เรือรักทะเลฝัน

ลำดับตอนที่ #4 : ซ้ำแผลเดิม

ตอนที่ 4      ซ้ำแผลเก่า

สายลมพัดเอื่อย ๆ สองเท้ายังคงย้ำเดินไปอย่างช้า ๆ แววตาเหม่อลอย ในสมองของหญิงสาวเต็มไปด้วยความเศร้า ราตรีที่เงียบเหงาทำให้ความคิดหวนคืนกลับมาในความเจ็บช้ำเดิม

“ถ้าเหนื่อยก็บอกนะ ผมจะพากลับ” เสียงของเฉกชนดังอยู่ใกล้ ๆ ไม่ได้ทำให้ห้วงความคิดหญิงสาวหันมาสนใจ

ไม่มีเสียงตอบรับจากเธอ เขาจึงไม่อยากรบกวน เพียงแค่ได้เดินเคียงข้างหันมองหน้าของเธอในบางเวลาก็ดูจะเหมาะสมแล้วสำหรับความสัมพันธ์ที่เริ่มต้น

ต่างก็เดินห่างออกมาเรื่อย ๆ จนมาถึงที่หน้าผับริมทะเล ร้านเหล้าเล็ก ๆ น่ารักเป็นที่ผ่อนคลายของนักเที่ยวที่อินกับบรรยากาศมีความสุขกับการดื่มกิน และเสพเสียงคลื่นยามราตรี ไม่ต้องหรูหราแต่เต็มไปด้วยกลิ่นไอของความรัก ความเสน่หา และแรงปรารถนาที่เกิดขึ้นยามค่ำคืน

หญิงสาวหยุดมองเข้าไปในร้านเห็นอัยการกำลังง่วนอยู่กับการทำงาน ดูเขาคล่องแคล้วในทุกอิริยาบถ เธอหยุดมองอย่างลืมตัว

มันเป็นเสน่ห์ของชายหนุ่มที่ตั้งใจทำงานอย่างจริงจัง และที่สำคัญเขาไม่ทิ้งการเรียน นี่คือเหตุผลสำคัญที่เธอรักเขา และคิดว่าเขารักเธอมาโดยตลอด เธอเคยปล่อยตัวให้เขาในบางอารมณ์แต่ยังไม่ก้าวข้ามประเพณีที่ดีงาม เพียงดาวยังเชื่อว่าการที่จะรักกันไม่จำเป็นต้องมีเรื่องความใคร่เข้ามาเป็นเหตุผลหลัก

แต่สำหรับเขามันอาจจะไม่ใช่เหตุผลที่ดีที่สุด เพราะหากรักกันแล้วก็ต้องยอมตามใจกันทุกอย่าง เกิดความรู้สึกขัดแย้งกันในบางเวลา แต่เธอกลับคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่

“พี่อัยอย่าเพิ่งทำแบบนี้เลย ดาวยัง...” เธออิดออดเมื่อเขารุกหนักทั้งกอดทั้งหอมในที่ลับตาคน

“ทำไม พี่อัยรักดาวมากรู้ไหม ถ้าเราไม่พูดก็ไม่มีใครรู้อยู่แล้ว” เขาดันร่างของเธอชิดเข้ากับผนังห้องริมระเบียงที่ยื่นออกไปนอกตัวบ้านเป็นมุมที่สวยงามซึ่งหญิงสาวมักจะออกมานั่งอ่านหนังสือในวันว่าง อัยการแฟนหนุ่มก็เช่นกัน แต่เพียงแค่ไม่ถึงชั่วโมงเขาก็มักจะพยายามนำทางเธอไปทางกามารมณ์

ความต้องการของเขามีมากล้นที่จะต้องเก็บกักมันเอาไว้

“พี่อัย ดาวว่าเราคุยกันบ่อยแล้วนะคะเรื่องนี้” เธอมองเขาตาขวาง ในใจก็ปรารถนาไม่ต่างจากเขานัก แต่ความรับผิดชอบระหว่างชายหญิงนั้นต่างกันมาก

“พี่ไม่เข้าใจดาว ดาวคงไม่รักพี่ใช่ไหม” เขาฉุนเฉียวกับเธอในบางเวลา แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้หญิงสาวนึกถึงผลที่ตามมาว่ามันจะร้ายแรง เขาเพียงเงียบไปต่างก็อยู่ห่างกัน เพียงดาวนึกชื่นชมที่เขารู้จักระงับอารมณ์ความต้องการในวัยเรียน

เธอคิดผิดมาตลอด เมื่อความจริงปรากฏต่อสายตา เพื่อนรักอย่างกิ่งแก้วนอนเปลือยกายก่ายเกยกับแฟนหนุ่มในบ้านพักริมทะเลของเธอ มันไม่น่าจะเกิดขึ้นได้ในเมื่อเธอแน่ใจว่าเขา และเธอรักกัน

พอคิดมาถึงตรงนี้น้ำตาเธอก็ไหลออกมาอีกครั้ง ไม่มีใครรู้หรอกว่ามันมีเหตุผลอะไร เพียงแค่ผ่านมาเจอสิ่งที่เคยเกิดขึ้นเธอก็เสียใจมากแล้ว

“ดาวครับ เป็นอะไรหรือเปล่า”

เฉกชนเรียกเธอทำให้เธอรู้สึกตัว หญิงสาวหันมาหาเขาทั้งที่น้ำตานองหน้า ทำให้ชายหนุ่มตกใจที่จู่ ๆ เธอก็ร้องไห้ จึงถือโอกาสเดินเข้าไปโอบไหล่เป็นการปลอบโยน

การแสดงออกเป็นเพียงภาษากายที่เขาอยากทำกับหญิงสาวที่หัวใจอ่อนแอ เธอกำลังต้องการกำลังใจจากใครสักคน ๆ ที่วางใจ และเธอได้มอบหน้าที่นั้นให้กับเขาเรียบร้อยแล้ว

“ดาวอยากกลับที่พักหรือยัง”

“ค่ะ กลับก็ได้ค่ะ เรามากันไกลมากแล้ว”

เธอรู้สึกหวิว ๆ ในช่องท้องที่เห็นหน้าคนรักอีกครั้ง มันเป็นภาพที่เธอหลงรัก บ่อยครั้งที่เธอมานั่งเฝ้าเขาทำงานจนดึกในคืนวันศุกร์ เพราะรุ่งเช้าไม่ต้องตื่นเพื่อไปเรียนอย่างเช่นทุก ๆ วัน

 เพียงดาวรู้สึกเจ็บปวดเมื่อนึกถึงภาพเขานอนกอดอยู่กับเพื่อนรักบนที่นอน ร่างกายเปลือยเปล่าไม่จำเป็นต้องบอกว่ามันเกิดอะไรเกิดขึ้นก็พอจะเดาได้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น

เธอมันช่างโง่สิ้นดีที่โดนพวกเขาสวมเขาทั้งที่ใกล้ชิดกันทุก ๆ วัน หลังจากที่ส่งเธอกลับเข้าบ้านแล้ว เขาย้อนกลับไปนอนกับเพื่อนรักของเธอได้อย่างไรกัน

เพียงดาวสับสนกับความคิดของตัวเอง นี่เธอโง่จริง ๆ หรือว่าพวกเขามักง่ายกันแน่

“ดาวขอโทษนะคะ พรุ่งนี้ดาวจะกลับบ้านก่อน แล้วไปถึงจะที่เกาะกับเอ็มนะคะ”

เธอเช็ดน้ำตา ไม่รู้สึกอายที่น้ำตาไหลออกมาฟ้องความอ่อนแออยู่บ่อยครั้ง มันไม่ควรเกิดขึ้นเพราะเขาก็น่าจะเป็นมิตรที่ดีสำหรับคนที่ผ่านทาง

“ไม่เป็นไรดาวไม่สบายใจก็ไม่ต้องไปก็ได้ ผมไปเก็บภาพกันสักพักจะรีบกลับมาหา” เขาคงแค่อยากเอาใจ แต่สิ่งที่ปรารถนายิ่งสิ่งใดก็คงเป็นความใกล้ชิด และไม่อยากให้เธอเดินจากไปในตอนนี้

หากหญิงสาวไม่ทันสังเกตก็คงไม่รู้ว่าเขาคิดกับเธอมากกว่าคนที่เพิ่งรู้จัก

เพียงดาวเดินเงียบ ๆ หัวสมองวุ่นวายเธอไม่ควรเจอหน้าอัยการอีก เธออยากลืมเรื่องราวทั้งหมด ถ้าเขาตามมาขอโทษเธอจะกล้าพอที่จะบอกเลิกกับเขาหรือเปล่ายังเป็นปัญหา ความรักที่เคยมีให้เขาทำให้รู้สึกอ่อนแอมากจนไม่อาจเผชิญหน้ากันได้

เดินมาถึงที่พักเพียงดาวเห็นเพื่อน ๆ ของเฉกชนนั่งจับกลุ่มอยู่หน้าบ้านพักอยู่ก่อน ทุกคนกำลังนั่งทำงานที่ต้องรับผิดชอบเฉกชนดึงมือเธอเดินขึ้นบ้าน

“ดาวนั่งนี่ก่อนแล้วกัน เดี๋ยวหาอะไรมาให้ดื่ม”

เขาบอกเธอก่อนที่จะเดินเข้าบ้าน ถือขวดเบียร์ขวดเล็ก ๆ ออกมาพร้อมกับเปิดออกมาดื่มอย่างกระหาย และส่งขวดน้ำอัดลมขนาดเล็กส่งให้กับหญิงสาวเป็นการเอาใจ

“ไงเอ็งทำงานไปถึงไหน”

“ก็ไม่มากแค่เขียนสารคดีเกี่ยวกับน้ำเกี่ยวกับสัตว์ที่อยู่ใต้น้ำเอ็งล่ะ ได้เรื่องหรือยัง หรือว่ายังไม่คิดเหมือนเดิม” ปรเมธแค่ถามตามหลักการ ชายหนุ่มนึกสงสัยในสัมพันธ์ของคนทั้งคู่ ที่เกิดขึ้นเร็วจนตั้งรับไม่ทัน

“อืม ยังไม่คิดแต่ไม่เหมือนเดิม ตอนนี้กำลังเริ่มคิดแล้ว”

เขาตอบตามความจริง ชายหนุ่มยังไม่มีหัวข้อในการทำรายงานเลยด้วยซ้ำ เพราะตอนนี้สิ่งที่เขาอยากจะทำก็คือเอาใจเพียงดาวให้มาก ๆ เพราะหัวใจมันเรียกร้อง

“เอ็งเขียนไปก่อนพรุ่งนี้ฉันเก็บภาพตามที่เอ็งเขียนจบไหมเพื่อน”

เพื่อน ๆ ต่างก็หันหน้าสบตากันก็ที่จะหันไปสนใจทำงานต่อ ส่วนเขาหันไปนั่งคุยกับเพียงดาวโดยไม่แคร์ว่าเพื่อน ๆ จะมองอย่างไร การกระทำของเขาเปลี่ยนไป จากเดิมที่เก็บตัว แต่พอมาเจอหญิงสาวที่ถูกใจกลับเอาเวลาทั้งหมดมาทุ่มเทกับเธอจนลืมเพื่อน ๆ ไปอย่างไม่ไยดี

หนุ่มสาวต่างให้ความสนใจกับสิ่งที่ตัวเองทำ มุมไกลออกไปมีร่างของใครคนหนึ่งไหว ๆ อยู่หลังพุ่มไม้

“เป็นแบบนี้นี่เอง นึกว่าไม่เป็นงาน” เสียงบ่นเบา ๆ ก่อนที่จะขยับตัวหายไปกับความมืด ไม่ใช่เหตุบังเอิญที่จะมีใครแอบมาเห็นในสิ่งที่เพียงดาวทำ เธอเพียงไม่ทันระวังว่าคนแถวบ้านอาจจะผ่านมาเจอ แล้วหากเรื่องเข้าหูถึงคุณป้าสุดเฮี๊ยบเรื่องนี้คงไม่จบลงง่าย ๆ

“ดาวอยากจะบอกใครที่บ้านหน่อยไหมครับ” เฉกชนเห็นว่าเพียงดาวเงียบ ๆ ไป บางทีคนที่บ้านอาจจะกำลังเป็นห่วง หญิงสาวนึกขึ้นมาได้ว่าตัวเองไม่ได้เอาโทรศัพท์กลับออกมาจากบ้านพัก ซึ่งอัยการกับกิ่งอยู่ที่นั่นด้วยกัน ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วจนไม่ทันคิด

“จริงด้วย โทรศัพท์อยู่ที่จักรยาน” หากหวนกลับไปเอาตอนนี้ไม่แน่ว่ามันจะยังอยู่ที่เดิม

“อ้าว แล้วจักรยานอยู่ที่ไหนอะครับ”

“ที่บ้านพักอะคะ มันมืดมากแล้วพรุ่งนี้ค่อยไปดูดีกว่า”

“เหรอ อยากโทรหาที่บ้านก่อนไหม จะได้ไม่มีใครเป็นห่วง” เพียงดาวลังเล หากเธอไม่ส่งข่าวกลับบ้านคุณป้ามุกประดับอาจจะมีเรื่องร้อนหูในยามที่เจอหน้า

“คงไม่เป็นไรหรอก” คำพูดที่ดูจะขัดกับความรู้สึก เพียงดาวลืมสนิทว่าตัวเองมีหน้าที่อะไรต้องทำบ้าง

“ดาว เอาโทรศัพท์ของผมโทรไปก่อนก็ได้นะ อย่างน้อย ๆ ที่บ้านจะได้สบายใจ”

“ค่ะ แต่...” เมื่อคิดถึงเรื่องวุ่นวายที่จะเกิดตามมาเพียงดาวก็แทบไม่อยากคิด เธออาจจะแต่งเรื่องโกหกที่บ้านได้ แต่จะให้สบายใจได้อย่างไงเพราะเธอเองกำลังเอาตัวเองมาอยู่กับเพื่อนใหม่ มันออกจะมักง่ายไม่ต่างจากแฟนหนุ่มกับเพื่อนทำกัน

“ป้าคงหลับไปแล้วอะ ปกติดาวก็จะเข้าบ้านดึกอยู่แล้วถ้าเป็นเสาร์อาทิตย์”

“เหรอครับ ดาวทำงานพิเศษเหรอ” เฉกชนพูดออกมาทำให้เพียงดาวนึกคำแก้ตัวกับป้าของเธอได้ หากอ้างเรื่องที่อยู่กับอัยการก็คงไม่มีใครว่า เพราะคุณป้ามุกประดับชื่นชอบอัยการอยู่มาก ออกปากชมเขาอยู่บ่อย ๆ จนเขาได้ใจทำอะไรกับเธออย่างไม่เกรงใจ ไม่เกรงต่อความรู้สึกของหญิงสาวด้วยซ้ำ

“แค่บางวันเท่านั้น แต่คุณป้าเข้าใจ”

“ครับ” เฉกชนวางโทรศัพท์ไว้ข้าง ๆ ตัวของหญิงสาว เพียงแค่คิดว่าเธออาจจะอยากใช้มันแต่เกรงใจที่จะโทรต่อหน้า โลกส่วนตัวของหญิงสาวก็อาจจะมีบางช่วงเวลาที่ไม่ต้องการสายตาชายหนุ่มคอยจับจ้อง

“งั้นตามใจดาวนะ ผมขอตัวไปคุยกับเพื่อน ๆ ก่อนไม่รู้ว่าพวกมันทำงานไปถึงไหนแล้ว” เขาเปิดโอกาสให้เธอได้อยู่กับตัวเอง บางครั้งต่อหน้าเขาเธออาจจะลำบากใจที่จะพูดในทุก ๆ เรื่อง รอยยิ้มจาง ๆ แสดงให้เห็นถึงความรู้สึกดี ๆ ที่เขามีให้เธอ

เฉกชนลับตาไปเพียงหันหลังให้กัน เพียงดาวมองโทรศัพท์พยายามหักห้ามใจที่จะหยิบมันขึ้นมากดหมายเลขที่บ้าน เรื่องราวมากมายอาจจะตามมาหากเธอไม่ยอมทำอะไร

เพียงดาวถอนหายใจยาว ๆ รู้สึกรำคาญตัวเองที่ไม่สามารถตัดสินใจได้ ความสับสนยังเล่นงานเธออยู่ลึก ๆ ในใจ

********************

ความเงียบของราตรี ปกคลุมร่างกายที่โหมงานมาทั้งคืน หญิงวัยกลางคนรู้สึกปวดหัวจี๊ดที่เสียงโทรศัพท์มือถือส่วนตัวแผดเสียงดังลั่นอยู่ข้าง ๆ หู เหมือนถูกเฆี่ยนตีจากความเหน็ดเหนื่อยที่อยากปล่อยวาง

“ใครอะ” เสียงอู้อี้ฟังแทบไม่ได้ศัพท์ โทนเสียงของนางออกจะหงุดหงิดเพราะเสียงโทรศัพท์ทำลายช่วงเวลาพักลง

“ใครอะ โทรมาทำไมดึก ๆ ฉันจะนอน” นางถอนหายใจยาว ๆ บ่นไปพร้อมกับเปิดโคมไฟที่หัวเตียง งานที่กร่ำมาทั้งวันทำให้นางอยากจะหลับโดยไม่มีเรื่องให้รำคาญใจ หัวถึงหมอนก็อยากหลับให้สบาย

“ค่ะ คุณป้าขา นี่กิ่งนะคะ คือว่าวันนี้กิ่งไม่เห็นดาวเลยอะคะ เป็นห่วง” เสียงเล็กแหลมกรอกมาตามสาย เหมือนเจตนาถามไถ่ตามประสาคนรู้จัก รักใคร่ เป็นเพื่อนที่แสนดี

“อ้าวกิ่งหรอกเหรอ ดาวมันคงอยู่ที่ร้านเจ้าอัยน่ะสิ ไม่เห็นเข้าบ้านเลยนี่” เพียงแค่รู้ว่าไม่มีเรื่องร้ายอะไรนางก็แทบอยากจะปิดสายแล้วหลับต่อ

“ตายจริงคุณป้า กิ่งนึกว่าดาวไม่สบายไม่เห็นหน้า งั้นไม่เป็นไรหรอกค่ะ ตอนนี้กิ่งก็มาช่วยงานพี่อัยอะคะ ไม่เห็นดาวก็เลยถามดู พี่อัยก็ถามหาแต่เย็นแล้วค่ะ” เสียงของหญิงสาวฟังดูดัดจริตจนเกินตัว คุณป้ามุกประดับไม่ใส่กับเสียงปลายสาย นางปล่อยให้โทรศัพท์หลุดจากมือแล้วหลับต่อโดยไม่สนใจว่ากิ่งแก้วจะพูดอะไร

“บ้าเอ้ย อีแก่แถมกรนใส่หูฉันอีกต่างหาก บ้าจริง ๆ คอยดูเถอะพรุ่งนี้ถ้ารู้ว่าหลานสาวคนดีไม่ได้อยู่กับพี่อัยจะทำหน้ายังไง”

เมื่อได้รู้ว่าที่บ้านของเพียงดาวไม่ได้ให้ความสนใจกับสิ่งที่เธอทำสักเท่าใดนัก ความสะใจที่หล่อนจะได้ใส่สีตีไข่ให้เป็นโจ๊กได้อย่างที่ใจก็มาถึง

กิ่งแก้วทำทุกอย่างเพราะความริษยา หาได้ต้องการผลประโยชน์อะไร

“เธอไม่ได้ดีทุกอย่างหรอกนะเพียงดาว” กิ่งแก้วเพียงแค่ไม่ต้องการให้เพื่อนรักได้ดีไปกว่ากัน หรืออย่างน้อย ๆ ก็ต้องให้คนอื่นรู้ถึงความเหลวไหลของหล่อนเพียงดาว

กิ่งแก้วไม่ได้รักเพียงดาวอย่างที่แสดงออก ลับหลังก็อยากจะทำลายให้ย่อยยับในสายตาของทุก ๆ คน

ถึงแม้จะแยกจากอัยการมาแล้วแต่ด้วยเหตุบังเอิญที่จะแวะมาต่อกับเพื่อน ๆ ที่บังกะโลได้เห็นเพียงดาวกับผู้ชายซึ่งไม่รู้จักมาก่อน ไม่น่าจะเป็นไปได้ที่เพียงดาวจะมีเพื่อนมาพักด้วยกัน เลยถือโอกาสเก็บข้อมูลคาบข่าวไปให้คุณป้ามุกประดับร้อนใจเล่น ๆ ถึงแม้ข่าวในคืนนี้จะยังไม่เป็นผล แต่หากพรุ่งนี้สร้างกระแสเพิ่มรับรองว่าเพียงดาวคงอยู่ไม่สุข

“ที่แท้ก็ร้ายกาจไม่เบา ไวไฟน่าดู แบบนี้เขาเรียกว่าร้ายเงียบนี่หว่า” กิ่งแก้วหยามหยันในความคิด หากเพื่อน ๆ ได้รู้ความจริงเรื่องของเพียงดาวคงสนุกไม่น้อย

“ทำอะไรน่ะกิ่ง เข้ามาข้างในสิ ยืนทำอะไรตรงนั้น” เสียงของชายหนุ่มข้างในเรียกหาทำให้หญิงสาวผละจากความคิดไปชั่วขณะ

“ค่ะพี่ กำลังคุยกะเพื่อนอะคะ” หญิงสาวแสร้งอ้างเรื่องคุยโทรศัพท์เป็นการหลบเลี่ยง ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอหลบมามั่วสุมอยู่กับรุ่นพี่ที่มีเงินให้ใช้จ่าย มันง่ายที่จะพูดคุยเพราะหญิงสาวต้องการทุกอย่างที่เงินซื้อได้

“คุยกับใครนานจัง พี่ไม่ชอบรอนะ มาถึงตั้งนานแล้วยังไม่อาบน้ำอีก พี่อยากเห็นของดี ๆ ไหนวันนี้มีอะไรมาโชว์” กลิ่นคละคลุ้งในห้องเหม็นเอียนจนแยกไม่ออกว่าเป็นกลิ่นของอะไร ชายหนุ่มนั่งรอบนที่นอนดูเหมือนจะเมามายด้วยสิ่งที่เสพเข้าไปตลอดทั้งวัน ยาไอน์ตัวใหม่กำลังแพร่หลายออกไปเหมือนไฟลามทุ่ง

“รอเดี๋ยวสิ กิ่งยังไม่ได้อัพเลยใจร้อนไปได้ พรุ่งนี้ก็ไม่ได้ไปไหนอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ เราสนุกกันยันฟ้าสางก็ได้นี่” เธอแสร้งทำเป็นเสียงออแอขณะที่พาตัวเองเข้าหาชายหนุ่ม พร้อม ๆ กับค่อย ๆ ปลดตะขอกระโปรงมินิสเกิร์ตออก ขณะที่ก้าวเดินมันค่อย ๆ หล่นลงไปกองอยู่ที่ข้อเท้าเหลือเพียงกางเกงชั้นในตัวจิ๋วโชว์ให้เห็นสัดส่วนถนัดตา

ชายหนุ่มตาโตทั้งที่เคยเห็นมาบ่อยครั้ง

“อย่ายั่วนะกิ่ง เธอก็รู้ว่าจะไม่ได้กลับออกไปง่าย ๆ อย่าหาเรื่องใส่ตัวดีกว่า”

“ก็ไม่คิดว่าจะกลับง่าย ๆ ไม่เช้าไม่เลิกรา” เสื้อตัวบางเบาถูกปลดออกจากมือชายที่จ้องเขม็งราวจะกลืนกินหล่อนเข้าไปทั้งตัว สายตายั่วยวนของหญิงสาวกระตุ้นอารมณ์ดิบของชายหนุ่มให้ลำพอง

“ไม่เจอตั้งหลายวัน มาดูสิว่าจะเด็ดแค่ไหน” ร่างของหญิงสาวถลาไปตามแรงดึง ถึงไม่ใช่คู่รักแต่ทั้งคู่ก็เหมือนคู่ที่รู้ใจ เพียงแค่มองตาทุกอย่างก็ราบลื่นไปตามกระแสความกะสันต์

เวลาที่เคลื่อนผ่านได้ฝึกฝนให้คนแกร่งในเส้นทางที่ต่างออกไป ทุกอย่างเปลี่ยนไปในทิศทางของมัน เหมือนสายน้ำที่ไหลตามลำธารที่ลาดเอียง

                                                                                                                      จบตอน