คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Mutator Gene สงครามมนุษย์กลายพันธ์ : Chapter 3
Mutator Gene
Chapter 3
ในคืนวันที่มีเพียงแสงพระจันทร์สาดส่อง เสียงที่เงียบสะงัดบ่งบอกให้รู้ว่านี่เป็นเวลาพักผ่อนของคนที่ทำงานแสนเหน็ดเหนื่อยในยามค่ำคืน แต่ไม่ใช่กับคนที่มีความรับผิดชอบในการทำงานที่ได้รับมอบหมาย แสงสว่างจากไฟในห้องนอนส่องออกมาจากหน้าต่างบานใหญ่ที่อยู่ในหมู่บ้านจัดสรรซึ่งมีเพียงคนมีฐานะเท่านั้นถึงอยู่ได้
“ไม่เอาอะ พี่ยังทำการบ้านไม่เสร็จเลยนะ” เสียงของคนขยันถูกส่งผ่านโทรศัพท์สุดแพง มือข้างนึงขีดเขียนคำบรรยายต่างๆที่เขาคิดออกในเวลานี้ การเรียนเกี่ยวกับจิตวิทยาไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ในเมื่อเลือกแล้วก็ต้องตั้งใจให้ถึงที่สุด
[โถ่พี่ซูโฮ นี่มันตีหนึ่งครึ่งแล้วนะครับ ..]
ร่างบางละสายตาจากหนังสือที่วางตรงหน้าขึ้นไปมองนาฬิกาเรือนใหญ่เหนือหัว เข็มวินาทีที่หยุดอยู่นิ่งทำให้รู้ว่าเขาสมควรเปลี่ยนถ่านให้กับมันได้แล้ว
“ถ้านายง่วงไปนอนก่อนได้นะฮุน”
[ไม่ได้หรอกครับ งั้นใครจะอยู่เป็นเพื่อนพี่หละ?]
“ฟูวววววว” คนอายุมากกว่าถอนหายใจเล็กน้อยกับเด็กหัวดื้อที่แก้ยังไงก็ไม่หาย
ปึงงงง !!!
ร่างเล็กหันไปตามเสียงที่ดังขึ้น มันดังมาจากนอกห้อง สายตาจดจ้องอยู่ที่ประตูห้องนอนของเขา
“เซฮุน เสียงอะไรก็ไม่รู้ ดังมาก มันดังมาจากชั้นล่างอ่ะ” ตายังคงจ้องอยู่ที่ประตูนั้น
[เอ่ออ พี่อยู่คนเดียวรึเปล่า]
“คนเดียว”
[คงเป็นเสียงอะไรตกหละมั้ง]
”นั่นสิ พี่คงคิดมากไปเอง” ร่างเล็กเลิกสนใจประตูห้องนอนก่อนกลับมาจ้องหนังสือเช่นเดิม
ปึงงง !! ปังงง !!
ซูโฮหันไปตามเสียงนั่นอีกครั้ง
“เซฮุน มันดังขึ้นมาอีกแล้ว”
[ผมว่ามันแปลกๆแล้วนะ….พี่ลองเดินไปดูหน่อยไหม]
“อะ อื้ม”
ร่างเล็กลุกขึ้นดันเก้าอี้ให้เสียบเข้าไปกับโต๊ะนั่งด้วยความเคยชิน เขาเดินตรงดิ่งไปที่ประตูแล้วค่อยๆเปิดมันออกก่อนจะชะเง้อออกมาดูนอกห้อง แสงไฟที่ไม่ได้เปิดอยู่ในตอนนี้ทำให้รู้ว่าแม่เขายังไม่ขึ้นมาบนบ้าน
ซูโฮก้าวขาออกจากห้องอย่างช้าๆ เกิดความรู้สึกขนลุกแปลกๆ เหมือนมันจะมีอะไรสักอย่าง
“ตอนนี้พี่กำลังเดินลงข้างล่าง ชั้นบนไม่มีอะไร .. แต่พี่รู้สึกแปลกจริงๆนะ”
[ระวังตัวนะพี่ … ให้ผมไปหาป่าว?]
“….”
ร่างเล็กไม่ได้ตอบคำถาม สมองแทบไม่ได้สนใจโทรศัพท์ที่เขาถืออยู่ตอนนี้ ขาทั้งสองข้างๆกำลังก้าวลงบันไดทีละขั้นอย่างระมัดระวัง เขาสอดส่องไปทั่วก่อนจะเดินตรงไปยังห้องครัวที่เปิดแสงไฟไว้อยู่
ประตูตู้เย็นที่เปิดไว้พร้อมกับเสียงรื้อของทำให้รู้ว่ามีใครบางคนอยู่หลังประตูนั่น
“แม่หรอครับ? …”
ติ๊ด ..
เสียงข้อความเข้ามาพอดี เขารีบยกโทรศัพท์ขึ้นมาดูก่อนจะตัดสายจากเซฮุนไป ทำให้เห็นเบอร์ที่ส่งข้อความเข้ามา เบอร์ที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดี ร่างเล็กกดอ่านข้อความนั่นทันที
.. ซูโฮลูก แม่อาจไม่ได้กลับบ้านสักสองสามอาทิตย์นะ บริษัทที่จีนมีปัญหาเลยต้องรีบบินไปดู ตอนนี้กำลังจะขึ้นเครื่อง ไม่ต้องเป็นห่วงนะลูกรัก อยู่บ้านคนเดียวก็ดูแลเองด้วยหละ อย่าลืมล็อคบ้านทุกครั้ง รักลูกเสมอนะ ..
มือสั่น … มันสั่นไปหมด
“ชุดนอนสวยดีนะ”
เขาเงยหน้าขึ้นมองไปยังตู้เย็นที่ตอนนี้ถูกปิดเรียบร้อยแล้ว ผู้ชายร่างใหญ่ในเสื้อเชิ้ตสีกากีกับเข็ดกลัดที่ติดเต็มตัว
“…”
“ในตู้เย็นเนี่ยไม่มีอะไรน่ากินสักอย่าง”
ร่างเล็กไม่ได้สนคำพูดของคนตรงหน้าเลยสักนิด เขาก้มลงกดโทรศัพท์อย่างรีบร้อน พยายามต่อสายหาคนที่โทรคุยกันล่าสุด
“หึหึ ไม่ต้องโทรให้ใครมาช่วยหรอก ทำไมเราไม่มานั่งคุยกันก่อนหละหืม? …”
ชายคนนั้นเริ่มเปลี่ยนสภาพ ลำตัวเปลี่ยนเป็นสีเงินเงางาม ค่อยๆขยายออกเรื่อยๆจนครอบคลุมไปทั้งตัว แม้แต่ใบหน้าไม่มีเว้นให้เห็นสีเนื้อธรรมชาติของมนุษย์ ผิวทั้งหมดของเขา … กลายเป็นเหล็ก
“ในแบบของเรา …..” พูดพร้อมกับยิ้มมุมปาก
ตึก !.. โทรศัพท์สีดำตกกระทบกับพื้นกระเบื้อง จนหน้าจอแตกละเอียด
เขากลัว กลัวว่าคนอื่นจะรู้ คนที่เป็นแบบนี้… คนที่เป็นแบบเขา
“คุณต้องการอะไร” คำถามที่เขาเองก็ไม่อยากได้ยินคำตอบ
“ไม่รู้จะอธิบายยังไงนะ แต่ฉัน..”
“….”
“ต้องการตัวนาย..” ผู้ชายในร่างเหล็กตอบอย่างไม่คิดอะไรมาก
ขาข้างนึงของซูโฮถอยออกโดยอัตโนมัติทันทีหลังจากจบประโยคนั้น
“ไม่ ผมจะไม่ให้อะไรทั้งนั้น” อย่ากลัว ห้ามกลัวมันเด็ดขาดนะจุนมยอน .. ชื่อจริงที่ถูกเปลี่ยนตั้งแต่เขารู้ว่าตัวเองเป็นมนุษย์กลายพันธ์ออกมาจากความคิด
“ถ้าขอดีๆแล้วไม่ให้ คงต้องใช้กำลังกันหน่อยหละมั้ง”
พูดจบชายร่างใหญ่เดินเข้าหาซูโฮทันที แต่ก็ต้องหยุดอยู่กับที่เมื่อถูกผลักด้วยพลังงานบางอย่าง
“คิดว่าแค่นี้จะทำอะไรฉันได้งั้นหรอ?”
ร่างบางยืนนิ่ง มือทั้งสองข้างกำไว้แน่นพยายามกดพลังตัวเองไว้ให้แข็งที่สุด ชายผิวเหล็กสีเงินถูกผลักด้วยพลังงานนั้น พลังงานสีฟ้าใสถูกส่งออกมาเป็นรูปร่างของตัวเล็กกระแทกเข้ากับตัวของเขา ขาทั้งสองเกาะติดพื้นไว้แน่นเพื่อไม่ให้ตัวเองโดนผลักไปไกลมากกว่านี้ เขาใช้ตัวดันสู้กับแรงที่ซูโฮส่งออกมาก่อนจะปัดพลังงานนั้นกลับไปโดยที่ร่างเล็กไม่ทันตั้งตัว ร่างทั้งร่างปลิวอย่างแรงไปกระแทกกับกำแพงที่อยู่ด้านหลังจนเกิดรอยร้าว
“ง่ายกว่าที่คิดแหะ ..” ร่างสูงยิ้มอย่างพอใจเมื่อเห็นคนตรงหน้าสลบไป เขาเดินไปอุ้มร่างบางพาดไว้กับบ่าก่อนตัวเขาจะเปลี่ยนกลับมาเป็นร่างปกติเหมือนเดิม
ในห้องทึบที่ไม่มีประตูทางออก แสงสว่างที่ลอดมาจากกำแพงที่มีช่องสี่เหลี่ยมเล็กๆ ทำให้คนที่หลับอยู่ภายในห้องนั้นได้สติ คยองซูลืมตาช้าๆ มองไปรอบห้องที่เขาอยู่ตอนนี้ ภาพเหตุการณ์ล่าสุดฉายเข้ามาในหัวลางๆ เขาพยุงตัวเองขึ้นมองหาทางออก ก็พบแต่ช่องสี่เหลี่ยมเล็กๆ
“นายๆ” ร่างบางมองไปรอบๆห้อง เมื่อได้ยินเสียงเรียกของใครบางคน
“นายในห้องนั้นอ่ะ”
พอได้ยินประโยคที่ยาวๆทำให้เขารู้ว่าเสียงนั้นดังมาจากไหน คยองซูมองผ่านออกไปทางช่องเล็กๆที่ทำให้เห็นฝั่งตรงข้าม ซึ่งมีลักษณะเหมือนกับห้องของเขา หน้าของใครคนนึงโผล่ออกมาจากช่องนั้นเช่นกัน
“นายชื่อว่าอะไร”
“คยองซู … โดคยองซู” ร่างบางตอบกลับไป
“อ่า…. สวัสดีคยองซู”
“…”
“…”
“แล้วคุณหละ ชื่ออะไร”
คนในห้องฝั่งตรงข้ามยกยิ้มเมื่อได้ยินคำถามของเขา
“ลู่หาน ฉันชื่อว่าลู่หาน”
“ลู่หาน ? คุณเป็นคนจีนหรอ…”
“ใช่แล้วหละ”
เงียบ … ไม่มีใครพูดอะไรต่อ
“เอ่อ คุณ … รู้ไหมว่าเราอยู่ที่ไหน” ร่างบางถามขึ้น
“ใต้ดิน” คนห้องฝั่งตรงข้ามตอบด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย
“อะไรนะ ใต้ดิน ?”
ลู่หานพยักหน้าหนึ่งทีเป็นการตอบคำถาม
คยองซูหันกลับไปมองในห้องตัวเองอีกครั้ง ที่นี่คือคุกใต้ดิน? รอบๆห้องที่ไม่มีแม้แต่รูจะทำให้เห็นแสงสว่าง.... มันต้องมีทางออกบ้างสิ เขามองหาทางออก ร่างบางใช้มือลูบไปตามกำแพงทั่วห้อง หวังว่าจะเจออะไรสักอย่างที่ทำให้เขาออกไปได้ แต่คลำไปเท่าไหร่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะเจอ ตัวเขาเริ่มหมดความอดทนและแปรสภาพร่างตัวเองให้กลายเป็นคริสตัลแสงสะท้อนแวววาวสวยงามส่องไปทั่วห้อง เป็นหนึ่งในความสามารถที่เขามี ในร่างนี้จะทำให้เขามีกำลังเพิ่มขึ้นมากเป็นสองเท่า คยองซูเริ่มต่อยกำลังแพงอย่างรัวและแรงจนทำให้เกิดเสียงดังโครมครามไปทั่วห้อง เมื่ออยู่ในร่างคริสตัลผิวของเขาจะมีลักษณะแหลมคม คมจนผ่าก้อนหินออกเป็นสองส่วนได้ เว้นแต่กำแพงตรงหน้าที่เขาพยายามทำลายอยู่นี่
“เสียแรงเปล่าๆ พลังพวกนี้ใช้กับห้องนั้นไม่ได้หรอกนะ .. ฉันพยายามทำอย่างนั้นมาหนึ่งอาทิตย์แล้ว” ลู่หานมองการกระทำร่างบางผ่านทางช่องเล็กๆ
ได้ยินดังนั้นคยองซูก็หยุดอยู่นิ่ง ก่อนจะแปรสภาพกลับมาเป็นเหมือนเดิม เขามองไปหาคนในห้องฝั่งตรงข้าม
“คุณโดนขังอยู่ที่นี่มาหนึ่งอาทิตย์?”
“ใช่แล้วหละ สัปดาห์นึงเต็มๆ”
“แล้วเราจะออกจากที่นี่ได้ยังไง ..”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน นายลองถามคนข้างห้องสิ ….. แต่เกรงว่าจะไม่ได้คำตอบ”
“…”
“เพราะโดนช็อตตายไปเรียบร้อยแล้ว”
ตาที่โตอยู่แล้วของคยองซูมันโตมากขึ้นไปอีก … ช็อตตายงั้นหรอ
“ที่นี่ไม่ใช่คุกอย่างที่นายเข้าใจหรอกนะคยองซู”
…..
“แต่นี่คือศูนย์ทดลองมนุษย์กลายพันธ์”
รถสปอร์ตคันหรูสีดำกำลังเคลื่อนตัวอยู่ท่ามกลางป่าทึบ การขับที่เร็วเกินไปทำให้รู้ว่าคนในรถรีบร้อนขนาดไหน ถ้าตอนนี้เขาอยู่ใจกลางเมืองคงมีรถตำรวจขับตามอย่างต่ำสี่คัน เซฮุนบังคับพวงมาลัยอย่างชำนาญเพราะนี่เป็นสถานที่ที่เขาคุ้นเคยอย่างดี มือข้างนึงถือโทรศัพท์สุดแพงที่หน้าจอแตกละเอียด ไม่นานนักเขาก็ถึงจุดหมาย ร่างสูงเลี้ยวรถเข้ามาจอดหน้าบ้านหรือที่คนชอบมองว่าเป็นคฤหาสน์ขนาดใหญ่ ร่างสูงรีบลงจากรถโดยไม่ทันได้ดับเครื่องยนต์และวิ่งไปเคาะประตูหน้าบ้านทันที
“อ่าวว เซฮุนนน”
“ฉันมีเรื่องให้พวกนายช่วย ….”
To be continue ..
จบไปอีกแล้ววว เป็นไงกันบ้าง ?? จัดว่าหลากหลายตัวละครเลยทีเดียว หลายอย่างมันจะเกี่ยวพันกับตอนหน้าๆด้วยเน้ออ ยังไงก็อย่าลืมติดตามกันเยอะๆน้าถ้าไรท์ไม่ท้อไปซะก่อน 5555
ติดแท็ก #ฟิคมนุษย์กลายพันธ์
Twitter : @Lolicandy_blue
ความคิดเห็น