คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #57 : บทที่ 15 อาทิตย์คืนเหมันต์ (2)
เมื่อร่าท่อนบนไร้อาภร์ปลุม
หิสาวึยสอมือปิป้อส่วนพึสวนอร่าาย เพราะไม่รู้ะทำสิ่ใเพื่อะหยุร่าอ่อนนุ่มึ่อออาารสั่นไหวมาึ้นเรื่อยๆ
ึหลบเลี่ย่อนหน้า หวัพลิเบือนายไปอีทา
ทว่ายั้าไปว่าท่านแม่ทัพที่ทรยับพระวรายประทับพระอ์ร่อมอยู่เหนือร่านา
“ฝ่าบาท...” หยาเสีย้ออุทานเมื่อสอแนเรียวเล็ถูรึให้แยห่า
เสียเรียานถููลืนหายเ้าไปในพระโอษ์ที่โน้มทับทาบลมา แม้ิะหยุ...ะห้าม...ะผลัไส
็ไม่อาะทำไ้แล้วเพราะนานั่นเอที่เป็นฝ่ายุไฟเพลิแห่วามปรารถนาึ้นในพระทัย
ริมโอษ์ร้อนเร่าบเ้ายัริมฝีปาล่าอหยาเสีย
เรียวพระิวหารุล้ำแทรอนสู่โพรปาุ่มื้น เร่เร้าบเบียให้นาอบสนอ่อพายุอารม์ที่เริ่มโหมระพือพั
ุมพิที่หนัหน่วแรร้อนไป้วยไฟเพลิสิเน่หา่าาทุรานั้นำลัผลาเผาายทั้สอราวับะหล่อหลอมเป็นหนึ่เียว...
เรียวปาหิสาวสั่นระริเมื่ออ์ายฝานิ้ทรถอนพระโอษ์เลื่อนห่า
หยาเสียไม่อายับเยื้อนร่าายไ้ มีเพียทรวออิ่มที่หอบระเพื่อมไหวับร่อรอยและรสแหุ่มพิหวานพล่านวนอยู่ในปา
วามร้อนแปลประหลาสุมเร้าภายในราวับว่าพระอ์ทรทิ้เื้อไฟไว้ให้อยลามเลียลุไหม้ยัทุอูเนื้อผิวที่พระหัถ์ไ้ับ้อเล้าเล้น
ศึแห่รัอทั้สอเพิ่ะเริ่ม
อ์ายฝานิ้ทรระบายลมพระหายใผะผ่าวรินรยัพุ่มเนินเนื้อเ้านวลห ทรสอท่อนพระรหนึ่เ้ารัรอบเอวบาและอี้าหนึ่ประอยั้นอระห
ทันในั้น...หยาเสีย้อสะุ้เฮือ
เสียใสเรือแว่ว...่อนะเผลอแอ่นายึ้นรับแรรอบรอาพระโอษ์ร้อนัที่บเม้มลยัุอ่อนไหวอันู่อราวเสรอไม้หอมบนเรือนายอิ่มเ็มึ
วามโหยหาอย่าลึล้ำในร่าายนาถูปลุให้ื่นึ้นโยสัมผัสาเรียวพระิวหาที่เร่าร้อน้วยเพลิพิศวาสาพระอ์ที่มาึ้น...มาึ้นเรื่อยๆ
ร่าบอบบาเริ่มสั่นไหวภายใ้พระวรายที่ทับ
ลัว...เินอาย ะหยุ...หรือะปล่อยให้ทุอย่าำเนินผ่าน่ำืนนี้ไป หลาหลายวามรู้สึ่อทับ้อนันไปมา
“อีไม่นาน ลูอเราะเิบโึ้นในายอันอบอุ่นอเ้า”
พระสุรเสีย่ำรวแผ่วพร่าเสมือนอยู่ในห้วภวั์แห่พระสุบิน ะที่ริมพระโอษ์เลื่อนไล้เล้าลุผิวเนื้ออ่อนบาบริเวหน้าท้ออหยาเสีย...นาผู้ึและุมลมหายใอพระอ์ไว้ในอุ้มืออย่า่ายาย
ริมปาอิ่มเรื่อเม้มแน่นสนิทพยายามเ็บัเสียน่าอายที่เือบะหลุออไป
มือน้อย้าหนึ่เาะเี่ยวพระอัสาแ็แร่ อีมือยุ้มยำเรือนเศา่มลั้นลมหายใร้อนรุ่มเมื่อหัถ์หนาปลเปลื้ออาภร์ิ้นสุท้ายึ่าั้นเรือนายอันอ่อนนุ่มาริมพระโอษ์ให้หลุเลื่อนออาัว...
เปลวเทียนพรายพราวส่อแสโลมไล้ร่าอรราม้อา
ราวเหอฮวา[1]น้อยอวอผลิบานลาสายล
ผิวนวลละออผ่อผุเผยบนพระยี่ภู่...รึพระทัยยิ่
ับรไหน...แะรไหน
ล้ายว่าเนื้อเนียนละเอียเลี้ยเลานี้ะึ้นสีปลั่แเรื่อวนให้ลุ่มหลมัวเมา
อยาิ...อยาเียใล้ อยาะเลียเล้าลอลอไม่ยอมห่า
เพราะเินอายเินว่าะสู้พระพัร์มายไ้ วาู่สวยึพริ้มปิ่อนวามรู้สึที่ำลัถั่โถมท่วมท้น
่อนสะุ้...ร่าร้อนราวำลัะปริแเมื่อ้อสัมผัสาพระวรายเปลือยเปล่าที่ทับรึสนิทแน่นยัเรือนาย
อาารสะเทิ้นหวามไหวอเ้าร่าน้อยทำให้อ์ายฝานิ้ทรแย้ม พระโอษ์อ่อนหวาน
“เ้าลัวรึ...” ถ้อยำรัสล้ายั่ยั่วเย้านวหน้านวลุแนบิพระอุระ้วยเวลานี้ใวน้อยนั้นเ้นระส่ำไม่เป็นัหวะ
“้าสัา ะถนอมเ้าให้มา...วามรู้สึอ้าอนนี้ไม่่าับเ้าแม้เพียนิ เ้าอย่าไ้เร...เพราะนี่ือวามรั
รัทั้หมที่้าอยาะมอบไว้ับเ้า”
ปลายพระหัถ์เลี่ยไรลูผมบนหน้าผาเนียน อ์ายฝานิ้รัสหมายปลอบประโลมให้ายใหยาเสียหายระหนและเลิหวั่นเร่อวามรู้สึามธรรมาิอายหิ
ุมพิแสนอ่อนโยนถูมอบให้นาอันเป็นยอรัรั้แล้ว...รั้เล่า ไม่รู้หยุในทุส่วนสัอเรือนร่า
พระหัถ์อุ่นยับลูบไล้ ้นาเนียนละเอีย
ทรอยาให้นารู้สึผ่อนลายและพร้อมับทุสัมผัสาพระอ์
พระสุรเสียระิบพร่ำพรอทุถ้อยำรั
เมื่อพระอารม์มิอาะลั้นึรั้ให้เนิ่นนานไปว่านี้
อ์ายฝานิ้ทรยับวรายึ้นทาบทับเหนือเ้าอร่านวลึ่เร่เร้าระาวามรู้สึใร่ปรารถนา้อารไม่รู้หน่าย
พระอ์ทรยับพระพาหาเ้าโอบอแนบแน่นยัเรือนายที่บอบบานั้น่อนะเลื่อนยับพระสรรพา์ร้อนรุ่มเ้ารอบรอ...
หยาเสียบริมฝีปาแน่น
เรียวเล็บลึยัพระอัสาให่ ร่าน้อยืนัวหนีสัมผัสแ็แร่ที่ำลัรุล้ำเ้ามา
สอมือเริ่มออแรผลัไสพระอุระ้านทานวามรัที่ทรมอบให้
“อย่าไ้ลัว...้ารัเ้ามานะหยาเสีย”
แววาอนาสั่นระริ ร่าน้อยเร็ัวสั่นไหว ลมหายใหอบและแร
ริมโอษ์อุ่นึูบประทับแ้มนวล ถ่ายทอน้ำำแห่สิเนหาพรอพร่ำที่้าหู “้ารัเ้า...รัเ้านเียว”
ทรไม่อยาทำให้นารู้สึลัวและไม่ปลอภัยนนำไปสู่ารปัป้อวามรัาพระอ์อี
รั้นล้ายหิสาวล้อยิาม
แรผลัันพระอุระเริ่มลาย ึไ้ทรรัสถามเอาับนา “เ้าไม่รั้าบ้าหรือไร...”
แม่ทัพให่แห่่ายไ้แ่ทรฝืนลั้นวามร้อนระอุึ่ำลัแผเผาภายใน่อพระนาภี
ถ้าเ้ายอหทัยอยาะหยุ พระอ์็ทรยินยอมพร้อมะหยุ วามรัาพระอ์ะ้อไม่ทำร้ายนาให้เ็บปว...
พระำรัสถามัพ้อราวทรน้อยเนื้อ่ำพระทัยแล่นเ้าลาใหยาเสีย
ทำไมนาะไม่รัท่านแม่ทัพ ั่วหนึ่ีวิและลมหายในั้นมอบให้พระอ์ไปสิ้นแล้ว...พระเศานุ่มลื่นพลิ้วุสายน้ำไหลเรี่ยระ้าแ้มและออ
ผนว้วยลิ่นแลไอวามร้อนาเรือนายบุรุษเพศอันเ้าแทรึมทุโสประสาท เพราะวามรัไม่ใ่หรือไร
นาึไ้ล้าเอ่ยวาาน่าอายเป็นฝ่ายทูลบอว่าอยาะเป็นนอพระอ์
“หยาเสียรั...รัพระอ์ทุลมหายใ” หยาเสีย่อยยับแอ่นโอนเผยอายึ้นรับพระวรายที่ประสานแนบิ
ฝืนลั้นวามเ็บปวอเรือนายสาว เรียวปาอิ่มเรื่อุอือหลิว[2]ไล่พรมูบยัพระปรา...พระนลา...พระหนุ
และหยุลที่ริมพระโอษ์เป็นที่สุท้าย
“ถามพระทัยอ์เอเถิเพะ
ว่าะทรรัหม่อมัน...ไ้นานสัเท่าใ” วามรู้สึโหยหาในรัาพระอ์่อัวั่ฝนั้เ้า
ะท่านแม่ทัพทร แ็ืนฝืนอ์ไม่ให้ยับเลื่อนพระวราย
“้าะทำให้เ้ารู้ว่า้า็รั รัเ้าทุลมหายใเ้าออเ่นเียวัน”
พระหทัยนั้นเริโล
พระวรายแน่นหนั่นระอุร้อน้วยเพลิปรารถนาเผาไหม้ อ์ายฝานิ้ทรเริ่ม้นส่มอบวามรัระุ้นร่าเล็ในอ้อมพระพาหา
วามปรารถนาภายในที่สุมอัแน่นนั้นิ้นเร่ารอารปลปล่อย และเิมเ็มาหยาเสีย
รารั้เรียวเล็บิลบนพระวี
วแนเล็อรัเี่ยวเหนี่ยวพันยัเบื้อพระนอ ็ราวปลุเร้าพระอารม์เบื้อลึให้พุ่สูยิ่รอบรอล่วลึ...วามสิเน่หามาล้นยิ่่อำเนิยาสิ้นสุ ลื่นอารม์แห่รัแล่นแปลบปลาบ่านหวาม วามรู้สึเย็นเยือสลับร้อนรุ่มวาบวิ่สู่ทุเส้นสายโลหิอหิสาว
เปลวไฟในหัวในั้นร่ำร้อไม่อยาให้มอับมลายไปโย่าย
หยาเสียปล่อยร่าายเลื่อนไหวไปามิใ
ะมีอันใให้้อหวั่นเรในเมื่อหัวใและร่าายนาเป็นอผู้ายึ่บอว่ารันามาที่สุเ่นเียวัน
“หัวใเ้าเป็นอใร”
พระสุรเสียหวานแหบพร่าระิบถาม
“ฝ่าบาท...”
“ฝานิ้”
“ฝานิ้...”
วีหวานเอื้อนเอ่ยาม มือน้อยลูบไล้ยัพระพัร์ วาามหยา่ำุมุำล้ำ่า
ลอประาย้วยหยน้ำใสประสานยัพระเนรที่หวานลึล้ำไม่่าัน
“ายเ้าเล่าเป็นอผู้ใ”
ุมพิอบอุ่นปลอบโยนยัมอบให้เ้ายอรัไม่ยอมหยุ รอยแห่รับาเบา
ทว่าหนัแน่น้วยรัมาล้นประทับลทั้ที่แ้มและริมปาอิ่ม
“ฝาน...ิ้” เสียหวานรวพร่ำาห้ว่อนสลับ้วยเสียหายใแร
มือน้อยเหนี่ยวรั้ลำพระศออย่าหาหลัยึให้่วยลวามทรมานอันหวามไหว
วามสุสมายัในลอัษุ พระอาพยพหนั่นหนา้วยล้ามพระมัสาบเบียสัมผัสลึ่านึ้ถึใลาห้อหับอเรือนสิเนหาเพื่ออบแทนทุถ้อยวาม...ทุเสียเรียับาน
‘ฝานิ้’ ที่ทรไ้ฟั
“้ารัเ้ารัมาเหลือเินแล้ว” สุรเสียรวแผ่วที่อยู่้าหูหยาเสียั่พระทัยะารอน
ในอ้อมพาหาแ็แร่อบอุ่น ร่าายหิสาวเลื่อนไหวไปามัหวะแห่รัที่อ์ายฝานิ้ทรนำทา
ภายใ้สอพระรึ่ทรโอบระับอรั้ทะนุถนอมรัใร่ยิ่
นาไม่ยินสรรพเสียอื่นในอาัหวะอวามรัและหัวใที่สอประสานล้ออ
เหมัน์อันแสนโหร้าย
ผ้าห่มผืนใะ้านทานวามหนาวเหน็บอหัวใไ้ อเพียมีเ้าบุปผาามืนันทร์ทรล
เ้าอาทิย์วน้อยอ พระหฤทัยที่สาแสแรล้าไม่รู้หน่าย
ร่าายและหัวใั่นยวนยาเียู่ิใล้
่อให้หอรันะเรือนหยแห่สรววิมานใ็มิอาเทียบเทียม...
าล่อน้าเศร้า...เยเฝ้าถามลม
้วยู่ิม...้าอยู่หนไหน
เมาวลอยเลื่อน...วาริเลื่อนไหลไล
้าเหา้าไห้...ร้าไร้ใรรั้า...สัน
้าถามันทรา...อาทิย์
อบฟ้า
มวลหมู่ปัษา...สุาทุแห่หน
รารีลับล้อย...ืนผันวันผ่านพ้น
วน[3]ภูลเอ๋ย...ฤานรั้า...ไม่มี
รั้นทิวะระหวั...สานใยสิเน่ห์ผูพา
พันร้อยหนึ่รึ่ีวา...ใ้าสุล้นเหลือที่
สายรัั่ินรฟ้า...่าลึบึ้มหานที
ราบโลสิ้นนานปี...้านี้...ไม่อปล่อยมือ
[1] อบัว
[2] ทับทิม
[3] อ่านว่า วะ-นะ แปลว่า ป่า
ไม้ลายเป็นเรือเรียบร้อยโรเรียนเฮียฝานิ้ 5555
ผู้บ่าวแ่ไ้สาวอายุน้อยเป็นเมียแล้วววววว
ะนี้ เล่มสวยๆ เหลือ 18 เล่มแล้ว้า ^___^
โอน่อน ไ้เล่ม่อน หมาอนี้ เหลือแ่เล่มิวี ึ่ไม่รู้เมื่อไหร่ะเปิายอีรอบ
อบุทุแรสนับสนุนนะะ ไม่สะวเล่ม็โหลอีบุ๊นะ
ความคิดเห็น