอย่างเร่งรีบโดยไม่สนใจอะไรเลย

---มีเพียงสายตาของผู้ถูกชนเท่านั้นที่ยังจ้องมองสาวน้อยอย่างงง---



    “เอ่ออ  คือ…ผมช่วยเก็บมั้ยครับ”  ชายหนุ่มนึกสงสาร  เพราะเห็นท่าทางถ้าปล่อยให้เก็บคนเดียววันนี้คงเก็บไม่หมด



    “ขอบคุณค่ะ  และขอโทษอีกครั้งนะค่ะ”สาวน้อยกล่าวแล้วรีบเดินต่อไปอย่างรีบเร่ง

    “เอ่ออ… ครับ”  หนุ่มน้อยตั้งใจจะทำความรู้จักแต่ก็ไม่ทัน  เขาจึงต้องจำใจเดินไปทำธุระของตนเอง  และนึกในใจว่าจะต้องทำความรู้จักกับเธอให้ได้





--------------------------------------------------------------------------------------------



    “ภีม  ไปทานข้าวกันมั้ยค่ะ  เที่ยงนี้  เดี๋ยวเก๊ะเป็นเจ้ามือเองค่ะ”  คำเชิญชวนของสาวสวย  ที่มักจะแวะเวียนมาเป็นประจำ

    “วันนี้ผมไม่ว่างครับ  เอาไว้วันหลังดีกว่านะ”  คำตอบที่รักษาน้ำใจของผู้เชิญ(ตามเคย)ทำให้สาวน้อยเดินหน้าบูดบึ้งออกไปทันที



---หลังจากที่ออกมาแล้ว  ร้านอาหารสบายๆเจ้าเก่าก็มี  “ภีม”  ลูกค้าประจำมานั่ง  พลางสั่งอาหารสุดโปรดมาเต็มโต๊ะ  และนั่งกินอย่างไม่สนใจอะไร  พออิ่มท้อง  ก็ละสายตาจากอาหารแล้วมองไปรอบๆ  ทันใดนั้นก็ไปสะดุดตากับสาวน้อยคนหนึ่ง  พอนึกได้

*อ๋อ  คนที่เดินชนเราเมื่อเช้านี่เอง  เข้าไปทักดีกว่า*

    แต่ทันใดนั้นภีมก็ต้องชะงักลง  เพราะ  เห็น….***



----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ภีมเห็นอะไร  แล้วเขาจะได้เข้าไปทำความรู้จักกับสาวน้อยมั้ย  ติดตามตอนต่อไปได้นะค่ะ

(ขออภัยนะค่ะ  ที่อัพเรื่องช้า)