คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : If You Only Know :::: Chapter1 [100%]
Chapter1
ผมพาเจ้าเด็ก ‘ชางมิน’ มาส่งที่หน้าหมู่บ้านชองเรียว อ้อไม่ต้องสงสัยว่าทำไมผมถึงรูจักชื่อไอ้เด็กบ้านี่
เหตุการณ์เมื่อก่อนหน้านี้
‘พี่ฮะชื่ออะไรอ่ะ ผมชื่อ ลี ชาง มิน นะ” ผมเงียบและ
‘พี่ฮะระหว่างไข่ดาวกับไข่เจียวอันไหนมันอร่อยกว่ากันหรอฮะ ผมว่ามันก็อร่อยหมดน่ะแหล่ะ^^’
และผมก็ยังคงเงียบ
‘ผมเคยนับด้วยนะว่า m&m มันมีกี่สีแต่พอผมไปนับอีกซองมันกลับไม่เหมือนกันซะงั้น’
และอีกมากมายที่ชางมินสรรหามาพูดไม่รู้จบ จนทำให้ทุกคนบนรถก็เริ่มหันมามองที่ผมกับเจ้านั่น
‘ลีชางมิน...’
‘โอ๊ะพี่คุยกับผมแล้ว จะว่าไปพี่นี่สวยจังเล...’
‘ชางมินถ้านายยังไม่หยุดพูดหรือพล่ามอะไรบ้าๆฉันจะทิ้งนายไว้บนรถคันนี้ แล้วเชิญนายหาไอ้หมู่บ้านชองเรียวเอาเอง แล้วถ้ายังไม่เลิกพูดว่าฉันสวย ฉันจะฆ่านายหมกป่าแถวนี้ซะเลย เข้าใจไหม’
‘แต่พี่สว... โอเคไม่พูดแล้วอะ รูดซิบปิดสนิทเลยฮะ’ ผมหันไปมองชางมินทันทีที่เกือบจะหลุดพูดคำว่าสวยออกมาอีกทีหมอนี่จึงหยุดพูด คือผมเป็นผู้ชายนะเว้ย มาสงมาสวยจะบ้าตาย
กลับเข้าสู่เหตุการณ์ปัจจุบัน
“นี่แหละหมู่บ้านชองเรียว ทีนี้ฉันไปล่ะโชคดีระวังผีล่ะ ตอนกลางคืนหมู่บ้านยิ่งเงียบๆอยู่ด้วยเขาว่ากันว่าชอบมีคนในหมู่บ้านนี้เห็นอยู่บ่อยๆ ”ผมพูดแล้วทำท่าขนลุกไปด้วย ผมล้อชางมินเล่นน่ะเห็นหน้าแล้วหมันไส้นัก
“อ้อไม่เป็นไรผมกับผีเพื่อนกันอยู่แล้ว ขอบคุณนะฮะที่พาผมมาส่ง”
“อืมทำเก่งไปเหอะ”ประโยคหลังผมพูดเบาๆว่าแล้ว แต่บ้านผมก็ไม่ไกลจากตัวหมูบ้านสักเท่าไรเดินเข้าไปแป๊ปเดียวก็ถึง
หวืด หวืด
ผมหันไปมองด้านหลังก็มีแต่ความมืดกับความว่างเปล่าผมเร่งฝีเท้าให้เร็วกว่าเดิม ปกติบรรยากาศมันไม่ใช่แบบนี้นี่ ผมไม่กลัวผีนะแต่ผมกลัวสิ่งที่มองไม่เห็นอ่ะ ผมเริ่มรู้สึกว่าวันนี้บ้านอยู่ไกลมาก
หวืด หวืด
เสียงนี้อีกแล้วคราวนี้ผมไม่กล้าหันกลับไปมอง ผมเดินเร็วจนเกือบจะเรียกว่าวิ่งอยู่แล้ว แต่อยู่ๆผมก็เหมือนโดนกระชากแขน
“ปล่อยนะโว้ย ปล่อยๆๆๆๆๆๆๆๆ ฉันกลัวแล้วขอร้องล่ะอย่ามาหลอกหลอนฉันเลยยย”ผมหลับตาปี๋แล้วก็ทั้งถีบทั้งดิ้น ถึงผีจะสัมผัสไม่ได้แต่มันก็ต้องเจ็บบ้างล่ะวะ (เอิ่มมมมมเซลโล่:ไรท์) ผมเขวี้ยงข้าวของที่ซื้อมากระจายหมด
“โอ๊ยยยยยย พี่ฮะผมเจ็บนะ เลิกดิ้นสักทีนี่ผมเองชางมินลืมตาสิฮะ แล้วมาหล่งมาหลอกอะไรผมแค่จะมาถามทาง”
“ชางมิน....ผี....หลอก...ชางมิน นี่นายหลอกฉันหรอ”ผมลืมตาแบบกล้าๆกลัวๆแล้วก็พบว่าไอ้เด็กชางมินจริงๆด้วยแต่ โอ๊ยผมกลัวจริงๆนะเนี่ยไอ้เราก็นึกว่าผี
“ใช่ฮะผมชางมิน แต่ผมยังไม่ได้หลอกอะไรพี่เลยนะ พี่นั่นแหละที่กลัวไปเอง”
“แล้วมีอะไรอีกเดินตามฉันมาทำไมหรือว่าเป็นพวกโรคจิต เฮ้ยหรือว่าจะเป็นโจร”
“ไปกันใหญ่แล้วพี่นี่ความคิดล้ำเลิศจริง ผมบอกว่าจะมาถามทาง ถามทางฮะไม่ใช่โจร ผมตั้งหากที่โดนพี่ทำร้ายนะผมสิต้องตะโกนขอความช่วยเหลือ”ชางมินว่าพลางลูบแขนตัวเองป้อยๆ
“ฉันก็พานายมาส่งถึงที่แล้วนี่หรือจะให้ฉันพาไปส่งถึงหน้าบ้านเลยหรือไง”ผมประชด
“ไม่ต้องขนาดนั้นหรอกฮะแค่บอกว่าบ้านหลังนี้ไปทางไหนก็พอฮะ” ชางมินยื่นกระดาษใบเล็กๆให้ผมดู ในนั้นมีที่อยู่พร้อมแต่มันคุ้นๆนะ คุ้นจนเกินไป เฮ้ยยยยยยย
“ชางมินนายจดที่อยู่ผิดหรือเปล่า บ้านหลังนี้มัน....”
ครืด ครืดดด
ผมกดรับโทรศัพท์ที่สั่นอยู่ในกระเป๋ากางเกง จะเป็นใครไม่ได้นอกจากพ่อสุดที่รักของผม
[เซลโล่นี่แกยังไม่ถึงบ้านอีกหรอ ไหนบอกว่าใกล้ถึงแล้วไง]
“จะถึงแล้วครับตอนนี้ผมอยู่หน้าหมู่บ้านแล้วครับพอดีมีปัญหานิดหน่อยเจอพวกโรคจิตเข้า”ผมเน้นคำว่าโรคจิตดังๆใส่หน้าชางมิน
[เซลโล่แล้วแกเป็นอะไรหรือเปล่า มันไม่ได้ทำอะไรแกใช่ไหม]
“เปล่าฮะแค่ผมตั้งท่ามันก็วิ่งหนีเตลิดเปิดเปิงแล้วครับ พ่อฮะผมมีไรจะถามหน่อย หลานพ่อนี่ใช่เด็กที่ชื่อชางมินอะไรนี่หรือเปล่าครับ”
[ก็ดีแล้วที่ไม่เป็นอะไร แล้วลูกรู้จักชางมินได้ไงเนี่ยไม่ได้เจอกันนานตั้งแต่ลูกยังเด็กยังจำน้องเขาได้ด้วยหรอฮึ] ใช่จริงๆด้วย หลานของพ่อ ลูกพี่ลูกน้องของผมก็คือชางมินนี่เอง ซวยจริงๆๆๆ
“งั้นแค่นี้ก่อนนะครับ”ผมรีบกดตัดสายทิ้งไปแล้วหันไปมองเจ้าตัวปัญหาที่ยืนมองผมอยู่คงกำลังสงสัยล่ะสิท่าว่าผมพูดชื่อเจ้าตัวเขาออกมาทำไม
“นี่ชางมิน พ่อกับแม่นายไปต่างประเทศใช่ไหม แล้วนายก็เลยต้องย้ายมาอยู่บ้านลุงกับป้าชั่วคราว”
“ก็ใช่...แล้วพี่รู้ได้ไงเนี่ย” เฮอะให้มันได้อย่างนี้สิ
............................................................................................................................................
“พ่อฮะผมกลับมาแล้วดูสิว่าผมพาใครมาด้วย”ผมเปิดประตูบ้านเข้าไปแล้วก็พบว่าพ่อกับแม่กำลังนั่งดูซี่รี่ย์กันอย่างใจจดใจจ่อ ไหนบอกว่าห่วงลูกชายคนนี้ไง เฮ้ออออ
“รอตั้งนานไม่มาซะพรุ่งนี้เลยล่ะ อ้าวชางมินมาตั้งแต่เมื่อไรจ๊ะ”แม่เป็นคนแรกที่เดินมากอดผม พอเห็นใครอีกคนที่อยู่ข้างหลังก็รีบต้อนรับทันที
“สวัสดีครับคุณลุงคุณป้า ขอโทษนะครับที่ต้องมารบกวนอยู่ด้วยสักพัก”ทำเป็นพูดดีก่อนหน้านี้ยังแช่งแม่กับพ่อฉันอยู่เลยไม่ใช่เรอะ
“ชางมินมาแล้วหรอ แล้วไปไงมาไงถึงมาพร้อมกันกับแกได้ล่ะเซลโล่”พ่อหันมาถามผม
“เอ่อเรื่องมันยาวน่ะฮะ งั้นผมขึ้นไปอาบน้ำนอนก่อนนะฮะนี่มันก็ดึกแล้ว ส่วนเนื้อย่างผมทิ้งมันไปหมดแล้วนะพอดีข้างกล่องเนื้อมันบอกว่าหมดอายุแล้วผมขอตัวก่อนนะ” ผมไม่รอให้พ่อซักถามอะไรนานก็รีบเดินขึ้นห้องไปก่อนเลย แต่มันจะไม่บังเอิญไปหน่อยหรอถ้าลุกพี่ลูกน้องของผมเป็นชางมินจริงๆ ส่วนเนื้อย่างมันก็ยังไม่บูดหรอกแต่มันหายไปตอนที่ผมเอาไปฟาด(ผี)ชางมินไงล่ะ
“งั้นชางมินก็ไปพักเถอะจ้ะ เรื่องอื่นค่อยคุยกันพรุ่งนี้ เซลโล่พาน้องไปดูห้องหน่อยสิลูกห้องนอนห้องข้างๆลูกน่ะแม่ทำความสะอาดไว้เรียบร้อยแล้ว”หนีเสือปะลิง(จระเข้)จริงๆๆ
“ก็ได้ครับแม่”
ผมพาชางมินขึ้นมาบนชั้นสองบนนี้มีห้องแค่สองห้องน่ะ เป็นห้องของผมแล้วก็ห้องเก็บของ แต่ตอนนี้มันเป็นห้องของเจ้าเด็กหน้าทะเล้นไปแล้วน่ะสิ
“ไม่น่าเชื่อเลยว่าโชคชะตาจะเล่นตลกให้เราบังเอิญมาเจอกันขนาดนี้ ว้าวห้องนี้ใหญ่ดีนะฮะผมนอนคนเดียวเหงาตายเลย”ชางมินพูดแล้วเดินสำรวจดูรอบๆห้อง
“เรื่องมากจริงไม่เคยนอนคนเดียวหรือไง อ้อแล้วก็อีกอย่างมันเป็นความบังเอิญที่แย่มากสำหรับฉัน”
“แต่ผมรู้สึกดีกับมันนะฮะ เอ่อพี่ใช่อะไรนะฮะ”ชางมินหันมาหาผมยื่นหน้ามาใกล้ๆแล้วก็เอียงคอไปทางซ้าย ชั่วครู่ที่ความรู้สึกผมบอกว่าชางมินน่ารักมาก
“อะ...เอ่อจุนฮงน่ะชเวจุนฮง งั้นฉันไปล่ะนะ มีไรก็เรียกล่ะฉันอยู่ห้องตรงข้ามกับนาย”
“งั้นฝันดีนะฮะนูนาของผม...เอ้ยฮยอง^^”ผมรีบออกจากห้องของชางมินแล้วรีบเดินกลับเข้าห้องของตัวเองทันทีเพราะชางมินทำให้ใจผมเต้นอ๊ากกกกกกไอ้เด็กบ้าชางมินนายอยากตายใช่ไหมฮะ !!
...................................................................................................................................................................
“เป็นไงเมื่อวานเป็นไงบ้างพี่ยองแจเขาดูแลแกดีเลยสิ ถึงทิ้งเพื่อนอย่างฉันไว้คนเดียว”วันนี้ผมกับฮิมชานนัดเจอกันตรงสวนสาธารณะของมหาลัย ผมแซวเจ้าคนที่นั่งหน้ายิ้มชื่นบาน คนบ้าอะไรล่ะจะยิ้มได้ทั้งวันถ้าไม่ใช่เพราะมีความรัก!
“อะไรเล่าดูลงดูแลอะไร เขาก็แค่พาฉันไปเลี้ยงข้าวเฉยๆ”ฮิมชานพูดไปก็เขินไปผมว่ามันไม่ได้แค่กินข้าวล่ะมั้ง
“แน่ใจนะว่าแค่กินข้าวไม่ได้ไป...”
“จะบ้าหรอฉันกับเขาเรายังไม่ได้เป็นอะไรกันจะให้ไป...ตื๊ดๆ...กันได้ยังไงเล่า”
“55555เพื่อนฉันกำลังมีความรัก”
“เออจุนฮงฉันมีไรจะขอแกอย่างนึงว่ะ วันเสาร์นี้แกว่างป่ะ”วันเสาร์นี้หรอผมว่างนะ
“อืมว่างทำไมอ่ะ”
“แกไปผับกับฉันหน่อยดินะ เอ้ยแกอย่าเพิ่งมองฉันด้วยสายตาแบบนั้น พี่ยองแจเขาแค่อยากพาฉันไปดูที่ทำงานของเขา พอดีเขาเป็นพวกนักร้องใต้ดินน่ะ และฉันก็ไม่มีใครไปเป็นเพื่อนก็เลยชวนแกนี่ไงเล่า”ฮิมชานส่งสายตาวิ้งๆมาที่ผม มันก็รู้ว่าผมน่ะเด็กอนามัย ผับไม่เข้า เหล้าไม่แตะ แต่ก็ยังชวนผมไปอีก
“ฉันมีทางเลือกด้วยหรอก็แกเพื่อนฉันอยู่แล้วนี่...ฮิมชาน”ฮิมชานรีบวิ่งอ้อมโต๊ะหินมากอดผม
“เย่ ฉันดีใจสุดเลยงั้นเสาร์นี้ตอนประมาณสองทุ่มกว่าเจอกันหน้าผับXXX นะและในฐานะวันนี้ที่แกใจดีฉันจะเลี้ยงมื้อกลางวันนี้เอง”
...................................................................................................................................................................
Talk’s with me
น้องโล่ของเราริอาจไปผับเรอะ ระวังหนุ่มๆน๊ะจ๊ะตอนหน้าเฮียบังจะโผล่มาแล้วติดตามกันให้ดี อ๊ากกกกรอไม่ไหวแล้ว โปรดติดตามตอนต่อไปกันด้วยนะคะ
รักB.A.P เบบี้และรีดเดอร์ทุกคนจ้า
16/11/2012
ความคิดเห็น