คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Kaisoo::แอบซ่อน(๑)
“สวัสดี….คุณไดอารี่ ตอนนี้ตีสามครึ่ง เรานอนไม่หลับเลย คิดถึงเค้าอีกแล้วอ่ะ!
กี่ปีแล้วนะที่คอยแต่คิดถึงเค้าอยู่แบบนี้ ตอนนี้จะทำอะไรอยู่นะ คงหลับสบายอยู่บนเตียงอุ่นๆใช่มั้ย? แล้วได้ห่มผ้ารึเปล่านะ…….”
มือเรียวเล็กหมุนปากกาในมือ ขณะที่ในหัวคิดถึงเรื่องราวบางอย่างที่คอยก่อกวนจิตใจดวงน้อยพาลทำให้ร่างเล็กนอนไม่หลับ ต้องมานั่งบ่นกับไดอารี่เพื่อนยาก ท้องฟ้าคืนนี้เต็มไปด้วยดวงดาวมากมายแข่งกันส่องแสงสะท้อนอยู่นอกหน้าต่างหอพัก บรรยากาศตอนนี้ยิ่งตอกย้ำความรู้สึกในใจคนตัวเล็กให้ชัดเจนยิ่งขึ้น แต่ละข้อความร้อยเรียงจากจิตใจผ่านตัวอักษรระบายทุกความรู้สึกลงในสมุดเล่มเล็ก โด คยองซู เหม่อมองไปยังท้องฟ้า อ่า คิดถึง คิดถึงจัง
ปี20xx ช่วงซ้อมก่อนการแข่งขันกีฬาสีโรงเรียนมัธยมK
“นี่คยองซู ซ้อมแสตนด์เสร็จกลับบ้านเลยเปล่า?” ปาร์ค ชานยอล เพื่อนต่างไซส์เอ่ยถามคนตัวเล็กขณะนั่งรอซ้อมแสตนด์เชียร์รอบสุดท้ายของวัน
“อื้มมม กลับเลย” คยองซูตอบกลับสั้นๆตามประสาคนพูดน้อย
“งั้นกลับพร้อมกันนะ” ชานยอลพูดขึ้นก่อนจะยื่นน้ำขวดเล็กมาให้ ตัวเล็กพยักหน้าก่อนรับขวดน้ำขื้นมาดื่มอึกใหญ่แล้วทิ้งตัวลงตรงม้านั่งใกล้ๆอย่างอ่อนแรง
เหนื่อยจังฮะ ยิ่งใกล้วันกีฬาสีพวกเรายิ่งซ้อมหนักมากขึ้น เพราะการแข่งขันแสตนด์เชียร์โรงเรียนเราเริ่มเก็บคะแนนตั้งแต่ตอนซ้อมเลย พวกสต๊าฟอย่างผมก็ต้องงัดไม้เด็ดออกมาแข่งกับสีอื่น ครีเอทท่าใหม่เพลงใหม่ทุกวัน และแน่นอนว่าก่อนไปสอนพวกน้องม.ต้น พวกเราต้องซ้อมหนักให้เป๊ะ เหนื่อย….แต่ยอม ยังไงซะปีนี้สีส้มของเราต้องชนะแสตนด์แน่นอน คยองจะสู้!!
หลังจากซ้อมเสร็จผมออกมารอชานยอลที่หน้าโรงเรียน ไม่นานนักเพื่อนตัวสูงก็เดินออกมาด้วยท่าทางรีบร้อน เป็นอะไรอีกน่ะ ดูสิ แล้ว......เห้ยย!! อยู่ดีๆชานยอลเดินมาจับมือผมลากออกจากโรงเรียนทันที เป็นบ้าอะไรเนี่ย
“เร็วซี่คยอง ตัวเล็กแล้วยังจะขาสั้นอีกนะ!!” ชานยอลพูดเร่ง มันความผิดผมมั้ยเนี่ย? เตี้ยแล้วไง! นายนั่นแหละตัวสูง ขายาวเกินไป แล้วนี่จะวิ่งไปถึงเมื่อไหร่เนี่ยห้ะ เหตุผลอะไรก็ยังไม่รู้ซักอย่างเอาวิ่งตามเจ้าโย่งนี้ต้อยๆ
“จะรีบไปไหนนักหนาเนี่ยชานยอล ฉันเหนื่อยนะเว่ย”
“เหอะน่า อย่าถามมากรีบตามมาเร็ว”
ในที่สุดเจ้าบ้าชานยอลก็ลากผมมาหยุดที่ป้ายรถเมล์ไม่ไกลจากโรงเรียนมากนัก แต่เดี๋ยวววว เรามาทำอะไรที่นี่ คือป้ายรถเมล์หน้าโรงเรียนก็มีไง แล้วนี่ถ่อกันมาทำไม? ไม่ปล่อยให้งงนาน ในที่สุดปาร์ค ชานยอลก็เฉลยเหตุผลของการวิ่งมาราธอนในวันนี้
“น่ารักว่ะ”
หา? O_o เดี๋ยวๆงงหนักกว่าเดิมมั้ย? ถามหน่อย ผมเงยหน้าขึ้นไปมองเจ้าเพื่อนตัวสุดสูงที่ยืนทำหน้าฟินๆ พึมพำบ้าบออยู่คนเดียว
“เป็นบ้าอะไรอีก ปาร์ค ชานยอล” คือเข้าใจนะว่าเพื่อนไม่เต็ม แต่แบบ นี่หนักไปม้างง ณ จุดนี้ คยองเพลีย
“ตัวเล็ก!!! ดูนั่นสิ น่ารักเป็นบ้าเลย แอร๊ยยยยย ><” ชานยอลเรียกชื่อผม เอ่อ…….ตัวเล็กนั่นแหละ แล้วชี้ไปยังผู้ชายหน้าคมที่ยืนพิงเสาอยู่ไม่ไกลจากพวกเรานัก อ๋า โอเค ตอนนี้ผมเริ่มเข้าใจอะไรบางอย่างแล้ว คนนั้นสินะ ตัวการที่ทำให้ผมวิ่งตามขาแทบพันเมื่อกี๊น่ะ
“นี่โย่ง ที่นายฉุดกระชากลากถูฉันแทบเป็นแทบตายเมื่อกี๊ เพราะหมอนั่นอ่ะนะ นี่!! ชอบเค้าเหรอ?” เหลือบมองตัวการอีกครั้ง ปากก็เอ่ยถามเพื่อนรักไปด้วย จะว่าไป มองดีๆคนคนนั้นก็น่ารักจริงๆแหละ กินอะไรเข้าไปถึงได้หล่อ ดีได้ขนาดนั้นนะ แอบอิจฉานิดๆแฮะ ดูดิ แค่เสี้ยวหน้าเล็กๆยังทำคนแถวนี้จะคลั่งตาย ไม่ต้องถาม ….. เพราะตอนนี้เจ้าโย่งเพื่อนรักยืนกัดแขนเสื้อคยองมองตามหมอนั่นตาเยิ้มเชียว ไม่เคยเห็นชานยอลคลั่งใครมากขนาดนี้เลยจริงๆ ให้ตาย -_-
“ดูสิคย๊องงงงงง ดู๊ดู โคตรน่ารักเลยอ่ะ อร๊ายยยยยย ไม่ไหวล๊าววววว”
ใช่ฮะ ไม่ไหวแล้ว ……… เพื่อนคยองไม่ไหวแล้ว ชานยอลไม่เคยเป็นมากขนาดนี้จริงๆนะ ผมรู้ดี ถึงชานยอลมันจะชอบคนหน้าตาดีทุกคนในโรงเรียน แต่กับคนนี้มันคลั่งมากจริงๆ
“โอ๊ะ! รถเมล์มาแล้ว ไปๆ”
เมื่อรถเมล์สายที่รอคอยมาถึง คยองซูลากเพื่อนตัวสูงที่ยังไม่ยอมละสายตาจากคนนั้นขึ้นรถด้วยเหตุผลที่ว่าไม่อยากกลับบ้านเย็น อาจเพราะโชคชะตา พรหมลิขิต หรืออะไรซักอย่างดลใจให้คนที่ถูกพูดถึงก้าวขึ้นรถคันเดียวกันกับสองเพื่อนรัก ก็นะ นี่มันรถสาธารณะนี่นา
แต่สถานการณ์แบบนี้ยิ่งเพิ่มระดับความฟินในตัวชานยอลเพิ่มมากขึ้น แล้วคนที่ต้องรับกรรมยามชานยอลเขินมากขนาดนี้เป็นใครไปไม่ได้นอกจากเขา คยองซู
ไม่เพียงแต่ขึ้นรถสายเดียวกัน โชคชะตายังคงทำหน้าที่ของมันต่อไป เพราะขณะที่รถเมล์จอดสนิทตรงป้าย คนมากมายก้าวลงจากรถ รวมไปถึงคยองซู ชานยอล และอีกคนที่ชานยอลจ้องมองมาตลอดทาง คยองซูประหลาดใจเล็กน้อย เค้าคนนั้นบ้านอยู่แถวนี้ด้วยเหรอ? ทำไมไม่เคยรู้เลย
“ชานยอล เค้าอยู่แถวนี้ด้วยเหรอ”
“อ้อ อืมม พอดีเลยคยองซู คุณสำหรับคำถาม” หืมมม? คิดว่าตัวเองเป็นนางงามเหรอ?
“อะไรของนาย”
“ก็แบบเดี๋ยวฉันกับนายก็แยกกันแล้ว แล้วคือแบบ…………..ช่วยอะไรฉันอย่างสิ” ส่งสายตาอ้อนมาให้สุดฤทธิ์
ป้ายรถเมล์เป็นจุดแยกทางของคนทั้งคู่ คยองซูแยกไปทางซ้าย ส่วนชานยอลไปทางงขวา แต่จุดนี้คยองซูก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าสิ่งที่ชานยอลต้องการขอคืออะไร ก็เล่นพูดคำ เว้นวรรคไปสามชาติ ใครหน้าไหนมันจะเข้าใจ
“แบบว่า ไหนๆนายกับเค้าก็ไปทางเดียวกันแล้ว นายก็…….ก็ ก็แบบ สืบให้หน่อยดิ บ้านเค้าอยู่ไหน นะ ๆๆๆ นะคยองนะ น๊า ตัวเล็ก ตัวนั่ลล้าคคคคค” นั่นไง ว่าแล้วต้องหาเหาใส่หัวคยองอีกแน่ๆ คนตัวเล็กตบหน้าผากตัวเองแรงๆ ใจจริงก็ไม่อยากช่วยเท่าไหร่หรอก แต่แบบเจอลูกอ้อนขั้นสุดบายปาร์ค ชานยอลเข้า ใครทนไหวให้เอารองเท้าตบหน้าอ่ะ
“ก็ได้ แต่……………..”
“หูยยยยย ไม่มีแต่ได้มั้ยอ่ะ -^-” ชานยอลบ่นอุบ
“ไม่รู้ล่ะ ฉันจะช่วยอย่างมีขอบเขต และต้องไม่ทำให้ฉันลำบากใจด้วย ซึ่งถ้าจะตามหมอนั่นไปถึงบ้าน แน่นอนฉันลำบากใจมาก เพราะฉะนั้น ระหว่างเดินกลับบ้านฉันจะคอยดูให้ว่าบ้านหมอนั่นเข้าซอยไหน ถ้าเกิดเค้าอยู่เลยซอยบ้านฉันไป ก็ซวย แต่ถึงก่อน ก็ถึงว่าโชคดี”
“โถ่วววคยอง ช่วยมากกว่านี้อีกนิดไม่ได้เหรอ?”
“ไม่!! อยากได้มากกว่านั้น เดินไปด้วยกันป่ะล่ะ?”
“ไม่เอาอ่ะ ฉันเขินนนนน ///////” ภาพคนตรงหน้าเขินจนตัวบิดแบบนั้น ให้ตายเถอะนี่มันตุ๊ดมากเลยนะปาร์ค ชานยอล
“ก็ได้ๆๆๆ แค่นี้ก็ยังดีวะ แต่นายห้ามคลาดสายตาเด็ดขาดเลยนะคยองซู ไปๆรีบตามไปได้แล้ว แล้วตอนค่ำฉันจะโทรหา” สั่งเสียเรียบร้อยมือใหญ่ดันหลังเพื่อนตัวเล็กไปข้างหน้า และหมุนตัวกลับไปอีกทาง
เท้าเล็ก ก้าวเดินตามอีกคนไปเรื่อยๆ ในใจก็คิดต่างๆนานา กลัวว่าคนข้างหน้าจะรู้ตัว แต่วันนี้ไม่รู้ปาร์คชานยอลไปทำบุญที่ไหนมาถึงได้โชคดีนัก ไม่เพียงคนหน้าคมจะไม่มีท่าทีว่าจะรู้ตัวว่าคยองซูติดตามเขามาตลอดไม่พอ ยังเลี้ยวเข้าซอยติดกับบ้านคยองซูอีกต่างหาก คนตัวเล็กกระตุกยิ้มนิดๆขำในโชคที่เข้าข้างชานยอลมากเกินในวันนี้ ก็เดินเลี้ยวเข้าบ้านตัวเอง จัดการทำธุระของตัวเองและครอบครัวจนเสร็จสิ้น เวลาล่วงเลยมากือบสามทุ่ม ขณะที่คยองซูนอนอ่านการ์ตูนอยู่บนเตียงอย่างสบายใจ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ชื่อหน้าจอไม่ผิดจากที่เขาคาดไว้แต่แรก ปาร์ค ชานยอล
“ว่า”
(“คยองงงง จงอินเป็นไง”)
“หืม? ” งงครับ ณ จุดนี้ บอกเลยว่างง ผมเคยรู้จักคนชื่อนี้ด้วยเหรอ คือไม่ได้แกล้งโง่นะ บอกเลยผมไม่ใส แต่สมองจูนไม่ทัน ปรับอารมณ์ตามชานยอลไม่ทันจริงๆ เจ้าบ้านี่ชอบพูดแบบโนอินโทรแบบนี้ประจำ
“โถ่วววว คยองซู นายบังอาจมากเลยนะ กล้าลืมคิมจงอินสุดรักสุดดวงใจฉันได้ไง เพิ่งเจอกันเมื่อเย็นเองนะ นี่คงไม่ลืมจับตามองจงอินของฉันใช่มั้ย ถ้าลืมฉันโกรธจิงนะ!!”
อ๋อ ถึงบางอ้อเลย ที่แท้คนที่เจอเมื่อเย็นนี่เอง
“อ๋ออออ หมอนั่นชื่อจงอินเหรอ?”
“อื้มม ใช่ ที่รักฉันชื่อจงอิน คิมจงอิน ขนาดชื่อยังยังน่ารักเลยเนอะ นี่คยองรู้มั้ย…บลาๆๆๆๆๆ” เอาล่ะครับคราวนี้ไม่ต้องถามต่อเลย เพราะปาร์คชานยอลได้ทำการเล่าชีวประวัตินายคิมจงอิน ให้ฟังอย่างละเอียดเลยล่ะ ข้อมูลทะเบียนราษฎร์ที่ว่าแน่ ยังแพ้ปาร์ค ชานยอลอ่ะคิดดู
จากที่ชานยอลเล่าให้ฟังคิมจงอินคือผู้ชายผิวเข้ม สีแทนเซ็กซี่ หน้าคมๆ หุ่นดีมีกล้ามเล็กๆน่าฟัด(อันนี้ลอกคำพูดชานยอลมา) เราอายุเท่ากัน เขาเรียนสายวิทย์ห้องคิงด้วยนะ แบบวิทย์เข้มข้นเพื่อติวเข้าหมอ เภสัช วิศวะโดยเฉพาะ จริงๆแล้วกีฬาสีปีนั้นเราอยู่สีเดียวกันนะ แต่ก่อนหน้านี้ก็ไม่เคยเห็นหมอนั่นหรอก ก็คนมันเยอะอ่ะ คยองตาไม่ค่อยดีเท่าไหร่ด้วยเลยไม่ค่อยสนใจ ผิดกับชานยอลที่เรด้าแรงเรื่องตรวจจับคนหน้าตาดีหมอนั่นล่ะที่หนึ่งเลย
หลังจากวันนั้นที่รู้ประวัติของคิมจงอินโดยละเอียด(ย้ำนะว่าโ ด ย ละ เ อี ย ด) ชานยอลก็ขอร้องให้คยองซูช่วยเป็นหูเป็นตา คอยสอดส่องให้อีกแรง ทำให้รู้จักหมอนั่นมากขึ้น
คยองซูต้องไปขึ้นรถเมล์ที่ป้ายข้างโรงเรียนทุกวันเพราะจงอินขึ้นตรงนั้นทั้งที่ตั้งแต่ม.1-ม.4 คยองขึ้นหน้าโรงเรียนตลอด
คยองซูสายตาสั้น750 แต่กลับมองเห็นจงอินตลอดไม่ว่าจะอยู่ไกลแค่ไหน
ตลอดม.5 ทุกเรื่องในชีวิต ทุกการตัดสินใจของคยองซูมักมีคิมจงอินเข้ามาเกี่ยวข้องเสมอ
จนม.6 ชานยอลเปลี่ยนคนชอบไปสามคนแล้ว แค่คยองซูใช้ชีวิตแบบเดิม ยังมองหา เฝ้าดูจงอินเหมือนเดิม ไม่เปลี่ยนแปลง
..
..
..
..
..
กว่าจะรู้ตัว เขาก็ชอบหมอนั่นไปแล้ว ชอบทั้งที่ไม่เคยคุยกันซักคำ ชอบ จนไปชอบใครคนอื่นไม่ได้อีก จะว่าไปเรื่องนี้ต้องโทษชานยอลนั่นแหละ ที่บอกให้คอยจับตามองคิมจงอิน จนตาโตคู่นี้เผลอไม่มองใครไม่ได้เลย
..
..
..
เมื่อจบม.6 ทุกคนต้องเลือกทางเดินของตัวเอง คยองซูเรียนศิลปกรรม สาขานิเทศศิลป์ที่เพราะเขาชอบวาดรูป และใผ่ผันอยากเป็นนักออกแบบมาตั้งแต่เด็ก แน่นอน ศิลปกรรมกับวิศวะมันคนละสาย คิมจงอินเรียนวิศวะกรรมไฟฟ้า ถึงคนอื่นจะมองว่าสองคณะนี้มีบางอย่างคล้ายกัน โหด ดิบ เถื่อนพอๆกัน แต่ก็นะ แค่คล้ายยังไงก็ไม่เหมือน
ใครบอกกันว่า เวลาเปลี่ยน ใจคนก็เปลี่ยนตามเวลา ออกมาให้คยองเอารองเท้าตบหน้าเดี๋ยวนี้เลย 5 ปีแล้วที่หัวใจของโดคยองซูยังอยู่กับคิมจงอิน
ตั้งแต่ป้ายรถเมล์วันนั้น จงอินเอาหัวใจคยองซูไปตั้งแต่ตอนนั้น
และวันนี้ จนถึงตอนนี้เขาจะไปรักใครได้ หัวใจมันไม่อยู่กับตัวแล้วนี่ จะเอาไปให้คนอื่นได้ยังไง จงอินเอาไปแล้ว ได้มันไปจนหมด บางครั้งอยากลองรักคนอื่นใจจะขาด แต่มันก็วนกลับมาที่เดิม กลับมารักได้แค่จงอินเหมือนเดิมทุกที
กี่ครั้งไม่รู้ที่คิดว่าวันนี้ถ้าบังเอิญเจอกันจะเข้าไปทักทาย คุยด้วยซักคำ แต่ความหวังมันริบหรี่เหลือเกิน ขนาดตอนนั้นอยู่ใกล้กันมากกว่าหลายเท่ายังไม่กล้าคุย แล้วตอนนี้ระยะทางมันช่างห่างไกล
เราอาจเป็นแค่คนแปลกหน้า
เดินสวนกันเขาไม่เคยหันมามอง
เป็นคนที่ไม่เคยรู้จัก
คิมจงอินนายจะรู้บางไหมว่าโลกใบนี้ ผู้ชายที่ชื่อโด คยองซู
..
..
..
มีตัวตน
..
..
TBC
โอมจงเม้น โอมจงโหวต
โอมจงรัก #เซ้นท์kaisoo
ความคิดเห็น