คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : The Love House : แกล้ง
แดดที่ส่องเข้ามาภายในบริเวณห้องของปฏิภาณผ่านกระจกซี่เล็กๆ ลมอ่อนๆของช่วงต้นฤดูหน้าทำให้ผิวเนียนที่นอนฟุบอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งลืมตาขึ้นมาอย่างสลึมสลือก่อนที่จะเอานิ้วเรียวขยี้เข้าที่ตาของตัวเอง
“หือ เช้าแล้วหร่อ”ร่างบางมองนาฬิกาที่วางอยู่ใกล้มือก่อนที่จะพบว่ามันเป็นเวลาเพียงเจ็ดโมงเศษๆเมื่อคิดได้ว่าวันนี้ตนนั้นไม่มีเรียนก็เลยลุกขึ้นจากหน้าโต๊ะเครื่องแป้งมาทิ้งตัวลงบนเตียงหน้านุ่มที่ห่างจากที่เดิมเพียงไม่กี่ก้าว แต่กลับให้ความสบายที่แตกต่าง
ความเย็นของเนื้อผ้าที่สะสมมาตลอดทั้งคืนส่งทอดสู่ผิวขาวละเอียดของปฏิภาณ จริงๆแล้วความหนาวเย็นนี้อาจจะต้องเบาบางกว่านี้ถ้า…
ไม่มีร่างของใครอีกคนที่นอนอยู่ๆเค้าในตอนนี้ด้วย
.
.
.
ร่างของปฏิภาณที่อาบน้ำแต่งตัวลงมาเรียบร้อยในตอนประมาณเก้าโมงค่อยๆสาวเท้าไปที่ตู้เย็นก่อนที่จะหยิบนมสดมารินใส่แก้วแล้วมาหย่อนกายลงบนโซฟาสีครีมหน้าโทรทัศน์เครื่องใหญ่
นิ้วเรียวกดรีโมททีวีไปมาก่อนที่วางลงเมื่อถึงช่องที่พอใจแล้วหยิบมือถือของตนที่อยู่ข้างกายขึ้นมาส่งข้อความหาใครบางคน
เวลาผ่านไปหลายนาทีที่ร่างบางนั่งอยู่หน้าโทรศัพท์ของตน โดยที่ไม่รู้สึกตัวเลยว่า…
เหมือนจะมีใครบางคนนั่งอยู่ข้างๆ
โซฟาหน้านุ่มยวบลงเล็กน้อยก่อนที่รอยยวบนั้นจะขยับเข้าไปใกล้ตรงที่ปฏิภาณนั่งมากขึ้นๆ
หางตาของตาเรียวเล็กสังเกตถึงอะไรผิดปกติบางอย่างที่อยู่ข้างกาย เรียวมือรีบวางโทรศัพท์มือถือเครื่องเล็กของตนลงบนโซฟา เหงื่อเม็ดเล็กๆซึมขึ้นมา เพราะเค้ารู้สึกว่า…
เหมือนใครหายใจรดต้นคอเค้าอยู่!!
“สัพเพสัตตา สัตว์ทั้งหลายที่เป็นเพิ่อนทุกข์เกิดแก่เจ็บตายด้วยกันทั้งหมดทั้งสิ้น”
ปฏิภาณสวดออกไปทั้งๆที่ยังหลับตาปี๊ แม้เค้าจะไม่ใช่คนกลัวอะไรพวกนี้มากมาย
แต่ถ้ามีใครคนอื่นที่ไม่ใช่เค้าอยู่ในบ้านหลังเดียวกับเค้า ก็ขอกลัวหน่อนล่ะกัน!!
แต่เสียงบทแผ่เมตตาของเค้ากลับทำให้ต้นเหตุนั่งขำแทบเป็นบ้าเป็นหลังเพราะการกระทำของคนตรงหน้า
“นี่ผมแผ่เมตตาให้คุณแล้วนะ ไปสู่สุคติเถอะคุณ ผมกลัว อย่ามาหัวเราะใส่ผมเลย พรีสสสส”
ประโยคนี้ทำให้ผู้ที่กล่าวถึงๆกับสะดุ้ง ยิ้มให้คนตรงหน้าก่อนที่จะลุกขึ้นมายืนตรงหน้าปฏิภาณที่เริ่มหยิบแก้วนมพร้อมกับโทรศัพท์เหมือนกำลังจะเตรียมตัว..ลุกหนี
“งั้นคุณก็อยู่ตรงนี้ไปก่อนล่ะกันนะ ผมหวังว่าถ้าผมกลับมาตอนเย็นผมจะไปเจอคุณนะ ผมไปล่ะนะ ว๊ากกกก”ร่างเล็กๆยันตัวขึ้น ขาเรียวที่กำลังก้าวกลับต้องหยุดชะงักลงดื้อๆร่างกายที่โน้มไปข้างหน้าก็หยุดนิ่งอยู่กลางอากาศ
เพราะเค้าได้ชนกับบางคนเค้าซะแล้ว
ริมฝีปากเล็กชนเข้ากับปากอีกคนนึงอย่างจัง โทรศัพท์ของตนที่อยู่ในมือหล่นลงกับพื้นพร้อมกับเสียงแก้วที่กระทบสู่พื้นแตกกระจาย ร่างทั้งสองหยุดนิ่ง แม้ว่ามันจะมากคนละเหตุผล
คนหนึ่ง ช้อก… กูชนกับอะไรว่ะ กูหยุดทำไมว่ะ กรี๊ดดดดดด(?)ผีเรอะ
กับอีกคนหนึ่งหยุดนิ่งเพราะ ใบหน้าหวานๆที่อยู่ต่ำกว่าเค้านิดหน่อย ขนตาเป็นแพปิดบังดวงตาที่เบิ่งโต จมูกที่มันดั้งเป็นสัน แก้มเนียนขาวใส แล้วไหนยังจะ…ปากแดงๆที่สัมผัสอยู่กับปากของร่างนี้
‘น่ารัก น่ารักซะจน… น่าครอบครองชะมัด’
“เหี้ยยยยยยยยย !! ผีหลอก อย่าพึ่งมาหลอกกู กูยังไม่พร้อมมมมมมมมมมมม”ทันทีที่ร่างบางได้สติก็ตะโกนคำที่ไม่น่าพิศมัยออกมาตามความรู้สึกก่อนที่จะรีบวิ่งไปหยิบโทรศัพท์ของตนเพื่อจะวิ่งออกไปจากบ้าน แต่กระนั้น…
“โอ้ย!”
ร่างบางทั้งร่างทรุดหวบลงก่อนที่มองดูเศษแก้วที่ตำเข้าที่เท้าตัวเอง
‘ซวยซากอ้อยอะไรขนาดนี้ !!’
ขณะที่ร่างบางกำลังกดโทรศัพท์เพื่อโทรออกหาใครบางคนเพื่อขอความช่วยเหลือ ร่างที่ยืนอยู่เมื่อได้สติก็รีบก้มมาดูแผลของคนที่ทรุดอยู่กับพื้น มือเรียวขาวซีดค่อยๆเอื้อมไปหวังจะสะกิดเอาเศษแก้วออกกลับเลยผ่านวัตถุนั้นไปกระทบกับพื้นกระเบื้อง ดวงตาวาวรีบแหงนหน้าขึ้นมามองนาฬิกาก่อนที่หย่อนก้นนั่งลงบนพื้น
“พี่โน่ ได้โปรดมาช่วยเซนด้วยเถอะนะเซนเจ็บ”
“เลือดไหลเยอะมากเลยพี่โน่ เซนลุกไปทำแผลไม่ไหว”
“นะพี่โน่ พี่มาช่วยเซนหน่อยนะครับ”
10.30 เวลานี้เป็นเวลาที่เค้าไม่สามารถจะสัมผัสหรือทำให้ใครรู้สึกอะไรได้อีก
เค้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไรทำไมถึงต้องเป็นเวลานี้
แล้วทุกวันเวลา21.00จะเป็นเวลาที่คนที่มีเซนต์หรือจิตที่สามารถสื่อสารกับเค้าได้สามารถมองเห็นและแตะต้องเค้าได้
เค้าก็ไม่รู้อีกเหมือนกันว่าทำไม
ซึ่งเค้าก็ไม่รู้ว่าจะช่วยคนตรงหน้ายังไงดีอีกเช่นกัน!!
ปึ่งๆๆ ปั่ก!
“เซนมา เดี๋ยวพี่จะพาไปโรง’บาล”
------------------------------------------------------------------
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด !!!!!!!!! *โดนรีดเดอร์ยำตีนราดด้วยพริกแล้วลากลงน้ำทะเล*
หนูมาพร้อมกับความผิดระดับประเทศคะหนูรู้ตัวT_______T
สวีดะคะรีดเดอร์ที่รักยิ่งหิ้งวางของๆส้มทุกคน
ทุกคนคงคิดว่าแกจะมาทำไมตอนนี้ ตอนที่ๆเสียฉันไปTT^TT
เค้าเสียใจอ่ะ ไม่ได้มาอัพเลย1เทอมเต็มๆ กรี๊ดดดดด !!!
กลายเป็นเด็กน้อยผู้ผิดสัญญา บอกว่าจะมาอัพบ่อยๆ ไหงเป็นเงี้ยTT”
ไม่มีข้อแก้ตัวคะ หนูมันไร้ความรับผิดชอบเอง ขนาดงานที่โรงเรียนยังส่งไม่ครบแทบติดร. กร๊ากกกกกกกกก
ยังมีใครรอเค้าอยู่บ้างไหม(. .) ถ้ามีหนูขอไปกราบเรียงบ้านเลยคะ คุณบรรลุแล้ว! - -;;
ตอนนี้มาแบบ งงกันบ้างไหมคะ แต่งไปแต่งมาก็มึนๆ ถมหนังสือสอบมานานชาติกว่า สติฟั่นไปเลย
ตอนหน้านะค๊าสัญญาว่าจะสนุกกว่านี้เพราะมันกำลังจะเข้าที่เข้าทาง กร๊ากกกกกกกกก
ไม่มีอะไรจะคุยเลยแหะ(ขนาดไม่มี) ความผิดมันค้ำคอค่า(รีด:รู้ตัวด้วยหรอกเอ็งน่ะ!- -) งั้นกราบลาล่ะคะ หนูรอท๊อคตอนหน้า เพราะถ้าพูดต่อสังสัยมันคงยาวกว่าเนื้อเรื่อง- - *คลานหนี*
ปล.ทวิตคุยได้คะส้มไม่กัด จิกหัวตบจับจุ่มน้ำได้คะ ปรากฏตัวกันหน่อยฮิ้วฮ๊าวว
ความคิดเห็น