The Love House บ้านรักหัวใจอาถรรพ์[TS6]

ลำดับตอนที่ #2 : The Love House : เงา

เมื่อเวลาจวนจะถึงหกโมงเย็นร่างบางของปฏิภาณที่อ่อนล้ากับการที่จะต้องปัดกวาดทำความสะอาดบ้านจนทั่วก็ค่อยๆเดินมาที่ห้องครัวก่อนที่จะหย่อนตัวนั่งบนโต๊ะอาหารกระจกใสๆ

 

“วันนี้กินอะไรดี ซื้อของสดมานิดเดียวเอง”

 

ร่างบางที่กำลังครุ่นคิดถึงอาหารมื้อเย็นของตัวเองก็ไม่ทันที่จะสังเกตถึงเงาบางๆที่เกิดขึ้นข้างๆตัว เงาสีเทาอันเบาบางที่ก่อขึ้นจนเหมือนร่างของคนจางๆ เรียวมือของเงาจางๆถูกยกขึ้นช้าๆ มันขยับเข้าไปใกล้เรียวมือของปฏิภาณเรื่อยๆ

 

“ข้าวผัดแล้วกัน ง่ายดี”

 

แล้วในจังหวะที่ร่างของปฏิภาณกำลังเด้งตัวขึ้น แก้มนวลใสของปฏิภาณก็สัมผัสเข้ากับไอเย็นๆจนร่างของเค้าต้องหยุดชะงักก่อนที่จะหันมามองบรรยากาศรอบตัว

 

“อะไรเย็นๆว่ะ”

 

เมื่อปฏิภาณเห็นว่าไม่มีอะไรก็ส่ายหัวให้ตัวเองนิดๆก่อนที่จะเดินไปที่ตู้เย็นเพื่อหาเครื่องเคียงของอาหารมื้อค่ำในวันนี้

 

แต่เค้าคงไม่รู้หรอกว่าเจ้าของสัมผัสบางเบานั้นได้แต่ยิ้มมองภาพของปฏิภาณจนหายลับตาไปหลังบ้าน

 

.

 

.

 

.

 

เสียงนาฬิกาตีหกโมงตรงเป็นเวลาที่ปฏิภาณรวบช้อนส้อมไว้บนจานกระเบื้องสีขาวก่อนที่จะหยิบแก้วใบใสขึ้นมากระดกน้ำดื่มในแก้วจนหมด ก่อนที่ร่างของตนนั้นจะเดินไปที่อ่างน้ำหลังบ้านเพื่อจัดการกับจานและช้อนส้อมในอาหารมื้อนี้

 

เมื่อปฏิภาณเดินมาถึงไม่ทันที่จะวางจานลงในอ่างน้ำเสียงโทรศัพท์ของตนเองก็ดังขึ้นมาจากในบ้าน

 

“เลือกเวลาจริง ตอนอยู่ในบ้านก็ไม่โทรกันนะ”

 

เมื่อร่างบางวางจานลงในอ่างน้ำก็รีบเดินกลับเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็ว

 

ร่างของคนที่ยืนอยู่ข้างอ่างน้ำยิ้มให้กับการกระทำของร่างนั้นก่อนที่จะเดินมาที่อ่างล้างจานจัดแจงเปิดน้ำใส่จานก่อนที่จะบีบน้ำยาล้างจานลงบนฟองน้ำแล้วล้างสิ่งที่อยู่ตรงหน้าจนเสร็จ

 

“พี่โตโน่นะพี่โตโน่ จะโทรมาก็ไม่เลือกเวลา เฮือก!”ร่างบางที่กำลังสนทนากับปลายสายผ่านโทรศัพท์เรื่องเล็กของตนหยุดชะงักทันทีเมื่อเห็นว่าจานและช้อนส้อมที่ตนกำลังจะออกมาล้างนั้นถูกทำความสะอาดจนเกลี้ยง

 

[เซนเป็นอะไรรึเปล่า]เสียงของปลายสายเรียกให้สติที่หลุดกระเจิงของปฏิภาณนั้นกลับเข้ามาสู่ตัวอีกครั้ง

 

“อ่ะ ไม่เป็นไรครับ สงสัยเซนคงเพลียไปหน่อย”ฝ่ามือบางค่อยๆจับเข้าที่หัวตัวเองก่อนที่จะส่ายมันเบาๆ

 

‘สงสัยจะเพลียไปจริงๆ’

 

[งั้นก็ดีแล้วล่ะ พี่ก็เป็นห่วง ไม่น่าไปอยู่คนเดียวเลยนะเรา]

 

“เซนไม่เป็นไรหรอกครับพี่โตโน่อยู่คนเดียวก็ดีแล้ว กลัวจะไปรบกวนพี่”

 

[ไม่ต้องกลัวรบกวนพี่หรอกเข้าใจไหม มีอะไรก็บอกพี่เถอะ เซนไปพักผ่านเถอะพรุ่งนี้หยุดอีกวัน ไปพักผ่อนให้สบายไป]

 

“ครับพี่โตโน่ งั้นแค่นี้ละกันครับ สวัสดีครับ”นิ้วเรียวของปฏิภาณกดปุ่มวางสายบนโทรศัพท์ของตนก่อนที่จะมองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ

 

‘แต่ก็เอาเถอะ ยังไงเราก็เพลียมากแล้ว’

 

เมื่อคิดได้ดังนั้นร่างบางก็จัดแจงเดินไปปิดประตูบ้านที่เจาะรูเป็นกระจกใสสีเหลี่ยมเล็ก

 

ไม่รู้อะไรดลใจให้เรียวตาเล็กของปฏิภาณมองไปยังช่องกระจกบานเล็กๆนั้น

 

แววตาของปฏิภาณเบิ่งกว้างเมื่อปฏิภาณมองเห็นเหมือนกับว่ามองเห็นผู้ชายร่างสูงเนื้อตัวสีขาวซีดในชุดเสื้อยืนสีชมพู

 

ปฏิภาณรีบข่มตาลงอีกครั้งก่อนที่ความกลัวจะครอบงำจิตใจไปมากกว่านี้

 

‘ไม่จริงๆ ภาพที่เรามองเห็นคือภาพลวงตา ใจเย็นครับเซน ใจเย็นๆครับปฏิภาณ เราคงเบลอไปเอง’

 

ปฏิภาณได้เพียงแค่คิดปลอบใจตัวเองก่อนที่จะเดินถอยมาข้างหลังเล็กน้อยแล้วหันไปข้างหลังอย่ารวดเร็ว

 

มันว่างเปล่า…

 

“อาการหนักแล้วจริงๆนะเนี่ยเซน พอเถอะ วันนี้พอแค่นี้เถอะ”ปฏิภาณที่หน้าถอดสีกลับมาเป็นปกติอีกครั้งก่อนที่จะเดินขึ้นบ้านไปอย่างอิตโรย

 

“น่ารักนะเนี่ยเรา”

 

.

 

.

 

.

 

ร่างบางที่เช็ดผมของตัวเองเดินตรงออกมาจากห้องน้ำก่อนที่จะมานั่งแหมะหน้าโต๊ะเครื่องแป้งไม้สีขาวก่อนที่จะฟุบหน้าลงบนโต๊ะนั้น

 

“จะหลับซะตรงนี้หรือยังไงนะ ผมก็ยังไม่แห้ง”ร่างที่เดินมาอยู่ข้างหลังชะโงกหน้าของตนเองมามองหน้าของคนที่ฟุบอยู่ตรง‘อดีต’โต๊ะเครื่องแป้งของเค้าก่อนที่จะยิ้มให้กับภาพตรงหน้า

 

ร่างนั้นค่อยๆหยิบผ้าขนหนูสีขาวในมือของร่างที่สลบไสลเพราะความเพลียนั้นแล้วเช็ดผมของคนตรงหน้าช้าๆ

 

“ฝันดีนะนายหน้าแมว”

 

----------------------------------------------------

 

ป๊าดดดดด ส้มไม่เคยแต่งอะไรจนตัวเองเขินอายม้วนขนาดนี้มาก่อน555((มันจะมีใครอายกับแกไหม=*=)) ตอนนี้เราสรุปว่าหาสาระมิได้ไปก่อน ให้ไปทายกันเล่นๆว่าเจ้าของเงาเบาบางนั้นเป็นใคร><((คงทายถูกกันแล้ว)) ตอนนี้ขอหวานๆตอนหน้าก็แบบขอแกล้งๆกันเล็กๆซะก่อนพอเป็นน้ำจิ้มล่ะกันคะ

 

ขอบคุณสำหรับเม้นรีดเดอร์นะคะที่หยิบยื่นใจให้ ขอบคุณจากใจจริงๆคะ*น้ำตาซึม* ส้มสัญญาคะว่าจะแต่งให้ดีที่สุด จะพยายามลางานนี้ให้น้อยที่สุด ฮ่าๆ เรื่องนี้ไม่ดราม่า ใสๆค๊าบบบ

 

ฟิคของส้มจะพยายามแต่งให้ไปตามที่รีดเดอร์ขอให้มากที่สุดนะคะ แต่บางทีมันก็กลัวจะหลุดพล็อตก็ขอยั้งไว้บ้างอะไรบ้าง><”

 

เรื่องนี้ไม่มั่วคู่นะคะ*ฮา*สัญญาๆ มันมีแค่เล็กๆน้อยๆพอให้มันเป็นเรื่องเล็กๆ((เล็กจริงๆ))