เรือรักทะเลฝัน

ลำดับตอนที่ #1 : รอยร้าวในแววตา

ตอนที่ 1 รอยร้าวในแววตา

เพียงดาวเดินทอดน่องไปตามริมหาดทราย หญิงสาวเดินช้า ๆ อย่างอ่อนแรง ผู้คนเดินไปเดินมาหาได้เกิดความสนใจในสิ่งที่เธอกำลังเป็นอยู่ สิ่งที่ปรารถนาคือเดินไปให้ไกล ไกลจากที่ตรงนี้ มันคือนรกภูมิที่ไม่ควรจะเกิดในชีวิตของคน ๆ หนึ่งซึ่งเต็มไปด้วยฝัน ฝันอันสวยงามของหญิงสาวที่ยังไม่ได้เริ่มต้นด้วยซ้ำ

ก่อนหน้าเธอวิ่งมาจนแทบหมดแรง แต่ยังไม่ไกลพอที่จะหนีใจตัวเอง หญิงสาวไม่อยากหันกลับไปมองข้างหลัง ที่ตรงนั้นมีแต่ความเจ็บร้าวที่เธอเองก็ไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นจริงกับตัวเอง

“ดาวต้องเข้าใจ พี่อัยกับกิ่งก็แค่หลงทาง เราไม่ได้...”

ชายคนรักกำลังบอกความในใจ สิ่งที่เห็นเธอไม่สามารถทำใจยอมรับ ความเห็นแก่ตัวของผู้ชายร้ายกาจเกินกว่าที่จะได้รับคำว่าอภัย

“พี่อัย กำลังจะบอกว่า พี่อัยกับกิ่งไม่ตั้งใจอย่างงั้นเหรอที่ทำแบบนี้ มันหมายความว่ายังไง” เธอตะเบ็งเสียงใส่หน้า ไม่รู้สึกเกรงใจแม้แต่นิดเดียว

“ดาวเราขอโทษ เราไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ”

เพียงดาวยังคงได้ยินเสียงของสองคนนั้นดังก้องอยู่ในหู คนหนึ่งคือเพื่อน อีกคนหนึ่งก็คือคนที่รัก และเธอคิดว่าเขารักเธอมาโดยตลอดแต่เมื่อความจริงปรากฏ เขาหักหลังเธออย่างเลือดเย็น

“เลวที่สุด”

หญิงสาวฟาดมือไปที่หน้าของอัยการอย่างแรงก่อนที่วิ่งออกมาอย่างคนเสียสติ น้ำตาไหลเป็นทาง จนบัดนี้ผ่านมาเป็นชั่วโมงจนไม่มีเหลือให้ไหลอีกต่อไป เธอรู้จักกับคนเลว ๆ พวกนั้นได้อย่างไรกัน

พวกเขาไม่ควรจะเป็นเพื่อนเธอด้วยซ้ำ

“พี่อัยรักดาวนะ ฟังพี่อัยก่อน ดาว ดาว”

น้ำเสียงของอัยการยังคงก้องอยู่ในหู เธอพยายามที่จะวิ่งหนีให้ไกล แต่เสียงเหล่านั้นมันตามหลอกหลอน ตามไปในทุก ๆ ที่เธอไป

“นายมันทุเรศ นายมันเห็นแก่ตัว”

เธอพูดกับตัวเอง อยากจะตระโกนร้องให้ดัง ๆ เพื่อเล่าเรื่องราวเลวร้ายของเพื่อนรักกับแฟนหนุ่มให้คนทั้งโลกได้รับรู้ แต่มันจะมีประโยชน์อะไรในเมื่อทุกอย่างไม่สามารถแก้ไขกลับมาคืนได้

“นอนกกกันทั้งคืนใครจะไปรู้ว่าพวกมันทำอะไรกันบ้าง แล้วใครกันที่จะโง่ยอมเชื่อว่าพวกมันไม่ได้มีอะไรกัน ฉันเป็นคนนะ ไม่ได้เป็นควาย”

เพียงดาวไม่อยากให้ใครเห็นน้ำตา ไม่อยากให้ใครรู้ว่าตอนนี้เธอกำลังร้องไห้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเธอไม่ต้องการให้ใครรับรู้ ความพ่ายแพ้อยากให้ตัวเองรับรู้แล้วลบเลือนมันไปเมื่อถึงเวลาหนึ่ง

ความอ่อนแอในใจอยากเก็บซ่อนไว้เพียงลำพัง

******************

แรงกระแทกของใครบางคนทำให้ร่างของเพียงดาวถลาไปอีกทางหญิงสาวล้มลงไปกองอยู่กับพื้นทราย เธอไม่ตั้งใจให้มันเกิดเรื่องร้าย ๆ ซ้ำอีก.

น้ำทะเลซัดขึ้นมาทำให้ร่างของเธอเปียกไปทั้งตัว

                “ขอโทษครับ”

                เธอเงยหน้าขึ้นมองตามเสียง ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลายื่นมือมาให้ เธอมองหน้าเขานิ่งนาน ในแววตามีแต่ว่างเปล่า สิ่งที่กระทบนัยน์ตาไม่สามารถเข้าถึงใจ

                เพียงดาวจ้องมองหน้าเขานิ่งนาน น้ำตาไหลออกมาโดยไม่มีสาเหตุ เพียงแค่ได้เห็นหน้าผู้ชายก็ทำให้น้ำตาของหญิงสาวไหลออกมาอีกครั้งโดยไม่ได้ตั้งใจ

เกิดอะไรขึ้นกันแน่ สร้างความประหลาดใจให้กับคนที่พบเจอ         

“เจ็บตรงไหนหรือเปล่าครับ”

                เขาทรุดตัวลงนั่งข้างๆ มองเธอตรง ๆ เป็นเพราะเขาที่ทำให้เธอร้องไห้หรือเปล่า?.

ชายหนุ่มเล่นบอลชายหาดวิ่งไม่ทันระวังจนชนร่างของเธออย่างแรงทำให้หญิงสาวล้มลง เธออาจจะเจ็บมาก แต่เธอร้องไห้จนตาแดงกร่ำ เหมือนผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก คงไม่ได้เป็นเพราะแรงกระแทกจากเขา

                “ไม่เป็นไร” เธอตอบขณะที่ปาดน้ำตา เหมือนเด็กที่กำลังปกปิดความปิด มันไม่ได้ผลกับชายหนุ่มที่ฉลาดอย่างเฉกชน

เขาอ่านเธอออกตั้งแต่นาทีแรก เธอกำลังหนีความจริงบางอย่าง เขาอยากเป็นคนดูแลหญิงสาวที่อ่อนแอ เหมือนคนใจง่าย ความพอใจมักทำให้คนใจง่ายเสมอ ๆ

                “แต่คุณร้อง...ไห้ นี่ครับ ให้ผมช่วยไหม”

                เขาหยุดแค่นั้นไม่พูดต่อเพราะคิดว่าเธอคงไม่อยากจะได้ยินสิ่งที่เขาพูด มันอาจจะทำร้ายจิตใจเธอซ้ำอีก โลกส่วนตัวของคนในบางห้วงเวลาก็ไม่อยากให้ใครก้าวล่วง

                “ไม่เป็นไรค่ะ ไม่เป็นอะไรจริง ๆ”

                เพียงดาวพูดกับเขาแต่น้ำตาของเธอยังไหล ไม่สามารถที่จะกลั้นเอาไว้ทั้งที่พยายามฝืน เธออยากมีแรงออกวิ่งไปให้ห่างจากผู้คน แต่ร่างกายมันไม่ยอมทำตามที่สมองสั่งการ

                “คุณครับ...ให้ผมช่วยนะ”

                เขาถือวิสาสะเข้าไปพยุง เพียงดาวไม่ทันที่จะได้พูดอะไรร่างของหญิงสาวอ่อนระทวยอย่างหมดแรง

จู่ ๆ ร่างของเพียงดาวก็หมดสติไปในอ้อมกอดของชายหนุ่มเหมือนเป็นการจงใจ เธอเป็นอะไรกัน ทำไมถึงได้อ่อนแอขนาดนี้ หรือว่าเกิดเหตุร้าย ๆ เกิดเรื่องไม่ดีกับเธอมาก่อน

คำถามมากมายเกิดขึ้นในใจของเฉกชน

                “คุณ...ๆ”

เฉกชนมองซ้ายแลขวา เขาลังเลที่จะพาเธอไปจากตรงนั้น แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจอุ้มหญิงสาวเดินขึ้นมาวางที่เก้าอี้ยาวหน้าบ้านพัก

เป็นทางเลือกที่ดีที่สุดที่เขาจะช่วยเพื่อนมนุษย์ ถึงเธอจะเป็นเพียงคนแปลกหน้า

เฉกชนกับเพื่อน ๆ มาพักผ่อนในวันหยุดโดยพักกันหลายคน มันคงไม่สะดวกนักหากมีหญิงสาวแปลกหน้ามาพักด้วย ชายหนุ่มเกิดความลังเลไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไร

                “มีอะไรว่ะเอ็ม” ปรเมธเอ่ยถามด้วยความตกใจ

ร่างของหญิงสาวที่หมดสติไม่ดีแน่ ๆ ในสายตาของคนรอบข้างหากพวกเขาต้องพามานอนในที่พักของหนุ่ม ๆ

                “ไม่รู้เหมือนกันว่ะ ตอนที่วิ่งชนก็ยังเห็นดี ๆ แต่ตอนนี้ไม่ได้สติแล้วอะ”

                ปรเมธเดินเข้าไปชะโงกมองหน้าเพียงดาวใกล้ ๆ เธอดูแย่กว่าที่คิด อาจจะเป็นโรคร้าย แพ้แดดอย่างรุนแรง เจออากาศร้อน ๆ แล้วหมดสติ อันตรายถึงตาย ทุกอย่างล้วนแต่เป็นการคาดเดา

                “หมดแรงมาจากไหนวะเนี่ย โดนอะไรมาหรือเปล่าว่ะดูให้ดี ๆ หน่อยนะ เดี๋ยวจะเดือดร้อนเอานา” เขาตั้งคำถามตามสถานการณ์ ชายหนุ่มไม่เจตนาที่จะซ้ำเติม เพียงแค่อยากเตือนสติให้รอบคอบ

                “สงสัยจะเป็นลมแดดว่ะ มาคนเดียวด้วยสิ อันตรายมาก คงปล่อยไปไม่ได้ นอกจากจะมีคนตามหา เราต้องช่วยเธอ”

                สองหนุ่มมองหน้ากันหาเหตุจากเรื่องราวที่เกิดขึ้น หญิงสาวแปลกหน้า มีคราบน้ำตาฟ้องเรื่องราวที่เกิดขึ้นก่อนหน้า เธอคงมีบางอย่างซ่อนเร้น

                “นายไปตามพวกผู้หญิงมาช่วยดูแลเธอหน่อยดีกว่า สงสารนะ”

                เฉกชนเห็นว่าเป็นทางออกที่ดี หากปล่อยหญิงสาวไว้แบบนี้อาจจะไม่ดีหากเธอรู้สึกตัวขึ้นมาท่ากลางชายหนุ่มแปลกหน้าถึงสองคน

                “งั้นเดี๋ยวมา นายดูไปก่อนแล้วกัน ไม่ต้องห่วงตรงนี้ ฉันจัดการได้”

                ปรเมธเดินหายเข้าไปในบ้านพัก เฉกชนจึงกล้าที่จะพินิจใบหน้าของหญิงสาวอย่างจริงจัง เธอนอนนิ่งเหมือนคนที่หลับใหล ไม่น่าเป็นอะไรมาก สักพักหญิงสาวก็ลืมตาขึ้นมามองเขา

                “รู้สึกตัวแล้วเหรอครับ”

หญิงสาวยังมึน ๆ งงๆ คาดหวังอย่างอื่นมากกว่าที่จะลืมตาขึ้นมาเจอคนแปลกหน้า อยากคิดไปว่ามันเป็นเพียงความฝันในยามที่เผลอหลับ เธอไม่ต้องการรับรู้เรื่องราวที่เพิ่งผ่านไป ไม่ต้องการที่จะเผชิญหน้ากับมันจริง ๆ

แต่มันกลับเป็นความจริงที่ต้องแบกรับเอาไว้

                “คุณเป็นลม ผมเลยพามานี่”

                เขาพยายามอธิบาย อยากให้เธอสบายใจ สุภาพบุรุษไม่ควรแสดงตัวเป็นภาระให้หญิงสาวต้องรู้สึกอึดอัด เพียงแค่นี้ก็เพิ่มเสน่ห์ให้ดูดีมากแล้วสำหรับเขา

                “ขอบคุณนะคะ ดาวขอตัวเลยนะคะ รบกวนคุณมากแล้ว”

                เพียงดาวตัดบท และขยับตัวจะเดินออกไป แต่หญิงสาวกลับหน้ามืดอีกครั้งเฉกชนระวังอยู่แล้วจึงรับเธอไว้ได้ทัน คราวนี้เธอพอมีแรงพยุงตัวเองให้ยืนด้วยตัวเองได้

                “อย่าพึ่งไปเลย คุณยัง...ไม่ดีขึ้นเลย เดี๋ยวเป็นอะไรไปกลางทางไม่มีเพื่อน น่าเป็นห่วงนะ มันอันตราย ยิ่งตัวคนเดียวด้วย”

                ท่าทางเขาเป็นห่วงเธอจริงๆ เธอสัมผัสได้จากแววตา เพียงดาวจึงทรุดตัวลงนั่งที่เดิมอย่างว่าง่าย ทุกอย่างดูง่ายดายมากในยามที่พูดคุย เธอกลายเป็นผู้หญิงง่าย ๆ ไปตั้งแต่เมื่อไหร่       

“ขอบคุณน่ะค่ะที่เป็นห่วง ดาวไม่มีใครเหลือแล้ว”

                เพียงดาวพูดได้เท่านั้นก็ร้องไห้ออกมาอีก ทำให้เฉกชนยิ่งเป็นกังวล รู้สึกแย่ไปด้วยกับสิ่งที่เธอเป็น เขาอยากดูแลเธอให้มากกว่าที่เป็น เขาเองก็เป็นคนหนึ่งที่เดินหนีเรื่องร้ายๆ ในชีวิตมาเหมือนกัน ความเข้าใจส่งผ่านมาเพียงแค่สบตา เขากับเธออาจจะมีชะตาที่ต้องกันจึงได้มาพบเจอในสภาพเช่นนี้

                “คุณดาวคงไม่สบายใจ อย่าอยู่คนเดียวเลยดีกว่านะ ไม่ดีหรอก มันทำให้ฟุ้งซ่าน”

เขาเชื่อว่าเธอคงอกหักหรือมีเรื่องอะไรที่ทำร้ายจิตใจมาแน่นอน เพียงดาวก้มหน้านิ่งปล่อยให้น้ำตาของตัวเองไหลออกมาเพื่อล้างความเจ็บซ้ำที่อัดแน่นอยู่ในอก

มันเป็นทางเดียวที่จะระบายความรู้สึกของหัวใจโดยที่ไม่ต้องแคร์ว่าเขาจะรู้สึกยังไงกับเธอ เขาก็แค่คนแปลกหน้าที่เดินผ่านเข้ามา

                “ผมยินดีที่จะเป็นเพื่อนดาวนะ โดยไม่มีเงื่อนไข”

                เขาเอ่ยชื่อเธออย่างจริงจัง ทำให้เพียงดาวเงยหน้าขึ้นมองเขาทั้งคู่สบตากันอย่างตั้งใจ เพียงดาวโผเข้ากอดเขาแน่นอย่างลืมตัว เป็นความรู้สึกที่อยากมีใครสักคนที่มอบความอบอุ่นยามที่สับสน เธอไม่ได้กอดเขาเพราะความเสน่หา หรือเพราะความใคร่ที่เกิดขึ้นกับคนมักง่ายทั่ว ๆ ไป

ความประทับใจเกิดในแรกเห็น ไม่จำเป็นต้องมีเงื่อนไขอย่างที่เขาว่าจริง ๆ เพียงแค่อยากมีใครสักคนมอบกอดอบอุ่นให้ได้พักใจ

                “ขอดาวกอดเธอหน่อยนะคะ”

                เธอซุกหน้ากับอกเขาสะอื้นเบาๆ เฉกชนไม่ได้พูดอะไร เขาไม่กล้ากอดเธอตอบทั้งที่ใจปรารถนา เธอคงแค่อยากจะได้กอดจากใครสักคนยามที่รู้สึกท้อใจ ชายหนุ่มอยากทำให้หากจะช่วยทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น

                “ครับ” เขาพูดเหมือนเสียงกระซิบขาดความมั่นใจ บางอย่างที่ไม่คาดคิดว่าจะได้เจอกำลังเล่นงานความรู้สึกของเขาอย่างหนัก

                “อยากร้องก็ร้องเถอะนะ อย่าเก็บมันเอาไว้ มันไม่ดีกับตัวดาวเอง”

                เพียงดาวได้ยินเสียงของเขาข้างๆ หู เธอแค่อยากมีใครสักคนยามที่ไม่มีที่พึ่งพิงหัวใจ เรื่องที่โหดร้ายทำลายความรู้สึกดี ๆ ในใจของหญิงสาวจนหมดสิ้น

ที่พึ่งทางใจมองไม่เห็นบนเส้นทางที่ทอดยาว

**************

ภาพของชายคนรักนอนกอดกับเพื่อนที่บ้านพักตากอากาศริมทะเล ซึ่งมันเป็นที่ ๆ เธอกับเขาแอบมาพลอดรักกันในทุก ๆ เย็นหลังเลิกเรียน ทุก ๆ ครั้งที่มีเวลาว่าง มันเหมือนเป็นสถานที่เฉพาะสำหรับคนสองคนที่มีความรักต่อกัน ความรักที่เคยมีให้พังทลายลงเพราะการกระทำที่เห็นแก่ตัวของพวกเขา

เธอไม่ได้ตั้งใจมาจับผิด หรือหาเรื่องเพียงอยากหาที่อ่านหนังสือเงียบ ๆ ในวันหยุด เพราะเหตุผลง่าย ๆ ของชายคนรักบอกไม่ว่าง เธอจำเป็นต้องอยู่คนเดียว

และมันก็ทำลายความรู้สึกดี ๆ ที่เคยมีต่อเขาไปสิ้น เธออยากหนีความจริงข้อนี้ไปซะให้พ้น ๆ ไออุ่นจากอกของชายหนุ่มเป็นภาพสะท้อนจากชายคนรักเหมือนเป็นการตอกย้ำ รักหนอรักทำไมถึงร้ายกาจนัก แล้วใครกันที่จะกล้ามีรัก หญิงสาวได้แต่ทอดถอนใจอยู่เงียบ ๆ เธอไม่สามารถพาตัวเองไปจากความรู้สึกนั้นได้

เพียงดาวปั่นจักยานมาจอดหน้าบ้าน เธอไม่ทันสังเกตเห็นว่ามีรถมอเตอร์ไซด์จอดอยู่อีกด้านของตัวบ้านจึงเปิดบ้านประตูเข้าไป ห้องนอนเปิดอยู่ เธอจึงเดินเลยเข้าไปเพื่อสำรวจความเรียบร้อย แม่บ้านคงลืมเปิดประตูทิ้งเอาไว้ บ้านพักแห่งนี้เธอเปิดให้เช่าไม่น่าจะมีใครมาใช้ เพราะยังไม่มีแขกเข้ามาพัก

ภาพที่เห็นคือร่างเปลือยท่อนบนของอัยการซึ่งกอดผู้หญิงซุกอยู่ในอก คงไม่ต้องถามว่าเกิดอะไรขึ้นเพราะภาพมันฟ้อง เสื้อผ้าของทั้งคู่เกลื่อนอยู่บนพื้นห้อง กระป๋องเครื่องดื่มระเนระนาดอีกทั้งข้าวของหล่นตามพื้นห้องบ่งบอกชัดเจนว่าเกิดอะไรขึ้นในคืนที่ผ่านมา

มันคงผ่านการใช้งานจากคนทั้งสองมาอย่างหนัก ความสนุกสนามบวกรวมกับความคะนองคงทำให้พวกเขาขาดการยั้งคิด

                “พี่อัย”

                เพียงดาวเรียกชื่อคนรักเสียงดังทำให้เขาลืมตาขึ้น ร่างของชายหนุ่มผวาขึ้นจนสุดแรง นัยน์ตาเหลือกลาน เหมือนไม่คาดคิดว่าเธอจะมา

                “ดาว..!ดาว ๆ มาได้ไงเนี่ย...”

                ยัยการผลักร่างของผู้หญิงที่กอดเขาอยู่ออกจากอกอย่างแรง ร่างนั้นพลิกหันหน้ามาให้เห็นชัดเต็มตา เพียงดาวตกตลึงถึงกับอ้าปากค้าง แทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง นี่มันอะไรกันผู้หญิงที่แฟนหนุ่มกอดก่าย ร่างหล่อนเปลือยเปล่าคือกิ่งแก้วเพื่อนสนิทของเธอนั่นเอง ผ้าห่มคลุมตัวเผยออกมาทำให้รู้ว่าทั้งคู่ยังเปลือยเปล่าไร้ซึ่งอาภรณ์

พวกเขากำลังเล่นตลกอะไรกัน หรือแท้จริงมันเป็นเพียงความฝันที่เธอยังหลับอยู่ในภวังค์

                “ดาว เพียงดาวเธอ เธออย่าเข้าใจผิดนะ”

                เสียงของกิ่งแก้วรนรานเหมือนอยากอธิบายดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดร่างกายตัวเอง นัยน์ตาเลิ่กลั่กทุกอย่างที่ปรากฏต่อสายตาไม่สามารถเปลี่ยนเป็นอย่างอื่น คำแก้ตัวคงไม่จำเป็น

อัยการดึงผ้าห่มที่พันตัวของกิ่งแก้วกลับมาสลับกันปกปิดความอุจาดของตัวเอง ลืมสิ้นที่จะเอ่ยถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น หากพวกเขาไม่ห่วงว่าตัวเองไม่มีเสื้อผ้าคงจะบอกเธอได้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงได้มานอนอยู่ด้วยกันแบบนี้

                ภาพเหตุการณ์นั้นเหมือนฝันร้ายที่ตามหลอกหลอน ตามตอกย้ำถึงความเขลาของตัวเอง เธอปล่อยให้เรื่องราวร้าย ๆ เลว ๆ เกิดขึ้นได้อย่างไร เพียงดาววิ่งหนีมาไกลแสนไกล อาจจะเกือบสุดหาดแล้วแต่ภาพเหล่านั้นมันยังคงวิ่งตามมาเยอะเย้ยทุกทีทุกเวลา

สายตาของทั้งคู่ที่มองเธอเหมือนตกใจ แต่ความจริงกำลังเยอะหยันอย่างร้ายกาจ พวกเขาอาจจะไม่ได้สำนึกกับสิ่งที่ทำลงไปจริง ๆ เพราะหากเป็นเช่นนั้นก็คงไม่ทำตั้งแต่แรก

                “ดาวครับ” น้ำเสียงของเฉกชน เรียกเธอให้ออกจากภวังค์ เพียงดาวหยุดความคิด ปล่อยมือจากการกอดรัดเขาอย่างสำนึกผิด

                “ดาว เป็นอะไรหรือเปล่า”

                ทั้งคู่มองตากันอย่างตั้งใจ น้ำตาที่เอ่อล้นดวงตาของหญิงสาวเพิ่มเสน่ห์ให้น่ามอง แก้มแดงระเรื่อจนทำให้ผิวบาง ๆ ของเธอกลายเป็นสีชมพู

ชายหนุ่มอยากสัมผัสแก้มนวลที่อยู่ตรงหน้า อยากซับน้ำตาให้เธอเพื่อคลายจากความเจ็บร้าว หญิงสาวน่ารักอย่างเธอไม่ควรจะต้องเจอกับเรื่องราวที่ทำให้เจ็บปวด

เฉกชนประทับจูบลงที่แก้มนวลของหญิงสาวแผ่วเบาดูดซับน้ำตาที่ไหลออกมาพร้อมทั้งโลมไล้สองแก้มสาว ปรารถนาให้เธอคลายความเศร้า ถึงแม้มันจะเสี่ยงกับการเข้าใจผิดคิดว่าเขาฉวยโอกาส แต่มันเกินห้ามใจ

ความปรารถนาจากก้นบึ่งของชายหนุ่มร้อนแรงยิ่งกว่าพายุโซนร้อน

            เพียงดาวไม่ขัดขืนปล่อยให้เขาทำตามใจ จนกระทั่งชายหนุ่มผละจากวงแก้ม สองมือประคองวงหน้าอย่างทะนุถนอม แววตาเว้าวอนสุดแสนเสียดายหากต้องละจากเธอไป

“ขอโทษนะครับ”

จบตอน