คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Only you ; Chapter 2
Only you ; Chapter 2
บ้านหลังใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าที่ผมเตรียมเปิดประตูเข้าไป ใช่แล้วคับ บ้านผมเองงง สรุปว่าหนังไม่ได้ดู -0- ซูโฮกับซิ่วหมินดันได้ดูกันสองคน เอิ่ม …. เพราะแม่ดันเรียกกลับบ้านด่วน และผมก็ยังคงไม่เข้าใจว่ามันเกี่ยวอะไรกับไอเด็กบ้าเซฮุนไรนั่น = =’ คือมารู้จักกับบ้านผมได้ไง แล้วรู้จักแม่ผมได้ไง ตอนนี้ในสมองผมงงสับสนไปหมด
แต่แค่ผมเปิดประตูบานนี้เข้าไป ผมก็คงรู้ทุกอย่าง
แอ๊ดดด ………..
เสียงประตูหน้าบ้านที่แสนจะเก่าเป็นพันล้านปีของบ้านผมถูกเปิดเข้าไป
มืด .. มันมืดไปหมด …. เหมือนไม่มีใครอยู่ที่นี่ ….
ผมก้าวเข้าไปข้างในบ้านอย่างเบาๆ ไม่รู้ว่าจะมีอะไรอยู่บ้าง แม่บอกให้กลับไว แต่กลับมาแล้วดันเหมือนไม่มีใครอยู่ ..
หรือว่า !!!! ไอเด็กบ้านั่นโทรมาหา เพราะจับตัวแม่ผมไป ?? หรือจะเรียกค่าไถ่ ??? แม่หายไปไหน ??
ในหัวผมนี่ไม่รู้ว่ามันคือสาระรึป่าว แต่ยังไงผมก็ต้องคิดไว้ก่อน -____________-; เผื่อมันจะเป็นเรื่องจริง
พลึ่บ !! ไฟในบ้านถูกเปิดออก
ผมหันไปหาทางสวิทไฟแล้วก็เห็นใครที่ยืนอยู่ตรงนั้น ..
“นี่นาย !!!!!!!!” ผมชี้นิ้วไปทางเขาก่อนจะพุ่งไปบีบคอไอเด็กบ้ารุ่นน้องผมที่มหาลัย
“แม่ฉันอยู่ไหน !!!???? นายจับตัวแม่ฉันไปใช่ไหม ????”
“อ่ะ อ้.. โอ้ยยย ฮยองอ่านนี่ก่อน !”
ร่างสูงพูดขึ้นพลางปัดมือผมออกและยืนกระดาษแผ่นนึงมาให้
ผมจ้องหน้าเขาให้แน่ใจก่อนว่าเขาจะไม่ทำอะไรก่อนที่จะหยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาอ่าน นี่ผมกังวลไปรึป่าว - -?
ลู่หาน ..
นี่แม่เองน่ะลูก คือแม่ต้องรีบกลับจีนไปหาพ่อเพราะพ่อเกิดไม่สบายขึ้นกะทันหัน
อ๊ากกกก !!!! ทำไมแม่ไม่บอกผมก่อน ผมเงยหน้าขึ้นมาคิดในใจก่อนจะก้มลงไปอ่านโยคต่อไป
แม่จะบอกลูกแล้วน่ะเมื่อเช้า แต่ลูกไม่ยอมอยู่ฟังเอง เพราะฉะนั้นอย่านินทาแม่ในใจ
เอ่อ … แม่ผมมีพลังจิต !!!
ถึงยังไงแม่ก็ยังไม่แน่ว่าจะกลับตอนไหน และแม่ก็มากับเพื่อนแม่ที่ทำธุรกิจด้วยกันด้วย ซึ่งแม่ได้ให้ลูกของเพื่อนแม่ไปอยู่กับลูกที่บ้านเราก่อน เขาชื่อว่าโอเซฮุน เป็นน้องลูกสี่ปีน่ะ และแม่รู้สึกว่าเขาเข้ามหาลัยเดียวกับลูกด้วย ฝากดูแลน้องด้วยหล่ะ เขาจะอยู่กับลูกจนกว่าแม่จะกลับ แม่รักลูกน่ะ
จากคุณแม่ที่รัก
เอิ่มมมมมมมมมมมมมมมมมมมม ….. อะไรกัน !!!!!?????!!!!!????
“ฮยองชื่อลู่หานหรอ???” จากที่เด็กนี่รอให้ผมอ่านจบมันก็ถามขึ้นมาทันที
“ใช่ ทำไม” ผมพูดแบบไม่สบอารมณ์เท่าไหร่ =_=
“เย้ ดีใจจังงงงงงงง !!!!!”
อยู่ๆมันก็ตะโกนขึ้นมา เอ่ออ .. กูงงเล็กน้อย
“ดีใจอะไรของนายย ????” นั่นน่ะสิดีใจอะไรของนาย แค่ชื่อลู่หานเนี่ยน่ะ - -‘
“ก็พี่รหัสที่ผมจับได้ มันเขียนว่าลู่หานไง !”
อะไรน่ะ …. เห้ยยยยยยยยยยยยย โลกกลมไปไหม ?? ทำไมไม่ให้ผมกับมันเกิดเป็นเป็นนกเอี้ยงกับควายกันเลยหล่ะ ??!! แม่มมม วันนี้ก็เดินชน จับคู่ก็ได้มัน บ้านผมดันรู้จักกับบ้านมันอีก มันมาอยู่บ้านผมยังไม่พอ ยังได้เป็นพี่รหัสน้องรหัสกันอีกด้วยยยย !!!! ให้ตายเถอะพระโพธิสัดดด
“เห้อออ ฉันว่าฉันเป็นคนที่โชคร้ายที่สุดในโลกแล้วหล่ะ” ผมทำหน้าละเอือมก่อนจะเดินตรงไปที่บันไดเตรียมขึ้นไปห้องของตัวเอง
“ทำไมฮยองต้องพูดอย่างนั้นด้วยหล่ะ ….”
ผมหยุดเดินแล้วหันไปมองเจ้าของเสียงที่ตอนนี้ดูท่าทางจะนอยอยู่สิน่ะ -__________-;
เอิ่มมม มึงจะนอยทำเผือกอะไร ?
“ฉันพูดเล่นหนะๆๆ” ที่ผมพูดงั้นเพราะไม่อยากให้มีเรื่องอะไรเยอะแยะ = =;
“จริงหรอคร๊าบบบบบ ฮยองนี่น่ารักจังเลยยย ”
เอ่ออออ…… ไอเด็กนี่ต้องเคยโดนของแข็งกระทบหัวอย่างแรงแน่นอน -3-
ผมเดินขึ้นบันไดไปก่อนที่จะนึกอะไรขึ้นได้
“ห้องนายอยู่ทางด้านซ้ายตอนเดินขึ้นบันไดไปน่ะ”
ต้องบอกฮ่ะ ต้องบอกอย่างมาก ก่อนที่ไอเด็กนี่จะไปนอนห้องมั่วซั่วว และไอห้องที่ผมให้เขาอยู่นี่ก็ว่างด้วยย
ปั้งงง !!
เสียงประตูห้องของผมถูกปิดลง ก่อนที่ผมจะเดินไปหยุดอยู่หน้าเตียงหนานุ่มแล้วทิ้งตัวลงนอน ..
วันนี้ผมเพลียมากกก เนื่องจากทำกิจกรรมอะไรที่มหาลัยมากมายและยังมาเจอเรื่องที่บ้านอีก ไอเด็กบ้าโอเซฮุนนั่น ต้องมาอยู่กับผมจนกว่าแม่จะกลับ จึงทำให้ยิ่งเพลียเข้าไปใหญ่ ตอนนี้ผมแทบไม่อยากทำอะไรเลย สิ่งเดียวผมอยากทำคือหลับตาและพักสมองสักพักก …
ก๊อกๆๆๆๆๆ
“ฮยองฮ่ะฮยอง ลงไปกินข้าวกันเถอะฮ่ะ ผมทำข้าวไว้แล้วววว !!!!!”
เสียงของคนข้างนอกตะโกนเข้ามาภายในห้อง ทำให้ร่างที่กำลังหลับใหลอยู่บนเตียงลืมตาขึ้นทันที
“อื้ออออออ…”
ผมตอบไปอย่างงัวเงียย และกระพริบตาถี่ๆเพื่อปรับสภาพให้เข้ากับห้องนอนที่ไฟยังเปิดแสงจ้า ก่อนหลับผมคงลืมปิดไฟ =_=
“ค้าบบบ งั้นฮยองรีบตามลงไปน่ะคับบบ”
ผมยันตัวเองให้ลุกขึ้น ก่อนจะมองไปรอบๆห้อง
กูยังไม่ได้อาบน้ำเลยนี่หว่า -0- ผมคิดก่อนจะเดินไปหยิบผ้าขนหนูผืนใหญ่และเดินเข้าห้องน้ำไป ..
“โหหหห !!!! กับข้าวพวกนี้นายทำเองหมดเลยหรออ????????”
ทึ่งคับทึ่ง ทึ่งกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า อาหารทุกจานที่วางอยู่ดูน่ากินมากมายยย ไม่อยากจะเชื่อว่าไอเด็กที่ดูบ้าๆนี่ จะทำอะไรอย่างนี้เป็นด้วย
“ก็ต้องทำเองสิค้าบบ จะให้หมาที่ไหนทำให้กินหล่ะ”
เอิ่มม … ได้ข่าวว่ากูพูดกับมึงดีๆ -.,- แต่ช่างเถอะ ตอนนี้ผมรู้สึกหิวมากกกกกก ยิ่งเห็นอาหารตรงหน้าน้ำลายยิ่งจะไหล ต้องรีบโซ้ยส่ะแว้ววว
ผมรีบตักทุกอย่างมารวมในจากของผมก่อนที่จะลองชิมทีล่ะอย่าง
“หืออออ อร่อยมากกกก !!!”
มันอร่อยมากจริงๆฮ่ะ อย่างกับฝีมือของพ่อครัวในโรงแรมหรูเลยย
ผมมองหน้าของเจ้าเด็กบ้าที่กำลังทำหน้าอย่างนี้ฮ๋ะ >>>>>>>>> ^0^ … มึงจะไม่กินข้าวหรอออ ????
“นายไม่รีบกินหล่ะ มัวแต่มองหน้าฉันอยู่ได้”
ผมพูดพร้อมตักข้าวอีกคำเข้าปาก
“ก็ผมชอบตอนที่ฮยองดูมีความสุข”
อะแหะๆๆๆๆๆ!!!!! ผมแทบสำลัก - -‘ ที่จ้องหน้าเพราะเห็นผมมีความสุข ?? เข้าใจผิดแล้วไอหนู ผมแค่รู้สึกอร่อยมากไปหน่อย แต่ผมไม่รู้สึกมีความสุขสักหน่อย
“ขอน้ำหน่อยสิ ฉันจะอ้วก” ผมรีบบอกคนตรงหน้าทันที
“ได้คับๆๆๆๆ”จากนั้นไอเซฮุนนี่มันก็รีบลุกขึ้นและก็วิ่งไปห้องครัวทันที
ไม่นานมันก็กลับมาพร้อมกับแก้วสองใบ ที่ผมรู้สึกไม่คุ้นตาเท่าไหร่ … รู้สึกว่าบ้านผมไม่เคยมีแก้วสองใบนี้น่ะ -___-‘
“อะคับบ” คนตรงหน้ายื่นแก้วน้ำมาให้ ผมจึงรีบรับไว้และมองดูลายของแก้วใบนี้รอบๆ
มันเป็นรูปครึ่งหัวใจแล้วมีตัวหนังสือสองตัวคือ VE
“แก้วน้ำนี้นายไปเอามาจากไหน ??” ผมรีบถามคนตรงหน้าด้วยความสงสัย
เขาเงยหน้าขึ้นมาก่อนที่จะคว้าแก้วน้ำของผมไป
“อ๋ออ ผมซื้อตอนไปเดินซื้อของทำอาหารที่ตลาดหน่ะ ตอนนั้นฮยองหลับอยู่ และผมก็เดินไปเจอแก้วสองใบพอดี มันคู่กันอย่างนี้ เอาแก้วใบนี้หันหน้าชนกับใบนี้แล้วมันก็จะกลายเป็นอย่างนี้”
เซฮุนเอาแก้วประกบกัน แล้วหันมาทางผม มันเป็นรูปครึ่งหัวใจสองดวงประกบกันจนกลายเป็นหนึ่งดวง และมีเขียนคำว่า LOVE เลิฟ … ที่แปลว่ารัก
“ผมซื้อเป็นของขวัญชิ้นแรกให้พี่รหัสของผมฮ่ะ”
ทุกคนคับบ ผมกำลังจะอ้วกจริงๆแล้วว … ของขวัญพี่รหัสแล้วทำไมต้องเป็นคำว่ารักด้วยหล่ะ -__________-;
“อ่อออ …”
ผมหยักหน้าตอบกลับไปเป็นเชิงว่าเข้าใจ
และยื่นไปหยิบแก้วตัวเองกลับมาแล้วผมก็ก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อ ..
ไม่นานนักเราสองคนก็กินข้าวเสร็จ ผมขอเป็นคนล้างจานคับบ ในเมื่อเซฮุนทำอาหารไปแล้ว เดี๋ยวมันดูว่าผมเห็นแก่ตัวเกินและดูเป็นเจ้าของบ้านที่ไม่ดีเท่าไหร่ แต่ไอเด็กบ้านี่น่ะสิ ดื้อด้าน ไม่ยอมให้ผมล้าง มัวแต่เถียงว่าจะล้างเองๆๆ จนผมยอม เนื่องจากผมเห็นแล้วว่าการเถียงกับไอเด็กนี่เป็นชาติก็ไม่มีจบ ฉะนั้นผมจึงต้องยอม และเดินกลับขึ้นมานอนที่ห้องตัวเอง
ตอนนี้ผมค่อนข้างง่วง กินข้าวอิ่ม ท้องตึง หนังตาย้อยเป็นเรื่องธรรมดา =3=
ผมล้มตัวลงบนที่นอนแล้วหันไปมองรูปที่ติดอยุ่บนฝาผนัง … รูปของซิ่วหมินฮ่ะ ผมติดเต็มไปหมดเลย เวลาผมคิดถึงผมก็จะมองรูปพวกนี้แหละ ทั้งรูปคู่กับผม และรูปเดี่ยวของเขา เวลามองจะทำให้ผมยิ้มได้ทุกครั้ง …
แต่ผมก็ยังคิดเรื่องที่จะบอกความในใจให้ซิ่วหมินรับรู้ไม่ได้ ..
“เห้อออ…”
ผมถอนหายใจหนึ่งครั้งก่อนที่จะหลับตาลงเพราะความง่วงที่มันคลืบคลานมาเต็มตัวผมไปหมด ….
“ฮยองตื่นๆๆ ฮยองตื่นได้แล้วว เดี๋ยวไปมหาลัยสายน่ะ”
ผมรู้สึกคุ้นเสียงนี้จัง ….
มันอยู่ใกล้ผม ใกล้มากก … ผมว่ามันใกล้เกินไป
“เห้ยยยยย !!!!”
หลังจากผมลืมตาขึ้นมาก็เห็นหน้าไอเด็กบ้าห่างกันไม่ถึงหนึ่งนิ้วว ผมรีบกระเด้งตัวและถอยหลังออก ..
“ตกใจอะไรหล่ะฮยองงงงงงงง”
ยังจะถาม …
“นายเข้ามาในห้องฉันได้ไง !?!?!” นั่นเป็นคำถามที่ผมต้องการถามมากที่สุดในตอนนี้
“เอ้า ก็ฮยองไม่ได้ล๊อคห้องไว้ ผมเลยมาปลุกให้ตื่นอาบน้ำไปมหาลัยไง”
เห้ยยย จริงหรออ - -‘ เมื่อคืนผมลืมล๊อคห้องจริงอ่อ … ?
“เออๆๆ ฉันตื่นเองได้หน่ะ นายอ่ะออกไปจากห้องฉันได้ล่ะ ฉันจะอาบน้ำ”
ผมเอ่ยปากไล่ และรีบลุกขึ้นไปหยิบผ้าขนหนูสีชมพู =w= แม่ซื้อให้ๆๆๆๆ ผมรักแม่ผมจึงยอมใช้
“เอ๊ะ ……. นี่มันรูปเพื่อนฮยองนิ รูปเต็มไปหมดเลยยยยย …… ฮยองชอบเขาหรออ ?”
ห้ะ !!!??????? สงสัยผมจะลืมว่าผมติดรูปซิ่วหมินเต็มไปหมดเลยยย ตายล่ะ ตายๆๆๆๆๆๆ
“นายเห็นก็ไม่ต้องไปบอกใครน่ะ !!!”
“ไม่ใช่คำตอบที่ผมต้องการสักหน่อย”
“ไอนี่ ! ฉันไม่จำเป็นต้องบอก ออกจากห้องฉันไปได้แล้ว !!!!!”
ผมรีบวิ่งไปผลักคนร่างสูงให้ออกจากห้อง ก่อนจะปิดประตูแล้วกดล๊อคทันที !!
ผมนั่งยืนพิงหันหลังให้ประตูโดยที่สายตามองไปฝาผนังที่มีรูปคนที่ผมรัก ไม่ใช่สิ คนที่ผมแอบรักติดอยู่ …. เห้ออออออ
แล้วมันยังจะเป็นความลับอยู่ไหมรึป่าวเนี่ยย ????
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบตอนที่ 2 แล้ววว !! เป็นไง ?? ถูกใจรึป่าวววว ??? ไรท์กลัวว่าลีดจะไม่ชอบกันอ่าาา T^T
รอดูต่อไปเนอะ ... จะพยายามแต่งให้ดีที่สุดดด ^3^
ช่วยแสดงความคิดเห็นกันด้วยเน้อออ
เพื่อเป็นกำลังใจในการสร้างผลงานต่อไป ..
ความคิดเห็น