คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Mutator Gene สงครามมนุษย์กลายพันธ์ : Intro
Mutator Gene
สิ่งผิดปกติไม่ใช่การกลายพันธ์ แต่คือใจคนเราที่มองว่ามันไม่ปกติ ..
เสียงฝีเท้ามากมายหลายคู่กำลังวิ่งบนทางเดินไม้ที่มีแต่ร่องรอยการต่อสู้และการสูญเสียเกิดขึ้น ทุกสิ่งทุกอย่างรอบๆตัวมีแต่ความวุ่นวาย เสียงปืน เสียงระเบิด หรือเสียงกรีดร้องของความเจ็บปวด มองเห็นเพียงแต่ความมืด ภาพที่ติดตามฝาผนังหลุดร่วงลงตามพื้น บางอันก็แตก บางอันก็มีรอยไหม้ กระจกทุกบานเกิดการรุกล้ำ เสียงเศษกระจกแตกลงพื้นดังทั่วไปหมด แสงของความศรัทธาหมดสิ้นลง
“รีบวิ่งหน่อยทุกคน !!” ชายหนุ่มร่างสูงตะโกนบอกเพื่อให้ทุกคนตรงหน้าเร่งความเร็วก่อนที่คนพวกนั้นจะตามทัน คนที่มนุษย์กลายพันธ์อย่างเราต้องหลบหนี
เสียงปืนดังมาเป็นระยะๆ ทำให้รู้ได้ว่าคนที่พวกเขากำลังหนีอยู่ไม่ไกลจากนี่ หรือพูดง่ายๆ วิ่งตามหลังเรามาติดๆ
พวกเขารีบเร่งฝีเท้ามากขึ้นเพื่อหาทางออกจากที่นี่ให้ไวที่สุด ทางที่ทำให้พวกเขาได้เห็นแสงสว่าง มองไปรอบๆก็มีแต่ประตูที่เขารู้ว่าก้าวออกไปเมื่อไหร่ต้องเป็นศพแน่ๆ แสงจากภายนอกส่องเข้ามาพร้อมกับเสียงปืนที่ดังสนั่น มันไม่ได้เป็นแสงของดวงอาทิตย์ ,,,.แต่เป็นแสงไฟที่คนพวกนั้นส่องเข้ามา ทุกคนต่างต้องพยายามหลีกหนีเพื่อชีวิตของตัวเอง
“แย่แล้ว !! เราเจอทางตัน” เด็กหนุ่มผิวเข้มหันมาบอกทุกคน เมื่อเห็นว่าทางข้างหน้าเป็นกำแพงขนาดใหญ่ที่ถูกฉาบด้วยปูนหนา ไม่มีแม้แต่ช่องลมที่จะทำให้พวกเขารอดออกไปได้ ในใจได้เพียงแต่ภาวนาให้พระเ
ร่างสูงได้ยินดังนั้น จึงรีบหันกลับไปด้านหลังเพื่อหาเส้นทางใหม่ แต่ก็ต้องเปลี่ยนความคิด เมื่อเห็นแสงจากกระบอกไฟฉายมากมายกำลังตรงมาทางนี้
“พวกนั้นจะมาถึงกันแล้ว !” ชายร่างเล็กหน้าจิ้มลิ้มตะโกนขึ้นเมื่อมองไปตามทางเดิน
“ทำไงกันดี !!!” อีกคนพูดด้วยความตื่นกลัว มองไปรอบๆไม่มีแม้แต่หนทางที่จะรอด ความสามารถที่มีแต่ไม่กล้าพอของพวกเขา ทำให้ความตื่นกลัวเพิ่มขึ้นไปอีก
ทางออกก็ไม่มี ไปทางไหนก็ต้องเกิดแต่การสูญเสีย เขาไม่ยอมแน่ เพราะฉะนั้น เขาควรจัดการเรื่องนี้สักที ร่างสูงใช้ความคิดก่อนจะหันกลับไปบอกกับเพื่อนของเขาที่ยืนอยู่ด้านในสุดกำแพงทางตัน…
“จงอิน .. พาทุกคนหนีไป” ทุกคนที่ชายร่างสูงกล่าวถึงต่างมองกันเป็นตาเดียว
“อะไรนะ ?! เราต้องไปด้วยกันดิวะ !” ชายหนุ่มตอบกลับไปด้วยสีหน้าเคร่งเครียด มันต้องมีหนทางอื่นอีกสิหน่า
“ถึงเวลาที่ฉันต้องทำให้มันถูกต้องแล้วหละ พวกเรายอมมันมามากพอแล้ว”
“ แต่ว่า …”
“เราไม่มีเวลาแล้วนะคิมจงอิน..” ร่างสูงเน้นย้ำคำที่เขาได้พูดไปไม่รอให้ชายหนุ่มได้ตอบกลับ “นายจำได้ใช่ไหม ฉันสอนว่ายังไง ?” เขากระชับคอเสื้อให้แน่นขึ้น สายตากวาดมองเด็กๆทุกคนที่อยู่ตรงหน้า
“ ดะ ได้ … “
“วิธีเดียวที่ทำให้อยู่รอดคือเราต้องสู้” ร่างสูงมองทุกคนที่อยู่ด้านหน้าเขา คนที่ต่างเผชิญชะตากรรมเดียวกัน ในชีวิตที่แสนลำบาก ต้องมีแต่การหลบหนี ซ่อนตัว ไม่มีคำว่าอิสระ ต่างถูกมองว่าแปลกประหลาด
“และฉันคิดว่า มันถึงเวลาแล้ว ที่ฉันต้องสู้” สายตาอันมุ่งมั่นทำให้นึกย้อนไปในวันที่เขาคิดผิด .. คิด ที่จะช่วยคนผิดๆ
จงอินพยักหน้าตอบ เขาเข้าใจทุกอย่างที่ผู้ชายคนนี้พูดทุกอย่าง มันเป็นสิ่งที่พวกเขาสมควรทำมาตั้งนานแล้ว ถ้าพวกเขามัวแต่หนี ทั้งชีวิตก็คงหนีกันอยู่อย่างนั้น ถึงเวลาที่พวกเขาต้องลุกขึ้นสู้เพื่อความถูกต้อง เพื่อชีวิตของพวกเขาเอง ตามจริงเขาอยากจะอยู่สู้ไปพร้อมกับชายคนนี้ เพียงแต่มีคนอีกมากมายที่เขาต้องดูแล เพราะฉะนั้นเขาเอง ก็ต้องอยู่เพื่อคนเหล่านั้นเช่นกัน
ทุกคนต่างมองหน้ากันอย่างลำบากใจพร้อมกับเสียงปืนดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ความวุ่นวายเกิดขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งเป็นแรงกดดันให้พวกเขาทำอะไรให้รวดเร็วมากกว่านี้
ชายร่างสูงถอดเสื้อคลุมลายตารางหมากรุกยื่นให้กับคนที่ยืนเงียบอยู่นาน
“นี่เป็นเสื้อที่ฉันรักมาก ฉันอยากให้นายรักษามันไว้ให้ดี แล้วฉันจะกลับไปเอา… ” เขายื่นเสื้อคลุมตัวโปรดให้คนตรงหน้า
“ได้ ..ฉันจะรักษามันให้ดีที่สุด” ร่างสูงมองตาอี้ชิงด้วยรอยยิ้มก่อนหันไปบอกกับชายร่างเล็กที่ยืนอยู่ข้างๆ
“นี่ .. นายพร้อมแล้วใช่ไหม ?”
“…” ในใจร่างเล็กมีแต่ความกังวล
“ไม่เอาหน่าซูโฮ พลังของนายครอบคลุมทุกคนได้ …. นายจำเป็นต้องใช้มัน”
ร่างเล็กยืนจ้องคนตรงหน้าพร้อมถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ฉะ ฉันพร้อมก็ได้ ”
“ดีมาก” เขาฉีกยิ้มออกทันที อาจเป็นยิ้มสุดท้ายที่ทุกคนจะได้เห็น “เอาหละ.. เริ่มเลย” ร่างสูงพูดจบก็ถอยหลังหนึ่งก้าวเพื่อเว้นระยะห่าง
เมื่อได้ยินดังนั้น ชายหนุ่มร่างเล็กชูมือขึ้นไว้บริเวณอกกางแขนออกไปในรัศมีที่กว้างพอ ใช้สมาธิอยู่สักพักหนึ่ง ก่อนจะค่อยๆมีพลังงานสนามแม่เหล็กสีฟ้าใสกระจายค่อยๆล้อมรอบตัวพวกเขาทั้งหมด ยกเว้นชายตรงหน้า
“เราจะได้เจอกันอีกใช่ไหม…อี้ฟาน” เสียงของจางอีชิงพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก เขาอยากจะอยู่กับคนตรงหน้าให้นานที่สุด แต่ในเมื่อสิ่งที่กำลังจะเกิดมันก็ต้องเกิด ซึ่งเขารู้ดีว่ามันหมายถึงอะไร
“แน่นอนสิ.. เราได้เจอกันอีกแน่ชิงชิง” เขาพูดกับคนที่เขารักมากที่สุดแล้วหันไปบอกกับเพื่อนผิวแทนที่ชีวิตนี้คงหาไม่ได้อีกแล้ว “ฝากดูแลพวกเขาด้วยนะ จงอิน” ชายหนุ่มพยักหน้ารับก่อนจะใช้มือสัมผัสบนผนังสนามแม่เหล็กที่ซูโฮได้สร้างเอาไว้ เขาจ้องไปในแววตาของอี้ฟาน คนที่คอยบอกกับเขาเสมอว่า ‘การเสียสละคือสิ่งที่ยิ่งใหญ่ มีคนมากมายที่เดือดร้อน และคนพวกนั้นต้องการแค่ใครสักคนที่ต้องคอยปกป้อง ที่เรามีชีวิตอยู่ทุกวันนี้เราอยู่เพื่อทำสิ่งนั้นนะจงอิน อยู่เพื่อปกป้อง อยู่เพื่อดูแล’ .. และผมรู้ว่าอี้ฟานทำเพื่อใคร และเพื่ออะไร
เพื่อพวกเรา เพื่อชีวิตอีกมากมายที่เหลือรอด
ชายผิวแทนยิ้มให้เล็กน้อยก่อนที่จะหลับตาลงแล้วหลังจากนั้น..
พรึ่บ !!
ทุกอย่างหายไปพร้อมกับกลุ่มควันสีดำ ..
พวกเขาไปแล้ว ไปอย่างปลอดภัย
อี้ฟานหลับตาลงสักครู่หนึ่งเพื่อคิดถึงเรื่องสิ่งที่ต้องทำ ก่อนหันไปเผชิญหน้ากับความจริง กับสิ่งที่เขาควรจะทำมานานแล้ว ทหารมากมายเกือบห้าสิบคนวิ่งกรูกันเข้ามาในห้องโถงนี้พร้อมกับเสียงเฮลิคอปเตอร์ที่ดังมาจากภายนอก เดาได้ไม่ยากว่ามีกำลังพลอีกหลายร้อยชีวิตอยู่ข้างนอกนั่น คนที่รอสังหารคนอย่างพวกเขา
“ชูมือขึ้นเหนือหัว !!!” เสียงตะโกนจากชายชุดดำตรงหน้า แต่ดูท่าทางน่าจะไม่ใช่ผู้บังคับบัญชาหรือหัวหน้าในการทำงาน เป็นแค่ทหารธรรมดาที่ชูปืนไปมาแล้วใช้อำนาจที่มีอันน้อยนิดบอกกับคนนู้นคนนี้ให้ยกมือขึ้นตามคำสั่ง พวกที่ทำได้แค่รังแกชาวบ้าน
เขาหัวเราะในลำคอเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆยกมือขึ้นเหนือหัว
“พวกแกรู้ไหมว่าการตายอย่างมีเกียรติเป็นยังไง..” อี้ฟานมองชายชุดดำด้วยแววตาที่ไร้ความกลัว มีแต่ความกล้าความมุ่งมั่นที่ฉายออกมาอย่างชัดเจน
“จะตายอยู่แล้ว ยังพูดมากอีก!”
“หึหึ ถ้าไม่รู้ฉันจะบอกให้..”
อี้ฟานมองสิ่งรอบกายด้วยแววตาที่ดุดัน
“คือการตายเพื่อปกป้องใครสักคนไงหละ !” ร่างสูงกำมือพร้อมหลับตาแน่น แสงสีแดงเริ่มเกิดขึ้นตามลำตัว วิ่งวนไปมาอยู่ภายในร่างกายของเขา ความเจ็บปวดแล่นไปทั้งตัว เหมือนมีคนเอามีดนับหมื่นเล็มมาแทง
“ยิ่งมันเลย !!!!” สิ้นสุดคำสั่ง ชายชุดดำทุกคนต่างชูปืนไปทางรางสูงที่อยู่กลางห้องโถง เสียงปืนดังขึ้นอย่างต่อเนื่องจากปืนหลายกระปอก กระสุนทุกนัดยิงเข้าตามตัวของอี้ฟาน ร่างกายของเขาเอนไปตามแรงกระสุนจากหลากหลายทิศทางที่ส่งมา ทหารทุกคนพากันยิงจนไม่มีกระสุนเหลือให้เติม ใช้อาวุธทุกอย่างที่มีเพื่อไม่ให้คนตรงหน้าเหลือแม้แต่ช่องว่างของการหายใจ .. เสียงปืนได้หยุดลง
แต่ทว่า ..
ร่างกายของอี้ฟานได้ดูดซับพลังงานของกระสุนปืนที่ยิงเข้าตัวเขา จนกลายเป็นพลังงานมหาศาล ทหารทุกคนต่างพากันถอดแว่นตาออกเพื่อดูสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า ชุดที่เป็นรูพรุนจากกระสุนปืน เขาฉีกเสื้อตัวเองออกพร้อมกับแสงสีแดงที่สว่างวาบออกมาจากภายในตัว ร่างสูงเงยหน้าขึ้นและกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ทุกๆอย่างสั่นสะเทือนจากพลังงานที่มองไม่เห็น ทุกคนต่างยืนนิ่งกับภาพตรงหน้า ..
“ซวยแล้ว”
ตู้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม!!!
แรงระเบิดมหาศาลที่ไปไกลถึงหลายร้อยเมตร ทำลายทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่รอบๆกาย พวกมันต่างระเบิดไปพร้อมกับผู้ชายคนนี้ที่ชื่อว่า... อู๋อี้ฟาน
To be continue ..
จบไปแล้วกับIntro เป็นยังไงกันบ้างงงง เป็นเรื่องแรกที่ตั้งใจแต่งมากๆ ฝากติดตามตอนต่อๆไปด้วยน้า
ติดแท็ก #ฟิคมนุษย์กลายพันธ์
Twitter : @Lolicandy_blue
นี่คือรูปสนามพลังแม่เหล็กของซูโฮจ้าา ใครจินตนาการภาพไม่ออกให้ดูตามภาพเลย
อ่านจบแล้วรบกวน Comment ด้วยนะฮับ เพื่อกำลังใจในการสร้างผลงานต่อไป
ความคิดเห็น